◊Onderwerp: Run boy run! | zo aug 24, 2014 11:30 am
{ Cody Rodcill }
{ If you're going through hell, keep going. }
Al een hele dag lang was zijn moeder aan het zagen geweest om de kleinste details. Het begon s’morgens toen dat Cody was opgestaan om te gaan werken en het bleef doorgaan toen dat hij weer thuis kwam. Ze klaagde echt over domme zaken zoals een sok die hij in de woonkamer was vergeten, of als hij te weinig tegen haar zei en het eindigde met het feit dat hij nog eten moest gaan komen. Als hij nu nog naar de markt zou moeten gaan dan moest hij zich echt gaan haasten. Waarschijnlijk ging die bijna sluiten doordat het al later begon te worden. De eerste keer dat zijn moeder zei dat hij aardappelen moest gaan halen was hij ertegen in gegaan, en de keer nadien ook, maar ze bleef maar door gaan. Het dreef Cody gek tot dat hij maar toegaf. ‘Fijn! Ik zal wel naar daar lopen terwijl jij een hele dag tijd had!’ riep hij nog naar zijn moeder voor hij zich omkeerde en de deur uitstormde. De deur gooide hij hard dicht en pas achteraf bedacht hij zich dat het geen goed idee was geweest. De deur was vrij breekbaar, maar zolang dat die nog goed in zijn slot zat was het niet erg. Straks zou hij wel zien of de deur zijn uitbarsting had overleeft. Met grote passen haasten hij zich naar de markt. Hij hoopte uit de grond van zijn hart dat die nog open was, anders was het voor niks geweest. Dan had ook zijn moeder weer wat om over te klagen. Tussen zijn passen zat er soms een lichte looppas tussen. Cody moest de markt nog op tijd weten te bereiken. Kosten van kosten. Uiteindelijk begon hij dan ook te blijven lopen. Dat ging nog net wat sneller dan snel stappen. In de verte werd ondertussen de markt al zichtbaar. Enkele mensen waren al aan het sluiten waardoor hij enkel nog sneller ging lopen. Uit zijn broekzak haalde hij het nodige geld zodat hij het meteen kon geven. Cody liet zich op dat moment niet afleiden, door niets of niemand. Zijn aandacht was volledig gefocust op de man met de groenten. Vijf meters, twee meters, en hij was er. Het geld legde hij hard voor de man neer om tegelijkertijd met zijn arm ergens op te kunnen steunen. Hij was werkelijk buitenadem hij had steken in zijn buik gekregen. Terwijl dat hij met zijn ene hand steun zocht hield hij de andere tegen zijn buik gedrukt. ‘T-twee aarda-appelen.’ wist hij tijdens het hijgen uit te krijgen. Als hem nu werd verteld dat er geen aardappelen meer waren dan…dan…hij wist nog niet wat dan maar hij zou wel op iets komen. ‘Wat?’ was de eerste reactie van de groentenman. Ongelovig keek Cody de man aan. Snapte hij nu niet wat twee aardappelen waren? ‘Aardappelen. Twee. Zo’n rond bruin ding dat je kan eten!’ de jongen was nog steeds licht prikkelbaar door de ruzie die bijna heel de dag aan de gang was. Hij had de man nog wat horen mompelen. Wat de groentenman juist zei wist hij niet, maar het leek hem beter niet te vragen at er was. Niet veel later werd er een klein zakje in zijn handen geduwd met zijn bestellingen. Cody schoof het juiste bedrag naar voor en wandelde nadien direct weg. De kracht had hij even niet meer om terug te lopen dus besloot hij te wandelen. Nog steeds ademde hij wat zwaarder. Hij had zich voor even terug getrokken in zijn gedachten waardoor hij niet eens doorhad dat hij tegen iemand aanliep.
◊Onderwerp: Re: Run boy run! | zo aug 31, 2014 2:02 pm
Goliath had een verrassend goed humeur voor zijn doen. Hij wist niet precies waardoor het kwam, maar de hele dag lukte het al niet om boos te zijn op de reuzen om hem heen. Misschien kwam het omdat alles vandaag goed leek te gaan. Hij was vanochtend goed uitgerust wakker geworden, gewekt door een liefkozende zonlicht dat net om de hoek van het steegje wist te komen. Vannacht was het heerlijk geweest om buiten te slapen, want het was niet koud geweest. Het was een van de weinige nachten dat hij het niet erg vond dat hij weer eens geen geld had voor huur en daardoor dus tijdelijk dakloos was. Dat gebeurde zo nu en dan, omdat hij erg onregelmatig werk had – hij had alleen werk als er mensen stierven, en blijkbaar hadden de mensen deze zomer niet zoveel zin om te sterven.
Na het wakker worden, was hij al snel op een verloren muntstuk gestuit en even later herhaalde dat voorval zich. Dat betekende dat hij nu maar liefst twee muntstukken meer had dan toen hij vanochtend wakker werd. Kon de dag nóg beter beginnen? Ja hoor, want toen hij zich naar het kerkhof begaf om te informeren of er nog mensen op sterven lagen of vanacht misschien waren gestorven, kreeg hij te horen dat er morgen weer werk voor hem was. Het was verschrikkelijk werk, het graven van een graf, maar het bracht geld op en dus was Goliath tevreden. Hij nam niet de moeite om te vragen wie er was overleden, want dat boeide hem toch niet zoveel. Het was in ieder geval geen van zijn vrienden, want die had hij toch niet.
Goliath wilde al weer op zoek gaan naar een nieuw onderkomen waar hij de komende nachten kon blijven, nu hij weer wat geld bij elkaar had gespaard, toen er iemand tegen hem op liep. Door zijn goede humeur begon hij dit keer eens niet meteen te schelden. ‘Kijk je uit?’ zei hij, niet eens geheel onvriendelijk, maar wel pas nadat hij had gecontroleerd of hij al zijn geld nog had. ‘Er lopen hier nog meer mensen dan alleen jij. Of was dit een poging tot zakkenrollen? In dat geval kun je beter een weerloos slachtoffer kiezen.’ Hij keek omhoog, naar een jongen die zeker vijftig centimeter groter was dan hij.
