"Ik ben bang." Newt werd wakker van de stem van zijn zusje, Feline. Hij knipperde verward met zijn ogen en draaide zich om in zijn bed. Hij keek Feline aan en zag dat ze zich krampachtig had vast gerold in haar dekbed. Met een zucht open ik mijn dekbed, ga staan en loop naar het bed van Feline, aan de andere kant van de kamer. "Fee." mompel ik zachtjes. Het meisje opent geschrokken haar ogen, maar haar blik wordt rustiger als ze me ziet. "Ik ben bang." zegt ze nog een keer, dit keer zag hij de tranen in haar ogen. Hij klom bij haar op bed en trok haar tegen zich aan. "Niet bang zijn, Fee. Het komt goed. Je hebt maar twee bonnen. Er kan je niets gebeuren. Dat beloof ik je." zei Newt zachtjes tegen haar. Feline werd langzaam rustiger, maar Newt voelde af en toe een rilling door haar lichaam gaan. "Ik ben bang voor jou..." Kwam er toen zachtjes uit haar mond. Newt's ogen werden groot. "Wat? Waarom ben je bang voor me?" zei hij verbaast. "Nee, nee. Ik ben bang dat... Dat er wat met je gebeurd. Dat jij getrokken wordt met de boete..." Oh. Ze was bang voor hem. In zijn plaats. Newt's gezicht werd hard. Hij wilde niet dat mensen medeleiden met hem hadden. "Dat moet je niet doen." zei hij enkel. Hij maakte aanstalten om op te staan, toen hij Feline's hand voelde. "Newt. Sluit je nou niet meteen af..." mompelde ze. Maar Newt trok zich los en liep de kamer uit. Hij pakte zijn jas, trok die aan en liep naar buiten. Newt genoot van de ochtend wind in zijn gezicht. Natuurlijk waren er al mensen buiten, aan het werk op de akkers. Maar hij was vrij vandaag. Rustig liep hij de straten door, niet oplettend waar hij precies heen ging. Bij een groepje bomen liet hij zich tegen de boomstam zakken en legde zijn hoofd in zijn handen. Wat áls hij inderdaad getrokken zou worden? Wat zou hij doen? Zou hij kans hebben om te winnen? Nee, totaal niet. Geen enkele. Newt zuchtte. Hij moest niet zo negatief doen. Misschien werd hij wel helemaal niet getrokken. Misschien zou het allemaal wel goed komen.

Newt keek op toen hij voetstappen en stemmen hoorde, die dichterbij kwamen. Een jongen kwam in zijn blikveld. Newt keek verbaast toen de jongen recht op hem afliep, maar hem niet leek te zien. Toen zag hij de glazige ogen van de jongen. Langzaam viel het kwartje, maar toen viel de jongen al. Snel kwam Newt overeind en pakte de jongen bij zijn arm, om hem overeind te helpen. "Rustig aan man, gaat het?" vroeg hij. Er kwam een meisje aangerend die meteen naar de jongen keek, en daarna blozend in Newt's richting. 'Euhm... sorry. Hoi. Dit is mijn broer, hij is blind, neem hem alstublieft niets kwalijk. Hij deed het niet expres. Heeft hij u bezeerd in zijn val?' zei het meisje. Newt krabde aan zijn nek en keek het meisje toen met een glimlach aan. "Ik ben oke, maak je geen zorgen. Als ik op had gelet had ik hem misschien die val kunnen besparen. Dus staan we gelijk? Mijn naam is Newt." Het laatste zei hij duidelijk tegen de jongen en het meisje, zodat de jongen zich niet buitengesloten zou voelen. Hij herkende de twee natuurlijk wel. Newt had ze beide wel eens zien lopen, maar had ze nog nooit aangesproken. Op deze manier 'kende' hij wel meer mensen uit 11, maar natuurlijk lang niet iedereen. Dat kon ook niet. District 11 was best groot. Zouden ze hem ook herkennen? Misschien zelfs wel aan de jongen die zo dom was om meerdere keren van de akkers te stelen? Al moest Newt toegeven, de laatste tijd durfde hij het niet meer. Veel meer klappen kon zijn rug ook niet meer verdragen, en wat nou als de peacekeepers de klappen op een andere plek gingen uitvoeren. Zijn armen, of buik. Misschien zou dat wel veel meer pijn doen. Maar Newt wist het niet. En hij was eigenlijk niet van plan om daarachter te komen. Maar zijn zusje en vader - en hijzelf ook - hadden wel van het eten geprofiteerd. Newt merkte wel dat als hij niets meenam, ze wel wat mistte. Er werd hem altijd gezegd geen eten mee te nemen, maar als hij het wel deed waren zijn gezinsleden daar wel heel blij mee.

Het meisje stelde zichzelf voor, halverwege brak ze haar zin af omdat haar broer zichzelf prima kon voorstellen. Newt schudde zijn hand en glimlachte. Hij vond het knap dat de jongen - Ricardo - zich nog goed kon oriënteren, ondanks dat hij blind was. Newt had het niet gekund. Newt keek Irina weer aan toen ze vroeg of hij hier, tegen de boom aan, geslapen had. Newt schudde verbaast zijn hoofd, waarom zou hij? Toen viel het kwartje dat ze misschien dacht dat hij geen huis had. "Nee, ik ben gewoon vroeg wakker. Gedachten proberen te ordenen..." het laatste verliet een beetje binnensmonds zijn mond. Hij wist niet of Irina het verstaan had. En, als ze het verstaan had, of ze het wel zou begrijpen. Ze leek nog niet zou oud. Een jaar of 12, 13 misschien. Dit jaar zou dus haar eerste boete zijn. Wat moest ze zenuwachtig zijn. Maar Ricardo natuurlijk ook. Newt's gedachten dwaalden af naar de boete. Wat als hij wel getrokken werd. Of Feline? Wat als hij én Feline getrokken werden? Nee, dat kon niet. Dat was belachelijk. Het was Feline's tweede keer. Er kon haar niets gebeuren.