Een paar dagen terug had hij de enige écht jonge deelneemster zien sterven op het grote scherm in de stad. Zij was de enige die Dean een beetje hoop had gegeven als hij in de Spelen zou komen, omdat ze jonger en nuttelozer was dan hij. Punt was wel dat de grote jongen uit District 7 al die tijd bij haar was geweest en hij alles en iedereen had afgemaakt. Het meisje, Janaea, had voor eten en drinken en andere handige dingen gezorgd waar de grote jongen te onhandig voor was. Dean vergat graag dat ze het zonder de jongen vast niet zo lang had uitgehouden en zag het kleine meisje stiekem als motivatie. Het kon ook anders. Hij hoefde niet per se als eerste dood omdat hij jong was.
Al kwam dan natuurlijk weer het innerlijke gevecht met zijn principes, want hij was hoe dan ook een slachtoffer van het Capitool als hij werd uitgekozen. Ging hij gelijk dood, had hij het Capitool hun zin gegeven en niks van zijn opstandigheid kunnen laten zien. Ging hij later dood, had hij misschien nog een verschil kunnen maken voor de kijkers thuis, maar bracht hij ook de spanning en sensatie die het Capitool wilden. En ze wilden sowieso dat hij dood ging, wat weer een punt voor het Capitool was. Maar winnen was ook geen optie, want ondanks dat het duidelijk was dat het Capitool graag dode mensen had en de winnaar lichtelijk nutteloos was, was er tijdens de laatste persconferentie verteld dat de winnaar van de Spelen nog een tal van dingen moest doen die te maken hadden met het Capitool en de Spelen. Mocht Dean spontaan de Spelen winnen, had hij nooit rust en had hij zijn doel in het leven op veel te jonge leeftijd al vergooid. Maar misschien werd het tijd om zijn principes een beetje aan de kant te zetten, want ondanks dat Dean fel tegen het Capitool was, moest hij wel iéts doen om zich niet gewonnen te geven. Hij had gestreden tijdens de Opstand en daar was hij niet ten onder gegaan, dus hij kon niet anders dan ook te strijden in de Spelen.

Het was echter een grote klap in zijn gezicht geweest - meer dan hij ooit zou toegeven - toen de grote jongen uit District 7 was gestorven, enkele uren nadat ook Janaea haar ogen voorgoed had gesloten. Hij had het al een paar keer gezien gebeuren dat er een potentiële winnaar neerging, want ondanks dat hij zelden de kans had naar de Spelen te kijken, werden er op de saaie momenten er geregeld herhalingen uitgezonden van de spannende momenten. Ondanks dat het voor Dean duidelijk was dat kracht niet alles was, was het toch belangrijk. Er waren namelijk nog twee sterke mensen over geweest nadat District 7 hun laatste speler hoog in een boom verloor, namelijk een grote gast uit District 4, en Sage, het meisje met de 11 die ook nog eens uit Dean's district kwam. De dagen daarna had hij niet kunnen zien, maar het scheen dat de jongen zichzelf van kant had gemaakt en dat op die manier het meisje had gewonnen. De jongen had, in Dean's ogen, misschien nog wel het beste gedaan wat een mens in die fase van de Spelen kon doen. Hij had zonder enig probleem kunnen winnen, maar had een leven met het Capitool niet zien zitten en had het meisje uit District 3 daar mee opgescheept. Of dat de daadwerkelijke reden was achter de zelfmoord van Jake kon Dean niet zo veel schelen en diep van binnen wist hij wel beter, maar hij had geen zin om zijn bubbel te laten barsten. Het was een verstandige keuze geweest, vond Dean, want de jongen hoefde niet met alle traumatiserende Capitooldingen om te blijven gaan voor de rest van zijn leven, en toch zat hij ze een beetje dwars door zelf het moment te kiezen waarop hij zijn laatste adem uitblies, en hij had laten zien wat hij kon door het alsnog zo ver in de Spelen te schoppen. Dean had heel diep van binnen wel respect voor de Tributen, zeker voor hen die in de ogen van Dean zich niet zomaar gewonnen hadden gegeven - en met gewonnen geven was in dit geval aan het Capitool, niet zozeer de strijd die ze moesten strijden.

Nu zat hij echter met een grote vraag. Dean had flink wat bonnen en de kans dat hij gekozen werd in de volgende Boete, was groot. Hij had zo veel mogelijk naar de schermen gekeken, de tributen met elkaar vergeleken, in de hoop dat hij wat nuttige dingen kon opsteken. Hij had echter een aantal grote vragen en deze graag bespreken met iemand. Sommige dingen die gedaan werden door de tributen, leken logisch, maar niet voor iemand met zijn lichaamsbouw. Andere dingen leken stom, maar waren misschien wèl handig voor kleine snelle jongens zoals hij. En hoe zou hij iets kunnen toepassen in een andere omgeving? Zou hij een bondgenootschap moeten sluiten, en zo ja, gelijk? Waren wapens belangrijker dan eten?

“Dean?!” Klonk het opeens vanuit een huisje enkele meters verder van waar Dean had gelopen. Hij had er een gewoonte van gemaakt rond te zwerven in het district als hij zijn overlevingstactieken aan het overpeinzen was. Rond etenstijd bleef hij meestal in de buurt, als hij niet hoefde te helpen van Old Rose. Zo kon hij haar zonder problemen horen roepen als het tijd was voor de laatste maaltijd van de dag.

Hij hoorde de oude vrouw roepen dat het eten klaar was, wat Dean's voeten liet omdraaien en op automatische piloot naar het huis liepen. Hij had, voor het eerst in zijn leven, geen honger door alle dingen waarmee hij in zijn hoofd zat. Goed, zijn maag rammelde, maar hij voelde het niet en hij wilde niks liever dan weten wat hij moest doen.

Dean werd tijdelijk uit zijn gedachten getrokken toen hij binnenstapte en de heerlijke geur van gesmolten kaas zijn neusgaten vulde. Er lag een waar feestmaal op zijn bord en na een 'Dat ruikt lekker, oma!' ging de jongen snel aan tafel zitten. Hij wachtte tot het vrouwtje ook aan tafel zat en zodra dat was gebeurd, zette hij zijn tanden in het brood. Het was alweer even geleden sinds Dean een warme maaltijd had gehad, waardoor hij het nu nog meer waardeerde dan hij anders al had gedaan.
Het genot van de geroosterde boterham kon zijn gedachten aan zijn kansen in de Hongerspelen helaas niet onderdrukken. Natuurlijk had hij zich vóór de Spelen al druk gemaakt over het hoe en wat, maar nu hij het had gezien, was het al helemaal afschrikwekkend. Het was op het punt gekomen dat hij er 's nachts in bed over aan het piekeren was, en als hij er niet snel over zou praten, zou hij nooit meer in slaap kunnen komen 's nachts.

'Oma, ik denk dat ik uw advies nodig heb,' begon hij, wetend dat dit maar op twee manieren af kon lopen en dat was goed of slecht, 'want ik weet niet wat ik moet doen als ik ooit in de Spelen kom en ik ben er hele dagen mee bezig. Mensen zoals ik maken geen kans, dat kleine meisje overleefde het alleen vanwege die grote jongen en zelfs híj ging dood en de reden dat Sage won is omdat die andere gast geen slaaf van het Capitool wilde worden, en ik weet gewoon niet wat ik moet doen! De kans dat ik word getrokken is groot, dat weet u en dat weet ik en ik weet dat u niet wil dat we erover praten maar ik word er gek van! Moet ik gelijk gaan rennen naar de Hoorn en wapens en eten pakken, met de kans dat ik direct word afgemaakt, of moet ik de andere kant op rennen en mezelf in veiligheid brengen, met de kans dat ik verhonger omdat ik niet weet hoe ik moet jagen en welke planten er eetbaar zijn?' Zijn woordenstroom eindigde en hij keek hulpeloos naar Old Rose tegenover hem, hopend dat ze hem niet uit huis zou schoppen voor zo veel nare woorden in één adem.

Hij luisterde aandachtig naar wat Old Rose tegen hem zei. Dean kon echter niet zien hoe er iets als de Spelen in zijn voordeel kon werken, want wat was hij nou helemaal? Een klein, mager, zwak jochie dat niet kon vechten, geen vallen kon zetten en niet kon jagen. Wat was zijn voordeel? Dat hij misschien niet als eerste werd afgeslacht omdat hij toch geen bedreiging was?

"Ik ben niet slim genoeg," ging hij tegen zijn oma in. "Ik ben handig, maar ik ben geen genie. Ik kan helemaal niks en ik ben echt niet slim genoeg om binnen drie dagen vallen te kunnen zetten en knopen te kunnen leggen." Hij wendde zijn ogen af. Nee, Dean had niet het idee dat hij dat kon. Maar vluchten, zoals Old Rose zei, was wel een optie. Het was echter alleen een optie als hij kon overleven en op dit punt zou hij het geen twee dagen volhouden, tenzij hij eten in zijn schoot geworpen kreeg.
"Maar wat nou als de Hoorn er weer is, en ik iets zie liggen wat heel belangrijk kan zijn? Dan zou het toch stom zijn om dat te laten liggen? Als ik me niet kan verweren, dan ben ik zeker weten het haasje! En zonder iets van een mes krijg ik geen konijn gevild. En vorig jaar was er die taart, en ik weet genoeg van mechaniek om te weten dat elke bom een manier heeft om hem uit te schakelen, en dan was de taart vast eetbaar geweest. Dadelijk ligt er een compleet feestmaal bij de Hoorn. Is het dan geen zelfmoord om er níet heen te gaan en eten te pakken, want als het weer net zo'n omgeving is als vorig jaar, dan is het eten nog schaarser dan hier!'

((OFF: Sorry voor de hoeveelheid dialoog, zeker met zo'n klein postje, maar het leek me niet logisch om hem deze dingen niet uit te laten spreken.))

"Nee, daar heeft u wel gelijk in," Dean knabbelde van zijn luxe boterham terwijl hij over de woorden van Rosemary nadacht. Ze had zeker een punt als het neerkwam op de technieken van zijn potentiële medetributen, want er was sowieso niemand die alles al kon. Ieder district had een eigen specialiteit en die specialiteit zou waarschijnlijk ook hun specialiteit kunnen zijn in de Arena. Zo wist hij honderd procent zeker dat iedereen uit District 4 alles over vissen wist en ook wist hoe ze ze moesten vangen, en hij gokte erop dat District 11 tributen zou voortbrengen met een grote kennis over planten en voedsel. Misschien dat ze ook wisten hoe ze een vuur moesten maken, maar zo niet, dan was er District 7 met hun kennis met bomen - en bijlen. Vorig jaar had de jongen uit District 7 niet kunnen survivallen, maar had hij zeer zeker wel kunnen vechten. Zijn bondgenote had de rest dan weer gedaan en zo waren ze een vrijwel onverslaanbaar team geweest.
Dean kon zich echter niet veel andere bondgenootschappen herinneren waarin twee mensen elkaar zo aanvulden. De broer en zus uit District 11 waren al snel van elkaar gescheiden geweest en het midden van de Spelen had hij niet echt gevolgd. Punt was een beetje dat, ondanks dat een tribuut misschien niet alles zou kunnen, ze wel iemand konden vinden die de dingen kon die zij niet konden. Er zouden mensen bijzitten die konden vechten, maar of ze ook echt met een wapen konden omgaan was een tweede. Er zouden mensen bijzitten, zoals Dean, die nog nooit een fatsoenlijke boomgaard of moestuin hadden gezien, maar net zo handig waren met het in elkaar fabrieken van geinige vallen en strikken en pijnlijke, nare wapens - zelfs al hadden ze dat nog nooit gedaan.

Dat kwartje was echter nog niet gevallen. Het enige waar Dean aan kon denken was hoe een groot nadeel hij had, doordat hij niet kon vechten en niets wist over het overleven in de natuur.
"Ik mag dan wel slim zijn," mompelde hij, "maar ben ik slim genoeg om zo snel planten te kunnen herkennen en water te kunnen zuiveren? Sowieso moet de Arena net goed zijn, want als het een plek is met veel water, heb ik een probleem. Ik kan niet zwemmen en ik betwijfel of dat te leren valt. En dan leer ik van alles over planten, maar net zoals vorig jaar, waren er maar heel weinig! Hoe weet ik welke onderdelen ik moet kiezen waar ik ook wat aan heb?"

"Maar ik denk niet dat er iemand sneller is dan ik." Antwoordde hij, nadat hij aandachtig had geluisterd naar de argumenten die zijn oma gaf om niet naar de Hoorn te redden. "Zelfs hier ren ik iedereen eruit. Nu weet ik niet of er mensen zijn die de hele dag moeten rennen voor hun werk, maar als dat niet zo is, heb ik wel een hele grote kans." De woorden van Rosemary bleven echter hangen. Zelfs als hij sneller bíj de Hoorn was, was hij dan ook snel genoeg weer weg? Vorig jaar hadden er ook dingen buiten de Hoorn gelegen, misschien dat hij dat wel zou kunnen pakken. Maar dan weer diezelfde vraag: was hij op tijd weg? Het was inderdaad een probleem als iemand hem op de hielen zou zitten die groter en sterker was dan hij - en dat was niet erg moeilijk, daar hij bij de armste mensen uit District 8 hoorde. En de magerste. Dean was een vluchter, geen vechter, en zolang hij kon vluchten en verstoppen, ging alles goed, maar zodra hij in een directe confrontatie terecht kwam, had hij een probleem. En dat besefte hij zich maar al te goed.

"Ik zal vast niet in de Spelen komen. Maar ik denk dat, als ik wèl in de Spelen kom, ik die zestig seconden wel optimaal benut om te kijken of het écht geen optie is om naar de Hoorn te sprinten." Hij pauzeerde even en nam weer een hap van zijn brood, daar het vlees begon af te koelen en het zonde was om zoiets lekkers te laten liggen tot het koud was. "Ligt er denk ik aan of er makkelijk een verstopplek te vinden is. Niemand gaat direct in de eerste ring van al het geweld zitten omdat dat gevaarlijk is en daarom is dat geen logische plek. Dan kan ik met gemak later terug om de overgebleven dingen op te eisen, of besluiten door te trekken. Maar als het een open vlakte is, weet ik niet of dat de beste keus is. Wat zou u dan doen, als u mij zou zijn? Ook wegrennen, of toch kijken of er iets voor uw neus ligt?"


Nano part 6 - 786 woorden