Het was vooral de hitte die George deed ontwaken, want veel lichter was het er niet van geworden hoewel het haast wel ochtend moest zijn. Heel even moest hij alles weer op een rijtje zetten, waar was hij en in welke toestand hij zat. Hij was in de arena, in een donker, slijmerig bos. Zijn toestand kon beter maar ook slechter. Hij was niet gewond maar zijn maag was al hevig aan het protesteren om meer voedsel. Ook zou hij in deze hitte snel water nodig hebben en hij had geen zin om het vieze en modderige water wat hij tot nu toe gezien had te drinken.

Toen kwam het moment dat hij zichzelf wel voor zijn kop kon slaan. Hij had gisteravond makkelijk een kuil kunnen graven in een wat minder drassig gebied. Het water wat vanuit de grond daarin zou komen zou een stuk zuiverder zijn en dan had hij nu geen schorre keel gehad. Jammer dan, dat moest dan maar tot vanavond wachten.

Vandaag zou het dus goed uitkomen als hij of een sponsoring zou krijgen, of een bondgenoot met voedsel zou vinden. Dat laatste bracht zijn risico's met zich mee, maar voor een sponsoring moest hij eerst zichzelf moeten bewijzen. Hoe hij dat moest doen zonder een goed wapen en niet in de beste positie wist hij ook niet. Waarschijnlijk zou hij dus de komende tijd nog hongerig voort moeten leven.

Tijd om maar eens iets nuttigs te gaan doen dan. Hij pakte zijn tas en liniaal en sprong uit de boom waarin hij geslapen had. De positie waarin hij geslapen had was niet bepaald natuurlijk geweest en hij nam alle tijd om zich uit te strekken. Toen stapte hij weer terug naar het pad, tijd om weer eens wat te gaan doen. Hij liep met als enig doel dieper het bos inkomen, met een klein beetje hoop onderweg iets te vinden. Dat hij niet een route uitgestippeld had liet niet weg dat hij niet op zijn hoede was, sterker nog: hij hield zijn ogen open en zijn oren goed gespitst.

Veel om bang voor te worden was er onderweg niet. Ja hij stond heel even stil toen hij meende een zacht getik te horen. Maar het geluid klonk alsof het ver van hem vandaan was en hij ging schouderophalend gewoon verder. Als dit niet een arena vol met leeftijdsgenoten die hem wouden vermoorden was geweest, had hij zich zowaar vrolijk gevoeld. Zelfs de hitte deed hem nu weinig. Hij had de eerste dag overleefd en het zag ernaar uit voorlopig goed te blijven. Weinig kon dit nog verpesten, toch?

OOC:
~ George word wakker
~ George begint dorst en honger te krijgen
~ Hij begint langzaam iets te overmoedig en vrolijk te worden
~ Hij is tot ongeveer J1 of K1 gelopen

Als George aan het lopen is, komt er een pakket naar beneden vallen - een sponsoring!

In het pakket zal George een zhuge nu aantreffen.

Het is een houten wapen dat op nog het meest op een katapult lijkt (zie filmpje).
Dit exemplaar is bijna uitsluitend van hout gemaakt, en er is duidelijk aandacht besteed aan de vormgeving. Aangezien het een Chinees wapen is, horen de afbeeldingen die er zorgvuldig in gegraveerd zijn ook tot die stijl, een beetje zoals de tekeningen en patronen die je op Chinees porselein zou kunnen aantreffen. Aan de ene kant van de lader staat een Chinese draak, op de andere zijde het logo van het bedrijf van Rhetticus Pratts vader.

De lader bevat tien houten pijlen (en kan in principe met George's potloden aangevuld worden). Die pijlen kunnen tot maximaal tien meter ver geschoten worden, maar werken het best op kortere afstanden. De zhuge nu is geen extreem krachtig wapen, en de pijlen kunnen zelfs op korte afstanden het menselijk lichaam niet verder dan een centimeter of drie doorboren. Twee van de tien pijlen zijn echter vergiftigd. Dit gif leidt tot verlamming, beginnend bij de plek waar het slachtoffer geraakt is, en zich langzaam doorheen het lichaam verspreidend. Uiteindelijk geven ook vitale organen het op, wat de dood als gevolg heeft. Dit hele proces duurt zo’n drie à vier uur. Een tegengif bestaat, maar zit niet bij het wapen en zal dus eventueel gesponsord moeten worden.

George weet dus niets van het vergif!

Als je een pijl gebruikt, zullen de Admins dobbelen om erachter te komen of een pijl vergiftigd is of niet (en natuurlijk of de pijl raakt).

En net toen hij, ondanks zijn situatie, dacht dat het niet beter kon hoorde hij plof. Meteen draaide hij zich om naar het geluid en zag een pakket liggen. Helaas had het net niet het pad weten te raken en lag het nu nat te worden op de drassige grond. Zonder aarzelen sprong hij van het pad af en begon hij het pakket open te maken. "Kijk, das iets wat kan helpen. Thanks."  zei hij voor zich uit terwijl hij het ietwat vreemde ding bekeek. Het leek het meest op een kruisboog, maar hij had niet een trekker zoals hij die bij de trainingen had gezien. Wel zag hij een soort hendel, waar die hij zonder na te denken omhoog trok. Er gebeurde niets. Het ding was vast ongeladen, maar het stond in elk geval fancy en misschien kon hij nog iets vinden om het ding mee te laden. Hij duwde de hendel weer omlaag waardoor hij verrast werd doordat er een kleine schok door het wapen ging. Hij hoorde een zoekend geluid gevolgd door een 'pok'.

Het duurde even tot hij doorhad wat er gebeurd was, want het was lastig om het kleine stokje te zien zitten omdat het vastgepind in de boom zat. Toen besefte hij dat het wapen wel degelijk geladen was en dat hij geluk had dat de pijl de boom had geraakt in plaats van hemzelf. "Daar had ik bijna de award voor stomste actie binnengesleept" Zei hij hardop terwijl hij naar de pijl liep.

Het pijltje zat niet heel vast, maar een centimeter of twee in het hout geboord en met een beetje wrikken kreeg hij hem weer los. Het ding had ongeveer hetzelfde formaat als iets wat hij eerder gezien had: zijn potloden. Die dingen kon hij dus gebruiken wanneer de echte pijlen op waren. Blijkbaar was zijn sponsor iemand met een goed stel hersens, nou ja, dat moest hij sowieso al hebben om hem te sponsoren, toch?

Hij begon, nog altijd vlak naast het pad, zijn spullen netjes op orde te maken. Omdat hij niet aan het lopen was had hij maar weinig geluid om zich heen, dus toen hij van ver weg het zachte geluid van krakende planken hoorde was hij meteen op zijn hoede. Hij hoorde het nogmaals, duidelijker. Iets of iemand kwam zijn kant op, en het was duidelijk dat het geen moeite deed om stil te blijven. George daarentegen deed zijn best om op zijn zachtst beschutting achter de bomen te zoeken, waar hij zich tot op zijn knieën liet zakken en hij voorzichtig tussen de bladeren door naar het pad keek.

Niet veel later zag, en hoorde hij haar. Het opvallende, roodharige meisje uit district 5. Diegene die zo raar kon reageren en soms zo afwezig leek. Ondanks de afstand zag hij duidelijk dat ze angstig was, en de wond op haar hoofd bevestigde dat ze achtervolgt werd. Wie die achtervolgers ook waren, George voelde geen al te groot verlangen om ze te ontmoeten.

Of wel? Hij kon wel wat hulp gebruiken, en als hij ze nou een handje hielp door het meisje ook aan te vallen... Maar dat ging tegen al zijn principes in. Het meisje was dan een beetje apart, ze leek niet onaardig. "Hey, hiero, hier zit je veilig." Riep hij zover hij fluisterend kon roepen. Het meisje keek niet eens om en liep door. Die's gestoord, dacht hij. "Hey!" riep hij, iets harder. Nog altijd was het tevergeefs. Of ze nou gek of onbeleefd was, dit pikte hij niet zomaar. Het wapen in zijn hand voelde plots heel verleidelijk. Hij begon haar te volgen vanaf de bosrand, nog altijd voorzichtig en ervoor zorgend uit zicht te blijven maar minder bezorgd om het lawaai wat hij maakte. Ze leek wel doof, de idioot.

Terwijl hij meesloop zette hij alle voor- en nadelen op een rijtje. Er waren drie grote voordelen: Kans om voedsel bij haar te vinden, kans om een verbond met haar achtervolgers te kunnen sluiten en de kans om door zijn acties meer sponsoringen te krijgen. Het enige nadeel waar hij op kon komen was dat het tegen zijn principes in ging, maar toen hij er even over nadacht besefte hij al snel dat niet hij, maar het capitool schuldig voor de dood zou zijn. Zij hadden hem immers in deze situatie gebracht.

Nu er geen nadelen meer waren was de keuze snel gemaakt. Verschut tussen de bomen sprintte hij iets vooruit, wetend dat ze nu wel langs zou moeten komen. Hij haalde de hendel van het wapen alvast omhoog en wenste dat de rare symbolen erop hem geluk zouden brengen. Ze kwam in zicht, zo snel als George kon haalde hij de hendel over, en nog eens, en nog eens. Drie pijlen zou hij haar gunnen, voor nu. Toen sprong hij op en rende weer een eindje terug, hij zou snel genoeg doorhebben of ze hem volgde of niet. Want stil zijn bleek niet haar sterkste punt. Zijn hart klopte als een razende in zijn keel. Dit voelde beter dan de keren dat hij met een katapult naar mensen in de straten had geschoten. Misschien moest dit maar een ding worden.

OOC:
Ik hoop dat dit kan/past qua timeline? Sinds Susan richting het bos aan het rennen was in de morgen,  en George al een tijdje rustig aan het lopen was, plus ruim de tijd nam om zijn nieuwe wapen te bewonderen. Als het niet kan hoor ik het wel?

TL;DR:
~ George vind het pakket en opent het
~ Hij ontdekt hoe het wapen werkt door hem per ongeluk op een boom af te vuren
~ Hij hoort iemand aankomen en verstopt zich tussen de bomen
~ Hij besluit Susan aan te vallen
~ George vuurt 3 pijlen op Susan af
~ George verplaatst en wacht op een reactie van Susan.

Alle drie de pijlen raken Susan. Ze kijkt geschrokken rond en haalt ondertussen de pijltjes uit haar lichaam. Als ze niemand ziet, rent ze snel door, de pijltjes heeft ze nog in haar hand geklemd.

Gespannen wachtte hij op een reactie, maar ze ging niet achter hem aan. Sterker nog, al snel hoorde hij haar weer wegrennen over de houten planken alsof de pijlen haar niets hadden gedaan. Nog altijd met de adrenaline-boost en verontwaardigd om haar reactie, nam hij misschien niet de slimste beslissing. Hij borg het schietwapen zo snel hij kon op in de schooltas, hoewel het maar amper paste. Hij haalde de liniaal eruit maar bedacht zich toen en stopte deze in zijn broekzak. In plaats daarvan pakte hij het grootste van de twee boeken: de S.

Haar weer inhalen was lastig, maar hij nam het risico het pad te nemen. Het meisje leek toch niet heel oplettend, en het pad was een stuk sneller. Hij rende zo hard als hij kon, en hij was blij dat hij een aardig uithoudingsvermogen had. Ook was hij niet verwond, noch had hij al een hele afstand in paniek lopen rennen. En natuurlijk hielpen zijn emoties ook mee, door hem extra energie te geven. Met het boek stevig in zijn honden geklemd wist hij haar langzaam maar zeker in te halen. En dat ze zich nog op het laatste moment naar hem omdraaide maakte niets uit. Hij liet zo hard als hij kon het zware boek op haar hoofd afkomen, en nog een keer om hopelijk effect te hebben.

Toen besefte hij dat het boek niet zou helpen voor verdediging, en zonder überhaupt goed naar haar situatie te kijken gooide hij het boek naar achter en griste hij zijn liniaal uit zijn zak. Deze hield hij voor zich alsof het een zwaard was. Dat was beter, kon hij tenminste wat sneller uithalen. Hij stond klaar om weg te springen of om juist op haar in te hakken. "Kom op, George." mompelde hij voor zich uit. Nu hij weer klaar was voor de strijd kon hij de tijd nemen om haar situatie in te schatten. Zijn blauwe ogen glinsterden van opwinding en spanning. Hij was hier klaar voor.

TL;DR:
~ Hij stopt het wapen in zijn tas en ruilt het voor 1 van de encyclopedieën.
~ Hij ramt richting haar hoofd met het boek
~ Hij pakt snel zijn liniaal en is klaar voor een gevecht.

George's uithaal met het boek is niet genoeg om Susan te verwonden. Susan heeft zich omgedraaid en steekt met een van de (niet vergiftigde) pijltjes naar zijn gezicht. Het pijltje boort zich in zijn oog.

Het deed weer niets, ze leek het loodzware boek niet eens te voelen, had ze een betonnen hoofd ofzo? Het veranderde niet eens haar trefzekerheid, want iets vloog er op hem af, en het was te laat om er iets aan te kunnen doen. Schreeuwend van de pijn deinsde hij terug. "Verdomme" vloekte hij terwijl zijn hand naar zijn linkeroog schoot. Meteen toen hij voelde wat het was trok hij zijn hand weer terug. Toen hij zag dat zijn hand ook nog eens onder het bloed zat moest hij even slikken. Hij had haar onderschat, en niet zo'n beetje ook. 

Maar het rood wat hij zag was niet alleen van de pijn en van zijn nu beperkte zicht. Het was ook van woede. Woede op dit persoon wat dit bij hem gedaan had, terwijl ze amper op zijn aanval had gereageerd. In pure woede begon hij naar haar gezicht te slaan met zijn liniaal, richtend op haar ogen zodat ze een koekje van eigen deeg zou krijgen. Zo hard als hij maar kon slingerde hij de ene na de andere slag uit. Net zolang tot hij weer een beetje bij bedaren kwam en hij langzaam begon te beseffen dat dit niet het slimste was om te doen en dat hij beter weer had kunnen rennen.

Rennen... het moest nog lukken toch? Hij sloeg nog èèn keer, dit keer beter gericht en naar haar nek. Gewoon recht van voren zoals je met de punt van een zwaard zou doen. Doen sprong hij van de weg en rende zo goed en kwaad als het lukte door het bos. Net zolang tot hij zeker wist dat hij haar kwijt was en hij nog weinig energie over had. Uitgeput zakte hij tegen een boom, nog altijd hijgend voelde hij voor de tweede keer aan zijn oog. Het vervloekte ding zat er nog in en het deed meer pijn dan dat hij ooit gevoeld had. "Je zou zeggen dat ik nu wel wat sponsors verdiende."


TL;DR:
~ Hij slaat en steekt naar Susan's hoofd en nek.
~ Hij komt tot rust en besluit te rennen
~ Hij probeert haar af te schudden in het bos
~ Hij zakt uitgeput tegen een boom aan.

George's slagen met de liniaal weten flink te raken. Met zijn slagen weet hij Susan tot bloedens toe te verwonden en met zijn laatste slag weet hij haar voor even van haar adem te beroven. Het meisje valt neer op de grond, bewusteloos.  

Terwijl George aan het uitpuffen is, komt er een klein pakketje naar beneden dwarrelen. Het zal een soort sieradendoosje blijken te zijn. Als George het doosje openmaakt, zal hij een blauw zijden doekje aantreffen, met daarop een zwart ooglapje. Onder het zijden doekje zijn er een aantal kompressen met zelfklevende randen te vinden.

Daarnaast komt er nog een andere sponsoring naar beneden: een appel.