De zon stond hoog en de lucht was droog. Met haar haren los liep Lotti over de straat die door het stadscentrum liep. Ze had lage schoenen aan, met daarboven een rok die tot net boven haar knieën kwam. Haar lange, bruine haar hing los. Zoals ze fijn vond. Om haar middel had ze een tasje hangen. Het was een mooi, lichtbruinen leren tasje. Het was niet groot of klein, maar er paste net genoeg in voor een meisje dat op pad was. Deze keer zat er een appel en een vis in, die werd omhuld door een vuil plastic zakje. Het was het beste wat ze had kunnen krijgen op de markt van vanmiddag.
Ze was op weg naar het parkje aan de rand van de stad waar ze met vrienden had afgesproken. Het parkje was niks vergeleken met de enorme bossen die de stad omringde, maar het was veiliger om nog de lichten van de huizen en fabrieken te kunnen zien. In het bos zaten wilde dieren, wist ze. Sommige mensen joegen erop, maar zij zou dat niet durven. Ze had het als kind heerlijk gevonden om door de bossen te rennen en in bomen te klimmen, en lage takken te hangen en er schommels van te maken. En nu zocht ze vaak een klein, armoedig sportschooltje op om de acrobatiek te kunnen blijven doen. Daar zag ze vaak jongens vechten. Er werden allerlei vechtsporten aangeboden. Ze vond het mooi om naar te kijken. De gespierde lichamen fascineerde haar, maar ook zou ze heel graag de sport leren.

Het was nog maar zo'n vijf minuten lopen naar het veldje. Ze had de vis rauw meegenomen, omdat het traditie was om het op een stok te prikken en boven een kampvuurtje te houden. Het was als chips en snoepjes die ze in het Capitool aten, en die de tributen voorgeschoteld kregen voordat ze de arena in gingen. Maar dan vis. En niet al die andere dingen. Gewoon vis.

Zonder dat ze het doorhad was er iemand naast haar gaan lopen. Ze hoorde de stappen naar zich, en ze keek op. Ze glimlachte breed. 'Hee!' zei ze vrolijk. Ze hoefde de laatste vijf minuten niet meer in haar eentje te lopen.

OOC: Als je wil doen dat ze elkaar al kennen, vind ik dat prima. Godmoden mag best, zolang het niet complete overname wordt. Maar ik denk dat je zelf kan aanvoelen hoe ver je kan gaan.

“JE RAAKT GEEN BIJL MEER AAN TOT IK HET ZEG!”, schreeuwde Boyce Bristow met een ferme dreun van zijn vuist op de tafel. “En je gaat NERGENS heen! Je moet rusten.” Naarmate de man verder sprak werd zijn stem vriendelijker. Zijn gezicht stond echter nors en zijn stem klonk serieus. Hij was serieus. Hij wilde niet dat zijn enige dochter in deze staat naar buiten zou gaan, laat staan om met bijlen te gooien, hetgeen dat haar reeds zo in de problemen had gebracht. Ze had geluk gehad en dat gold daardoor ook meteen voor de rest van het gezin. Hij kon dit niet voor de tweede keer laten gebeuren.
Madelynn keek al net zo nors als haar vader, die ze recht aanstaarde. Ze moest de pijn enigszins wegbijten, maar sinds ze naar de dokter was geweest en hij haar behandeld had, voelde ze zich al stukken beter. Alles was bovendien verdoofd, letterlijk, gezien ze pijnstillers kreeg. “Kan me niet schelen,” gromde ze, versuft, maar zeker van zichzelf. Ze wist dat haar vader niet blij zou zijn met haar reactie, maar het kon haar eventjes niet schelen. Ze wilde naar buiten – moest naar buiten zelfs. Ze kon het binnen gewoon niet langer uithouden.
“Waag het niet…” begon Boyce zijn waarschuwing, maar Madelynn gaf hem niet de kans om uit te spreken. Ze had zich omgedraaid, de deur geopend en was naar buiten gegaan, om de deur met een klap weer in het slot te laten vallen. Ze liep niet snel, daar was ze te suf voor, maar het was ook niet nodig. Haar vader kwam niet achter haar aan. Ze had immers toch geen bijlen bij zich. Het meisje zuchtte. Dat gaf haar voor nu in ieder geval enige vrijheid. De gevolgen van deze actie ondervond ze later wel weer.

In plaats van naar de bossen te gaan, zoals ze eigenlijk altijd deed, ging ze vandaag juist de andere kant op. Ze woonde praktisch in het bos, maar ze liep nu juist naar de andere kant van de stad, waar een parkje was. Misschien dat ze daar even rustig kon zitten. Het duurde echter geruime tijd voordat ze ook maar in de buurt van haar eindbestemming kwam. Tegen de tijd dat ze er bijna was, was haar pijnstiller bijna volledig uitgewerkt. Haar rug brandde weer, maar ze was niet van plan opnieuw een tabletje te slikken. Ze had er nog wel eentje bij zich, maar mocht ze het echt niet meer trekken, dan kon ze het altijd nog nemen.
Hoewel de pijn het lopen niet erg vergemakkelijkte, maakte het wel dat Madelynn sneller begon te lopen. Ze wilde er gewoon zijn. Voor haar liep een meisje, dat langzamer liep dan Lynn op dit punt. Ze zuchtte. Ze kon er natuurlijk achter blijven lopen, maar dan duurde het alleen maar langer. Dat werd inhalen, dus – of tenminste, dat was de bedoeling.
“Hee!”, klonk er vrolijk en Madelynn had geen idee wat haar overkwam. Ze schrok, maar haar rug was genoeg afleiding om het echt duidelijk te laten merken. “Hoi,” groette Lynn maar, want ze had al snel het gezicht van het andere meisje herkend. Waar ze Caleb nauwelijks had herinnerd van school, was Lotti Kerr juist iemand die ze nooit zou vergeten. Hoewel Madelynn altijd had geprobeerd om het niet te laten merken, had ze het meisje nooit gemogen. Lotti was gewoon niet zo als Madelynn was. Ze leken bijna wel tegenpolen. Het was niet zo dat Madelynn zich kon herinneren dat Lotti ooit opzettelijk onaardig tegen haar was geweest, maar ze was gewoon niet iemand wie ze graag dag in dag uit om zich heen wilde én kon hebben.
“Lang niet gezien. Hoe is het?”, vroeg Madelynn, niet geheel geïnteresseerd in het leven van haar oud-klasgenoot en net zo min geïnteresseerd om uit te wijden over hoe het met haar ging. Ze kon er niet geweldig uitzien, zeker niet voor Lotti’s standaarden, die toch een stuk ijdeler was dan Madelynn. Ze had pijn en sliep slecht. Dat maakte nou eenmaal meestal geen schoonheidskoningin van iemand. “Ga je naar het parkje?”, vroeg ze desondanks. Madelynn had geen flauw idee wat een meisje als Lotti hier anders moest doen.  


OOC: Hoi! Ik hoop dat je het zo goed vindt. ^^ Sorry dat Lynn geen vriendje wil zijn. :C Ik zorg wel dat ze lief blijft. *plet* :p

Madelynn leek ook op weg naar het parkje, maar Lotti wist het niet zeker. Meestal kwam iemand met het idee 's avonds ergens af te spreken, en dat ging als een lopend vuurtje rond. Soms kwamen er mensen die nauwelijks iemand kende, maar wiens nicht bevriend was met een vast lid van de groep. Lotti vond het wel leuk zo. Ze ontmoette vaak nieuwe mensen, wat ze altijd leuk vond. Ze had gehoord dat er vanavond redelijk wat mensen zouden komen.
'Inderdaad,' antwoordde Lotti. Toen ze opzij keek, naar Madelynn, viel haar haar achter haar schouder en hing tot halverwege langs haar rug. 'Het gaat wel goed. Met jou?' De Spelen waren net afgelopen. Lotti had iedere dag goed gevolgd, en ze had gezien hoe de tributen van District 7 waren omgekomen. Ze had ze niet gekend, zelfs hun namen niet gehoord. Maar ze was onder de indruk geweest van de pracht en praal die ze tijdens de ceremonies voor de Spelen mochten dragen. Lotti gaf om haar uiterlijk, dat was duidelijk, en ze droeg de mooiste kleren die ze met haar budget kon kopen. En als er sprake was van een mode, dan volgde zij altijd de laatste. Maar wat ze bij het Capitool droegen.. Het was overdreven, groot, en de meeste inwoners zagen er niet uit. Maar de kleren die de tributen aan mochten.. Ze werd er jaloers van, en bijna kwaad dat zij daar niet was geboren. En misschien.. Als ze dan toch ooit de arena in zou moeten, en haar dood er hoogstwaarschijnlijk aan zat te komen, zou ze kunnen genieten van de momenten die eraan vooraf gingen.
'En met jou? Ben je ook op weg naar het parkje?'

OOC: Haha prima hoor ^^ Juist wel weer leuk.
En sorry dat t vooral beschrijving is. Lotti moet nog een beetje ingewerkt worden in de RPG

Madelynn vroeg zich af wat ze zichzelf aan probeerde te doen door hier een oprecht gesprek proberen te voeren met Lotti Kerr. Het was een marteling. “Ja, prima,” zei Madelynn nogal neutraal, maar haar rug was pijnlijk aanwezig en haar hart huilde. Lynn vermoedde echter dat niemand op dat verhaal zat te wachten, dus besloot ze maar voor het algemeen geaccepteerde ‘hoe gaat het – goed, en met jou – ja, ook goed’ te gaan. Je wist pas wie je echte vrienden waren, als mensen de durf hadden om de waarheid te spreken. Op dit moment had Madelynn, voor haar gevoel, geen echte vrienden.

In tegenstelling tot Lotti, die haar haren los had hangen, had Madelynn haar haren in een vlecht zitten, die over haar rechterschouder viel. Ze wilde niet riskeren dat ze zichzelf zou martelen met haar vlecht, dus leek haar dit de beste oplossing. Ze had geen flauw idee of het wel ‘modieus’ was, maar dat was normaal gesproken ook wel het laatste waar ze over nadacht - tot ze mensen tegenkwam of zag die het wel degelijk belangrijk vonden, zoals de mensen in het Capitool en hier in het District klaarblijkelijk Lotti Kerr. Lynn zuchtte. Waarom maakte ze zich überhaupt druk over al deze nutteloze dingen? Wat kon het haar schelen? Net alsof de wereld geen belangrijkere problemen kende. “Ja. Ik hoopte daar gewoon even te kunnen zitten,” mompelde Lynn een beetje schaapachtig. De hele stad doorkruisen om ‘gewoon even te kunnen zitten’. “Wat ga jij doen in het parkje?”

Madelynn zei dat het goed met haar hing, maar in een flikkering zag Lotti even een pijnscheut door haar lichaam gaan, en haar ogen stonden heel even verdrietig. Lotti kende het meisje bij naam en van gezicht; ze zaten bij elkaar op school, en ze hadden, dacht ze, zelfs nog een keer bij hetzelfde vak gezeten. Maar ze hadden niet vaak gepraat. Eigenlijk nooit. Lotti had het altijd moeilijk gevonden om haar stemming in te schatten, waardoor ze nooit op haar afgestapt was. En de situatie had zich nooit voorgedaan dat er een praatje ontstond. Dus nu voelde ze zich niet in de positie om te vragen of er wat aan de hand was.
"Je kan er zeker gewoon lekker zitten. En als het niet gaat regenen, wat ik denk, dan gaan we ook een kampvuurtje maken," glimlachte Lotti. Ze stak een van haar handen in de zak van het vestje dat ze aanhad. "Ik ben uitgenodigd om ook te komen. We zijn een soort van vaste groep vrienden die dit soort dingen vaker doen." Voor zover Lotti had gehoord, zouden er vanavond redelijk wat mensen komen. Ze wist zeker dat er een paar van haar vaste vrienden zouden zijn. Maar ze hoopte ook dat er wat nieuwe mensen zouden komen. En als daar een leuke jongen tussen zou zitten, zou ze dat helemaal niet erg vinden.