Vandaag was het eindelijk zover: de tweede Hongerspelen gingen officieel van start. Het was nu al even geleden dat de Tributen waren afgevoerd naar het Capitool en Rosemary Webster in haar eentje was achtergebleven in de vieze stad van District 8. Haar lieve kleinzoon Dean was meegenomen naar de plek die zij het meest verafschuwde van alle plekken op deze wereld en die ze haar kleinzoon ook had leren verafschuwen. Het moest verschrikkelijk zijn voor hem om daar te verblijven en Rosemary kon zich niet voorstellen hoe hij het vol had gehouden. Ze had echter vertrouwen in de jongen. Ze had vertrouwen in hem en ze moest blijven hopen dat hij zou weten te winnen. Ze wist niet wat ze zonder hem moest. Ze wist niet waar ze het nog voor deed zonder hem. Hij was de enige in haar leven die er nog toe deed.

Old Rose had vandaag geen andere verplichtingen en stond daarom als een zombie op het plein waar de Hongerspelen zouden worden getoond op groot scherm, net zoals het voorgaande jaar. Ze was niet zichzelf. Ze voelde zich angstig en zwak, alsof ze gefaald had in het leven, en alsof ze elk moment om zou kunnen vallen. Ze had niet genoeg geslapen en zeker niet genoeg gegeten. De situatie vrat aan haar, maar voor haar was er niets om aan te vreten. Heel af en toe gunde ze zichzelf een stuk brood, maar ze wilde zoveel mogelijk geld besparen, zonder daaraan dood te gaan. Ze mocht het niet laten gebeuren dat Dean voor haar zou winnen en zij bij zijn terugkomst zou zijn gestorven. Dat zou… daar kon ze niet eens aan denken. Dat wilde ze niet. Dat mocht niet.

Het moment dat de Arena in beeld kwam en de Tributen op hun platformen stonden, moest Old Rose echt slikken om niet te flippen. Haar Dean. Hoe konden ze dit haar Dean aandoen? Hoe zou hij zich voelen? Hoe zou hij reageren? Zou hij in een gevecht terechtkomen en sterven of zou hij wegrennen, zoals ze hem had geadviseerd? Misschien was het wel helemaal geen goede raad geweest, maar je wist nooit hoe het zou lopen. Het leven was nou eenmaal onvoorspelbaar.
Er werd afgeteld en toen ze bij nul waren, kon Rosemary maar amper bijhouden wat er allemaal gebeurde. Het leek erop alsof veel Tributen ervoor kozen om weg te rennen en geen gevechten te riskeren, maar wie en hoe kon de oude vrouw zo snel niet zien. Uiteindelijk kwam Dean in beeld met een pistool in zijn handen. Hij richtte op een klein meisje, uit Tien meende Rosemary. Ze vreesde voor het leven van het meisje, net zoals ze vreesde voor het leven van Dean. Natuurlijk was ze voor Dean, maar geen van die kinderen verdiende het om zo te eindigen. Maar Old Rose kende Flaire dan ook niet.
Ergens was Rosemary opgelucht dat er enkel gekleurde papiertjes uit het pistool kwamen en Dean nog niemand had vermoord, maar aan de andere kant verkleinde dit zijn kansen. Hij moest iets doen en bij de Hoorn vandaan komen. Old Rose had te veel leed meegemaakt in het leven om in een hogere macht te geloven, maar misschien was het de wanhoop of misschien gewoon de honger, dat ze zich in haar hoofd toch wendde tot een God en smeekte om haar kleinzoon te helpen.