"Mam, ik ga naar de haven" Riep hij nog voor hij naar buiten sprintte. Hij hoorde haar nog net een ongeïnteresseerde 'Mmm..' uitbrengen. Ze lag weer eens op de bank, zoals ze altijd deed na een dag lang werken. Voor zich hield ze een boek, alsmaar starend naar die letters. Ze was er nu al weken in bezig, en toch nog niet eens over de helft. Vroeger had ze bezorgd opgekeken als hij om dit uur nog wegging, had ze het hem op het hart gedrukt om zijn jas aan te houden zodat hij niet verkouden zou worden, had ze hem snel een afscheidskusje gegeven. Maar vroeger zouden ze ook om dit uur al gegeten hebben, nu aten ze ver na zonsondergang, nadat ze eindelijk weer een beetje energie had om te koken. George herinnerde haar als een vrolijke, jonge moeder. Maar sinds zijn vader verdween werd ze grijzer en grijzer. Hij wist dat het harde werk haar kapot maakte maar hij wist niet wat hij eraan kon doen. Zelf werken had hij overwogen, en ooit zou het er wel van komen. Maar hij had geen idee wat hij kon en wou doen. Het moest na school want ondanks alle ellende stond zijn moeder er nog altijd op dat hij zijn school af zou maken. "Zodat je het beter krijgt dan wij nu." zei ze als hij het onderwerp weer eens aansneed.

Hij rende weg weer eens weg voor zijn problemen, zoals zo vaak de laatste tijd. Geen zin in de stilte in huis, geen zin om zijn moeder zo gebroken te zien. Hij had gezegd dat hij naar de haven ging, en niet gelogen, hij wist dat de zonsondergang daar prachtig kon zijn. Hij verheugde zich nu al op de zoute lucht, de ruisende golven en de vreemde sfeer die altijd in de haven hangt. En het meeste verheugde hij zich op het zien van de zon, die langzaam met zijn vurige kleuren zou dalen.

Al lopend dacht hij aan zijn vader, hij herinnert zich vaag nog een nacht in de haven. Zijn vader had hem de ondergaande zon laten zien, hem verteld dat de zon zo mooi werd tijdens het ondergaan zodat de mensen haar zouden onthouden terwijl ze weg was. En omdat we haar 's nachts missen komt ze in de morgen weer terug, hoe meer mensen haar missen die nacht, des te mooier ze opkomt. Hij had het tot nu altijd geloofd, en elke avond zodra hij in bed lag, fluisterde hij zachtjes een boodschap naar de zon. Zodat ze weet hoeveel hij haar mistte.

Toen de zon onder was had zijn vader hem voor het eerst meegenomen naar een kroeg, maar dat had George niets gevonden. Te veel mensen in een door muren omringde ruimte, en het drinken smaakte raar. Zijn vader werd er vrolijker van, iets wat George nooit gesnapt had. Hoe kan zoiets vies als alcohol mensen opvrolijken?

Al denkend besefte hij opeens dat hij zijn bestemming bereikt had. Hij stond midden in het havengebied. Zijn zintuigen vingen ineens alles op, de zeelucht, het geruis van de golven en de zon die nu al erg laag stond. Hij had niet veel tijd meer en zou snel een mooi plekje moeten vinden als hij het wonderlijke moment goed wou zien. Hij keek snel om zich heen en zag een kist liggen, het ding was lelijk en had waarschijnlijk al jarenlang lopen rotten in de zee. Maar hij stond op de perfecte plek. Hij liep eropaf en nam plaats naast de oude man die het mooie plekje al eerder gespot moest hebben. Hij wist niet of de man wel doorhad dat hij nu hier zat, maar veel aandacht gaf hij daar ook niet aan. Hij keek, met zijn mond open van bewondering, naar de prachtige zonsondergang. Alles om hem heen verdween, alleen die zon vlak boven het water bleef. Gefascineerd bleef hij kijken, niet doorhebbend dat zijn buurman hem had opgemerkt.

John Cropper bekeek de jongen – want het was een jongen – die naast hem was komen zitten. Hij was klein, zag er enigszins ondeugend uit, ging waarschijnlijk nog naar school en leek geen aandacht te besteden aan de man die naast hem zit, maar wel voor de prachtige zon. John glimlachte om de jongen, die hem vaag deed denken aan zichzelf, vroeger. Hij had als jochie ook heel wat uren gespendeerd in de haven. Hij had heel wat ervaren zeerotten voor de voeten gelopen, op jacht naar wilde katten, ratten en muizen, voordat hij eindelijk zelf op een schip aan de slag had gemogen. Hij vroeg zich af of deze jongen later ook op een schip wilde gaan werken en omdat John nou niet bepaald een man was die vragen onuitgesproken liet, besloot hij de stilte te verbreken door een gesprek aan te knopen met de jongen en de vraag maar gewoon op de man af te stellen: ‘Goedenavond, jongeman,’ groette hij. ‘Wat een prachtig natuurverschijnsel, hè?’ Hij lachte vriendelijk. ‘Ik heb heel wat zonnen onder zien gaan in deze haven’