Haar voeten dreunden op de houten vlonder. Newts hand omsloot haar arm en het meisje liet zich meevoeren. De angst en adrenaline maakten haar gedachten en zintuigen scherp. De stemmen bij de hoorn dreven naar haar toe en dreunden door haar oren. Geschreeuw, een plons. Leilah wilde niet kijken. Ze wist wat ze zou zien en het meisje kon er niet zeker van zijn of ze daardoor harder zou gaan rennen of juist compleet in zou storten. Het tweetal rende over de houten brug, alsmaar rechtdoor. In de verte zag Leilah het meisje uit 5 rennen. De kans dat ze zich om zou draaien en hun te lijf zou gaan was erg klein. Even vroeg ze zich af of ze haar moesten aanvallen, maar die gedachte veranderde al gauw in 'Wat als ze samenwerkten?'. Ja, ze waren zwak, maar in een groep hadden ze misschien meer kans..

"Ooooy!" Verschrikt keek Leilah achterom. Ze waren aangekomen op een klein platform en achter hun kwam een jongen aanrennen. Leilah herkende hem als Lonnie uit 10. Newt liet haar arm los en ging beschermend voor haar staan. De jongen stopte aan aantal meters van hun af en leunde even met zijn handen op zijn knieën om op adem te komen. "Jullie zijn uit 11 toch? Willen jullie.. Willen jullie samenwerken?" Lonnie richtte zich op en het viel Leilah op dat de jongen krachtige armen had. Zijn ogen waren echter vriendelijk. Voorzichtig legde Leilah haar hand op Newts bovenarm. "Newt.. Ik denk dat we het moeten doen," zei ze zacht en dringend. Ze was niet vaak ergens zeker van, maar ze geloofde deze jongens eerlijkheid op zijn ogen.

- Newt en Leilah rennen over het vlonderpad, Susan rent een eindje voor hun.
- Lonnie, die achter hun rent, roept hun. Ze stoppen op het platform op K4.
- Lonnie vraagt of ze willen samenwerken, Leilah fluistert tegen Newt dat ze het moeten doen en wacht op zijn antwoord.

Godmode Newt met toestemming.

Leilah voelde de armspieren van Newt aanspannen, maar daarna ontspannen. De jongen liet zijn vuisten zakken. "Goed dan. Maar denk niet dat ik je vertrouw," sprak Newt, terwijl hij een vinger hief naar de grote jongen. Lonnie glimlachte en knikte. "Niet meer dan begrijpelijk." Hij blauwe ogen zochten even om zich heen. "Zullen we maar verder lopen? Het lijkt erop dat er bij de Hoorn nog gevochten word." Leilah, die Newts arm los had gelaten, knikte. Ja, ze moesten in beweging blijven. Ze bracht haar hand naar haar ogen om ze af te schermen tegen het felle zonlicht. Bah, het was warm. Ze konden beter in de buurt van het water blijven, want ze waren het vocht hard nodig. Hoewel.. Zou dit water wel drinkbaar zijn? Leilah beet op haar lip. Damn, waarom moest alles zo moeilijk zijn? "Laten we beschutting zoeken," sprak Newt kordaat waarbij hij zijn hand op haar rug legde en haar zachtjes voort duwde. Leilah liet zich gedwee meevoeren.

Ze liepen rechtdoor, hoewel dit al gauw bemoeilijkt werd. Het pad dat ze volgden kronkelde enorm, het dunne pad maakt scherpe hoeken. Aangezien rennen toch niet echt mogelijk was, liep het drietal met een stevige pas verder. Leilah staarde in de verte en zag een kleine gedaante over het pad lopen. Dat moest Susan zijn. Het meisje was haar voorbij gerend toen Leilah op Newt had staan wachten. Ze had gehoord dat het meisje doof was, wat haar een vreselijk nadeel gaf in deze competitie. Ergens voelde Leilah een vreselijk drang om haar te beschermen, zoals ze haar zusje en broertjes al jaren in bescherming had genomen. Elk jaar hadden zij en haar oudere zus en broers de extra voedselbonnen van de jongere drie op zich genomen, wetende dat hun naam vaker en vaker in de pot zou komen. Maar ze waren niet de enige familie geweest die dat deed. Bijna iedereen deed het, de oudere kinderen hadden nu eenmaal meer kans. En toch.. Waarom zij?

Ze stapten verder, tot ze eindelijk vaste grond vonden. Hoewel, vaste grond... "Het is een moeras," merkte Lonnie op. Leilah beet even op haar lip. Moeras, net wat ze nodig hadden.. "Er is bos in de verte," sprak Newt. Ondertussen had Lonnie een stok ontward uit het natte gras*. Het ding was nog geen meter lang en niet erg stevig, maar Lonnie leek opgelucht dat hij in elk geval iets in handen had. Het pad was nu breder en splitste zich op. Newt leek zijn zinnen te hebben gezet op het bos, dus liepen ze noordwaarts. "Gras heeft wortelen in de grond, dus daar is het redelijk stevig," zei Leilah, plots blij met haar kennis over planten. Ze had niet gedacht dat die nog van pas zou komen. "Dus als we ooit in het moeras terecht komen, zoek naar planten of gras." Het donkere meisje liep voorop over het vlonderpad. Plots klonk er een plons achter haar. Verschrikt keek ze om en zag ze Lonnie op zijn knieën zitten. Aan zijn stok prijkte een nog spartelende kikker. Leilah keek er verbijsterd naar. "Heeft iemand zin in lunch?"

OOC: Okee, Julya zit met een kapotte computer, dus ik zal voor ons beide posten. Dus, godmode met toestemming (:

*Ik weet niet goed of ik dit wel mag zeggen. Ik weet van bijna niks of ik het wel mag zeggen xD

- Newt en Leilah vormen een bondgenootschap met Lonnie.
- Ze lopen oostwaarts over het zigzag pad en lopen noordwaarts als ze op het bredere pad komen (L5)
- Lonnie vist een stok uit het gras van het moeras. Deze is nog geen meter lang en niet heel dik.
- Lonnie weet een kikker aan zijn stok te spiesen.

Blijkbaar was er ook iemand Newt goed gezind, want op dat moment kwam er een pakje voor hem naar beneden dwarrelen: het bevat een handje graan en een veldfles met daarin tabletten die water zuiveren.