De kerstgedachte

◊Onderwerp: De kerstgedachte | wo sep 24, 2014 8:50 pm

Het seizoen van kou en duisternis was weer gearriveerd. Mensen bleven binnen, tenzij ze echt naar buiten moesten. Helaas had de albino niet echt veel keus. En daarbij was haar thuis ook zo warm nog niet, aangezien er tegen de tocht niet opgestookt kon worden. Ze hadden provisorische maatregelen genomen, de kieren met lappen gedicht en met dikke kleren aan was het nog best uit te houden.

Opgerold in drie dekens lag Winter te doezelen, maar uiteindelijk kon ze het niet meer volhouden, haar rammelende maag veranderde haar dromen in nachtmerries. Onwillig klom ze overeind, zichzelf aankledend met zo veel mogelijk laagjes kleding. Haar sokken waren van ongelijke kleur, haar schoenen waren twee maten te groot. Maar ze had dit jaar een jas geregeld van wat geld dat ze tijdens de uitzendingen van de Spelen vergaard had, dus zo slecht was het nog niet.

Enkel was hun eten nu op en bij de markt langs gaan om wat te stelen zat er ook niet in. Wanhopig ging ze op pad, vastbesloten om iets te vinden. Winter sloop door de straten, voorzichtig om niet uit te glijden. Waar ze naar toe ging had ze pas door toen ze al dichtbij was: Het gemeentehuis. Achter de ramen brandden warme lichtjes, het was er een bedrijvigheid van jewelste. Handig gebruikmakend van een vrouw met lichtblond haar, haar jas losjes vasthoudend alsof ze haar braaf volgde, moeder en dochter. Naar de bewaker glimlachte ze liefjes, waardoor die zijn twijfels om haar ietwat morsige uiterlijk wegstopt. Tja, mensen die zeiden dat uiterlijk er niet toe deed logen glashard, om zichzelf in slaap te sussen of om de minder bedeelden kalm te houden.

Zodra ze binnen was glipte ze een verlaten gang in, waarna ze op zoek ging naar wat buit. Met een roestig haarklipje begon ze een slot open te morrelen, maar net toen ze een bevestigende klik hoorde klonken er voetstappen. Verschrikt keek ze op, deed een poging onschuldig te kijken, terwijl de deur van het kantoor traag open schoof.

[Eerste post gereserveerd voor papa Brendan~]

PROFIELAantal berichten : 121 Registratiedatum : 26-10-13

Het was een drukke dag op het werk. De speech voor de zegetour moest worden voorbereid en er heerste een negative sfeer door het hele district, maar vooral hier op het gemeentehuis, waar iederen met zijn problemen naartoe kwam. Allemaal hopend op hulp, die bijna nooit geboden kon worden. In het koudste seizoen van het jaar waren er altijd nog veel meer problemen onder de arme bewoners van district 1 dan gewoonlijk. Er was bijna geen eten en mensen vroren soms letterlijk dood op straat. Brendan durfde te wedden dat zijn varkens het beter hadden dan de gemiddelde inwoner van Panem, zelfs nu hij door alle drukte bijna geen tijd had om de beesten te verzorgen. Er moest iets aan gedaan worden, maar wat? Hij kon niet zelf voor Sinterklaas blijven spelen, zoals hij dat eens eerder gedaan had. Er moest een oplossing komen die langer voort kon duren.

Helaas was dat lastig, want met de eerste hongerspelen achter de rug hadden vredesbewakers weer alle tijd om alle kleinigheden in het district te bestrijden. Zo werd criminaleit uiteraard streng bestraft, zoals het hoorde, maar ook zorgden zij ervoor dat geen mens in het armste deel van zijn district een bestaan kon opbouwen. Alles wat volgens hen te veel geproduceerd was werd afgenomen in het belang van de staat. Of er werd een pak slaag uitgedeeld omdat iemands gezicht hen niet aanstond. Het was moeilijk om met een oplossing te komen die niet onmogelijk gemaakt werd door het strenge regime dat in Panem heerste en waar iedereen, ook of misschien vooral de burgemeester zich aan moest houden.

Dit bracht Brendan tot het volgende probleem waar hij vrij weinig invloed op had; de tweede hongerspelen waren op komst. Hij zou weer twee kinderen uit zijn district moeten afstaan aan het wrede geweld in de Arena. Hij kon er misschien niets aan doen, maar dit maal zou hij zorgen dat alle mogelijke kandidaten er in ieder geval klaar voor waren. Iedereen moest getraind worden, maar het liefst wel vrijwillig. Misschien was het een idee om het ene probleem met het andere op te lossen. Alle tieners die netjes bij Jennifer gingen trainen zouden beloond kunnen worden met voedsel, misschien zelfs onderdak. Dit zou niet alleen de ambitieuze en vaak rijke jongeren aantrekken voor het trainingsgeweld, maar ook de armste, die het zich normaal niet konden veroorloven om naar de training te komen, omdat zij moesten bedelen en stelen op straat, een kans geven om klaar te zijn voor een gevecht. Het was ideaal. Hij zou er snel eens met Jennifer over gaan babbelen.

Net toen hij begon met notities maken van zijn ideeën werd hij gestoord door een geluidje. Het was niet hard, maar Brendan had tijdens zijn turbulente leven geleerd om extreem alert te zijn. Over het algemeen kwamen er weinig mensen in de gang van zijn kantoortje, en als ze dat wel deden werd er hard op de deur geklopt. Hij besloot polshoogte te gaan nemen, stond op van zijn bureaustoel, wandelde naar de deur en schoof deze voorzichtig open. Kalm maar verbaasd aanschouwde hij het bleke gezichtje dat voor hem stond, hij herkende haar meteen. Zonder het tengere meisje een kans te geven tegen te stribbelen sleurde hij haar zijn kantoor binnen en deed rustig de deur dicht en op slot. Niemand hoefde iets van de verstoring te merken.

'Esmerald, wat in 's wereldsnaam doe je hier?' sprak hij haar op strenge toon toe, niet echt boos, het had meer iets ouderlijks. 'Ten eerste, ga je hier naast mijn twee boterhammetjes met jam voor de lunch niets eetbaars vinden,' ging hij verder, terwijl hij het witgeschilderde kantoor rondkeek, gebarend naar het bureau, een stapel papier en een typmachine. 'Ten tweede ben je een enorm risico. Voor jezelf, maar ook voor mij. Inbreken in het gemeentehuis, ben je suicididaal of wat gaat er in je hoofd om Esmerald?' Zijn groene ogen vestigde een doordringende blik op het meisje. Het ene moment had ze niks van hem willen weten en vervolgens stond ze bij hem op de stoep.

PROFIELAantal berichten : 398 Registratiedatum : 29-07-13

Kom op, kom op. Open dan. Hoe langer ze hier stond, hoe groter de kans was dat ze gepakt werd. En dat was ook precies wat er gebeurde. Niet precies op de manier die ze verwacht had, maar toch was ze betrapt. Een hand had zich als een muurvaste klem om haar bovenarm vastgezet en ze werd zo naar binnen getrokken. Als een vis op het droge opende en sloot ze haar mond weer. Meteen greep ze zijn hand vast, probeerde zich los te wrikken. Maar toen zat ze al vast in de kamer, klik, deur op slot. Verdomme.

''Wat er in mijn hoofd omgaat? Oh, geen idee. Misschien miste ik je wel, papa.'' Boos nam ze afstand van hem, cirkelde om het bureau heen en nam met een chagrijnig gezicht plaats op zijn stoel. ''Of misschien ben ik nogal wanhopig, omdat de straten al dagen dichtgevroren zijn en er nergens ook maar een kruimel te vinden is. Gek hé?'' Ze sloeg haar armen over elkaar en weigerde hem aan te kijken, staarde maar naar de typemachine. Als hij er niet geweest was had ze zeker wel wat waardevols kunnen vinden, niet veel, maar genoeg voor een maaltijd op de zwarte markt. Het was stom natuurlijk, maar stiekem had ze de onrealistische droom gehad dat ze hier ergens een archiefkast vol bonnen zou vinden, waar ze het aantal lootjes van zichzelf en haar vrienden wat kon verlagen. Maar helaas was alles wat ze gevonden had in dit muffe gebouw Brendan. Haar buik voegde nog een nuttige boodschap toe door luid te knorren. ''Hmpf, zei je net nou wat over brood?'' Ze haatte het om zo om hulp te moeten vragen, maar honger was nogal slopend.

PROFIELAantal berichten : 121 Registratiedatum : 26-10-13

'Wat er in mijn hoofd omgaat? Oh, geen idee. Misschien miste ik je wel, papa.'
De felle reactie van het meisje raakte Brendan veel meer dan hij wilde toegeven. Het was ontzettend stom geweest om aan haar te laten doorschemeren dat zij eigenlijk ook een stukje van hem was. Ontzettend verschrikkelijk dom, maar het ergste was dat hij, zelfs nu hij bij toeval het meisje gevonden had en hij in feite genoeg te bieden had, hij niet voor het meisje kon zorgen. Als iemand erachter kwam dat hij de vader was van een crimineel straatschoffie dan was hij niet alleen zijn baan, maar ook zijn leven niet meer zeker. Bovendien, wat zou Jennifer er wel niet van denken?

Ook was dit totaal niet het juiste moment om haar te helpen. Hij zou haar niet moeten belonen voor het binnendringen van zijn werkplek, maar die ogen, dat gezichtje. Ondanks haar felle reactie smolt hij een klein beetje voor het meisje dat zo erg op zijn jeugdliefde leek. Hij probeerde zich wel streng voor te doen, maar kon niet daadwerkelijk boos op haar worden of haar naar de vredesbewakers sturen. Hij had het meisje wel nooit gekend, maar sinds hij haar ontmoet had was er toch een soort beschermingsgevoel gegroeid naar Esmerald toe.

Hij beet even op zijn lip en werd uit zijn gedachten gestoord door het meisje zelf: 'Zei je nou net wat over brood?' Wat brutaal, maar ook nu kon hij het begrijpen. Hij wist niet wanneer het meisje voor het laatst wat te eten gehad had, trok zijn bureaulaatje open en gooide zijn lunch met een boogje naar haar toe. 'Nog koffie erbij madame?' grijnste hij, terwijl hij zijn mok haar kant op schoof. 'Hij is nog warm, ik haal zo wel een nieuwe.'

'Maar Esmerald, even over je actie. Dit kan echt niet. Ik begrijp dat je honger hebt, maar we moeten daar echt een betere oplossing voor zoeken. Je kan niet zomaar bij me inbreken, zeker op mijn werk niet. Als iemand je hier naar binnen ziet gaan...' Brendan betrapte zichzelf op het feit dat hij "we" gebruikte. Alsof ze een eenheid waren, maar hij had een idee, het concept van het plan om jongeren te belonen voor hun inzet bij de trainingen van Jennifer kon gelijk uitgetest worden. Hiermee zou Esmerald misschien ook iets nuttigs leren, mocht ze in de Arena terecht komen dit jaar, iets wat Brendan absluut verafschuwde, maar ze kon maar beter voorbereid zijn. 'Train je eigenlijk al bij Jennifer?' vroeg hij haar daarom.

PROFIELAantal berichten : 398 Registratiedatum : 29-07-13

Ze was boos, omdat dat makkelijker was dan ruimte geven aan andere gedachten. Boos dat hij haar betrapt had, hoewel het natuurlijk een veel beter alternatief was dan gepakt worden door een bewaker. Die zou vast niet zo vriendelijk zijn om haar op een stoel plaats te laten nemen, laat staan dat die boze woorden zou accepteren.

Brendan deed dat wel. Hij had het er zo te zien moeilijk mee, maar hey, dat was niet haar probleem. Zij had al problemen genoeg. Zijn grootste probleem was waarschijnlijk bij welke arme bevolkingsgroep hij deze keer extra geld weg zou schrapen om het in de zakken van de rijken te laten verdwijnen. Dat was een verzinsel, ze vermoedde dat de burgemeester zijn uiterste best deed om voor zijn district te strijden.

Maar zoals wel vaker koos ze voor de gemakkelijke weg, emotioneel dan. Het was een muur om je heen bouwen en niet toelaten dat mensen ook maar over het randje spiekten. En meestal werkte het ook wel. Wanneer je echter na jaren verweesd rondzwerven plotsklaps familie bleek te hebben bracht dat gemixte emoties naar boven. Behoorlijk lastig.
Dus uitte ze zich onhandig, met woede en met brutaliteiten. Ze was ook echt boos, als ze er goed over na dacht. Gekwetst, omdat iemand in haar vage verleden besloten had haar in de steek te laten. Hoe en wat, de redenen en logica erachter, dat maakte allemaal helemaal geen donder uit. Ze was opgegroeid zonder ouders en dat was gewoon klote. Toch voelde het fijn toen hij haar met een luchtige opmerking eten en drinken toeschoof. Alsof iemand voor haar zorgde.

Ze zette haar scherpe tanden vliegensvlug in het brood, al vermaande ze zichzelf mentaal om niet alles in één keer weg te schrokken, omdat dat enkel buikpijn op zou leveren. Dus nam ze gedecideerde hapjes brood, die ze wegspoelde met de lauwwarme drank, haar blik ondertussen al een stuk milder. Hij sprak haar kalm toe, maar de bestraffende woorden hadden toch wel een kern van waarheid. Met een schuldbewuste blik keek ze op. ''Ik- Je hebt gelijk.'' Ja, het was stom geweest. Kantjeboort had ze het gered, maar voor hetzelfde geld had ze nu in een cel gezeten. ''Wel eens, ja. Hoezo?'' Kende hij Jennifer? Ja natuurlijk, ze hadden samen op het podium gestaan bij de Boete. Maar wat hij er precies mee wilde zeggen was haar nog niet helemaal duidelijk. Winter nam de laatste slok koffie en schoof de mok voorzichtig naar het midden van het bureau. ''Bedankt.''

PROFIELAantal berichten : 121 Registratiedatum : 26-10-13

Stomverbaasd merkte Brendan hoe het meisje langzaam rustiger werd. Hij wist wel dat voedsel als een toverspreuk op haar inwerkte, maar toch. Verder was ze ongeveer net zo onvoorspelbaar als hij zelf vroeger. Dat is niet waar, zei een stemmetje in zijn hoofd, zij kan niet anders om te overleven, jij was gewoon een verwend ettertje dat alles pakte omdat het kon. Hij wist dat het stemmetje gelijk had, maar hij besteedde er niet zo veel aandacht aan. Waarschijnlijk was het wel een deel van de reden dat hij niet boos kon blijven op Esmerald, hij herkende een stukje rebelsheid van hemzelf in haar.

Gelukkig gaf zijn dochter aan wel eens bij Jennifer te trainen, dat was goed om te horen. Bij Jenn was ze in goede handen, hopelijk stak ze er genoeg van op voor het vreselijke geval dat... Zijzelf vroeg zich ook een beetje argwanend af waarom hij het vroeg. Hij besloot er maar niet te veel omheen te draaien. 'Kijk.. ik wil je niet bang maken, maar de tweede boete komt eraan en daarbij ben je veel en veel te mager. Je hebt me geïnspireerd voor een nieuw concept. Iedereen uit district 1 moet klaar zijn om de spelen te overleven. Getraind, maar ook gezond, daarom wil ik iedereen die in aanmerking komt voor de spelen belonen voor hun aanwezigheid bij de trainingen. Vanaf morgen zorg ik dat iedereen die komt trainen van ten minste één maaltijd voorzien wordt, dus zorg dat je erbij bent.'

Brendan hoopte aan de ene kant dat deze manier van werken veel tieners zou trekken, aan de andere kant wist hij dat hij bij een grote groep weinig te bieden zou hebben. De komende tijd zou dit voedsel uit zijn eigen zak moeten komen, want tegen de tijd dat het plan door de gemeenteraad was goedgekeurd en de accountant alle benodigde papieren en financiën geregeld had zouden ze op zijn minst een jaar verder zijn. 'Verwacht niet te veel, ik moet onze geliefde president eigenlijk nog wel even gaan overtuigen dat deze methode voor spectaculairde televisie gaat zorgen, wie weet krijgen we dan wel subsidie, maar tot die tijd zal ik geven wat ik kan.' Bam. De onuitgewerkte papiertjes met het plan lagen nog op zijn bureau, maar dit was echt aanpakken. Esmerald had op een rare manier een goede invloed op hem.

'Afin. Dit moet ik verder allemaal niet met jou bespreken natuurlijk. Denk je dat je als je brood op is weer net zo sneaky buiten kan komen als dat je binnengekomen bent?' Hij liep al naar de deur en draaide deze van slot, maar bleef nog eventjes in de weg staan, hij bedacht zich iets. 'Trouwens, voordat je weggaat. Ik heb thuis een kip die klaar is voor de slacht. Heb je weleens iets gedood?' Bedelen en stelen was één kwaliteit die als zwerfkind goed van pas kwam, maar je eigen eten vangen en klaarmaken was wel iets anders, net als het oefenen op schietschijven en dummies. Een echt leven nemen was niet hetzelfde, en een kip was wel mooi om mee te beginnen. Hij was vastberaden, mocht het zo ver komen dat Esmerald in de spelen terecht zou komen, dan zou ze winnen. Ze was een vechter.

PROFIELAantal berichten : 398 Registratiedatum : 29-07-13

Winter was wisselvallig en dat was ook wel logisch. In een hectisch bestaan als de hare had je constant te maken met veranderende omstandigheden. Maar nu kwam ze wat tot rust en dat was in ieders voordeel. Als er te veel lawaai gemaakt werd zouden ze enkel aandacht trekken. Straks kwam er nog iemand naar binnen, wat zou Brendan dan doen? Haar opofferen als een indringer, doen alsof hij haar niet kende? Waarschijnlijk. Waarom zou hij zijn reputatie op het spel zetten voor een zwerfkind, waarvan hij de moeder in de steek had gelaten?
Met gespitste oortjes hoorde ze zijn plannen aan. Dat klonk gek. Alsof hij volslagen mesjogge was. Iedereen die naar de training kwam voeden? Dat zou op de armere kinderen werken als een magneet op punaises. Als strontvliegen op paardenvijgen. Eten was een toverwoord als je geen ouders had, geen huis, niemand die voor je zorgde. Ja, als ze het goed in schatte zou hij dat zeker in zijn portemonnee gaan voelen. Niet dat zij dat heel erg vond, maar liever had ze wel dat hij nog genoeg overhield om in geval van nood haar te hulp te schieten.

''Je kan het best met mij bespreken hoor,'' sprak ze allereerst nuffig, kom op, ze was slimmer dan ze eruit zag en nu deed hij alsof ze er toch niets van zou begrijpen. Maar hij had wel gelijk, het zou beter zijn als ze nu weer weg glipte. ''Ik zal het proberen.'' Het zou makkelijk moeten zijn, toch? De taak van de bewaking was immers om mensen buiten te houden, niet om te voorkomen dat mensen naar buiten gingen. Winter stond op en liep richting de deur, ietwat onwennig. Een afscheid, wat zou Brendan daarvan verwachten?

Hij begon over een kip en het doden daarvan. Meestal deed Autumn dat, maar Winter had wel eens een duif of twee uit hun lijden verlost. Dus knikte ze. ''Wel eens, ja. Bedoel je dat..?'' Vragend dwaalde haar stem af. Wilde hij haar die kip aanbieden? Want dan zou ze nu onmiddelijk weg gaan, zonder problemen te veroorzaken.

PROFIEL KARAKTER

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

De kerstgedachte

De kerstgedachte