Nog even en ze zaten hier alweer vijf dagen. Het duurde even voordat Madelynn zich realiseerde dat dit al bijna een week was. Hoe lang was ze ondertussen al weg van huis? Ze miste thuis en ze miste het bos. Een steek van jaloezie had haar overvallen, toen ze haar bondgenote in het water had zien zwemmen. Ze was als een vis in het water, op haar plek, en dat was een gevoel dat Lynn na al die tijd in de Arena en in het Capitool toch wel gemist had.

Het was alweer een tijdje geleden dat het bondgenootschap vijandige Tributen was tegengekomen. De laatste was Kira geweest en dat was zo’n twee dagen geleden. Madelynn vroeg zich af wat de andere Tributen tot dusver hadden gedaan om te overleven. Ze had vandaag een kanonschot gehoord en als ze het goed had bijgehouden, dan betekende dit dat ze op de helft waren. Twaalf reeds gestorven. Twaalf nog in leven. Ze vroeg zich af wie vandaag het leven had gelaten.

Het wachthouden leek wel eeuwig te duren, maar uiteindelijk klonk dan toch het volkslied. Het gezicht van een meisje kwam in beeld, District 8 als Madelynn zich niet vergiste. Haar bondgenotes waren ook wakker geworden en Nakoma vroeg zich hardop af welke sterke Tributen er naast hen nog over waren gebleven. “Sköll,” antwoordde Madelynn automatisch. “Timo,” vulde Eloise aan. Beide hadden ze de naam van hun districtgenoot genoemd. Tijd om er verder op in te gaan, hadden ze echter niet: er kwam iets uit de lucht vallen…

“Dit is geen water,” werd er al snel geconcludeerd en Madelynn had naar boven willen kijken, maar kon dit niet doen zonder haar handen voor haar ogen te houden. Haar lippen hield ze eveneens stijf gesloten, want ze had geen flauw idee wat er naar beneden kwam. Je wist maar nooit of het giftig of scherp was en het was altijd raadzaam om voorzichtig te zijn.

Na een uur begon de neerslag minder te worden en zo snel als het gekomen was, verdween het ook weer. Madelynn bestudeerde zichzelf. Haar lichaam zat onder vele kleine glimmende objecten, maar echt last had ze er niet van gekregen. Het deed haar denken aan de make-up die ze in het Capitool had gezien. Om eerlijk te zijn waren zij nu verschrikkelijker dan die clowns in het Capitool. Het was alsof ze in iemands poederdoos waren gevallen, maar dan erger. Het leek onmogelijk om van dat spul af te komen. Als een van hen dit zou overleven, dan zouden ze over tien jaar nog steeds stukjes terugvinden!
“Glitter,” mompelde ze, terwijl ze een rood dingetje van haar hand probeerde te vegen. Het woord kwam ineens tot Lynn. Ze had het haar Stylist ooit horen gebruiken tegen een van die andere mensen die haar hadden bewerkt. Volgens hem was te veel glitter te veel van het goede. Ha! Dit zou hij dan vast en zeker verafschuwen.

Niet alleen de meiden, maar ook de omgeving was bedolven onder de glitter. Het was natuurlijk nog donker, maar zelfs in het flauwe maanlicht dat er nog was kon je zien dat de hele omgeving het licht enigszins terugkaatste. Het was een heel vreemd gezicht, zeker omdat het water niet langer schoon was, maar de glitters waren naar de bodem gezakt of zweefden nog ergens in het water. Gelukkig hadden ze hun waterflesjes nog maar net gevuld.

Madelynn deed een poging om het pad waar ze sliepen glittervrij te maken, zodat ze zich in ieder geval zou kunnen omdraaien als ze nog even zou proberen te slapen. Het zou nog een paar uur duren voordat de zon op zou komen en ze kon wel wat slaap gebruiken. Een bondgenote nam de wacht over en Madelynn hoopte op een verder rustige nacht.

OOC: Dag 5 alweer! =o
TL;DR
- Madelynn mist thuis en is een beetje jaloers op blije, zwemmende Nakoma.
- Het volkslied begint. Nakoma vraagt hardop welke sterke tributen er naast hen nog over zijn. Lynn antwoordt Sköll en Eloise antwoordt Timo. Vervolgens begint de neerslag.
- GLITTER!
- Wanneer de neerslag stopt, probeert Madelynn zichzelf enigszins glittervrij te krijgen en maakt uiteindelijk ook het pad enigszins glittervrij waar ze wil liggen.
- Madelynn gaat een poging doen tot slapen en de wacht wordt door iemand anders overgenomen

Nakoma merkte dat ze dan toch eindelijk ingedommeld was toen het volkslied haar wakker maakte. Vandaag verscheen er maar één gezicht in de lucht. Het meisje van district acht – Nakoma was haar naam vergeten, en deed ook weinig moeite om het zich te herinneren. (Het was makkelijker zo.) Ze had haar niet als een van haar sterkste tegenstanders beschouwd, maar het verbaasde Nakoma toch dat dit meisje dood was, terwijl er nog een aantal jongere, zwakkere tributen overbleven.

En dat terwijl het nu al bijna een eeuwigheid geleden leek dat Lincoln het leven gelaten had. Tom was er intussen ook niet meer. Was er überhaupt nog iemand over die een ware dreiging kon vormen? (Behalve Madelynn en Eloise, dacht een klein stemmetje, maar dat negeerde ze hardnekkig.) Ze herinnerde zich plots het meisje van district drie, die met haar vreemde fascinatie voor vuur, en besefte nu pas dat zij waarschijnlijk verantwoordelijk geweest was voor die brand van de vorige nacht. Maar ondanks haar algemene creepfactor en het verontrustende idee dat ze zo’n grote brand had kunnen veroorzaken, kon Nakoma haar toch niet als een geduchte tegenstander aanzien. Ze was te klein, te tenger, om echt veel weerstand te kunnen bieden als het erop aankwam.

De jongen van Madelynn’s district zou nog wel een probleem kunnen vormen, en ook Johnny wilde ze niet onderschatten. Vergat ze nog iemand? Ze stelde haar vraag uiteindelijk maar aan haar bondgenoten, die allebei zonder enige aarzeling hun districtgenoten vermeldden. Juist ja, Timo, die gladjanus die haar tijdens de tweede trainingsdag benaderd had en bepaalde insinuaties gemaakt had. Ze probeerde zich zijn gezicht voor de geest te halen, maar kon enkel maar aan oesters denken. Dat was waarschijnlijk een belediging voor oesters, want die waren dan wel even slijmerig, maar toch tenminste lekker.

Ze werd weer naar de werkelijkheid gebracht door iets wat ze enkel kon omschrijven als droge regen. Ze wist niet wat het was dat nu op haar viel, maar het glinsterde en Nakoma durfde het niet te vertrouwen, ook al leek het momenteel nog vrij onschadelijk. Maar zover het oog reikte viel het spul met bakken uit de lucht. Eraan ontsnappen was dus geen optie. Met een diepe zucht stak ze een aarzelende hand uit om wat van het vreemde spul op te vangen, maar zelfs toen er een aardig hoopje in haar hand lag, wist ze niet wat het was. Maar het was iets van het Capitool, daar bestond geen enkele twijfel over.

“Glitter,” noemde Madelynn het, en Nakoma wist niet waarom ze het plots heel wat minder eng vond, nu ze er een naam op kon plakken. Misschien was het omdat Madelynn zich er blijkbaar geen zorgen om maakte, maar Nakoma vond het plots nogal zwak van het Capitool om hen hiermee te bedelven. Vorig jaar waren er ontploffende taarten en moordlustige plastieken eenden, en wat kregen ze nu? Cupcakes en bergen glitter. Het was alsof het Capitool niet eens moeite deed.

Nakoma was slimmer dan die gedachte hardop uit te drukken, want dan durfde ze er al haar bezittingen om te verwedden dat ze binnen het uur een extreem pijnlijke dood zou sterven. En daar had ze momenteel toch niet echt zin in. In plaats daarvan gooide ze de glitter omhoog en liet ze het spul met uitgestrekte armen over zich heen regenen, alsof ze het Capitool zwijgend probeerde te zeggen dat het haar allemaal niets kon schelen.

Maar na een goede twintig minuten van die onzin kon het haar duidelijk wel schelen. De grond was intussen overal bedekt met een dun laagje van het spul, en het dreef ook overal in het water. En, belangrijker: het zat. Overal. Op. Haar. En het was met geen mogelijkheid weg te krijgen! Natuurlijk gedeeltelijk omdat het maar bleef regenen, maar ook omdat het spul blijkbaar zo gemaakt was dat je het niet weg kon wrijven. Was dat dan waarom het Capitool dacht dat dit een marteling moest voorstellen? Omdat ze dit spul nooit meer, in de rest van haar ongetwijfeld zeer korte leven, van zich af zou krijgen? Omdat ze, zelfs als ze deze arena zou overleven, elke dag weer op een nieuwe plek glitter tegen zou komen, ongeacht hoe vaak ze het van zich af probeerde te wassen? Omdat het nooit meer uit haar krullende haren zou komen behalve als ze het allemaal afschoor?

Dit was onmenselijk.

Nakoma nam haar jas uit haar rugzak en gebruikte die als een soort beschermend zeil terwijl ze grommend op het met glitter bedekte pad ging zitten. Ze hing intussen al helemaal vol met het spul, maar het ging om het principe.

Na een tijdje dwaalden haar gedachten weer af naar Timo en Sköll. Zouden Eloise en Madelynn in staat zijn om hun districtgenoten te vermoorden? Waarschijnlijk wel, als het zou betekenen dat ze zelf naar huis konden. Maar of ze ermee akkoord zouden gaan om de jongens zelf aan te vallen, dat wist Nakoma nog niet zo zeker. En Nakoma was zich er maar al te goed van bewust dat zij nooit een einde aan George’s leven zou kunnen maken. Ze wist zelfs niet of ze het zou kunnen toestaan als een van haar bondgenoten het probeerde, zelfs als hij nog de enige andere overlevende in de arena was. Maar Nakoma wist ook niet of ze haar bondgenoten nog zou kunnen verraden. Ze was hen te veel verschuldigd. Maar wat zou ze dan wel moeten doen in die situatie? Deze hele gedachtegang maakte haar een beetje misselijk, en dus richtte ze zich maar weer op die irritante glitter, omdat ze daar ook genoeg over te zeggen had.

Een eeuwigheid later hield het eindelijk op. Een beetje aarzelend, alsof de spelmakers meteen weer op het knopje zouden drukken om de regen te laten herbeginnen zodra iedereen zich weer veilig achtte, liet Nakoma haar jas op de grond vallen. Ze wachtte een halve minuut en staarde naar de donkere hemel, maar het leek echt gedaan te zijn. Ze stond recht en schudde zo veel mogelijk glitter uit haar haren en wreef over ongeveer heel haar lichaam. Veel haalde het niet uit, en met een zucht veegde ze met haar schoenen een deel van het pad relatief schoon en legde zich neer.

Ze kon niet inschatten hoeveel later het was toen Eloise haar wakker schudde, maar ze was meteen alert toen ze fluisterend gewaarschuwd werd om haar wapens bij zich te houden. Eloise was al drie slangen tegengekomen tijdens haar wacht, en in de verte waren er blijkbaar meer te zien. Nakoma wreef in haar ogen en richtte haar blik op de onthoofde serpenten die een beetje verder op het pad lagen, hun bloed vermengd met de glitter. Ze knikte en greep haar drietandjes terwijl Eloise haar theorie meedeelde: zij hadden een glitterregen moeten doorstaan, maar misschien hadden andere delen van de arena wel slangen gekregen. Dat zou Nakoma niets verbazen, en plots was ze weer heel blij met de glitter die nog steeds hardnekkig aan haar lichaam plakte. Oké, nee, blij was niet het juiste woord, maar het kon blijkbaar erger. Ze kon enkel maar hopen dat de slangen giftig waren en veel van haar tegenstanders uitgeschakeld hadden. Zolang ze zelf maar veilig bleven, natuurlijk.

Eloise ging slapen en Nakoma nam de wacht over. Zo nu en dan moest ze een slang een kopje kleiner maken, maar verder was het vrij rustig in de arena. Eloise en Madelynn werden vanzelf weer wakker toen de zon opkwam, en hun ontbijt bestond volledig uit cupcakes (Nakoma was nog nooit zo tevreden geweest over haar vlechtkunsten, want haar mandjes hadden geen glitter doorgelaten). In het daglicht was de hele glittertoestand nog veel erger, want die rotdingen glinsterden de hele tijd, en ze lagen echt overal. Het enige lichtpuntje was nog dat, zolang ze in het deel van de arena bleven, ze geen wandelende doelwitten waren, want alles was net zozeer met glitter bedekt als zijzelf.

Waar was die euforie van gisteren als je ze nodig had?


OOC: Gansopdracht – sort of? (Het leek me niet heel realistisch dat Nakoma écht blij zou zijn met de glitter en ermee ging spelen, dus dit kwam nog het dichtst in de buurt? Sorry she’s a cynical little shit.)

TL;DR:
- Nakoma vindt de glitter een beetje eng, want Capitoolshit is nooit te vertrouwen. Wanneer Madelynn het echter blijkt te herkennen, voelt Nakoma zich een beetje gerustgesteld.
- Ze doet wat geïrriteerd omdat de glitterregen te lang blijft duren, en gaat slapen wanneer het eindelijk voorbij is.
- Eloise maakt haar wakker om de wacht over te nemen en waarschuwt haar voor de slangen.
- Ze ontbijten cupcakes en Nakoma is nog steeds geïrriteerd om de glitter.

Relatief goed uitgerust rekte Madelynn zich uit toen de zon opkwam en even was ze alle heibel die nacht vergeten. Ze was dan ook voor een paar seconden van haar stuk gebracht, toen ze half verblind werd door de zon, alsof haar omgeving oplichtte. Meteen had ze naar haar bijl gegrepen, die echter anders aanvoelde dan de bedoeling was. O ja… de glitter. Ondanks dat ze een poging had gedaan om de grond een beetje glittervrij te krijgen, was pas in het licht te zien hoe jammerlijk dat mislukt was. Er lag nog heel veel op het hout en de felle zon zorgde ervoor dat delen van de grond als het ware oplichtten. Dat gold bovendien waarschijnlijk ook voor haarzelf. Geïrriteerd staarde Lynn naar haar armen en maakte uiteindelijk gebruik van de weerspiegeling van het water om zichzelf te kunnen bestuderen. Ze had er wel eens… minder stralend uitgezien. Blijkbaar bleven glitters niet drijven en was de meeste neerslag naar de bodem gezonken. Wat ze ook deed, het spul leek onmogelijk om vanaf te geraken, dus uiteindelijk gaf Madelynn het maar op en ging ze met de anderen ontbijten.

Er lagen enkele onthoofde grote wormen her en der verspreid en Madelynn leerde dat dit nou slangen waren – of geweest waren en dat ze daar sinds de neerslag last van hadden gehad. Bah. Madelynn hield sowieso al niet van dieren, maar die beesten zagen er niet bepaald gezellig uit.
Ze at in stilte, terwijl ze nadacht over wat ze vandaag zouden kunnen doen. Ze haatte zichzelf voor de gedachte dat het te traag ging. Er stierven niet genoeg mensen. De eerste paar dagen had het bondgenootschap voor enkele dooien gezorgd, maar daarna was het vrij rustig geweest. De neerslag was waarschijnlijk een teken dat ze iets moesten gaan doen, of anders…! Zoals het water en de apen de vorige spelen waren gebruikt om wat spanning in het spel te krijgen. Madelynn haatte zichzelf echter nog erger, want er schoten ideeën door haar hoofd die niet erg… vriendelijk waren. Hoewel… vriendelijkheid kon haar dood betekenen. Nee, dan toch liever iemand anders.

“Guys,” begon ze uiteindelijk, toen de cupcakes in hun tevreden maagjes zaten. “Ik heb een idee! Maar leuk gaan jullie het waarschijnlijk niet vinden.”

Zachtjes legde Madelynn uit wat ze zich in haar hoofd had gehaald en het was meteen duidelijk dat haar bondgenoten er niet echt om stonden te springen. Het kostte moeite om hen te overtuigen dat het plan enige kans van slagen had, maar Lynn was om eerlijk te zijn ook niet helemaal zeker van haar zaak. En dat was natuurlijk niet handig, dus liet ze het zo min mogelijk merken. Ze bood dapper aan om het voortouw te nemen en hoewel ze van nature best een leider was, was het toch een beetje eng. Als het verkeerd uitpakte, dan was het einde verhaal.

Ondanks dat er uiteindelijk een overeenkomst leek te zijn gesloten wat betreft Lynn’s voorstel, besloten ze vooralsnog niet te verplaatsen. Er kwamen nog altijd relatief veel slangen hun kant op, die ze koelbloedig de kop afhakten. De meeste leken uit dezelfde richting te komen, vandaar dat MEN die kant vooralsnog niet op zou gaan. Madelynn vroeg nog of de slangen eetbaar waren, maar Eloise schudde daarop haar hoofd. “Er zijn giftige slangen,” zei ze enkel en dat was genoeg voor Lynn om er niet verder op door te willen gaan. Er waren betere manieren om te sterven. Daarom ging ze op hun huidige verblijfplaats door met enkele nuttige dingen. Eloise verzamelde nieuwe planten en jaagde op kleine dieren, terwijl Madelynn en Nakoma oefenden met de tonfa’s (die Nakoma tijdens de trainingen had leren gebruiken, wat Lynn maar vreemd vond, maar dankbaar voor was). Ze leerde de wapens zo iets beter te gebruiken en kon nu in ieder geval met zekerheid zeggen dat ze de stokken op je juiste wijze vasthield en gebruikte. Dat scheelde al heel wat.
Ze gingen uiteindelijk relatief vroeg eten die dag. Ze waren al bijna meesterlijk vaardig in het ontvellen van kikkers, zonder daarbij de ingewanden te raken en troep en andere onsmakelijkheden te produceren, dus het ging allemaal vrij soepel. Na een vrij smakelijke warme maaltijd en nog enkele onthoofde slangen, besloten ze dat het tijd was om te gaan slapen.

Madelynn hield de eerste wacht, gewapend met haar bijl, klaar om de slangen en eventuele Tributen een kopje kleiner te maken!

TL;DR
- Madelynn vecht tegen de glitter.
- Madelynn bedenkt een plan.
- Madelynn bespreekt het plan met haar bondgenoten (geheimzinnig en zachtjes   ).
- Madelynn overtuigt haar bondgenoten dat haar plan kan werken.
- MEN gaat vandaag nog nergens heen.
- Eloise doet vooral uttige dingen en Madelynn en Nakoma oefenen een tijdje met de tonfa.
- MEN eet relatief vroeg voor hun doen en gaat daarna slapen.
- Madelynn heeft de eerste wacht.