Follow the straycat

PROFIELAantal berichten : 83 Registratiedatum : 25-06-14

Tobias verveelde zich. Het was warm, het was vochtig en saai. Super saai. Vanavond zou er zo te voelen een storm aankomen, maar nu was het gewoon verstikkend heet. ''Bluuuuhhhhh,'' klonk het luid. Hij lag op zijn rug op het kleine stukje gras voor zijn huis, de zon scheen op zijn neus en de hemel was zo blauw als zijn ogen of zelfs de jurk van Bethany. Die was alleen voor speciale gelegenheden. Zelf droeg hij een felrood shirt, met een cartoonversie van een vliegtuig erop. Het was een oud shirt, maar Tobias was er te veel aan gehecht om het weg te doen. Bethany zei dan dat hij een nieuw shirt uit mocht kiezen, maar hij wilde geen ander shirt. Hij wilde deze. Dat was dat. Soms kon hij heel koppig zijn, als een ezeltje. Toch hield Bethany van hem.

Even vermaakte de jongen zich met het maken van meer vreemde geluiden, maar ook dat ging gauw vervelen. Het was wel grappig toen de buurvrouw langskwam, ze schrok zich hartstikke half dood van zijn monstergeluiden. Toen er op zijn gebrabbel een reactie kwam in de vorm van een zachte miauw schoot Tobias als een duvelje uit een doosje overeind. Het miauwende beestje schrok daar wel van, maar bleef in het steegje verderop staan. Tobias kwam voorzichtig dichterbij, maar zodra hij nog maar een meter van de kat weg was nam die meer afstand en blies venijnig. Daar schrok het jongetje wel even van, maar algauw kreeg hij een goed idee. Met vlugge stappen rende hij zijn huis binnen, de donkere drempel raakte hij niet aan want dat bracht ongeluk. Hij glipte de keuken in en tuurde in een van de laatjes. Daar vond hij nog een restje gedroogd vlees, waarvan hij een aantal repen meenam. Zelf stak hij een stukje in zijn mond en begon te kauwen. Het was erg droog, dus je moest wel even goed malen, maar Tobias vond t wel lekker. Hopelijk gold voor de kat hetzelfde.

Lokkend stak hij een stukje vlees uit en glunderde toen de kat op hem af kwam. Heel voorzichtig aaide hij over de schurftige kop, terwijl de kat zich tegoed deed aan het eten. Voor Tobias was het duidelijk, hij had een nieuw vriendje gevonden. Met wat gedoe kreeg hij de zwerfkat zo ver dat die mee de straat uit liep. Daar rook de roodbruine kater blijkbaar iets heel erg lekkers, of misschien zag hij een piepmuisje? En weg schoot de kat, vlugger dan hij verwacht had. ''Wacht op mij!'' riep Tobias verschrikt en algauw holde hij zijn longen uit z'n lijf om het dier bij te houden. Het kleine blonde jongetje hield dit verrassend lang vol en eindigde aan de rand van de stad, waar hij aarzelend tot stilstand kwam. Hier was hij nog nooit geweest, mocht hij niet komen ook.. Het was al donkerder geworden en dikke wolken pakten zich bijeen in de lucht. Het rook naar onweer. ''Mamma?'' piepte hij bang.

[Aan de rand van de stad, er zit een storm aan te komen en Tobias is een beetje de weg kwijt.]

PROFIELAantal berichten : 67 Registratiedatum : 05-08-13

Waar was Dean? Wat er vandaag ook aan de hand mocht zijn in het Capitool, of in de fabrieken of op de markt – het kon Rosemary Webster allemaal eventjes niets meer schelen. En ja, het klonk nu een beetje alsof ze vierentwintig uur per dag wist waar haar kleinzoon Dean uithing, wat in geen geval de waarheid was, maar ze maakte zich gewoon zorgen. Ze had hem sinds gisteravond laat niet meer gezien en dát was wel ongewoon. Of Dean bracht een bezoekje aan de fabriek als Old Rose pauze had, of ze kwamen elkaar wel tegen op de markt of thuis, maar nu kon ze Dean maar niet vinden en niemand die ze had gevraagd in de stad scheen te weten waar hij was. Waar kon hij uithangen? Straks zat hij in de problemen!

Na de stad te hebben uitgekamd, kon Old Rose nog maar één ding bedenken: Dean was niet in de stad. Of ze had gewoon niet goed gezocht, natuurlijk, maar die kans achtte ze kleiner. Na zolang gelopen te hebben waren Rosemary’s voeten zeer gaan doen, om nog maar niet te spreken over hoe haar rug eraan toe was. Nu besloot ze ook nog de stad te verlaten! Alles voor haar kleine Dean!
Sinds de aankondiging, maar voornamelijk sinds het begin van de Hongerspelen was Rosemary een stuk bezorgder geworden dan vroeger. Ze wilde sterk zijn, maar ze was zo bang dat haar kleinzoon in de Spelen zou komen. Nu ze daadwerkelijk had gezien wat er allemaal kon gebeuren, was het helemaal moeilijk om daar geen zorgen over te hebben. Dean was geen sterke jongen. Het vechten zou hoogstwaarschijnlijk zijn dood worden. Hij zou het voornamelijk van z’n slimme koppie moeten hebben, waar Old Rose overigens veel vertrouwen in had, maar wat wellicht niet genoeg zou zijn.

Rosemary had een heel stuk gelopen en het begon al donker te worden. Bovendien leek het erop dat het weer over niet al te lange tijd om zou slaan. Het werd alsmaar donkerder en Old Rose was oud genoeg om te weten dat onweer zou volgen (serieus, als Tobias het weet, dan moet Rosemary het zeker weten, toch?!). Dat zinde haar niet, maar wat kon ze eraan doen? Als ze nu terug zou keren, dan was haar hele zoektocht sowieso voor niets geweest. Ze was net aangekomen bij de rand van de stad, toen ze zichzelf een moment van rust gunde. Soms vergat ze echt dat ze geen zestien meer was.
Wat echter haar aandacht trok was een hoog gejammer dat een woord leek te vormen. Old Rose keek om zich heen, waar een blond jochie met grote blauwe ogen helemaal in zijn eentje stond. De moeder en oma in Rosemary werd in één klap gewekt (voor zover het in slaap was gevallen), en ze kon het niet helpen om het jongetje te willen helpen.
“Hallo,” groette Rosemary het jongetje met een glimlach, maar wel voorzichtig, omdat ze hem niet bang wilde maken. “Hoe heet je, jongen? Ben je hier alleen?”

OOC: Godmodetoestemming voor Dean ^^ En arme Tobias! Hij is zo cute.

PROFIELAantal berichten : 83 Registratiedatum : 25-06-14

Was dit de avond die viel of was het het weermannetje, dat besloten had dat er lang genoeg zonneschijn geweest was? Tobias wist het niet, maar net als veel andere kinderen van zijn leeftijd was dit niet zijn lievelingssituatie. Donker. Koud. Alleen. Nee, dat was niet leuk.

De wind stak op en liet de paar kledingstukken die te drogen hingen wapperen. Hij wilde hier weg, het spelletje was niet meer leuk. . Hij zag in de verte wel mensen lopen, maar die verdwenen ook algauw in hun huizen. De kat was ook al weg en nu was hij helemaal alleen. Als een jong vogeltje slaakte hij een hulpkreet, al durfde hij niet te gillen. Het was eerder een angstig gepiep. Maar toen de nood het hoogst was bleek er toch nog een levende ziel te zijn die zich om het verdwaalde wezen wilde bekommeren.

Zodra hij de stem hoorde draaide hij zich naar het geluid toe, laafde zich aan de glimlach alsof het geen vijf minuten maar vijf dagen waren geweest die hij in angst door had gebracht. Het was een mevrouw, een hartstikke oude mevrouw. Haar gezicht leek wel van perkament gemaakt te zijn, vol met rimpels en groeven. Tobias had zelf geen opa's of oma's om te bezoeken, wat wel jammer was. Veel tijd om daarover na te denken had hij niet, want hij moest een vraag beantwoorden. ''T-tobi.. Tobias Luther.'' Zijn trillipje ging langzaam over naar een verlegen glimlach, maar dat sloeg weer om toen hij vertellen moest dat hij hier helemaal moederziel alleen was. Hij knikte, zielige blauwe oogjes werden vochtig. ''Ik rende achter de kat aan en toen- En toen was hij weg en ik. Ik wil naar mama.'' Dat laatste was de druppel die de emmer over deed lopen en Tobias begon te snotteren, met wazige blik naar de vrouw opkijkend en met een vuist verwoed langs zijn neus en ogen vegend. Hij wilde naar huis toe.

PROFIELAantal berichten : 67 Registratiedatum : 05-08-13

Het jongetje keek haar aan. Angstig. Klaar om in huilen uit te barsten. Al stotterend stelde hij zich voor als Tobias Luther, maar dat was geen naam die bij Rosemary een belletje deed rinkelen. Helaas. Het jongetje liet echter een verlegen glimlachje zien en hoe kon Old Rose nou niet smelten door al deze poepigheid. Hij was zo’n schatje!
Zijn glimlach verdween echter weer snel en hij begon met vochtige oogjes te vertellen over een kat die hij achterna had gezeten en nu verdwenen was. En hij wilde z’n mamma. Het jongetje begon te huilen en Rosemary keek hem vriendelijk aan. Zo moeilijk kon het toch niet zijn om hem te helpen? Met een beetje geluk was de jongen zelf in staat om de weg te vinden met haar hulp, of kenden mensen in de buurt hem wel. Zo ver kon een jongetje van zijn leeftijd toch niet hebben gelopen? Het weer was echter niet behulpzaam. Het begon langzamerhand te sputteren en het leek erop dat de storm over niet al te lange tijd zou losbarsten.

Rosemary bukte een beetje, zodat ze meer op de hoogte van Tobias kwam en glimlachte naam hem. “Ik ben Old Rose,” stelde ze zich voor. “Kun je me vertellen hoe je mamma heet, Tobias? Wat is haar naam? Weet je waar ze is? Dan gaan we haar samen zoeken.”

PROFIELAantal berichten : 83 Registratiedatum : 25-06-14

Natte druppels landden op zijn blote armen, als hele kleine tranen die uit de hemel vielen. De waterige sporen die over zijn wangen liepen waren echter het zoute product van zijn angstige paniek. Tobias was al bijna vijf en huilde haast nooit, daar was hij veel te stoer voor. Maar met de enge donkere lucht en het besef dat hij hartstikke ver weg van zijn vertrouwde huis was stond hij nu toch te snotteren.

De lieve mevrouw kwam wat dichterbij en wist hem met haar krakerige vriendelijke stem wat te kalmeren. Ze had een naam met twee woorden, Old Rose. Het klonk mooi. Ze stelde hem vragen over zijn moeder, zodat ze haar konden gaan zoeken. Samen. Tobias snotterde nog eventjes na, wreef dan in zijn ogen om zijn zicht te verhelderen en antwoorde. ''Mijn mamma heet Bethany.'' Bethany was een redelijk bekend figuur in de stad, ze hield van aandacht. Maar voor Tobias was ze boven alles degene die voor hem zorgde. ''I-ik denk dat ze thuis is.'' Rose wist vast niet waar hij woonde, maar Toby kende de weg ook niet precies. Maar hij mocht niet meer verdrietig zijn. Hij balde zijn handen tot vuisten, vermande zich. Tranen waren niet stoer. Hij wel. ''Die kant op.'' Best wel logisch, zijn vinger wees de lange rechte straat in, die terug het centrum in liep.

PROFIELAantal berichten : 67 Registratiedatum : 05-08-13

Bethany. Old Rose keek bedenkelijk. Het zou natuurlijk ontzettend handig zijn als ze heel toevallig de mamma van Tobias kende en hem nu rechtstreeks naar huis kon loodsen, net voor de dikke bui aan. Helaas. De enige Bethany die ze kende was vijftien, werkte in de fabriek en was HOPELIJK toch niet de moeder van Tobias. Niet dat ze wist, in ieder geval, en laten we wel eerlijk wezen: Old Rose wist dat soort dingen.

Het had kunnen helpen als ze op visite was bij oma Truus die Old Rose vast en zeker wél had gekend, maar goed. Het scheelde waarschijnlijk dat ze thuis zou zijn. Met een stortbui op komst, leek de kans klein dat ze naar buiten zou gaan. Tenzij ze natuurlijk net zo’n idioot was als zij en haar kind ging zoeken. Nu moest ze toegeven dat Dean al een grote jongen was en ze hem niet zo hard had hoeven zoeken, terwijl Tobias nog maar enkele jaartjes oud was. Wellicht kwamen ze Bethany onderweg wel tegen. Dat zou gunstig zijn.

“Goed, dan gaan we op zoek naar jullie huis,” glimlachte Old Rose, waarna ze een beetje wantrouwend naar de lucht keek. Het jongetje wees in de richting van het centrum, iets wat Rosemary wel had vermoed, maar een zoektocht was niets zonder een goed begin. Bovendien was het een goed teken dat het jochie in ieder geval actief meedacht.

“Laten we gauw gaan,” glimlachte Old Rose, terwijl ze het jongetje wenkte mee te komen, terwijl ze haar hand uitnodigend naar hem uitstak. Ze deed haar best om zich niets aan te trekken van haar rug… of haar voeten… of die andere pijnlijke plekjes waarvan Rosemary de naam niet eens kon benoemen. Ze was oud en het was niet alsof ze daar met haar naam – Old Rose - onderuit kon, maar het was nooit leuk om met je neus op de nare feiten te worden gedrukt. Maar ze mocht Tobias. Hij was een schatje, dus voor hem wilde ze best even doorbijten.
“Je moet goed opletten of je iets bekends ziet, oké?”, sprak Rosemary vriendelijk tegen het jongetje. “Misschien een winkel, een fabriek, een huis of een straat. Alles helpt. Als je iets ziet dat je herkent moet je het zeggen.” En nu maar hopen dat er niet te veel kruisingen zullen zijn, dacht de vrouw schamper. Ze hoopte van harte dat ze het kindje snel veilig thuis kon afleveren.

PROFIELAantal berichten : 83 Registratiedatum : 25-06-14

Hij was behoorlijk ver afgedwaald van huis, van Bethany, van zijn warme bed, zijn rommelige kamer. De weg terug vinden zou een lastige taak worden. Tobias keek hoopvol tegen de vrouw op, hopend dat zij de oplossing aan zou dragen voor dit probleem. Over een paar jaartjes zou het jochie waarschijnlijk boven haar uit steken, maar voor nu was zij zijn reddende engel. Helaas leek de naam van de vrouw die hij mama noemde geen belletje te doen rinkelen. Tobias gaf de moed echter niet op, niet nu hij net zijn tranen weggedrongen had. Nee, alles zou goed komen, dat geloofde hij met heel zijn hart. Oude Rose ging met hem mee zoeken en met z'n tweeën moesten ze het toch wel kunnen vinden.

Hij moest gewoon niet meer verdrietig zijn, maar dit zien als een soort speurtocht. Zijn kleine handje gleed in de hare en zocht voorzichtig grip. De perkamenten huid was ietwat ruw, maar geruststellend warm. Toby knikte vastberaden toen ze hem vertelde te waarschuwen als hij iets zag.

Vandaar dus dat zijn lichtblauwe ogen van hot naar her schoten, langs de kleine huisjes en de stoffige straten.De wind woelde door zijn goudblonde haren, rukte aan zijn kleren, alsof het hem wilde vertellen dat hij zo snel mogelijk naar huis moest. Nu was het toch jammer dat hij zijn warme trui thuis gelaten had. Op de eerste splitsing versnelde hij zijn pas iets en trok de dame mee, hier was hij rechtdoor gegaan. Toch? Ja, die groene stoelen had hij gezien! ''Zo gingen we,'' meldde hij helder, verwijzend naar hem en zijn kattenvriendje. ''En nog verder daar terug.'' Ja, ze moesten gewoon blijven lopen, tot hij ergens een paar bochtjes had gemaakt. Maar dat was nog wel een stukje weg.

PROFIELAantal berichten : 67 Registratiedatum : 05-08-13

Het kleine handje van Tobias Luther in haar hand gaf Rosemary zo’n goed gevoel. Het deed haar denken aan hoe ze hand in hand door de straten van District 8 had gelopen met Dean toen hij klein was – en met haar eigen kinderen vele jaren eerder. Het leek wel een ander leven. In totaal had ze zeven kinderen gebaard, van wie ze allemaal zielsveel had gehouden. Velen van hen hadden echter geen lang leven gekregen. Drie van haar kinderen waren op jonge leeftijd omgekomen van de honger. Rose sloeg kort haar ogen neer, waarna ze naar Tobias gluurde, terwijl ze liepen. Het jongetje zag er goed uit en had het dus zeker getroffen. Old Rose wenste dat ze haar kinderen en kleinkinderen hetzelfde had kunnen bieden.

Rosemary kon echter alleen maar glimlachen, toen ze zag hoe druk Tobias bezig was met het zoeken naar dingen die hem bekend voorkwamen. In de verte doemde echter de eerste splitsing op en de vrouw hoopte van harte dat hij hen kon vertellen welke kant ze op moesten gaan. Tobias stelde haar echter niet teleur en versnelde vlak voor de splitsing zijn pas. Old Rose had bijna moeite om hem bij te kunnen houden, maar ze hield van zijn enthousiasme. “Zo gingen we,” klonk het, en Rosemary knikte. “Goed. Laten we dan maar gauw doorlopen.”

De wind begon steeds harder te waaien en de wolken waren donkergrijs. Niet langer sputterde het, maar dikke druppels begonnen nu naar beneden te vallen. Nog even en ze waren beide doorweekt en koud, maar beter liepen ze gewoon door, voordat het ook nog begon te onweren. Old Rose was er niet echt bang voor, maar prettig was anders.
“Zeg, Tobias,” begon Rosemary niet veel later. “Hoe oud ben jij?” Als ze dan toch samen aan het lopen waren, dan kon ze net zo goed een poging doen om het jongetje beter te leren kennen. Misschien zag ze hem nog wel een keer weer. Ze hoopte het. Kinderen van zijn leeftijd waren geweldig, als je het haar vroeg. “Gaan we nog steeds goed?”

PROFIELAantal berichten : 83 Registratiedatum : 25-06-14

Het werd kouder en donkerder. De wolken waren geen schattige witte schapenwollen dotjes meer, die langs de blauwe hemel zweefden. Nee, het waren nu boze gezichten, donderwolken. Dat was iets wat Beth wel eens zei als hij boos keek, waarom trek je zo'n gezicht, donderwolkje? Tobias kon zich de laatste keer dat het regende nauwelijks meer herinneren, het leek al zo lang geleden. Dat was normaal ook, in de zomer. Maar nu goten er dikke spetters naar beneden, die alles en iedereen nat maakten.

De straten waren praktisch verlaten nu, maar het duo liep gestaag door. Oud en jong. Tobias keek nu nog tegen de vrouw op toen ze hem een vraag stelde, maar over een aantal jaar zou dat waarschijnlijk omgekeerd zijn. ''Vier,'' antwoordde hij met een stoere lach, hij was al best groot. ''Bijna vijf.'' Dat liet hij zien door zijn vingers op te houden en van vier naar vijf te gaan, door plop zijn duim omhoog te laten schieten. ''En jij?''

Ondertussen vlogen de meters voorbij en Tobias probeerde telkens bij elke afslag goed te kijken of hij daar iets herkende. “Gaan we nog steeds goed?” Ehm.. Het jongetje beet op zijn lip en keek twijfelend rond, tot hij een wel zeer bekende deur zag, groen geverfd. Dit was het uiteinde van zijn straat, veel verder dan hier mocht hij officieel niet gaan. ''Hé, ja. Ik zie mijn huis!'' Naast de groene deur waren nog drie huizen en daarnaast zat zijn huis, waar hij opgelucht op afstevende, ondertussen nog steeds Rose's hand stevig vasthoudend.

PROFIELAantal berichten : 67 Registratiedatum : 05-08-13

Rosemary glimlachte breed, toen het jongetje zei dat hij al bijna vijf was. Pfoe. Een hele prestatie. De manier waarop Tobias het ook bracht, vond ze vertederend. Hij was zo stoer en toch zo schattig, een combinatie waar Old Rose zeker een zwak voor had. Het feit dat hij haar ook gewoon naar haar leeftijd vroeg, vond ze zo leuk aan jonge kinderen. Als ze ouder werden durfde men het vaak niet meer te vragen, uit angst om onbeleefd over te komen of haar gewoonweg te beledigen. Dat maakte Rose gewoon ‘Old’ Rose. Ze had er echter geen probleem mee om anderen te vertellen hoe oud ze was. Het was deel van wie ze was, een groot deel van haar reputatie zelfs. Toch vond Rosemary zelf dat ze niet eens zo heel oud was. De omstandigheden in District 8 maakte het echter toch wel degelijk een prestatie. “Ik ben negenenzestig,” glimlachte Rosemary ondeugend, “bijna zeventig! Weet je hoe oud dat is? Dat is…-” Met haar vingers, zoals Tobias had geteld, beeldde ze het getal zeventig uit, door zeven keer al haar vingers te laten zien. “-… zó veel!”

Toen Rosemary had gevraagd of ze nog steeds goed gingen, zei het jongetje plots dat hij zijn huis zag. Gelukkig, dacht Rosemary, terwijl ze Tobias zoveel mogelijk probeerde te beschermen tegen de regen. Ze werd door het jongetje meegenomen naar zijn voordeur, waar ze geen moment twijfelde en op de deur klopte. De regen kwam met dikke druppen uit de lucht vallen en de wind was guur en luid. In de verte klonken de eerste donderslagen en waren de eerste lichtflitsen te zien. Ze hadden het echter gehaald. Rosemary klopte nogmaals, nu wat harder. Beter werd er snel opengedaan. Het was koud.

PROFIELAantal berichten : 83 Registratiedatum : 25-06-14

Bij Rose's leeftijd was hij de tel kwijt geraakt, maar het was wel heel veel. Hij hoopte maar dat hij later ook zo onwijs oud kon worden, want hij wilde nog lang niet dood. Nee, dat leek hem maar naar. Dat er sinds dit jaar een gruwelijk risico bijgekomen was, waar hij over 7 jaar aan blootgesteld zou worden, besefte hij nog niet en dat was maar goed ook. Dat zou zijn positieve instelling wellicht een stuk minder vrolijk maken.

Zij klopte aan en hij duwde zachtjes tegen de deur, alsof die dan opeens open zou vliegen. Toen de deur langzaam opende werd het gelaat van een uiterst bezorgde vrouw zichtbaar. ''Mama!'' Van opluchting schoten er haast weer tranen in zijn ogen. ''Oh Tobias, ik was doodongerust,'' sprak ze gekweld, haar pikzwarte haren dramatisch naar achter gooiend.

''Mama, ik waste de weg kwijt en toen,'' piepte het jochie, waarna Tobias zich in de armen van Bethany lanceerde. De vrouw aaide kalm door zijn blonde haar, maar focuste zich vooral op de vrouw die haar schat terug gebracht had. Tobias zou over een minuutje wel weer kalmeren, wist ze. ''Bedankt dat U hem veilig hebt thuis gebracht. Was hij ver afgedwaald?'' vroeg ze rustig, redelijk vriendelijk. Maar het feit dat Bethany gewoon frontaal in de deuropening bleef staan gaf een heel ander, minder verwelkomend signaal af.

PROFIELAantal berichten : 67 Registratiedatum : 05-08-13

“Bethany Luther?”, vroeg Rosemary, toen de deur openging, maar toen ze het bezorgde gezicht van de vrouw zag en Tobias de vrouw met ‘mamma’ aansprak, wist ze dat het goed moest zitten. De vrouw leek echt bezorgd, maar vanbinnen was Rosemary best wel boos op de vrouw. Tobias was háár verantwoordelijkheid en ze had ervoor moeten zorgen dat hij niet had kunnen verdwalen, verdorie!
Het jongetje leek echter wel een beetje van streek nu en Old Rose wilde het niet erger maken dan het was, dus lachte ze enkel naar hem. De vrouw mocht ze bij deze niet. Tobias verdiende een betere moeder dan zij. De vrouw richtte haar aandacht echter op Rosemary, die daarom ook haar maar even vriendelijk toelachte, hoewel ze het niet echt meende. Bethany leek echter wel om Tobias te geven, dus kon ze het opbrengen. Als ze het idee had gehad dat het die vrouw niets kon schelen, dan had ze Tobias zonder er twee keer over te hoeven nadenken meegenomen naar haar eigen huis. Het kon haar niets schelen wat anderen daarvan had gevonden - behalve Dean, natuurlijk! “Laten we hopen dat het niet nog eens nodig zal zijn,” antwoordde Old Rose. “Ik kwam hem tegen aan de rand van de stad, dus hij heeft een aardig stuk gelopen.”

De dikke druppels van eerder leken nu eerder één lange straal die vanuit de wolken naar beneden kwam. Rosemary werd echt kletsnat en wachtte eigenlijk tot de vrouw zo vriendelijk was om haar binnen te laten, maar ze had geen idee of dat gebeuren zou. Ze wilde zich ook niet opdringen. Niet dat het nu nog uitmaakte of ze hier nog even bleef staan of dat ze alsnog naar huis zou lopen. Dat was nog een stukje, maar nat was ze toch al. Het feit dat Tobias veilig thuis was, was voor Old Rose echter al een hele opluchting. Als ze Dean straks ook nog veilig thuis aan zou treffen, dan was alles wat haar betreft helemaal prima!

PROFIELAantal berichten : 83 Registratiedatum : 25-06-14

Hij was even heel erg blij met de warmte van de omhelzing, de zachte streling door zijn haren. Hij was weer thuis. Maar de regendruppels leken nu nog harder neer te dalen op de stoffige straatstenen, wat de aandacht van het kleine jongetje weer trok.
Bethany stond stoïcijns naar oude Rose te kijken, die vertelde waar ze hem gevonden had. Tobias knikte zijn hoofd, wat nog steeds tegen Bethany aangedrukt was. Hij was nu naast haar gaan staan, zijn hand aan de stof van haar lange rok geklemd, zoekend naar houvast. Een gaap kroop over zijn lippen heen en vermoeid knipperde hij, in een poging de slaap uit zijn ogen te krijgen.

''Oh, lieverd, jij moet maar gauw naar bed,'' klonk het van Bethany's kant. Tobias wilde protesteren, maar wist dat het zinloos zou zijn. ''Bedankt mevrouw Rose,'' mompelde hij met een glimlach. ''Rose is lief.'' Daar nam zijn adoptie moeder het weer over. ''Ja, heel erg bedankt en, ehm, een goede thuisreis gewenst.'' De zwartharige dame keek even rond en griste dan een paraplu van een plank. Met een kortaf gesproken ''Hier.'' sloot Bethany dit hoofdstuk af, ze had er genoeg van te horen hoe Tobias door een andere vrouw gered was, nadat hij weggelopen was van huis.

PROFIELAantal berichten : 67 Registratiedatum : 05-08-13

Rosemary glimlachte, toen Tobias haar bedankte en haar hart smolt bijna toen hij haar lief noemde. “Geen dank, kindje. Maar de volgende keer niet zo ver van huis gaan, oké?” Tenzij je mij wilt bezoeken, dacht ze erachteraan, maar het leek haar beter om dat niet hardop te zeggen. Ze wist niet in hoeverre Bethany dat zou kunnen appreciëren. Old Rose wist in ieder geval waar Tobias woonde, dus ze kon altijd een keer langslopen in de hoop hem nog tegen te komen, of naar hem uitkijken op de markt. Ze zou hem vast nog wel een keertje zien, toch?

Het zou in ieder geval niet aan de gastvrijheid van Bethany liggen dat ze elkaar nog een keer zouden zien. De vrouw bedankte haar nog net en was zo vriendelijk Rosemary een paraplu aan te bieden, die ze dan ook maar aannam met een kort bedankje. “Droom fijn straks, Tobias," glimlachte ze nog. "Misschien tot ziens.” En met die woorden en een laatste glimlach naar het jongetje, draaide de oude vrouw zich om en ging ze op weg naar haar eigen huisje. De regen kwam zo hard naar beneden, dat ze dacht dat de druppels als messen door de paraplu heen zouden snijden, maar toch dankbaar wist ze zichzelf zo een beetje minder nat te houden. Hoewel het echt een verschrikkelijk stressvolle dag was geweest, was het toch ook best gezellig geweest. Dat was zo belangrijk in het leven en Old Rose was blij dat ze daar even aan herinnerd was.

OOC: End of Topic, lijkt me ^^

PROFIEL KARAKTER

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Follow the straycat

Follow the straycat