De Spelen kwamen traag tot hun einde, alsof de tributen draalden om naar de onderwereld af te dalen. Snapten ze dan niet dat het vroeg of laat moest gebeuren? Dat drie van hen nog sterven moesten? Wazyl ergerde zich kapot aan het wachten, het saaie beeld van twee tributen hier, twee tributen daar. Mijlen van elkaar en duidelijk niet van plan te vechten. Ging dit nou uitlopen op een uitputtingsslag? Oersaai. En dat terwijl beide groeperingen meer dan genoeg wapens in hun bezit hadden. Ja, de ongeduldige vredebewaker snakte naar wat snelle actie.

Na nog een kwartier van zwakzinnig geklets van de roodharige dwerg Janaea aangehoord te hebben stond hij op van zijn krakende bed. Met een gaap gooide hij zijn armen wijd omhoog, waarbij hij bijna alletwee de muren raakte. Zijn optrekje was klein, deed een beetje denken aan een gevangeniscel, maar dat was niet erg. Hij was toch niet graag binnen, tenzij hij op zijn bed lag te lezen. Hij trok de stekker uit het stopcontact om de TV het zwijgen op te leggen en verliet zijn kamer, die hij zorgvuldig op slot deed.
Gekleed in de simpele vrijetijdskleding die het Capitool hem geschonken had baande Wazyl zich een weg door het centrum. Hij was hier nu al een aantal weken en merkte dat hij meer op zijn gemak was. Natuurlijk was het soms wel naar dat iedereen hem leek te haten, maar jegens de opstandelingen was dat gevoel van zijn kant precies gelijk, waardoor Wazyl weinig spijt had van zijn keuze om Vredesbewaker te worden. Hij was immers in dienst om die opstandelingen onder de duim te houden. Zelfs als hij niet rond paradeerde in zijn witte outfit was hij in zijn hoofd nog bezig met zijn werk. Ook nu. Wazyl had besloten om zijn mikkunsten wat bij te slijpen en had de materialen voor een schietoefening geregeld. Een klein machinetje wat projectielen de lucht in lanceerde, zijn pistool en een rammelend doosje kogels.
Op een vlak stuk terrein aan de buitenrand van de stad hield hij halt en laadde zijn pistool vol. Het veiligheidspal werd los geschoven en Wazyl grijnsde bij het klikje. Hij was er klaar voor. Een proefrondje vuurde hij af op de schietschijf die half verborgen achter een schuurtje stond. Hij herlaadde en ging er goed voor staan. Het echte werk zou nu beginnen. Twee klei-projectielen werden met hoge snelheid de lucht in gelanceerd, waarna hij zijn ogen vernauwde en tweemaal achter elkaar vuurde. De eerste kogel raakte precies, liet zijn doelwit uit elkaar spatten in stukjes roodbruine klei. Net opgedroogd bloed. De tweede was een schampschot en pas toen de schijf de grond raakte knalde die uit elkaar. Ontevreden schopte hij een stukje klei weg toen hij iets hoorde. Gelijk draaide hij zich om, zijn pistool schietklaar in de hand, zoekend naar de indringer, zoekend naar het gevaar om het te elimineren indien nodig.
'Wie is daar?'

OOC: Dag negen van de Hongerspelen, in de ochtend (dus de vier tributen leven nog). Aan de rand van de stad, feel free to intrude :3

Het was vroeg in de ochtend, eigenlijk nog nacht, en hij was al een paar uur wakker. Had zijn moeder geholpen met eten te maken en wat dingen op te ruimen. Hij geeuwde : dit was echt doodsaai werk. En toch was het wel leuk om eens alleen te zijn met zijn moeder. Zijn broer sliep nog want hij had tot laat gewerkt en zijn zus. Wel daar viel niet mee te praten. Zij zou toch niet helpen. Gelukkig was hij nu klaar en kon hij eindelijk eens naar buiten.

De deur uit, de stad uit. Johnny liep nu door de open vlakte die het buitengebied van district zes typeerde. Veel mensen zag je hier niet. Na een tijdje rondgelopen te hebben ging hij terug naar de stad waar hij een bekend geluid hoorde. Een van de vredebewakers hield een schietoefening. Hij glimlachte, dat was altijd leuk om naar te kijken. Johnny liep naar een vlak terrein aan de buitenrand van de stad waar hij niet zo ver vandaan was. Daar verstopte hij zich achter een paar struiken om te kijken hoe de man het deed. Hij zag hoe de man mikte naar een van de schietschijven. Waarna twee klei projectielen schoten de lucht in. Johnny keek hoe de vredebewaker twee keer een kogel afvuurde. De eerste kogel raakte, maar de tweede was een schampschot en de schijf viel terug op de grond waar hij uiteen barste. Johnny lachte stil : zelf had hij het veel beter gedaan. De man schopte een stuk klei weg. Plots draaide hij zich om. Hij had Johnny gehoord.

De man draaide zich om met zijn pistool in de hand. Johnny lachte, maar niet luidop. Als hij evengoed op hem zou schieten als op de klei dan had de man niet veel kans om hem te raken. 'Wie is daar?' Hoorde Johnny de vredebewaker zeggen. Hij kwam vanachter de struiken. ’Johnny Algera’ zei hij rustig. ’Ik wou graag zien hoe u schoot’

Hij miste het kleine projectiel niet geheel, maar het was genoeg om hem te frustreren. Wazyl wist zeker dat hij iets gehoord had en hield zijn pistool perfect stil in de richting van het geluid. Als hij een bedreiging zag zou hij die meteen elimineren. Zijn zintuigen stonden op scherp toen hij wederom gekraak hoorde, ditmaal van iemand die zich zichtbaar maakte. Hij had niet bepaald zin in nodeloze problemen, wat hem ervan weerhield om te vuren zodra een jongen tevoorschijn kwam. Dat was meteen zo'n gedoe en eerlijk gezegd bezat hij de koelbloedige willekeurigheid ook niet om iemand zomaar dood te schieten, zonder aanleiding. Nee, dan zou hij eerder op knieën of schouders mikken, geen vitale delen, maar wel belangrijk voor de motoriek. Maar ook dat bleek niet nodig. Dit was geen boze vijandige rebel. Geen getrokken wapens, geen dreigende bewegingen. Mooi zo.

Wazyl was echter wijs genoeg om niet zomaar alles te vertrouwen. Meer dan genoeg mensen zagen Vredebewakers liever dood dan levend en risico nemen was dom. Hij liet zijn pistool iets zakken, maar bleef schietklaar. Als de opdonder iets onverwachts deed zou hij onmiddellijk handelen.

De zwartharige tiener stelde zich gelijk met naam en toenaam voor, Johny Algera dus. Hoewel het hem niets direct zei onthield hij het voor de zekerheid toch. En die Johny jongen had hem zitten bespieden om te zien hoe hij schoot? Juist ja.. Nors keek hij de ander aan, wantrouwig. "Je beseft toch wel dat het gevaarlijk is om een gewapend persoon zo te benaderen?" Zijn stem was niet meteen streng te noemen, maar wel koel en afstandelijk. "Moet je niet naar de Spelen kijken?" Die tweede vraag was al wat minder vijandig, rustiger, meer zoals Wazyl zelf zou zijn in een normale situatie. Dit was zo ongeveer een leeftijdsgenoot en hij had nou niet bepaald vaak vriendschappelijk contact met mensen. Hij was hier natuurlijk ook niet om vriendjes te maken. Maar voor een keer kon het vast geen kwaad.

Nadat Johnny zichzelf getoond had hield de man zijn pistool iets zakken, maar hij zou direct kunnen schieten. Eigenlijk had hij geluk dat de man nog niet geschoten had, het was niet echt voorzichtig geweest om naar de man te staan kijken. Maar wat kon Johnny dat schelen.

Johnny werd nors aangekeken: "Je beseft toch wel dat het gevaarlijk is om een gewapend persoon zo te benaderen?" zei de ander. Hij haalde zijn schouders op. ’Het is ook gevaarlijk om z’n wapen bij te hebben.’ zei hij rustig. "Moet je niet naar de Spelen kijken?" Deze keer klonk de ander rustiger, wat minder vijandelijk. ’Er gebeurt toch niets op dit moment. En de spelen interesseren me toch niet echt.’ zei hij. Johnny nam even de tijd om de vredebewaker beter te bekijken. Hij was maar een paar jaar ouder dan hijzelf was. Johnny had het niet echt met vredebewakers, ze waren niet zo erg als de mensen van het Capitool en sommigen waren zelfs milder dan zou moeten al waren er natuurlijk ook die van elke gelegenheid gebruik zouden maken om iemand te straffen.

Wat een scherp ventje toch. Wazyl kon een zucht net inhouden. Gevaarlijk om zo'n wapen te hebben? Wat een onzin. Hij kon er uitstekend mee omgaan. Geen greintje gevaar voor hem. Voor de mensen om hem heen misschien. Als ze hem kwaad wilden doen dan. Mensen die hun gezonde lichaam waardeerden konden maar beter niet ongevraagd dichterbij komen. Want ondanks zijn onschuldige uiterlijk was Wazyl een harde vechter en zeker geen genadige Vredebewaker.

Johny meldde dat hij niet echt interesse had in de Hongerspelen. Geen interesse in het geweld? Vreemd, vond Wazyl, want waarom was hij dan wel komen gluren bij een schietende Vredebewaker? Dat was niet zijn probleem. Waar Waz het wel mee eens was was het feit dat er vrij weinig vermaak was momenteel. ''Hmm, daar heb je een punt. Maar er zal wel gauw een einde aan komen, met nog slechts 4 tributen.'' Hij vergrendelde zijn pistool weer en schoof het in het holster aan de riem die om zijn middel hing.

''Hmm, daar heb je een punt. Maar er zal wel gauw een einde aan komen, met nog slechts 4 tributen.'' Johnny zuchtte. En daarna zou het allemaal opnieuw beginnen, alleen met anderen die hoopten om te kunnen winnen. Misschien zou hij er deze keer bijzijn. ’Ja en daarna begint het opnieuw.’ zei hij tegen de vredebewaker die zijn pistool ondertussen terug in de holster aan zijn riem schoof.

Na een tijdje gleed zijn blik terug naar het wapen van de vredebewaker. Hij hield van dingen waarvoor je moest kunnen mikken. Zelf gooide hij meestal met messen of stenen. Al zou het niet slim zijn om dat tegen deze man te zeggen. Johnny haalde zijn blik weer van het wapen en keek met zijn donkere ogen de vredebewaker aan. Hij vroeg zich af wat hij van de hongerspelen vond. Hij wist wel dat er mensen waren die het leuk vonden dat de hongerspelen er waren, maar toch kon hij het niet geloven dat er iemand was die zoiets leuk kon vinden.

Hoewel hij momenteel niet in zijn uniform voor de jongen stond voelde Wazyl zich nog altijd een Vredebewaker. Het leek wel alsof dat gevoel nooit van hem af gleed, tenzij hij in het buitengebied ronddwaalde. Alleen dan kon hij echt zijn hoofd leegmaken. Alleen dan kon hij zichzelf zijn, zonder op te moeten letten op de districtbewoners. Niemand hield van Vredebewakers, dus was hij altijd op zijn hoede.

De jongen tegenover hem maakte een schampere opmerking over de Spelen en hun einde. ’Ja en daarna begint het opnieuw.’ Wazyl kuchtte en rechtte zijn rug iets, waardoor hij nog wat meer boven de jongen uittorende. ''Luister Johnny, zulke uitlatingen kun je beter niet doen waar iemand zoals ik bij is.'' Het was een advies, al klonk het misschien wat bot. Wazyl had absoluut geen zin om deze tiener te arresteren, maar deze opmerking balanceerde op het randje van anti-capitool en sinds de Opstanden werd daar veel strenger op gelet. ''Het zou je nog wel eens in de problemen kunnen brengen.'' Een smalle glimlach, hopelijk zou Johnny het begrijpen en zijn woorden terugnemen, want problemen wilde hij niet.

OOC: Ik heb met toestemming van de admins Wazyl's leeftijd iets opgehoogd, sorry voor het ongemak

Hij zag hoe de man even kuchte en zijn rug rechtte. Misschien was het niet al te slim geweest om dat te zeggen. Hij kon in het vervolg zijn mening beter voor zich houden. ''Luister Johnny, zulke uitlatingen kun je beter niet doen waar iemand zoals ik bij is.'' Johnny snapte wel dat het als advies bedoelt was, maar hij had het veel te bod gezegd gevonden. Wat kon hem het nu schelen dat het anti-Capitool geklonken had. Hij had evenveel recht op een mening als een ander, al dacht het Capitool daar zelf natuurlijk anders over. ''Het zou je nog wel eens in de problemen kunnen brengen.'' Een smalle glimlach verscheen op het gezicht van de vredebewaker. ’Inderdaad, sorry’ zei hij niet erg gemeend. ‘Er waren al genoeg problemen’ voegde hij er in gedachten nog bij.

Even keek hij de man aan. ’Waarom ben je niet in uniform?’ vroeg hij rustig. Hij had al vaak naar de schietbaan gekeken en normaal liepen de meesten dan ook in uniform rond. Precies of ze niet zonder zouden kunnen leven.


- Sorry dat het zo lang duurde, maar ik heb het redelijk druk gehad met school en andere forums.

Streng zijn, het was iets wat hij over de jaren geleerd had. Buigen naar zijn meerderen en bijten naar alles wat onder hem stond. Hij was een Vredebewaker, in dienst van de staat, het almachtige Capitool. Hij stond in de pikorde tussen miezerige districtbewoner en net onder de burgemeester. Zolang Mayme niets fout deed dan.

Een verontschuldiging, eentje waarbij je niet eens moeite hoefde te doen om te horen dat hij er niets van meende. Foei, Johny-boy, het is werkelijk dom om niet braaf te doen wat de baas zei. Maar de jongen kwam er makkelijk vanaf, als hij niet nog zoiets flikte.

''Ik heb officieel geen dienst momenteel,'' antwoordde hij kortaf. Hij bracht zijn pistool omhoog, niet gericht op de ander, en klikte het veiligheidspal eraf. ''Tijd om te gaan, jongen.'' Hij knikte nog kort, voordat hij zijn ogen tot spleetjes kneep en een blikje met één precies schot van een balk schoot.

''Ik heb officieel geen dienst momenteel,'' antwoorde de vredebewaker kortaf. De man hield zijn pistool terug omhoog en maakte het klaar om te schieten. ''Tijd om te gaan, jongen.'' De man knikte kort waarna hij zijn ogen tot spleetjes kneep en een blikje met één schot van de balk schoot. Johnny keek er rustig naar. Als de man wou laten zien wat hij kon maakte het hem niets uit. Zelf had hij dat blikje nog kunnen raken als hij 3-keer zo ver stond, maar dat was iets dat de vredebewaker niet moest weten.

Na dat laatste schot stapte Johnny weg van de schietbaan, terug naar huis. Zijn moeder zou hem waarschijnlijk al missen. Nu had hij even niet moeten werken, maar binnen een paar uur mocht hij weer aan auto’s gaan werken. Hij zuchtte. Hij vond het wel leuk werk, maar het was altijd zo veel en het Capitool eiste gewoon teveel van de bewoners.

Nadat hij even thuis was geweest vertrok hij naar zijn werk. Rustig stapte hij door de straten voorbij de mensen en de huizen. Tot hij kwam waar hij moest zijn.