De laatste dagen had hij niet veel meer gedaan dan pijn en honger lijden en dit proberen te vergeten. Het was hem gelukt om het pad tot het einde te volgen maar daar had hij nu maar zijn kamp opgeslagen. Het voordeel was dat hij iedereen aan moest zien komen, het nadeel was dat er geen makkelijke uitweg was. Maar hij had geen zin om daarbij stil te staan. Hij had alleen maar zin om in dit uithoekje weg te kruipen tot alle anderen dood neergevallen waren.

Hij had trek, hij had dan wel enkele kleine visjes weten te vangen en gegeten maar echt voedzaam was dat niet. En hij had pijn, waar hij wel een oplossing voor had. Voorzichtig durfde hij zijn ooglapje los te maken. Opgedroogd bloed maakte het lastiger en pijnlijker dan nodig, maar hij durfde het drassige water hiervoor niet te gebruiken.

Hij pakte het zalfje uit zijn tas en draaide de dop los. Toen begon hij voorzichtig het spul op zijn oog aan te brengen. En terwijl zijn vingers over de wond wreven en hij op zijn tanden moest bijten door het prikkende gevoel, dacht hij terug aan toen hij het vervloekte pijltje eruit getrokken had. Hij had toen hel voorzichtig het ding los kunnen trekken, stukje voor stukje en met steeds langere tussenposes door de ondraaglijke pijn. Maar ondanks de pijn, en ondanks dat hij nog steeds niets met het oog zat, was het oog blijven zitten. En daar was hij dankbaar voor, want alleen het idee van een oog geheel kwijt zijn deed hem huiveren.

De zalf zat er weer op, en met uiterst geduld plaatste hij het lapje weer goed. Of het allemaal echt hielp wist hij niet, maar het voelde goed om er in elk geval iets aan te doen.

Dat het nu avond was scheelde hem weinig, het was hier toch altijd donker tussen de bomen, en 's avonds was hij juist minder zichtbaar. Veel tekens van leven had hij de laatste dagen niet gezien. Alleen maar een stel rookpluimen, waarschijnlijk aan de rand van het woud. Maar ze waren snel weer verdwenen. Ook stom van de makers om zulk rokend vuur te maken, het was een wonder dat ze nog niet gevonden waren.

En toen klonk het geluid wat hem nu langzaam aan vertrouwd werd. Meteen keek hij omhoog, en tussen de takken door zag hij dat er vandaag maar één iemand omgekomen was. Een meisje waar hij nooit specifiek aandacht aan had besteed. Hij betrapte zich op de gedachte dat hij het dodental te laag vond. En meteen schaamde hij zich daarvoor. Hij wou weliswaar zo snel mogelijk hier weg, hij voelde nog steeds medelijden met zijn lotgenoten.

De laatste noten van het volkslied waren afgelopen en George wou net naar zijn 'bed' lopen toen hij ineens iets op zijn hoofd voelde vallen. Zijn eerste reflex was duiken en kijken waar de aanvaller zat, maar toen hij keek merkte hij dat het niet op hem gericht was geweest. Het was hagel, ontzettend veel hagel. Maar hagel is wit, en ijzig. Hagel past niet in een moeras. Maar wat het ook was, het bezorgde hem koppijn. Dus sprong hij van het pad af en rende hij naar de dichtstbijzijnde boom.

Eenmaal een beetje veilig tegen de stortbui won zijn nieuwsgierigheid het weer. Hij maakte een kommetje van zijn handen en stak die buiten het veilige gebied. Al snel lag er een laagje van het spul in, wat hij toen grondig inspecteerde. Het rook vaag bekend en zonder na te denken stopte hij één van de stukjes in zijn mond. Het was al lauw, en op zijn tong smolt het meteen. Maar het smaakte fantastisch, zo verschrikkelijk zoet. En toen wist hij was het was: chocolade! Hij had het thuis nooit gehad, een overbodige luxe die zijn moeder niet kon betalen. Maar in zijn enkele dagen van luxe in het capitool had hij de smaak leren kennen en had hij het zo vaak mogelijk gegeten.

Zijn honger kwam weer op en al snel haalde hij hand na hand naar binnen. Hij at en at tot hij voor het eerst verzadigt was sinds hij in de arena kwam. Vervolgens pakte hij zijn papieren bakjes die hij eerder voor vissen had gebruikt en vulde die ook, hopend dat het niet zou smelten. Dolblij omdat alles weer in zijn voordeel leek te zijn bleef hij onder de boom schuilen. Wachtend tot de regen weer over zou zijn en hij opnieuw achter zou blijven in de stilte.