Nakoma ijsbeerde door de kamer gedurende wat wel een eeuwigheid leek. Ze was door twee vredebewakers hierheen geleid, zodat ze afscheid kon nemen van familie en vrienden. Aangezien Nakoma geen noemenswaardige vrienden had, wachtte ze nu, nogal ongeduldig, op haar familie.
Eindelijk ging de deur dan krakend open, en haar hele familie kwam tegelijk de kamer binnen. Kasa, met rode ogen en een gezicht nat van haar tranen, spurtte meteen naar Nakoma en liet zich door haar oudere zus oppakken. Ze snikte hevig, niet in staat om ook maar één woord uit te brengen, en klemde zich met armen en benen stevig om Nakoma’s bovenlichaam. Met haar rechterarm wreef Nakoma troostend over Kasa’s rug, terwijl ze met haar linkerhand door Ahote’s haar ging, die aan haar zij verschenen was en zijn armen langzaam om haar middel sloeg. Ook hij was aan het huilen, merkte Nakoma. Ze liet haar blik even over haar andere familieleden vallen, haar twee oudere broers die zich beide sterk probeerden te houden, en haar moeder en vader, die het duidelijk ook allebei moeilijk hadden. Vervolgens sloot ze haar ogen en liet ze haar wang op Ahote’s hoofd rusten – wat was hij de afgelopen maanden toch gegroeid – en genoot van de paar seconden rust, de stilte voor de storm. Als ze niet van meerdere kanten gesnik en gehuild hoorde, had ze bijna kunnen vergeten wat de gelegenheid voor al dit liefdevolle lichamelijk contact was.
Toen Ahote haar eindelijk losliet – Kasa klemde zich nog steeds met al haar macht rond haar hals en middel – kregen haar andere broers de kans om afscheid te nemen. Achak omhelsde Nakoma en Kasa, en boog een beetje voorover om zijn mond bij Nakoma’s oor te brengen. “Laat ze je niet gek maken, daar in het Capitool. Beter als jezelf ten onder gaan dan een van hen worden.” Hij zette een stap achteruit, legde zijn hand op Nakoma’s schouder en keek haar doordringend aan. Nakoma knikte.
Cheveyo was nooit echt een liefhebber van fysiek contact geweest. Toen Achak achteruit gestapt was, en hun ouders aangaven dat hij eerst mocht, twijfelde hij een volle seconde. Uiteindelijk zette hij toch een stap vooruit en legde hij zijn hand tegen Nakoma’s nek terwijl hij zijn voorhoofd tegen dat van haar drukte. Ze wisselden geen woorden uit, maar op de een of andere manier was dat ook nooit nodig voor hen.
Haar moeder en vader waren als laatste aan de beurt. Pamuy legde haar hand troostend op Kasa’s schouder en wierp Nakoma een blik toe die het meisje ontzettend apprecieerde. Er was verdriet in haar ogen af te lezen, en een hint van woede, maar geen medelijden. Pamuy was een sterke vrouw, en ze had haar kinderen ook zo opgevoed. Niemand kon weten of Nakoma ooit terug zou komen, ook al waren de kansen niet echt in haar voordeel, maar ze zou haar uiterste best doen en haar familie wist dat ze hen niet zou teleurstellen.
Nakoma richtte haar ogen op haar vader, die zijn hand op haar wang gelegd had. “Ik houd van je, Nakoma,” fluisterde hij geëmotioneerd, “we houden allemaal zo ontzettend veel van je. Probeer alsjeblieft terug te komen.” Nu begon het ook voor haar moeilijk te worden om de tranen in bedwang te houden. Haar familie hanteerde meestal het principe van liefde tonen in plaats van uitdrukken, en Nakoma knikte een beetje schaapachtig, bang dat ze de tranen niet meer zou kunnen tegenhouden als ze nu sprak.
Vervolgens werd ze langs alle kanten omhelsd, zelfs door Cheveyo. Ze was ongelooflijk dankbaar dat niemand haar had doen beloven dat ze terug zou komen, want ze loog niet graag tegen de mensen om wie ze gaf, en één kans op 24 was nu eenmaal niet erg veelbelovend als de inzet mensenlevens waren. Veel te snel hoorde ze de deur weer krakend open gaan en de zware vrouwenstem van een van de vredebewakers vragen of de familieleden de kamer konden verlaten. De manier waarop ze het zei maakte meer dan duidelijk dat het geen verzoek was.
Er kwam een eind aan de groepsknuffel. Nakoma miste het fysiek contact onmiddellijk en twijfelde of ze haar familieleden wel kon aankijken terwijl ze de kamer verlieten. Het was misschien wel de laatste keer dat ze die kans kreeg, maar de pijn en bedroefdheid in hun gelaatsuitdrukkingen zou alleen maar erger zijn dan voordien, en dat was niet waar ze aan herinnerd wilde worden. Ze werd niet gedwongen te kiezen, want Kasa weigerde haar los te laten. Nakoma wierp een blik op de vredebewaker, die begreep wat er aan de hand was en er niet tevreden uitzag, en wist dat iemand Kasa van haar los zou moeten rukken voordat haar zusje met een knuppel bewusteloos geslagen werd. Achak was onmiddellijk daar, en hij wrong zijn armen om Kasa’s middel en trok terwijl Nakoma de benen van haar inmiddels schreeuwende zusje van zich wegduwde. Haar stem werd wilder toen ze haar grip verloor en Achak haar vast had, en ze spartelde hevig om uit zijn sterke armen te ontsnappen, maar was machteloos tegen haar oudere broer. Achak keek Nakoma verontschuldigend aan en verliet toen woordeloos de kamer. Een tweede vredebewaker was de ruimte binnengekomen, en de rest van het gezin begreep de hint. Ahote snikte hevig terwijl hij nog een laatste keer droevig naar Nakoma wuifde, en voordat ze in de deuropening verdwenen, zag Nakoma dat haar ouders nu ook tranen in hun ogen hadden.
De eerste vredebewaker sprak enkele woorden en sloot vervolgens de deur, maar Nakoma had er niets van begrepen. Ze liet zich neerzakken in de enige stoel van de kamer, trillend van kop tot teen. Het duurde nog enkele seconden voordat Kasa’s geschreeuw vervaagde en het weer stil was, en Nakoma legde een hand op haar borstkas, en probeerde haar ademhaling te vertragen. Hoe ze zich ook concentreerde, het hielp niet, en ze slikte koppig de tranen weg die dreigden te vallen.
Weldra zou de Parelhoen of de burgemeester haar komen halen – of een vredebewaker, hoe moest zij het ook weten – en dan moest ze zich stoer voordoen, want het Capitool zou waarschijnlijk elke seconde van haar weg naar de trein – en van haar verdere leven – in beeld brengen, en ze weigerde hun rode, opgezwollen ogen te tonen. Die sensatie en emotie verdienden ze niet. Ze stond op en begon weer te ijsberen. Tot haar opluchting hielp dat in ieder geval voor het trillen. Het duurde niet lang voordat de deur weer geopend werd en ze met opgeheven hoofd naar de trein geleid werd. Het kostte haar veel moeite, maar huilen deed ze niet.
