Esmae rilde even, toen een frisse windvlaag langs haar benen streek. Ze stond in het water, terwijl ze haar harpoen aan het binnenhalen was. De tijd was snel gegaan nadat de Hongerspelen ten einde waren gekomen. Het zou niet lang meer duren of de volgende Boete zou alweer plaatsvinden. De laatste Boete waarbij Esmae zelf gekozen zou kunnen worden. Ze wilde niet. Ze wilde echt niet! Er stond zoveel op het spel en Esmae wilde er gewoon niet aan denken dat ze haar familie achter moest laten. Niet alleen haar moeder en echtgenoot, maar ook haar dochter. Iets ergers kon je een moeder gewoonweg niet aandoen! Het kleine meisje was sinds de vorige Boete zoveel gegroeid! Ze was dan ook pas net één geweest, een gedachte die Esmae deed glimlachen. Hoe de tijd toch vloog! Als Esmae niet als Tribuut zou worden gekozen, dan hoefde ze maar met haar ogen te knipperen voor Cherise aan de beurt was. Dat was dan weer een deprimerende gedachte. Het meisje zonder moeder achterlaten was een van de meest verschrikkelijke scenario’s die al lange tijd in haar hoofd spookten; Cherise die als tiener zelf Tribuut zou worden hoorde daar ook zeker bij. Gelukkig zou dat nog enkele jaren duren. Misschien zou de Hongerspelen tegen die tijd wel weer afgeschaft zijn. In tien jaar kon er immers van alles gebeuren!

Het vissen ging best lekker vandaag. Ze ving een hoop en veel meer dan ze voor eigen gebruik nodig had. Daarom besloot ze naar de haven te gaan om te kijken of ze een deel kon verkopen. De vis was vers en hoewel niet in perfecte staat (kom aan, ze waren gevangen met behulp van een harpoen… wat verwacht je dan?), vond ze al gauw een man die ze graag van haar overnam. De vissen werden zo goed als mogelijk gekoeld en zouden zo snel mogelijk verscheept worden. De man gaf Esmae een krat en hielp haar om de vissen over te zetten. “Zet hem daar maar bij,” zei de man met een brede glimlach, terwijl hij het meisje een aardig bedrag voor de vis gaf. Esmae knikte, waarna ze de krat afsloot. Het was niet alsof ze dit voor het eerst deed, dus ze wist precies wat ze moest doen.
Het kostte een klein beetje moeite om de krat, die zwaarder was dan ze had gedacht, bij de overige kratten te zetten. Een kleine jongen van een jaar of twaalf, misschien dertien, zat in de weg, maar hij leek haar niet op te merken. Esmae had de krat in één keer neer willen zetten, maar ze realiseerde zich al snel dat ze de jongen pijn zou kunnen doen als ze niet goed oppaste. Gezien de krat haar zicht gedeeltelijk blokkeerde, besloot ze het zeker voor het onzekere te nemen.
“Hé! Jij met die donkere krullen!”, zei Esmae vriendelijk, een beetje luid, maar niet schreeuwend. Ze had niet het idee dat de jongen haar hoorde, wat op zich niet gek was, gezien er meer mensen aan het werk waren en de zee door de wind duidelijk hoorbaar tegen de kade woei. “Hé!”, zei ze nog een keer, luider, terwijl ze dichterbij was gekomen. Zou ze nu zijn aandacht hebben? “Zou je een stukje kunnen opschuiven? Dan kan ik deze krat erbij zetten.”