Ze rukte en ze rukte, en toen brak het slot. Uitgeput viel Nakoma op het pad neer, en ze schudde even met haar armen die morgen vast pijn zouden doen. Maar de kist was open. En hij bleek tientallen kleine voorwerpen te bevatten die Nakoma enkel nog maar in het Capitool gezien had. Ze wist dat het een soort gesuikerd voedsel was, vergelijkbaar met cake, maar ze had er nog nooit een geprobeerd.

“Holy cupcake!” riep Madelynn, en Nakoma ging er maar van uit dat die dingen dus zo heetten. Ze staarde nog even naar de bontgekleurde cakejes, die er – ze kon niet anders dan dat toegeven – overheerlijk uitzagen, tot ze opmerkte dat Madelynn Eloise iets overhandigd had. Ze had de sponsoring helemaal niet naar beneden zien komen, en haar blijdschap werd alleen maar versterkt door de ontdekking van twee flesjes water. Het was bijna eng hoe erg de kansen in hun voordeel leken te zijn.

Madelynn nam een bruine cupcake uit de kist, en iets in Nakoma wilde haar armen in beweging zetten om het ding uit Madelynns hand te slaan. Maar een ander deel van haar merkte hoe leeg haar maag aanvoelde, en hoe zalig het zou zijn om iets anders dan fruit en brood te eten. Ook al was het dan rommel van het Capitool. Heerlijke, heerlijke rommel van het Capitool.

“Het ruikt zo lekker,” zei Madelynn, alsof ze Nakoma’s gedachten kon lezen. “Gaan we het erop wagen?” JA, schreeuwde haar maag. WIL JE DOOD? berispte een klein deel van haar hersenen haar. Ze merkte dat Madelynn en Eloise het er ook allebei moeilijk mee hadden. Gelukkig was Eloise sterk, en ze stelde voor dat ze eerst wat voorzorgsmaatregelen namen. Daar kon Nakoma mee leven.

Madelynn sloot de kist, en dat deed Nakoma tot bezinning komen. Ze was opgelucht dat de verleiding niet meer zichtbaar was. Madelynn vroeg wat er mis kon zijn met de cupcakes, en Eloise antwoordde al vrij snel: “Vergif, explosieven, er kunnen vreemde voorwerpen in zitten waar we ons aan kunnen verwonden en ze kunnen natuurlijk ook gewoon super smerig zijn.” Die laatste opmerking deed Madelynn lachen, en ook Nakoma moest erom glimlachen. Eloise had dus toch een gevoel voor humor. De wonderen waren de wereld nog niet uit.

Madelynn redeneerde dat explosieven onwaarschijnlijk waren, aangezien ze de kist al zonder ongevallen verplaatst hadden, maar wilde het op veilig spelen. Van het ene op het andere moment bevond de cupcake zich niet meer in haar hand, maar vloog hij met een klein boogje weg, en… splat, belandde tegen een boomstronk.

Wel, dat was een anticlimax.

“Explosieven, check,” zei Nakoma opgewekt, en ze dacht meteen aan hun volgende punt. Als ze die cupcakes binnenkort wilden opeten – en oh, dat wilden ze – dan konden ze maar beter opschieten met hun wetenschappelijke experimentjes. “Hoe kunnen we testen op vergif zonder dat een van ons er een probeert?” vroeg Nakoma zich hardop af, en het drietal dacht even na. Ze konden een andere tribuut in de val proberen te lokken, maar dan moesten ze ten eerste wachten tot er een nietsvermoedende persoon voorbij kwam, en die moest er dan ook nog intrappen. Dat plan was niet zo bevorderlijk voor het hele idee van “laten we opschieten, zodat we die cupcakes zo snel mogelijk in onze mond kunnen proppen”, en dat was de voornaamste reden waarom Nakoma het vrijwel meteen verwierp.

“Vannacht hoorde ik kikkers,” zei Madelynn plots, en Nakoma begreep de link met het onderwerp pas toen ze verder uitlegde dat het niet al te moeilijk kon zijn om er een te vangen, en dan konden ze die misschien een stukje van een cupcake dwangvoederen. Eloise knikte goedkeurend, en ook Nakoma zag dat plan wel zitten. Hoe moeilijk kon het immers zijn om een kikker te vangen?

Moeilijk. Veel te moeilijk. “Kunnen we niet gewoon de piranha’s proberen?” stelde Nakoma jammerend voor toen, minstens een halfuur later, de eerste kikker die ze gevonden hadden nét een halve seconde te vroeg weggesprongen was en zo had weten te ontsnappen. Nakoma wist niet eens zeker of piranha’s überhaupt alleseters waren, of dat hun dieet strikt uit vlees bestond, maar ze had het punt bereikt dat ze best een cupcake aan de piranha’s wilde opofferen om erachter te komen. Maar, immer de stem van de rede, was Eloise er om dat plan te verpesten. Want wat als het gif gewoon traag werkte? Als de piranha’s aan de andere kant van de arena ineens dood naar boven kwamen drijven, zouden ze het nooit weten, en dan zou hen alleen hetzelfde lot te wachten staan. Nakoma snapte haar punt, maar dat maakte hun vruchteloze zoektocht er niet minder ergerlijk op.

Enkele nutteloze en extreem frustrerende uren later gaven ze het eindelijk op. Ze waren welgeteld drie kikkers en twee salamanders tegengekomen, en die waren allemaal ontsnapt of per ongeluk vermoord. De waarschijnlijkheid van een gesuikerd avondmaal werd met de seconde kleiner. “Vis dan maar?” stelde Eloise voor, en zonder een woord greep Nakoma haar speer en ging ze aan het werk. Haar woede en frustratie hielpen toch tenminste bij deze taak, want het duurde niet al te lang voordat ze een mooi hoopje piranha’s naast zich had liggen. Eloise en Madelynn hadden intussen een vlam aan de gang gekregen, en terwijl het vuur langzaam groter werd, maakte Nakoma de piranha’s een voor een schoon. De ingewanden wierp ze het water in, en het gaf haar een vreemd gevoel van voldoening om te zien hoe de overlevende piranha’s hun soortgenoten opaten.

Toen ze alle vissen eindelijk opgepeuzeld hadden en hun buikjes tevreden waren, begon het al donker te worden. De warmte van het vuur was helemaal nergens voor nodig, en dus stampten ze het uit zodra alle lege flesjes bijgevuld waren en ze het water in de kolen hadden laten koken. In de verte smeulde het grote vuur nog na, maar verder was het donker in de arena. Madelynn nam de eerste wacht, en het duurde niet al te lang voordat Nakoma in slaap viel.

Ze werd wakker toen het volkslied weerklonk. De jongen van district drie was dood, en Nakoma kon niet verbaasd zijn. Integendeel, ze vroeg zich af hoe het überhaupt mogelijk was dat hij de eerste dag overleefd had. Ze was opgelucht toen als volgende het meisje van district tien verscheen. Ze wist niet of Madelynn en Eloise veel om hun districtgenoten gaven, maar Nakoma was in ieder geval blij dat George weer een dag overleefd had. Als laatste verscheen de jongen van district twaalf, en dat verbaasde Nakoma wel een beetje, maar ze kon het niet bepaald erg vinden dat er weer een sterke tegenstander minder was om zich zorgen over te maken.

Nakoma kon weer even slapen, totdat Madelynn haar wekte om de wacht over te nemen. Ze nam plaats bovenop de kist, en speelde een beetje met haar drietandjes terwijl ze de omgeving in de gaten hield. Veel spanning was er niet te beleven, in het midden van de nacht, en de verveling sloeg al snel toe. Ze vermoedde dat er enkele uren voorbij waren toen de vermoeidheid haar parten begon te spelen. Voor haar eigen veiligheid legde ze de drietandjes neer, en ze bracht de volgende paar minuten door met het onderdrukken van de ene geeuw na de andere. Haar ogen waren half dicht toen er plots iets miraculeus gebeurde. Er sprong een kikker op het pad, nog geen meter voor haar. Ze knipperde, maar, ja, hij was er echt. Die zou ze hebben. Zonder aarzeling dook ze van de kist af, en tot haar immense vreugde voelde ze hoe haar handen zich om het kleine wezentje sloten.

Zich in dat moment nauwelijks bewust van de nood om stil te zijn, slaakte ze een overwinningskreet, en als dat niet genoeg was om Madelynn en Eloise wakker te maken, zouden haar volgende acties daar wel voor zorgen. “Ik heb er één!” zei ze enthousiast toen ze wat dichter bij haar twee bondgenoten gekropen was, en ze stak de kikker trots naar hen uit. Eloise treuzelde niet en liep naar de kist om er een cupcake uit te halen. De duisternis maakte het niet bepaald een eenvoudige opgave, maar na enkele pogingen slaagden ze erin om de kikker een stukje van de cupcake te voederen. Nu was het een kwestie van afwachten.


OOC:

Shoutout to Timo. <3

TL;DR:
- De kist gaat open en ondanks Nakoma’s honger vindt ze het ook een goed idee om voorzorgsmaatregelen te nemen voordat ze de cupcakes proberen.
- Madelynn gooit een cupcake weg en behalve dat ze nu een cupcake verspild hebben, gebeurt er helemaal niets.
- Ze krijgen het idee om een dier te vangen en het een stukje cupcake te voederen, zodat ze weten of er gif in zit. Het enige probleem is dat ze er geen kunnen vangen, dus gaan ze uiteindelijk maar gewoon vis eten.
- In het midden van de nacht, terwijl Nakoma op wacht zit, ziet ze ineens een kikker, en die weet ze te vangen. Ze maakt haar wederhelften wakker en met een beetje moeite slagen ze erin om de kikker wat van de cupcake te voederen.

Het is waarschijnlijk niet het favoriete maal van de kikker, maar hij eet het op en lijkt er niet ziek van te worden