Zelfs op een schamele school als dit was er nog een speelkwartier voor de laagste groepen. Buitenspelen op een zanderig binnenplaatsje kostte immers niets en het was beter dan de hyperactieve kleuters 6 uur lang opgehokt houden in een klein lokaaltje. En hyperactief was Tobias zeker. Of hij nou met zijn armen wijd over het schoolplein raasde of tikkertje speelde, hij was de hele tijd bezig. Hij rende van hot naar her, werd afgeleid door de kleinste windvlaag en elk simpel bloemetje moest natuurlijk onderzocht worden. District 8 werd getekend door armoede, waardoor jonge kinderen vaak algauw in de fabrieken moesten helpen, maar gelukkig voor Tobias waren er nog genoeg speelkameraadjes over om mee te dollen. De juf luidde de bel die bij de deur hing om het einde van de pauze aan te duiden, helaas. Maar ze zouden vanmiddag naar een fabriek gaan om te kijken naar het verven van stoffen. Dat betekende dus geen rekenles, wat Tobias super vond. Fabrieken waren niet geweldig, omdat je er nooit mocht rennen of spelen, maar het was fijner dan op school zitten met dit mooie weer.

Twee aan twee, twee aan twee, gaan wij met de juffrouw mee loeide de kinderen op vol volume. Automatisch vormden ze rijen van twee, aangestuurd door het o zo logische rijmpje. Zoekend keek hij om zich heen, ietwat teleurgesteld toen hij zag dat Philip al naast Abel stond. Dat was wel mooi zijn beste vriend en die kon stomme stink Philip niet zomaar inpikken! Tja, niets aan te doen. Toby belandde naast een meisje uit zijn klas, Katja met de rode haren -ze hadden namelijk twee Katja's in de groep. Hij kende haar niet zo goed, maar wist wel zeker dat hij liever met Abel liep. Ze hadden nog zo veel te bespreken, hij had gisteren een dode vogel gezien. Met een licht gevoel van ongenoegen perste hij er een smalle glimlach uit en greep hij haar hand vast. De groep slingerde door de stoffige straten van de stad, terwijl Tobias voelde hoe zacht Katja's hand wel niet was. Uiteindelijk raakten ze toch aan de praat, want lang chagrijnig blijven was niets voor de vlug afgeleidde Tobias. ''Heb je gisteren de brand gezien? Zo vet!'' Zo begon een levendig gesprekje tussen de twee jonge kinderen. Rode Katja bleek voor Flaire en Nesrine te zijn, de ene om haar haarkleur, de andere eigenlijk verplicht. Tobias vertelde best wel trots dat hij Dean zelfs een keertje gezien had. Dat hij toen weer eens afgedwaald was van zijn moeder zei hij er maar niet bij, dan klonk het verhaal een stuk minder stoer. Timo was zijn lievelings, vooral vanwege diens vetcoole samurai zwaard. Dat hij er nog niets mee gedaan had was saai, maar als ze Hongerspelentje speelden was hij altijd Timo en hakte hij alle slechterikken met zijn zwaard aan mootjes. Chop-chopchop.

De rondleiding was zoals te verwachten: Saai. Hij was bijna staand in slaap gevallen, gelukkig werden ze eindelijk vrijgelaten. Terwijl ze de fabriek uitgestroomd kwamen begonnen wat meiden iets te roepen. Toen pas merkte Tobias pas dat hij nog steeds gezellig naast zijn klasgenote liep. Hij draaide zich om naar de giebelende meiden, die luidkeels zongen. ''Katja en Tobias zitten in een boom. Te K-U-S-S-E-N! Ohhhh, kusjes!'' Als door de bliksem getroffen liet hij haar hand los, blozend keek hij van zijn lachende klasgenoten naar de roodharige naast hem. Katja deed precies hetzelfde. ''Tobias hartje Katja!'' Gelach, geschreeuw van opgewonden kinderen. ''Helemaal niet!'' riep hij dan knalrood uit. ''Katja is stom!'' Met die woorden draaide hij zich om, gaf het arme meisje blindelings een duw en stormde weg. Thuis pakte hij enkel zijn houten zwaard uit de schuur en verdween weer gauw, voordat Bethany vragen kon stellen.

Rennend vond hij zijn weg naar de oude boom die op een braakliggend stukje veld dichtbij de zandheuvel lag. Die heuvels gebruikten ze vaak om te spelen, maar de laatste dagen waren er steeds meer mannen bezig met bouwen en machines. Gefrustreerd begon Tobias uit te halen naar de boom met zijn zwaardje, of liever gezegd een geslepen stok met een kleiner stokje dat er met touw aan vast was gebonden. Zo hard mogelijk raakte hij de boom, tot er een tak met gekraak afbrak. Oeps?

OOC: Eh, ja, niet mijn beste post, maar ik moest echt weer eens posten met Toby-cutie  Dag 4 vd hongerspelen.