Het was warm. Warm en plakkerig. Leilah voelde haar shirt tegen haar lichaam kleven toen ze wakker werd in de boom waarin ze geslapen hadden (L3/M3). Gisteren waren ze doorgelopen tot de rand van het bos, wat meer een soort mangrove bleek te zijn. Niet dat Leilah wist wat een mangrove was, maar dat terzijde. In haar beleving waren bomen dik en stevig. Ze behoorden diepen wortels in stevige grond te hebben, geen ielige stammetjes en wortels die zich uitspreidden als insectachtige benen. Ze werkte zich overeind en luisterde. Het bos was alles behalve stil. Alles om haar heen piepte, zoemde en glibberde. Toch leefde ze nog, integenstelling tot de drie tributen die het meisje gisteravond in de lucht had zien verschijnen. Drie jongens, uit 1, 2 en 5. Dit had Leilah zeer verbaasd. Lincoln was haar opgevallen tijdens de trainingen, hij was groot, sterk en indrukwekkend geweest. Maar blijkbaar waren de odds niet in zijn favor geweest.

Haar bruine ogen keken om zich heen. Lonnie en Newt lagen elk op een andere tak, een stukje lager dan haar. Ze hadden erop gestaan dat Leilah iets hoger in de boom zou slapen. Ze streek haar donkere haar uit haar ogen. Gek, thuis had ze nooit veel aandacht gehad van jongens en nu had ze er opeens twee die haar blijkbaar wilden beschermen. Leilah klom voorzichtig naar beneden en wekte de twee. Lonnie ging weer op jacht met zijn stok en zorgde net als gisteren voor een maaltijd bestaande uit twee kikkers en een salamander. Ze dronken elk gulzig, doch gematigd uit het flesje van Newt. Zijn sponsoring was een geschenk uit de hemel geweest, letterlijk. Leilah had zich al tijden afgevraagd of het water drinkbaar zou zijn en de komst van reinigingstabletten bevestigden haar angst: waarschijnlijk niet.

De drie tieners keken elkaar aan. “En nu?” vroeg Leilah wat onzeker. Ze wist dat de Spelmakers van haar verwachtte dat ze op zoek zou gaan naar Tributen en deze zou doden, maar zelf wilde ze liever elk contact met anderen vermijden. Op zich hadden ze voedsel en water, dus wat moesten ze doen? Lonnie haalde ze zijn schouders op. “De boel verkennen? Blijven zitten lijkt me ook niks, straks vinden anderen ons.” Newt knikte. “In beweging blijven lijkt me verstandiger. Zullen we naar het noorden gaan?” Leilah fronste en keek haar Districtgenoot een beetje vreemd aan. “Waarom het noorden?” Nu was het Newts beurt om zijn schouders op te halen. “Het is warm, dus misschien is het noorden koeler. Net zoals dat de vogels naar het zuiden vliegen voor de warmte.” Aangezien niemand een tegenargument kon bedenken, noch een beter plan had, stond het drietal op en liepen ze terug naar het brede pad (L4) en volgden ze deze in noordwestelijke richting (L3).

De drie liepen zwijgend voort, tot ze in de verte een kleine gestalte zagen. Leilah herkende haar als Mako, het jonge meisje uit 12. Ze stopte met lopen, onzeker over wat ze nu moesten doen. Plots viel haar wat op. “Wat heeft ze veel spullen,” zei ze, tot haar eigen verbazing, stikjaloers. Zelf had ze nog helemaal geen sponsoringen gekregen.. Ze wist dat haar ouders het geld niet hadden en het Capitool.. Daar zou ze wel geen fans hebben. De schattige Mako had die blijkbaar wel. Leilah wisselde even blikken uit met de jongens. Ze hadden geen wapens, maar ze waren in de meerderheid, plus dat Lonnie en Newt haar waarschijnlijk makkelijk aan konden. “Zullen we.. zullen we haar gewoon in het water duwen? Dan nemen we haar spullen mee.” Leilah kon haast niet geloven dat ze het zei, maar het was toch echt haar mond die de woorden vormden. Het drietal keek elkaar wat ongemakkelijk aan, maar leek unaniem tot een besluit te komen.

Ze begonnen zo stilletjes mogelijk over de planken te draven. Hoe dichterbij ze kwamen, hoe harder ze durfden te rennen en hoe meer geluid ze maakten. Newt en Lonnie doken op Mako af en deden beide een poging het kleine meisje in het water te duwen. Leilah maakte een snoekduik naar de spullen, zodat het meisje deze niet mee het water in zou sleuren.

OOC:
- Leilah, Newt en Lonnie hebben in een boom geslapen aan de rand van het moeras (L3/M3).
- Ze lopen terug naar het bredere vlonderpad (L4) en volgen deze in noordwestelijke richting (L3).
- Ze vinden Mako (L3). Ik ben er, ondanks hoe onlogisch het is, er vanuit gegaan dat ze hier nog is.
- Ze rennen naar haar toe, eerst zachtjes, maar steeds harder.
- Lonnie en Newt doen beide een poging haar in het water te duwen.
- Leilah maakt een snoekduik naar haar spullen, zodat deze niet ook in het water verdwijnen.

Godmode Newt met toestemming.

Mako heeft te laat door dat de tributen haar aanvallen. Ze wil met haar opblaaskrokodil het water in springen, maar is te laat en wordt dus geduwd. Ze neemt al haar spullen mee het water in, behalve het inmiddels lege pannetje.

Dat het zo warm zou zijn, daar had Newt geen rekening mee gehouden. Het was warm, plakkerig en benauwd. Newt was wel wat gewend, maar dit weer, daar had de jongen geen ervaring mee. Maar klagen kon hij niet. Hij staarde omhoog, tussen de bladeren van de boom door en hoorde de ademhaling van Lonnie en Leilah. Hij had wat moeite gehad om Lonnie te vertrouwen, maar besloot het toch maar te doen. Mocht hij niet te vertrouwen zijn, konden ze nog altijd van hem af komen... Ofzo. De gezichten verschenen in de lucht, waardoor Newt zich even verrast overeind duwde. Lincoln?! Dat kwam onverwacht. Toch wel tevreden liet de jongen zich zakken en sloot zijn ogen dicht. 3 dood. In één dag. Hoelang zou hij zelf nog hebben?

Hij werd gewekt door Leilah, Lonnie ging weer met zijn stok op jacht, en kwam terug met 2 kikkers en een salamander. Newt pakte zijn fles, en liet die rond gaan. Toch waren ze alle drie zuinig met het water. Ze borgen de spullen weer op en toen werd het een beetje ongemakkelijk. Wat moesten ze nu gaan doen? Ze besloten om naar het noorden te gaan - wat in zijn oren logisch klonk. Daar troffen ze Mako aan. Hij had het meisje bij de trainingen toch opgemerkt. Ze was schattig, leek wel een beetje op zijn zusje. Hij was gewoon beschermend. “Zullen we.. zullen we haar gewoon in het water duwen? Dan nemen we haar spullen mee.” Newt keek Leilah even verbaast aan, en keek toen naar Lonnie. Eerlijk was eerlijk, ze zouden haar gemakkelijk aankunnen. "Kunnen we niet..." Nee, ze konden haar niet ook nog erbij nemen. Newt beet geërgerd op zijn lip en knikte toen maar. Ze renden dichter naar Mako toe en toen luider. Samen met Lonnie duwde hij het meisje het water in, die niet door had wat er gebeurde. Alleen wist Leilah niet de spullen te pakken te krijgen. Mako viel in het water, mét de spullen. Newt gooide zichzelf op zijn buik en reikte met zijn armen naar de spullen. Hij voelde iets - wat het was wist hij niet. Een van de spullen van Mako, waarschijnlijk. Maar tegelijk voelde hij de piranha's naar zijn armen happen. Nu was hij wel wat gewend, maar pijn was nooit fijn. Hij greep het voorwerp steviger vast en trok zijn armen met een ruk het water uit.

OOC:
-Newt doet dom en duikt alsnog naar de spullen.
-Maakt kennis met de Piranha's en heeft dus gewonde armen.
-Doet poging om 'iets' hopelijk de spullen van Mako, het water uit te halen

Als Newt zijn arm het water uit haalt, zal hij zien wat hij "gered" heeft: een piranha!
Ondertussen wordt Mako ook aangevallen door de piranha's, maar ze weet - heftig bloedend, zodat ze zonder verband of dergelijke snel zal sterven - op de opblaaskrokodil te klimmen. De piranha's blijven echter onrustig.

Leilah dook en landde pijnlijk op de houten planken. Het enige wat haar hand omklemde was een pannetje en voor het eerst in haar leven vloekte ze hartgrondig. Ze krabbelde overeind en keek naar het kleine meisje dat in het water lag. Een vreselijk schuldgevoel schoot door haar heen, terwijl de piranha's aan haar lichaam begonnen te scheuren. Newt had ondertussen een graai gedaan naar wat meer spullen, maar kwam enkel terug met een piranha. Leilah gaf een kleine gil toen Newt het ding op de vlonder liet vallen. Zonder er bij na te denken haalde het meisje uit met de pan en mepte het getande beest tot het niet meer spartelde. Ze hijgde zwaar en trilde. Haar ogen schoten naar Mako, die hevig bloedde maar wel op haar krokodil had kunnen klimmen. Het was echter een kwestie van tijd tot een piranha besloot om in het plastic ding te happen. Leilahs ogen vulden zich met tranen, terwijl ze oogcontact vond met het meisje. "Het.. Het spijt me," sprak ze trillend, hard genoeg voor Mako om het te horen.

Leilah draaide zich om en schepte de dode piranha in haar pannetje*. Ze wendde zich tot de jongens. "Laten we.. Laten we gaan," sprak ze wat ademloos. De jongens leken het met haar eens te zijn, dus liepen ze half dravend weg van het meisje, verder naar het noorden. Het duurde echter niet lang voordat ze bij een ander obstakel kwamen: het vlonderpad veranderde in een pad met boomstammetjes. Leilah vloekte even zachtjes en zakte door haar trillende benen. Lonnie en Newt leken ook een beetje ontdaan. "Je bent gewond," sprak Leilah geschrokken bij het zien van Newts armen. Onhandig probeerde ze met trillende handen een stuk van haar shirt te scheuren, zoals haar oudste broer ooit eens had gedaan toen ze uit de boom was gevallen ver van huis. Lonnies hand lag plotseling op de hare. "Laat mij maar." De jongen trok zijn shirt wat omhoog en wist met zijn tanden een stukje van zijn shirt in te scheuren. Met een lange haal wist hij een behoorlijk breed stuk van zijn shirt af te scheuren, waardoor hij nu een soort awkward croptop aan had. "Kan jij verbinden?" vroeg hij haar, waarop Leilah knikte.

Het meisje kwam overeind en liet haar pannetje op de grond staan. Ze liep naar Newt toe en keek naar de wond. Je zag duidelijk te tandafdrukken, maar het leek niet heel ernstig te zijn. Het bloedde echter wel. "Ik moet het een beetje strak doen, om het bloeden te stoppen," informeerde ze de jongen. Leilah knoopte het uiteinde van de strook stof strak om de arm**, een stukje boven de wond. Hierna wikkelde ze de stof om de wond en schoof ze het uiteinde klem onder de stof. Toen zuchtte ze en deed het meisje een stapje terug. Haar blik ging naar de stammetjes. "En nu?" vroeg Leilah aan niemand in het bijzonder.

OOC: *Is dit een steelpannetje? Of eentje met twee oortjes? En hoe groot ongeveer?
**Weet niet of dit een boven- of onderarm is xD

Terwijl Mako weg dobberde op het water, kwamen drie pakketjes naar beneden dwarrelen.

Eén pakketje was voor Newt en bevatte een knuppel.
Eén pakketje was voor Leilah en bevatte een hand katapult met drie stenen.
Eén pakketje was voor Lonnie en bevatte een boomerang.

Natuurlijk. Hij had een piranha het water uit gehaald. Hij hoorde Leilah - het kon alleen maar haar zijn - gillen toen hij het visje op de vlonder gooide. Een paar bonken gaven aan dat iemand er met de pan op sloeg. Newt draaide zich naar de andere twee en zag de vis inderdaad plat op de vlonder liggen. Leilah stond te trillen op haar benen, en Newt volgde haar blik naar Mako. Het meisje bloedde hevig en dobberde langzaam weg. "Het spijt me..." zei Leilah hard genoeg voor Mako, maar die had het waarschijnlijk alsnog niet gehoord. Newt snapte het, die was met haar gedachten bij de vissen. Leilah schepte de vis in haar pannetje en stelde voor om weg te gaan. Lonnie en Newt stemden in en ze renden bij het meisje vandaan. Ze verbonden halverwege snel Newt's arm - die dat zelf niet zo nodig vond, maar oke. "En nu?"
Op dat moment kwamen er 3 pakketjes naar beneden. Newt en Lonnie pakte ze, en Newt gaf er een door aan Leilah. Het waren wapens. Niet de dolken die Mako had gekregen, maar ze konden er wel wat mee. Newt trok de knuppel los en hield hem in zijn hand. Hij keek op, naar wat de anderen hadden gekregen. Een boomerang en een katapult. "Ik ben hier eigenlijk heel blij mee. Maar is het genoeg?" vroeg Lonnie. "Bedoel je...? Om anderen aan te vallen?" vroeg Newt. De jongen knikte voorzichtig. Newt keek naar de 'wapens' en haalde zijn schouders op. "Ik weet niet wat anderen hebben. En hoe goed die ermee kunnen omgaan." zei hij zachtjes. "Ik stel voor dat we ons schuil houden." zei Leilah. Newt en Lonnie knikten. Newt liep langzaam verder en hoorde de andere twee hen volgen. Maar het werd niet koeler toen ze bij het noorden kwamen. De temperatuur bleef even warm. De lucht bleef even vochtig. Het bleef even benauwd.