“Tot straks,” fluisterde Esmae, terwijl ze haar eenjarige dochter voorzichtig een kus op haar voorhoofdje gaf. Het meisje sliep nog, waardoor Esmae geen zicht had op haar mooie groene ogen die haar op zoveel manieren deden denken aan haar echtgenoot. Ze miste Aric. Hij was alweer geruime tijd van huis en het zou nog drie dagen duren voordat hij weer thuis zou komen. Een hel, als je het Esmae vroeg. Ze had liever dat hij gewoon elke avond thuis zou komen, zelfs al zouden ze dan minder geld tot hun beschikking hebben. Het voelde echter niet goed om te klagen. Zij was hier, bij hun dochter. Hij had overduidelijk veel meer te missen.
“Ik zie je straks, Mick,” glimlachte ze naar Mickayla, het jongste zusje van Aric, dat vandaag op de kleine Cherise zou passen. Vaak deed Esmae’s moeder dat, maar gister voelde zij zich niet zo lekker, waardoor ze besloten hadden om Mickayla te vragen. Zij was een lieve, zorgzame meid die altijd klaarstond om hen te helpen. Esmae was haar ontzettend dankbaar.

Met een lichte zucht verliet Esmae het ouderlijk huis van haar man, waar ook zij de helft van de tijd verbleven. Gezien zijn ouders waren overleden tijdens de Donkere Dagen, waren zij ook verantwoordelijk geworden voor zijn jongere zusjes. Nu waren Candace en Mickayla zestien en veertien, dus het was niet zo alsof ze hen als kleine kinderen behandelden. Ze waren immers bijna even oud. Ze stonden echter allemaal voor elkaar klaar. Dat was waarschijnlijk ook het belangrijkste.

Gehuld in een wijd shirt, dat meer functioneerde als een jurkje dan shirt alleen, met daaronder haar zwemkleding, liep Esmae richting de zee. Het was nog vroeg. Het zou niet lang meer duren voordat het vloedgetij voorbij was en het water zich terug zou trekken. Dat was het moment dat meestal naar het strand ging om schelpen te zoeken. Ze hield van schelpen. Er waren veel verschillende en als je een beetje je best deed vond je de meest prachtige exemplaren. Ze had straks ongeveer een uur de tijd om te zoeken. Daarna zou ze haar moeder de schelpen brengen, haar dochter bezoeken en vervolgens gaan jagen op vis. Het leek een bijzonder normale dag te worden.

Het was nog een kort stukje lopen naar het strand, maar Esmae had geen probleem met een beetje beweging. Ze hield juist wel van de rust die er ’s ochtends meestal nog een beetje hing, terwijl ze toch een beetje meekreeg van hoe het er in de stad aan toeging. Het was niet alsof ze nu zoveel contact had met de andere inwoners, tenzij ze hen iets probeerde te verkopen. Dat betekende niet dat Esmae niet sociaal was, want dat was ze namelijk toch wel. Ze hield zo nu en dan best van een praatje, ook met mensen die ze niet zo goed kende, maar ze ging niet zomaar met iemand praten om het praten – niet uit zichzelf tenminste.

Op het strand was het niet erg druk, zelfs al was het weer erg aangenaam. Niet iedereen leek echter de waarde van schelpen in te kunnen zien. Het was echter een manier van geld verdienen geworden voor Salome, Esmae’s moeder, dus hielp het meisje haar moeder door ’s ochtends schelpen te verzamelen. Zelf vond ze schelpen ook heel mooi en gebruikte Esmae ze veel ter decoratie. Het maakte de wereld wat haar betreft nèt een stukje mooier.
Esmae begon te lopen bij de vloedlijn. Het water begon zich net terug te trekken, waardoor er allerlei spullen achterbleven op het strand. Ze had na jaren van schelpen zoeken een aardig getraind oog, waardoor ze al snel neerhurkte om iets uit het zand te peuteren. Voorzichtig haalde ze voldoende zand weg om de schelp te kunnen oppakken, zonder deze te beschadigen. Ze glimlachte, terwijl ze haar tas van haar rug haalde. Ze maakte de schelp nog wat beter schoon en wikkelde deze vervolgens in een doekje, vooraleer ze hem in de tas liet glijden. Zo. Dat was één!

OOC: Woehoe. Een post! Kom gezellig langs als je zin hebt!

Esmae was juist weer in het zand aan het wroeten, toen ze werd aangesproken door een wat oudere vrouw. Ze was in eerste instantie wat verrast door het spontane gesprek, maar herstelde zich snel en glimlachte. De man, waarschijnlijk de echtgenoot van de vrouw, zo dacht ze, nam het gesprek over en Esmae kon niet anders dan deze mensen erg bijzonder vinden. Het uiterlijk van de man was erg opvallend. Hij moest een stoere zeeman zijn geweest, maar er leek weinig kwaad in hem te schuilen. Hij was in ieder geval charmant. Het was niet elke dag dat ze met ‘jongedame’ werd aangesproken en veel interesse in haar werk was er normaal gesproken ook niet echt. Tot dusver mocht ze deze mensen wel. Ze leken haar erg vriendelijk.

Snel veegde Esmae het zand van haar handen, terwijl ze overeind kwam om de oudere mensen te begroeten. “Goedemorgen,” glimlachte ze vriendelijk, maar die glimlach verdween en een lichte frons verscheen, toen de man begon te hoesten. “Gaat het?”, vroeg ze een beetje bezorgd, maar gelukkig duurde de hoestbui niet erg lang. Dat was vast een goed teken, of dat hoopte ze in ieder geval.
“Eigenlijk nog maar één,” antwoordde Esmae vervolgens op de vraag van de man, waarna ze haar tas pakte en de zojuist gevonden schelp uit het doekje haalde. Het was een relatief grote schelp met mooie uitsteeksels, over het algemeen licht van kleur, maar met duidelijke tekeningen. Waarschijnlijk was het in dit geval vooral de afmeting die de schelp voor Esmae speciaal maakte. De grootte maakte het voor haar moeder makkelijker om de schelp, op wat voor manier dan ook, te bewerken. Ze bood de schelp aan het echtpaar aan om te bekijken, in het geval dat ze daadwerkelijk geïnteresseerd waren. “Was u een wandeling aan het maken?”, vroeg ze toen. Als mensen hier al zo vroeg kwamen, dan was dat meestal toch om andere redenen dan om te genieten van het uitzicht. Het was echter goed om te zien dat het wellicht wel mogelijk was. Dat gaf hoop voor de verre, verre toekomst.

Esmae kon wel om de man lachen. Hij was erg hartelijk en had in ieder geval een goed gevoel voor humor. “Dat zal ik in gedachten houden,” glimlachte Esmae, maar ze wist dat ze er veel moest gebeuren in haar leven, voordat zij nog eens op het idee zou komen om haar lichaam te vergiftigen met wat er dan ook voor spul in sigaretten zat. Een gewoonte die je zo liet hoesten kon gewoon niet goed voor je zijn.

Ze kreeg een wat afwezig antwoord op haar vraag of ze aan het wandelen waren, maar dat vergaf ze de man wel, gezien hij druk bezig was met het bestuderen van haar schelp. Vervolgens werd aan haar gevraagd wat ze met de schelp ging doen. “Als ik genoeg schelpen heb gevonden, dan breng ik ze naar mijn moeder. Zij bewerkt schelpen, bijvoorbeeld door ze te beschilderen of er sieraden van te maken.” Ze wist niet of dat werd gezien als een zonde of dat ze misschien juist wel geïnteresseerd zouden zijn in zoiets. Daarom besloot Esmae, naar waarheid, toe te voegen: “Het verschilt per schelp wat en of er iets mee gedaan wordt. Sommige schelpen zijn gewoon te mooi om iets aan te veranderen.”

De vrouw was erg vriendelijk en Esmae glimlachte vriendelijk, terwijl ze de schelp weer in ontvangst nam. Ze haalde het doekje weer uit haar tas, stopte de schelp er terug in en vervolgens deed ze het geheel weer in de tas. Die hing ze weer voorzichtig op haar rug.
Met haar ogen speurde het meisje opnieuw het zand af, terwijl de zee zich steeds verder terugtrok. Ze liep ongeveer een meter door, waar ze neerknielde en iets uit het zand viste. Ze hoopte dat de oudere mensen zich niet genegeerd voelden, want dat was helemaal niet haar bedoeling. In tegendeel zelfs, want toen ze de schelp uit het zand had bevrijd hield ze hem meteen omhoog om aan hen te tonen. “Niet de mooiste kleuren, maar een heel interessante vorm,” glimlachte ze.

“Als u het niet erg vindt, dan zoek ik wel verder, terwijl we praten. Over ongeveer drie kwartier moet ik terug naar huis en dan zal ik echt meer schelpen moeten hebben dan enkel deze twee.” Ze lachte, terwijl ze opnieuw door haar knieën zakte om enkele schelpen te bekijken. Er bleek echter verder niets bij te zitten. Aan halve of gebarsten schelpen had ze helaas niets, hoe mooi ze ook waren in hun staat.
“Werkt u nog?”, vroeg Esmae vriendelijk, voordat ze een klein stukje opzij schoof, zodat ze in een nieuw stukje strand kon wroeten. Ze was niet erg goed in het inschatten van leeftijden, en deze leuke mensen kwamen ook nog eens heel jeugdig over. Ze was stiekem best een beetje nieuwsgierig naar hun verhaal.