x. one died for power
De dood was rustig en kalm, zo had Caleb ondervonden. Op het moment dat hij zich vast had gebonden aan de boom, was hij flauwgevallen. De koorts was razendsnel gestegen tot gevaarlijke hoogten en de infectie die veroorzaakt was door de chakram raasde als een malle door zijn lichaam. Het kon niet anders dan dat er al wat mis was geweest in zijn lichaam, anders had hij misschien niet zo snel achteruit gegaan. Het was echter niet anders. Hij was verslagen in een confrontatie, hetzij dit niet de confrontatie was waarop hij had gehoopt. Het was een achtervolging en gevoelens hadden zijn lichaam net iets te lang in hun macht gehad, waardoor hij de chakram niet had kunnen ontwijken en deze zich diep in zijn borst had geboord. Eén punt van de chakram was maar millimeters verwijderd van zijn hart en had een aantal belangrijke aders doorgesneden. Caleb hoefde maar één keer verkeerd te bewegen en de chakram zou op de verkeerde plek raken en Caleb zou binnen enkele minuten dood zijn. Maar hij was flauwgevallen en viel achtereenvolgend in slaap. Zijn dromen waren vreselijk en hij beleefde elk moment van de Hongerspelen opnieuw. De koorts woedde door zijn lichaam en hij bleef zweten en toch trilde hij en zijn trillingen gingen na enkele minuten over in stuiptrekkingen. Het was misschien beter dat hij niet wakker was, want nu besefte hij niet wat er aan de hand was. Het was nog beter dat hij zich vast had gebonden met zijn lianenriem, want een val van dertig meter was niet niks.
Een uur of twee later - het was nog een uur tot middernacht - schrok Caleb echter opeens wakker. Zijn dromen waren steeds fijner geworden en uiteindelijk was Madelynn naar hem toegekomen, waarin ze vroeg of hij alsjeblieft terug kon komen. Hij had haar nog nooit zo mooi gezien en het was een apart gezicht, want hij herkende haar bijna niet, in zo'n mooie jurk met haar haren opgestoken. Het was zo niet Madelynn en dat verontrustte Caleb zo erg dat hij wakker was geworden - hij had het niet erg gevonden, maar het had hem ervan bewust gemaakt dat de wereld waarin hij rondzweefde niet zijn wereld was. Hij had zich met mentaal geweld uit zijn droom gerukt en het zat fout. Het ging fout. Hij was goed op weg met doodgaan.
En hij vroeg zich af of de bedenker van de Spelen wel kon slapen, en hoe. Hoe had zo'n vreselijk persoon geen last van zijn geweten? En die vreselijke president, hoe sliep zij 's nachts? Waarom had nog niemand hen omgelegd?
Het antwoord was duidelijk, want er was geen verzet mogelijk tegen het Capitool. Daar had District 13 als voorbeeld voor gediend. Ze waren van de kaart geveegd, en hoe. Hen die zich tegen het Capitool verzetten, overleefden nou eenmaal niet lang. De enige plek waarop je je enigszins kon verzetten, was hier, in de Arena, waar Caleb nu op het punt stond dood te gaan door zijn lichaam die vitale organen begon uit te schakelen. Zou er gif aan de chakram hebben gezeten. Was dat mogelijk?
Maar zelfs dan was 'verzet' maar relatief, want het enige wat je hier kon doen was winnen en voor de rest van je leven getraumatiseerd zijn. Caleb verkoos de dood boven trauma's, want de angstaanvallen die hem voornamelijk vóór zijn Arenatijd hadden geteisterd waren niet iets waar hij dol op was. Hij had net al zijn slachtoffers voor zijn ogen weer dood zien gaan, zijn handen onder het bloed. Hij zou niet winnen als hij won, hij zou alleen tijd rekken. Dat was toch het doel van het leven? Wachten tot je doodging? In zijn hoofd klonk het allemaal heel logisch, hetzij het ook wel cru was. Natuurlijk was het niet zozeer wachten, maar meer ervaren, maar uiteindelijk maakte het niet uit, leek Caleb, of hij over een halfuur dood zou gaan of over een halve eeuw. Dood ging hij toch en hij zou iedereen achter laten.
x. one died for love
Misschien was hij daarom kalm. Zijn lichaam schudde alsof hij op een trilplaat stond en het kostte moeite om niet alsnog te vallen - want ondanks dat hij vast zat met de lianen waren er nog zat manieren om uit de boom te vallen. Hij kreeg het echter voor elkaar. Zijn ademhaling was zwaar en er reutelde iets wanneer hij inademde, het uitademen deed pijn. Zijn keel was droog en zijn ogen deden pijn van het zout van het zweet wat er in was gedropen. Zijn armen zaten onder de krassen en schaafwonden die hij voornamelijk in de afgelopen uren had opgelopen en de chakram die uit zijn borst stak, ging op en neer samen met zijn borstkas. Zijn longen voelden alsof ze in brand stonden en met de minuut werd ademhalen moeilijker. Dat werd niet zozeer veroorzaakt door het reutelen, wat overduidelijk niet meehielp, maar het feit dat het voelde alsof hij geen zuurstof meer opnam als hij inademde. Zijn hele lichaam deed pijn van de koorts, of het gif of het vuil wat in zijn bloedvaten was geraakt en wat nu zijn lichaam vervuilde en toen hij een steek in zijn rug voelde kreunde hij en dook hij in elkaar om zich te beschermen tegen de pijn. Hier veroorzaakte hij echter iets ergers mee: de chakram was verder zijn lichaam binnengedrongen en Caleb voelde dat de chakram zo dicht bij zijn hart in de buurt zat, dat hij zou sterven als hij zou hoesten. En hij moest nog één ding doen voordat hij dood kon gaan. Nog één laatste ding.
Zo voorzichtig als hij kon - en ondanks dat Caleb een lompe houthakker was, kon hij best voorzichtig zijn - haalde hij de morgenster uit de tak waarachter hij deze had gehangen. Hij trok met zijn vrije hand met een gigantische inspanning wat schors van de boom, zodat de zachte bast van de boom vrij lag. Met zijn vingertoppen streek hij eroverheen en het voelde als thuis. Een gelukzalige glimlach verscheen op Caleb's gezicht, al was het misschien op het oog meer een maniakale grijns, en hij zette één van de punten van de morgenster tegen de bast en met alle concentratie en hij moest de morgenster met twee handen vastgrijpen om hem maar enigszins omhoog te houden en hem niet te laten vallen door de stuipen die nog steeds door zijn lichaam schoten. De inspanning leek zijn spieren echter goed te doen, want hij kreeg het voor elkaar met de punt over de bast te schrapen en zo een letter in de bast te kerven. En nog een. En nog een. C + M stond erg nu, op dertig meter hoogte op een plek waar nooit iemand meer zou komen. Hij boog zich voorover, voorzichtig dat hij de chakram niet tegen zijn hart aan zou krijgen, en kuste de letter M. Zijn voorhoofd liet hij tegen de boomstam rusten terwijl hij naar de letters keek. Het was maar goed dat hij ondertussen gewend was aan het donker, want dit had hij niet willen laten.
Het was echter nog niet genoeg. Weer bracht hij de morgenster naar de bast, waar nog een klein beetje plek over was, en onder de grote C en M kerfde hij J + B erin, als eerbetoon aan zijn bondgenoten waar hij nooit zonder had gekund. Daarna liet hij zijn armen zakken en liet hij de morgenster uit zijn handen glijden. Het ding viel naar beneden en het duurde een paar seconden voordat hij de plof hoorde waar hij uit kon concluderen dat zijn wapen op de grond was beland. Caleb voelde dat dat was wat hij moest doen. Het was tijd.
En zo geschiedde het, want zodra Caleb voor een laatste keer met zijn vingers over de letters in de boom streek, kreeg hij een stuip in zijn bovenlichaam en begon hij te hoesten. De punt van de chakram doorboorde zijn hart en Caleb sloot zijn ogen en omhelsde de boom terwijl hij het leven van zich weg voelde glijden en hij het bloed weg voelde stromen en zijn hart stopte enkele seconden later met kloppen en Caleb was niet meer. Zijn lichaam had het begeven en ergens vond hij het niet zo erg, want hij had gevochten en alles gedaan wat hij kon. En op het moment dat zijn hart was gestopt met kloppen, had Madelynn, die hem daarstraks wakker had gemaakt, hem in slaap gesust en bij zijn hand gepakt. Ze had hem meegenomen naar een plek die beter was met de mensen die hij kwijt was geraakt en ze kon daar niet blijven, en dat wist Caleb, want Madelynn was sterk en ze ademde nog stevig door en hij wilde dat ze dat zou blijven doen, voor hem, want op een dag zouden ze alle tijd krijgen die ze nu niet hadden gekregen zodra ze zich bij hem voegde.
x. one greeted death like an old friend
En zo stierf Caleb Green, de mannelijke tribuut uit District 7, als 22e tribuut in de allereeste Hongerspelen, hoog in een boom, gevallen niet tijdens maar weldegelijk door de strijd, zoals hij dat gewild zou hebben.
