Ze had een briefje gekregen van ene Mark Mocca. Persoonlijk aan haar gericht. Goh, moest ze zich nu vereerd voelen? Gepijnigd drukte Alexandra haar koele handen tegen haar voorhoofd in een poging de hoofdpijn te verdrijven. Ze had er absoluut geen zin in, dat stond wel vast. Zichzelf lopen verkopen, ja okay, dat ging nog wel, als onschuldige levens op het spel stonden deed ze haar uiterste best. Maar ze bleef het lastig vinden om haar tributen als een soort koopwaar aan te prijzen. Vorig jaar was ze midden in de Spelen binnen komen vallen, nu had ze plichten die nog verschrikkelijker waren dan het toekijken hoe haar twee tributen honger en pijn leden.
Nee, vandaag moest ze naar deze Mocca-man en ze moest maar proberen te zorgen dat hij haar mocht. Alexandra had vanochtend twijfelend voor haar kast gestaan, maar uiteindelijk had ze toch voor simpel gekozen: Een grijze broek, donker olijfgroen zijdezacht overhemd en een donkerbruin, haast zwart leren jack. Ze hoefde toch geen modepopje te spelen om de hoofddesigner van de Spelen te plezieren?
Na even gewacht te hebben werd ze naar binnen gestuurd, waarvoor Alexandra al haar tijd nam. Capitool mensen dachten alles aan te kunnen sturen, maar zij zou zich niet voor hen gaan haasten. De sigaret weigerde ze simpelweg, wat er ook voor een leuke technologische aanpassingen aan gemaakt werden, zij wilde er niets van weten. ''Geweldig, de tieners genoten ervan hun nachtmerrie op de topsnelheid van de treinen tegemoet te suizen,'' sprak ze lichtelijk cynisch, door de gesprekken die ze met Oliver gevoerd had was haar visie op de Spelen nog eens verder verbitterd. Dit jaar was ze opgescheept met een psychopaat en een arme tiener die haar moedergevoelens tot in het tienvoudige opriep. Ze zuchtte en rechtte haar rug, besloot dit toch serieus te nemen, anders dan hij deed door het district verkeerd te noemen. Waren nummers dan zo lastig?
''Pardon, meneer Mocca, drie, niet vier,'' klonk het kalm, het verraste haar niet eens meer dat een Capitool bewoner haar niet eens waardig achtte om een nummertje goed te hebben. Ze was immers niet mooi of dom, geen Panem-VIP materiaal. ''Vorig jaar heeft district 3 de winnares aangeleverd, mede dankzij een uiterst slimme sponsoring. Het is een veilige gok, kortom. En wat zou nou betere reclame zijn dan een sponsoring van uw leuke bedrijfje, dat mijn tribuut naar de top helpt?'' Alexandra glimlachte, zich krampachtig voorstellend dat ze hier tegenover haar man zat, in plaats van deze nitwit d*ckhead. ''En daarbij; Oliver heeft potentie die hij zelf nog niet inziet, hij zou wel wat hulp kunnen gebruiken.'' Ze streek haar broek glad en keek dan weer naar de blonde jongeman. Afwachtend, haar groene ogen aan de zijne vasthakend en hopend dat Oliver dit mazzeltje gegund werd.
