Voordat de zon onder was gegaan, had hij zijn kano aan een paal bevestigd en had hij op de houten weg een vuur gestookt. Een gedeelte van zijn watervoorraad was al op, dus was hij bezig geweest met het zuiveren van het zoete Arenawater boven het vuur, in de hoop dat hij niet dood zou gaan aan het drinken ervan. De gedachte aan lijken die in het water hadden gedreven en bloed wat de meren in was gevloeid bleef hem echter bij, dus kookte en filterde hij het maar een keer extra om zeker te weten dat het goed was - ook al wist hij dat eigenlijk al. De gezouten sushi, wat naar Deans beleving echt het meest gore was wat hij ooit in zijn mond had gestopt, had hij in de kano met moeite weg gekregen, dus had hij in de tussentijd met zijn net twee vissen gevangen. Deze vissen behoorden niet tot het soort wat hij bij de trainingssessies had gezien, maar toen had hij zich ook voornamelijk op de meest voorkomende en logische vissen gefocust. Deze hele Arena was echter niet bepaald logisch, met de rare huisjes en bruggetjes en alle andere troep, dus Dean ging er vanuit dat deze vissen veilig waren - zolang ze dood waren, dat dan weer wel.

Dean had het net tussen zijn eigen kano en de andere kano gehangen, wat beter had gewerkt dan hij had gehoopt. Uiteindelijk was hij  voor twee vissen gegaan, in plaats van alles wat tegen zijn net was aangezwommen, want om dode vissen in je kano te bewaren leek hem niet een al te strak plan. Boven het vuur had hij ze gebakken, en in de tussentijd liep hij continu heen en weer met twee messen in zijn handen, in de hoop eventuele belagers af te schrikken.

Na het eten van de twee vissen en het opnieuw vullen van de fles, stapte hij weer in zijn boot. Het was onderhand donker en het werd nu tijd om ergens aan te leggen om een oog dicht te kunnen doen. Nadat hij besloot dat hij een geschikte plek had gevonden, en hij zich stabiel had opgesteld zodat hij niet zomaar om zou slaan, deed hij zijn ogen dicht, en viel hij in een onrustige, maar diepe slaap.

Hij werd wakker door het opkomen van de zon, wat voor hem een teken was om kort aan land te gaan en zijn behoefte te doen, om daarna weer zijn kano in te springen, zijn net uit te zetten en weer te gaan varen. Tot zijn verbazing had Dean geen last van zeeziekte, ondanks het feit dat hij nog nooit het water op was geweest. In het begin had hij zichzelf niet erg fit gevoeld, maar toen hij zich bedacht dat de bewegingen die de machines op zijn werk maakten veel heftiger waren en veel meer impact hadden op zijn lichaam dan deze kano ooit zou hebben, was dat gevoel snel weggegaan.

En zo dobberde de kano van Dean weer op het water, nog ietwat beschut aangezien er nog niemand in de buurt leek te zijn, maar klaar om ver van het 'land' te varen mocht dat nodig zijn.

OOC:
Er gebeurt eigenlijk niks interessant. Hij maakt twee vissen klaar, filtert water, gaat slapen, wordt wakker, zet zijn net weer uit om vis te vangen en is nog enigszins beschut in de buurt van O7.

Er komen twee pakketjes voor Dean naar beneden. Het ene bevat een flesje water en een brood, met een briefje erbij: “Niemand heeft me ooit zo trots gemaakt als jij. Ik houd van je en ik mis je.”

Het tweede pakketje bevat een handkatapult en een flesje water.

Op zijn dooie gemakje had Dean in de kano een gevangen piranha zitten fileren met zijn gestolen dolk, want veel meer had hij op het moment toch niet te doen. Hij was al enkele uren aan het ronddobberen en als hij op deze manier de Spelen zou kunnen overleven, zou hij daar absoluut geen moeite mee hebben. Het enige mogelijke probleem zou misschien kunnen zijn dat, als er niet veel Tributen meer overwaren, en hij op dezelfde plek bleef, ze het hem onmogelijk zouden kunnen maken om nog aan land te komen. Dat was jammer genoeg wel een noodzakelijk feit, en dus wist Dean dat er een moment kwam dat hij uit de kano moest komen. Dan was er ook nog de Arena, en hij wist van de vorige Spelen nog dat, als er te lang niks gebeurde, er wel een natuurramp werd gebruikt om schot in de zaak te krijgen. Zo dobberend op het water was hij een uitermate makkelijk doelwit, maar zolang er nog niks gebeurde, zou hij niet klagen.

Vissen fileren was niet zijn favoriete werkje, zo had het gebleken. Hij kon ondertussen wel de Arena in de gaten houden en dat was een ongelooflijk voordeel. Het was toch maar goed dat hij de bossen niet in was gegaan, want nu had hij een veel beter overzicht! Hij had gezien hoe de mensen die gister op het platform waren geweest, nu de andere huisjes doorzochten en al enige tijd in het laatste huisje waren. Het meisje uit District 3, die zo raar bij het vuur had gezeten, had samen met een grote gast het huisje in de fik proberen te steken, al leek dat niet helemaal te werken. Er was wel wat in de brand gegaan, maar het huisje stond nog niet in lichtelaaie. Jammer, vond Dean, want er waren minstens drie mensen binnen in het huisje en hoe minder Tributen, hoe minder kans dat hij dood zou gaan. En als ze door iemand anders dood gingen, kreeg hij niet meer bloed aan zijn handen dan hij nu al had.
"Stomme vis." Mopperde hij, terwijl hij zijn handen af probeerde te vegen aan zijn broek. Hij keek in de richting van het houten huisje. "Als ze nou even de boel grondig af laten branden, kan ik je zo boven het vuur roosteren. Hoef ik zelf geen moeite te doen." Dean staarde even naar het meisje uit 3. "Ik kan het altijd nog aan haar vragen. Ze schijnt er nogal goed in te zijn."

Zijn aandacht werd afgeleid door iets wat uit de lucht kwam vallen. De laatste keer dat hij dat had gezien, was gister, en dat was een ding wat hij nu in zijn hand had. De dolk was een sponsoring geweest voor het meisje wat hij dood had gemaakt, en hij had haar eigenlijk gewoon beroofd ondanks dat ze dood was. Het was een afschuwelijke gedachte, maar Dean deed alles wat hij kon om dit te negeren. Hij voelde zich er vreselijk door, maar het punt was dat hij niet echt een keus had. Ja, natuurlijk had hij het kunnen laten liggen, maar dat zou best eens zíjn dood kunnen worden en het was nu eenmaal een nare situatie. Bepaalde principes zou hij tijdelijk opzij moeten zetten. Zijn waardigheid bijvoorbeeld.

Zijn waardigheid kwam echter terug bij het zien van de twee pakjes die op de kano waren belandt.
"Wat hebben we hier?" Zei hij hardop, toen hij zich voorover boog om de pakjes te pakken. Hij had niet verwacht überhaupt een sponsoring te krijgen, dus de bril die hij had gekregen was al een grote verrassing geweest. Helaas had hij daar tot nu toe nog geen gebruik voor gehad, dus zat deze nu veilig in zijn tas opgeborgen. De dolk had hij tot nu toe alleen maar gebruikt voor het fileren van de vis en verder had hij alleen zijn drinken binnen handbereik. Hij was zich bewust van zijn goede positie - al wist hij niet zeker hoe het met de andere Tributen ging, iets wat hem niet boeide tenzij ze niet bijna dood waren - dus een sponsoring was niet iets wat op de planning had gestaan, of hoog op zijn verlanglijstje stond. Hij beschouwde zichzelf ook niet echt als een sponsorbaar persoon. Toch lagen er twee pakketjes voor zijn neus, en hij had zijn verbazing dan ook meteen aan de kant geschoven, wat nu was vervangen door pure nieuwsgierigheid.

Zijn handen, nog rood van het bloed van de vis, grepen het eerste pakje en maakte deze open. Hij zocht in eerste instantie naar een kaartje met iets van een bericht of reclame of wat dan ook, maar er zat niks bij. Hij stopte zijn hoofd bijna in het pakket van verbazing toen hij zag wat erin zat, omdat hij zijn ogen niet kon geloven. Snel stopte hij zijn hand erin in plaats van zijn hoofd - dat werkte toch net iets beter - en haalde hij er een handkatapult uit, samen met een flesje water.
Dean gooide de verpakking aan de kant en bestudeerde de katapult. Hij had er vroeger een aantal gemaakt en had er ook geregeld kattenkwaad mee uitgehaald - katapulten waren de perfecte afleidingshulpmiddelen als je snel iets wilde stelen uit een kraampje. Het was echter alweer een tijd geleden dat hij er een had afgevuurd, en dit was een heel ander soort dan hij gewend was. Dat zou dus even wat oefening vergen, maar dat was voor Dean geen probleem. Het enige wat hij nu nodig had, was iets om mee te schieten, en op dit water was dat niet te vinden.
"Zo'n flesje is veel handiger dan een wijnfles!" Zei hij vrolijk tegen zichzelf. Hij was constant bang geweest dat hij een fles zou breken. Daarbij was glas ook nog eens erg zwaar, dus zo'n plastic flesje was ideaal. Hij was een stuk kleiner, maar voor deze ene keer maakte dat niet zo veel uit. Zodra hij het andere pakje ook had uitgepakt zou hij zijn tas wel eens gaan reorganiseren. De wijnfles kon dan wel als wapen dienen, en nu hij de handkatapult had, kon hij het nepwapen beter weggooien.

Het was tijd voor het tweede pakket, waar hij nog nieuwsgieriger naar was dan de eerste. Hij hoopte dat hier wèl een kaartje bijzat, en hij werd niet teleurgesteld toen hij het pakje openscheurde en de heerlijke geur van brood hem tegemoet kwam en er een kaartje op zijn schoot viel.
“Niemand heeft me ooit zo trots gemaakt als jij." Was de eerste zin die op het kaartje stond, en Dean moest even slikken. Het was van Old Rose.  "Ik houd van je en ik mis je.”  Dean keek naar het brood en naar het flesje water die in haar pakket hadden gezeten. Er vormde zich een brok in zijn keel en het kostte hem ongelooflijk veel moeite om zijn tranen te bedwingen, daar hij niet van plan was om te huilen op televisie voor heel Panem. Dit had een fortuin gekost.
"Oma.." Het was nauwelijks hoorbaar. Hij hield het brood in zijn handen, dacht aan alle dagen, weken, waarin ze nauwelijks brood hadden kunnen betalen voor de normale prijs ondanks dat ze met z'n tweeën werkten. En nu was ze alleen, en had ze op de derde dag brood gesponsord. En niet alleen brood. Ook water.

Hoe lang had ze zichzelf al op lopen offeren voor hem? Wat had ze moeten doen om dit te kunnen betalen? Wat nou als dit allemaal voor niets was?


OOC:
- fast forward a couple hours. Dean fileert een vis, want wat moet hij anders doen.
- hij checkt de omgeving, want dat is hoe hij rolt en veel beters heeft hij niet te doen.
- oeeh, sponsoringen!
- emo momentje.
- hij dobbert nog steeds in de buurt van Australië.