Crystal wist niet goed wat ze moest verwachten van vandaag. Ze zou straks de winnaar van de eerste Hongerspelen zien, op een podium, maar verder...? Ze had wel heel geboeid naar de Spelen gekeken, trouwens, de afgelopen weken. Ze had het een heel erg interessant spel gevonden en aan Summer gevraagd waar de verliezers heen gingen, maar die had haar doorgestuurd naar hun vader. ‘Als je het wilt weten, vraag het maar aan hem.’ Maar daar had Crystal geen zin in gehad en dus wist ze nu nog niet waar de verliezers heen gingen. Ze vroeg zich af of ze écht dood gingen. Dat kon ze zich eigenlijk niet voorstellen, want dat zou wreed zijn. Er hadden kinderen bijgezeten van haar leeftijd, die hadden natuurlijk weinig kans gemaakt in de arena... Waarom zou iemand zulke kinderen in de arena willen zetten?

‘Kom Crystal,’ klonk het vriendelijk en Crystal keek op. Summer stak haar hand uit naar haar zusje. ‘We gaan naar het plein toe, we zijn al laat. De winnares kan er elk moment zijn!’ Ze leek opgetogen en dat werkte aanstekelijk. Crystal moest toegeven dat ze ook wel graag de winnares in het echt wilde zien, want ze had veel respect voor het meisje. Sterker nog: ze was zelf aan het leren knopen leggen, hoewel ze er nog niet zo goed in was. Zeg maar gerust: heel erg slecht. Ze had geprobeerd voorbijgangers in een onschuldige val te laten lopen, maar iedereen liep in een grote boog om haar constructies heen, blijkbaar zagen ze de vallen al van verre.

Even later stonden Spring en Summer tussen de mensen op het plein. Beide meisjes keken zoekend om zich heen om te zien of Autumn of Winter er misschien ook al waren, maar ze zagen beiden nog niet. Het was eigenlijk ook te druk om gericht op zoek te gaan naar iemand en voordat ze hun twee vrienden hadden gevonden, begon de burgemeester zijn toespraak. Spring kon het niet echt opbrengen te luisteren naar de woorden van de burgemeester, maar Summer leek wel geïnteresseerd te luisteren en daarom deed Crystal ook maar alsof ze het interessant vond. Wél interessant vond ze de verschijning van Malone. Ze klapte misschien nog wel het hardst van allemaal toen het meisje verscheen en omdat ze Sage écht wilde zien en niet alleen via de schermen, probeerde ze al springend over de menigte heen te kijken. Summer zag dit, glimlachte en tilde haar zusje even op, zodat die een glimp op kon vangen van de winnares, alvorens weer tussen de mensen te verdwijnen.

Uit Sage’s speech, waar Spring wél naar luisterde, maakte het meisje op dat de tributen echt dood waren, want Sage had het over een tragedie, en de bedrukte stemming die zich van de menigte meester maakte, maakte indruk op Crystal. Ze klapte dan ook iets minder enthousiast toen Sage uitgesproken was en staarde nadenkend naar de jas van de man voor haar. De tributen waren echt dood... Ze had ze niet gekend en daarom voelde ze niet echt verdriet, maar er was wel een klein beetje angst in haar opgekomen. Wat nou... wat nou als één van haar vrienden de volgende zou zijn?

Sage Malone kwam vandaag naar district 1.
Sage.
Winnares van de eerste Hongerspelen.
Het meisje dat district voor district een korte toespraak hield en de levende herinnering was aan de hongerspelen van afgelopen zomer.
Niet dat Natalia een herinnering nodig had, want de herinnering was er elke dag, als ze aan tafel zaten en één stoel leeg bleef.
Ergens zou het altijd raar blijven dat er iemand aan de eettafel ontbrak, maar Natalia moest toegeven dat het begon te wennen. Er stond nog maar zelden een bord teveel op tafel, het werd steeds makkelijker om over Hugo te praten en langzaam maar zeker kwam het gewone leven weer een beetje op gang. Natuurlijk miste ze haar broer en wilde ze dat ze zijn dood op een of andere wijze ongedaan kon maken, maar ze besefte ook dat ze door moest, hoe rot het ook was.

Natalia stond op het plein, samen met haar familie, Tommy op haar rechterarm, te wachten op de aankomst van de winnares van de spelen. Natalia was de afgelopen dagen flink zenuwachtig geweest voor dit moment, de laatste keer dat ze met het hele district op het plein had gestaan, was het niet bepaald gunstig afgelopen – ‘Ik heb de littekens nog, wil je ze zien?’  had ze de vorige dag nog naar Avery gesnauwd  - en dat was gedeeltelijk haar eigen schuld. Misschien was het omdat het alweer een half jaar geleden was, maar Natalia koesterde geen wraakgevoelens tegenover Sage. Het meisje had er niet om gevraagd, ze was gewoon willekeurig uitgekozen en had het min of meer toevallig overleefd. Die jongen uit vier was een goede bondgenoot geweest en daar had Sage geluk mee gehad. Natuurlijk had Natalia liever gehad dat Hugo voor de menigte had gestaan, zodat zij hem nog bij zich had, maar daar kon Sage niets aan doen.

De burgemeester was inmiddels ten tonele verschenen. Yeah right, alsof hij wakker lag van het feit dat Hugo en Lana de spelen niet overleefd had. Alsof hij midden in de nacht wakker schrok van het beeld van een vlijmscherpe werpster in het achterhoofd van een van zijn districtgenoten. Alsof hij er meerdere malen aan herinnerd werd dat Hugo en Lana dood waren. Hypocriete lul.
De man had plaats gemaakt voor Sage, die na een korte stilte aan haar toespraak begon. Ze klonk oprecht en tegelijkertijd ook zo…vreemd. Misschien deden de spelen dat wel met je, dat je er toch altijd wel iets aan overhield. Natalia voelde de tranen in haar ogen prikken toen Sage zei dat Hugo een waardige winnaar zou zijn geweest. Ze beet op haar lip. Sage kon het niet helpen, Sage kon het niet helpen, Sage kon het niet helpen. Ze onderdrukte een snik terwijl ze haar gezicht tegen de kleine Tommy aandrukte, hardnekkig proberend de indruk te wekken dat ze het kleine jongetje troostte. Ze miste het applaus toen Sage bij de microfoon wegstapte. Het leek wel alsof het nu pas tot haar doordrong…
Volgend jaar moest ze weer bij die boete staan. Dit keer met Avery.
Misschien werd het toch tijd om deel te nemen aan de trainingen van Lockheart.

De zegetour. Lincoln had er dagen naar uitgekeken en was meteen na zijn training naar het plein gelopen. Zijn stevige leren schoenen gingen los om zijn voeten en enkels, want hij had niet de tijd genomen zijn veters te strikken.
Hij in een van de eerste rijen, zo dicht mogelijk bij het podium. Hij wilde zien hoe een winnaar eruit zag. Sage, een meisje, niet eens echt oud en ze zag er al helemaal niet sterk uit. Lincoln krabde achter zijn hoofd - hij merkte dat er nog steeds zweet over zijn nek liep. Hoe had zij kunnen winnen?

Sage hield haar speech; het stelde niet veel voor. Hoe kon ze praten over gevallen tributen en daar spijt over hebben? Ze had duidelijk niet mee willen doen aan de Spelen, maar dan hoef je je nog niet de verontschuldigen? Ze had zichzelf gered, en dat zouden alle tributen uit District 1 ook gedaan hebben. Overlevingsinstinct, daar hoefde je geen sorry voor te zeggen.
Lincoln droomde weg. Over niet al te lang zouden al de volgende tributen bekend gemaakt worden. Hij hoopte zó erg dat hij erbij zat. Dit was zijn laatste kans, want volgend jaar zou hij 18 worden. En als hij eenmaal in de arena zou staan.. Hij zou vechten, en genieten. En als hij dan degene was die volgend jaar deze speech mocht houden, dan zou hij dat heel anders doen.

Lincoln keek opzij. Daar stond Jennifer. Hij beschouwde haar als een van de weinige fijne tegenstanders om tegen te sparren. Ze was sterk, snel en slim. Hij wilde haar snel weer eens zien in een trainingszalen, zodat ze hem klaar kon stomen voor de volgende Spelen.