Lana lag languit op de bank, een beetje naar buiten te kijken. Af en toe kwam ze overeind, zag ze iets? Mensen die naar haar huis kwamen? Maar telkens werd ze teleurgesteld, er kwam niemand naar haar huis en het zag er ook niet naar uit dat er iets spannends ging gebeuren in het eerst komende uur. Lana verveelde zich stierlijk. Haar broertje was met een paar vriendjes aan het spelen, haar ouders waren uiteraard aan het werk en Alejandro zat bij Patricia. Alejandro. Bij het denken aan hem kreeg ze een vaag gevoel in haar buik. Lana hoopte dat het geen verliefdheid was, dat zou haar situatie met hem alleen maar ongemakkelijker maken. Zeker nu Patricia om de hoek was komen kijken. Zachtjes zuchtte Lana. Het was allemaal veel ingewikkelder geworden toen zijn nieuwe vriendin in hun leven kwam. Lana en Alejandro waren voor haar elke dag bij elkaar geweest en altijd dingen gedaan waarvan ze vrolijk werden, zeker als hun ouders ruzie hadden. Dat was nu allemaal over. Tenminste, voor Lana, want ze zag Alejandro nog slechts één keer per week en op de zeldzame momenten dat ze samen waren, had hij het vrijwel alleen nog maar over Patricia. Patricia. Patricia. Misschien moest ze een dartbord gaan aanschaffen met haar foto eraan? Nee, dat zou veel te bot zijn.

Het meisje werd uit haar gedachten verstoort door een dichtslaande deur en hoge hakken die op de vloer klonken. De deur zwaaide open en haar moeder stond in de deuropening. “Lana!” blafte de vrouw meteen, toen ze zag dat haar dochter op de bank lag. Lana kwam overeind en keek naar de grond, ze vond het nog steeds niet prettig om in het gezelschap van haar moeder te zijn. “En kijk nou wat je aan hebt! Zo gaan nette jongedames niet over straat, wat moeten de buren wel niet denken?” ging haar moeder verder, terwijl ze haar tas op tafel zette. Zuchtend rolde Lana met haar ogen en keek naar haar moeder. “Dat maakt niet uit, toch? Ik bedoel, ik ben namelijk binnen en dan kunnen de buren het niet zien” zei ze rebels en stond toen op van de bank, ze had meteen geen zin meer om lekker rustig te liggen. Hoofdschuddend keek haar moeder haar aan en zei: “Daar gaat het niet om, Lana. Het gaat om het principe! Je bent een prachtige meid, alleen je kleding laat je links liggen!” Ze liet haar ogen over haar dochter glijden. Lana had een zwart shirtje aan met daaronder skinny jeans en aan haar voeten simpele sneakers, het zag er leuk uit, maar niet goed genoeg voor haar moeder.

“Maar goed” ging haar moeder verder en rommelde wat uit haar thuis “Vanavond eet ik niet thuis, ik ga dineren met een collega en je vader eet op het werk. Hier heb ik wat geld voor jou en je broertje om wat eten te kopen” Ze legde wat geld op de tafel en keek toen haar dochter aan. “Het zal eens niet anders zijn..” mompelde Lana en haar moeder keek haar verbaasd aan. “Wat bedoel je?” “Ik bedoel, jullie zijn nooit thuis tijdens het avondeten en als jullie thuis zijn, zitten jullie alleen maar op je kamer, met elkaar of zonder elkaar, bezig met werk of met elkaar!” Lana merkte niet dat ze harder begon te praten en langzaam opstond “Het is altijd hetzelfde liedje, jullie zitten lekker met elkaar te eten en weet ik het allemaal niet en wij moeten maar zien hoe we te eten krijgen! En ik ben het spuugzat!” Lana greep het geld van de tafel en stormde de kamer uit. “Lana…!” klonk het nog vanuit de woonkamer, maar Lana had absoluut geen begrip meer voor haar moeder. Ze trok de voordeur open en gooide hem met een luide knal dicht. Zo.

In de stad kwam Lana een beetje tot rust. Ze plofte neer op een willekeurig bankje en sloeg haar benen over elkaar. Het was niet goed dat ze zomaar was weggelopen. Weglopen van problemen was niet goed en als haar broertje zou thuiskomen, zou hij ook geen idee hebben waar ze was. Helaas was er geen andere keuze geweest, ze werd gewoon zo gek van haar ouders, die altijd en alleen maar met werk of zichzelf bezig waren. Of met geld, dat was ook een belangrijke factor in hun leven. Zodra het kon zou Lana gaan verhuizen. Ze had geen idee hoe ze dat voor elkaar moest krijgen of hoe ze dat moest gaan doen, maar ze zou het zeker doen.

Zuchtend verborg Lana haar gezicht in haar handen en wreef over haar slapen. Goed, wat moest ze gaan eten? Ze moest snel kiezen, het werd al donkerder…

Tevreden schudde Winter het tasje op en neer. Het karaktrestieke gerinkel van muntjes vulde de stille avondlucht en een zelfvoldane grijns gleed over haar lippen. Het was een opperbeste dag geweest. Ze had samen met Spring een straat optreden gedaan, waarbij ze als levende standbeelden stil stonden. Zodra iemand dan een muntje gaf bewogen ze zich sierlijk en schudden de gulle gever de hand. Dit alles onder luid gejuig en geïnteresseerde blikken van toeschouwers. Wat echter niemand wist was dat er naast de twee jonge tieners ook nog andere gedaanten in de menigte bij dit schouwspel hoorden. Want tussen alle inwoners van district 1 die op geheimzinnige wijze hun weg naar dit straatje gevonden hadden, zwierven een jongen en een meisje rond. De jongen met zijn amandelkleurige ogen leek de onschuldigheid zelve. In werkelijkheid stal hij de bezittingen van -zoals de groep dat noemde- asocialen. Dat waren mensen die lang bleven staan en duidelijk genoten van het schouwspel, zonder ook maar een cent neer te tellen. Gierige zielen.

Op deze manier haalden ze dubbel geld op, legaal en illegaal. Maar het was genoeg om in leven te blijven en daar ging het uiteindelijk om. Gekleed in een lichtgroene strakke broek en een donkergroen laken verbeelde zij het vrijheidsbeeld. Een oud symbool, waarvan enkel foto's over waren gebleven. Maar mensen vonden het prachtig. Het was vroeger immers symbool voor Amerika geweest, wat nu Panem was. Naast haar stond Spring, gekleed in een witte toga met een groene krans van bladeren. Zij was Athena, of in elk geval: Dat kregen nieuwsgierige praatgrage mensen te horen. Wat Spring voor het groepje voorstelde was een jonge meid in een laken, met vrolijke ogen en serene lach. Met zacht geklingel landde er een muntje in hun bak. Sierlijk bracht Winter haar geimproviseerde lantaarn naar beneden. Vervolgens schudde ze de jongen een hand. Hoe hij naar haar keek was anders dan de anderen, minder nieuwsgierig, meer begerig. Maar geld was geld en ze kon niet terug trekken. Ze was een standbeeld godbetere.

Na een vermoeiende dag besloot Winter om nog even door de stad te wandelen voor ze naar huis ging. Lionsgate was voelbaar in de buurt, maar ze sloeg rechtsaf een plein op. Daar struinde ze wat rond. Op een bankje zat een erg eenzaam figuur. Goh. Winter nam haar even in zich op. Die zag er niet uit als een plaatselijke bewoner. Geen bevriende straatrat dus, gewoon een verdwaalde voorbijganger. Normaal zat er niemand zo laat hier over de stoeptegels van het plein te staren. Op het bankje naast de ander nam ze plaats. Met een schuine blik en een knikje erkende ze de aanwezigheid van het meisje met prachtige lange haren. Geen begroeting kwam er verder uit haar mond. Ze bleef stil zitten, maar boog na een kort moment ook wat meer voorover en speelde met het gevlochten bandje om haar arm. De onderliggende nieuwsgierigheid die Winter vaak negeerde zorgde dat ze toch weer een vragende, onderzoekende blik op het meisje wierp. Die leek hier heel erg uit haar normale milieu. Of was dat een verkeerde inschatting?

[Ze is nog niet zo spraakzaam -wantrouwige Winter xD Hoop dat je er iets mee kan :3]

Lana hief haar hoofd op en staarde voor zich uit. Het was helemaal niet goed om zo laat nog zo te blijven zitten. In plaats daarvan zou ze snel ergens naar toe moeten rennen, wat eten halen en weer terug lopen. Wie weet wat er allemaal voor mensen nu rond liepen? Haar angsten werden al gauw beantwoord, want ze zag een paar schaduwen naderen. Haar adem stokte eventjes, het waren een aantal jongens. Voorzichtig keek ze op. Keken ze naar haar? Zie je, ze keken naar haar. O God, ze zou het slachtoffer worden van een overval, ze wist het zeker. In feiten keken de jongens helemaal niet naar haar, maar het was een onzeker gevoel wat Lana nog wel eens had. Dat kwam zeker door de opstanden, dat ze zich niet meer zo veilig voelde dan ze zich voorheen voelde. Ze liet haar kin op haar handen rusten en keek naar de lucht, die steeds donkerder werd. Misschien werd het tijd dat ze op ging staan en wat eten ging halen. Ja, dat zou een goed plan zijn.

Het meisje maakte al aanstalten om te gaan vertrekken toen iemand anders het pleintje op liep. Het was een meisje. Maar wie zei dat meisjes geen crimineel konden zijn? Misschien waren die nog wel erger, omdat iedereen het vooroordeel had dat zij toch geen crimineel konden zijn! Het lichaam van Lana span zich aan en ze besloot nog eventjes te blijven zitten, tot het meisje voorbij was gelopen. Haar ogen volgden elke beweging die het meisje maakte. Damn! Ze liep helemaal niet door, maar ze ging op het bankje naast haar zitten. Ze zag hoe het meisje naar haar keek. Hmmm, misschien zag ze Lana wel als een potentieel slachtoffer! Lana keek emotieloos terug en haar hoofd maakte een bijna onzichtbaar knikje. Ze wende haar gezicht af van het meisje, maar had moeite om niet telkens naar haar te kijken. God, ze moest hier echt weg! Helaas hield de angst dat, als zij opstond, het meisje ook opstond, haar tegen. Normaal gesproken was Lana absoluut niet zo bang aangelegd, maar iets zorgde ervoor dat ze zich behoorlijk onbehagelijk voelde.

Toen stond Lana op en keek het meisje recht aan. Haar ademhaling was snel en onregelmatig. Ze probeerde het meisje aan te kijken en te kijken of dat ze op haar zou reageren. Toen haalde ze diep adem en haalde het geld uit haar zak. “Hier, is dit wat je wilt?” piepte Lana en gooide het geld op de grond, naar het meisje toe. “Hier, pak maar! Dan heb je wat je hebben wilt zonder dat je iemand een trauma hoeft te geven” Haar ogen stonden kwaad en keken het meisje net zo kwaad aan. “Pak het dan! En laat me dan met rust, ik word gek van dit gevoel, met de angst dat als ik opsta dat jij me dan aan zou vallen!” piepte ze boos en liep terug naar haar bankje. Ze nam plaats en trok haar benen op, terwijl ze haar kin op haar knieën liet rusten. Zachtjes zuchtte ze. Had ze nu een verstandige beslissing gemaakt of had ze zich nu compleet voor schut gezet?

Er liepen wel wat andere bekenden langs de eindeloze straten van de stad, maar verder was iedereen al lang en breed thuis. Het was tijd om te eten, om met je vader en moeder de dag te bespreken. Om te vertellen over hoe leuk het op school was. Ergens voelde Winter nog steeds die steek van jaloezie als ze aan zoiets dacht. Alledaagse tafereeltjes, normale dingen. Die zij nooit mee zou maken. Andere leeftijdsgenootjes goten nu ondankbaar hun soep naar binnen, schrokten hun avondmaal weg en probeerden vragen over hoe hun dag was te ontwijken. Stelletje verwende nesten.
Helemaal verzonken in gedachten was ze, om daardoor niet op te merken dat ze een wel erg wantrouwige blik kreeg. Ze streek de rimpels uit haar groene broek en zuchtte zachtjes. Het enige wat nog op haar optreden als Vrijheidsbeeld wees waren de lichtgroene vegen die op haar handen zaten, ook na zorgvuldig wassen. Zelfs achter haar oor zat nog een plekje groen. Maar de make-up was zelf gemaakt, dus last kreeg ze er niet van, zelfs niet met haar gevoelige huid. Nee, door de kruiden erin was het juist soms kalmerend als ze rode plekjes had. Het meisje droeg een wit shirt, waar zonder dat zij dat door had gehad ook wat vegen op kwamen toen ze er met een hand langs streek.
Plots kwam er naast haar beweging. Het was te wild, te gejaagd om een normaal weggaan te zijn. Dat merkte Winter onmiddelijk. Ze had dan wel geen schoolopleiding, maar ze was vooral wat betreft mensen lezen niet de domste. Wantrouwig en wel kon ze toch meestal de lichaamstaal van anderen aflezen. Vreemd. Met lichtjes gefronsde uitdrukking observeerde ze. “Hier, is dit wat je wilt?” Is wat? Wat? Verwonderd keek Winter toe, alsof dit een theatershow was, in plaats van een ontmoeting die hier gebeurde. Gerinkel, een enkel briefje dat langzaam neer dwarrelde. Huh? Zag ze eruit als een bedelares? Beledigd snufte Winter. Zij had geen geld nodig. In elk geval.. Niet zo. Toch?“Hier, pak maar! Dan heb je wat je hebben wilt zonder dat je iemand een trauma hoeft te geven” De woede wist ook een vlammetje in haar aanvankelijk kalme hart aan te wakkeren, het verdreef de verwondering en verplaatste die door beledigdheid. Hoe durfde ze. Trut. Stom rijk trutje. Ja. Dat was het. Dacht ze dat ze zomaar geld voor iemands voeten kon gooien? “Pak het dan! En laat me dan met rust, ik word gek van dit gevoel, met de angst dat als ik opsta dat jij me dan aan zou vallen!” Hmpf. Dat was al beter. Die piepstem. Het leek net een muisje. ''Zeg..'' begon Winter met een nogal gemengde toon. Ze stond op, bukte en greep in het geld. Smeet het dan tegen de benen van het ineengedoken kind. ''Ik.'' Articuleerde ze duidelijk, zichzelf in de hand houdend om echt kwaad te worden. ''Hoef jouw geld niet.'' Ze slikte en hield haar blik strak gericht op de 'gulle gever'. ''Ik gá je niet beroven. Dat zou dom zijn. Dus, raap maar heel gauw je boeltje bij elkaar jij.'' Ondanks alles kon ze niet voorkomen dat een lachje over haar lippen gleed. Deze hele situatie -zij die geld afwees, iemand die doodsbang was voor een slungelige albino- was gewoonweg idioot.

Lana keek op, het meisje besloot om het er niet bij te laten zitten. Haar wenkbrauwen schoten omhoog, ze was niet echt gewend dat mensen haar snel tegenspraken. Het was beter geweest als het meisje gewoon het geld had gepakt en was weggelopen. “Zeg..” hoorde ze het meisje zeggen en Lana keek het meisje recht aan. Ze voelde hoe de munten tegen haar schenen aan kwamen en dat rommelde een beetje woede in haar op. Ook vertelde het meisje haar dat ze haar geld niet hoefde en haar gezicht vertrok. Wat dacht ze wel niet? Met een ruk stond Lana op, zodat ze op gelijke hoogte stond met het meisje. “O, dus, is mijn geld niet genoeg voor je?” zei ze kwaad en probeerde zo intimiderend mogelijk over te komen. Helaas had ze het gevoel dat ze hierin behoorlijk faalde, aangezien ze nou niet echt zo sterk en breed was als dat ze eigenlijk hoopte. Maar goed, je moest jezelf in elke strijd zo goed mogelijk verdedigen en het was toch een redelijke poging om voor zichzelf op te komen? Lana liet zichzelf niet zomaar beledigen, zeker niet door iemand die ze niet kende en of diegene nou het idee had om haar te beroven of niet, zij had ook haar trots.

In een paar minuten was Lana veranderd van ‘heel bang’ naar ‘best wel boos en absoluut niet bang’. Zeker toen ze zag dat het meisje haar nog stond uit te lachen ook. “Wat sta je nou te lachen?” riep Lana uit en keek haar boos aan “Hoe zou jij het vinden, als je verdomme van huis was weggelopen, hier in het donker zat, wetend dat je gewoon beroofd kan worden door weet ik veel wat voor mensen? Zo grappig is dat toevallig niet!” Ze sloeg haar armen om haar heen en nam het meisje in zich op. Het meisje zag er redelijk rebels uit, misschien was ze zelf wel iemand die uit huis was gegooid? En daar had Lana niet over na gedacht. Misschien was dit meisje ook wel naar deze plek gegaan, omdat ze thuis ook het eventjes helemaal gehad had. Of misschien had ze wel helemaal geen thuis? Lana beet eventjes in haar onderlip en haar blik verslapte. Een gevoel van schaamte kroop vanuit haar tenen helemaal naar boven en ze voelde hoe haar wangen een beetje rood werden, van schaamte dus. Toen vormde ze uiteindelijk ook maar een glimlach over haar mond, dat was het beste wat ze kon doen.

“Sorry…” zei ze zachtjes, terwijl ze naar de grond staarde. Excuses maken was nou niet echt bepaald het ding waar ze nou extreem goed in was. Toen keek ze het meisje weer aan. “Ik had niet zo boos en dramatisch moeten reageren, sorry daarvoor. Ik heb gewoon een beetje problemen thuis en dan reageer ik dat af op andere mensen, dat had ik niet moeten doen…” vertelde ze het meisje en een flauwe glimlach verscheen weer op haar gezicht. Ze nam weer plaats op een van de bankjes, een stuk rustiger. “Ik ben Lana. Wie ben jij?”

________________________________________
Sommige mensen zeiden wel eens dat meiden, vooral tienermeisjes, overal een drama van konden maken. Nou. Misschien hadden die wel een punt. Deze discussie ging werkelijk nergens over. Maar toch voelde het zo belangrijk. Want zij had gewoon gelijk. Wie dacht die bruinharige bitch wel niet dat ze was? Zomaar haar voor dief uitmaken, zomaar plompverloren, zonder enige aanleiding roepen dat Winter haar vast wilde beroven. Vooroordelen. Dus dit was enkel omdat ze op een bankje was gaan zitten. Zag ze er dan zo armoedig uit? Inwendig vervloekte Winter zichzelf. Waarom trok ze zich de mening van dit verwende nest aan, zulke mensen deden haar normaal niets.. En waarom maakte ze zich zo druk over haar imago? Zij stond als albino toch al te boek als duivel, als addergebroed. Dus dan had het weinig zin om je mooi te maken, om lief te doen. “O, dus, is mijn geld niet genoeg voor je?” Grijnzend knikte Winter. Het was eigenlijk wel mooi om dit stille muisje zo kwaad te maken. ‘‘Nee, nu ik erover na denk niet nee. Het stinkt.’’ De scherpe opmerking sloeg nergens op. Maar dat gaf niet, in ruzies gaf dat niet. Want geen van tweeën waren ze nu echt voor rede vatbaar, dus dan hoefde in haar relaas ook geen logica te zitten.


Als ze bruintje –zoals ze haar ‘tegenstander’ nu onbewust was gaan noemen- een tip mocht geven was dat: Nooit meer de vraag stellen die ze nu stelde. “Wat sta je nou te lachen?” Want.. Zulke vragen wekken alleen maar meer lachimpulsen op, eerlijk waar. Dat kon Winter nu uit ervaring beamen. Schaapachtig lachend keek ze bruintje aan.“Hoe zou jij het vinden, als je verdomme van huis was weggelopen, hier in het donker zat, wetend dat je gewoon beroofd kan worden door weet ik veel wat voor mensen? Zo grappig is dat toevallig niet!” Aha. Daar kwam de aap uit de mouw. Een weglopertje. Grappig. Grappig dat sommige mensen blijkbaar zelfs een warm huis met familie niet goed genoeg vonden voor hun tere zieltjes. Rustig blijven, sprak ze zichzelf toe, je weet niets van dit wicht af, misschien heeft t een goede reden. Misschien… Strak bleef ze haar gezicht in een masker houden. Van geveinsde vrolijkheid. Al sloop er algauw wat medelijden door toen ze dat miserabele gezichtje zag. De twee ruziemakers.. Ze stonden hier zo boos te zijn. Allebei onbegrepen. Allebei alleen.


“Sorry…” klonk het, net wanneer Winter zelf een woord van dezelfde strekking had willen fluisteren. ‘‘Is al goed.’’ Mompelde Winter vrijwel meteen. Dit ging de goede kant op.
Winter zat op haar eigen bankje, maar draaide zich wel in de richting van de ander. Haar benen bungelden naar beneden over de zijkant van de bank.“Ik ben Lana. Wie ben jij?” Phew. De woede was zo plots verdwenen als zij gekomen was. Kalm haalde ze adem. ‘‘Winter. Als je- nou- Als je nergens heen kan, dan..Misschien-dan.’’ Nee, nee. Dit was stom. Idioot. Stop nou. Maar ze kon al niet meer stoppen. Op sneltreinvaart volgden de volgende woorden. ‘‘Dan- Wil je misschien mee naar Lionsgate?’’ Ze namen wel vaker vrienden mee. Maar dat waren ouderloze medestraatkids. Betrouwbare mensen. Die niet zouden klikken bij vredebewakers over dit groepje, The Seasons. Lana, zoals puppyeyes zichzelf noemde, kende ze helemaal niet. Sterker nog, daarstraks hadden ze tegen elkaar lopen ragen.

Opgelucht haalde ze adem, het meisje zei dat het al goed was. Ze had een goede keuze gemaakt om haar excuses aan te bieden, normaal gesproken was ze nooit zo dramatisch en gemeen tegen andere mensen. Misschien kwam het wel door de omgeving en door het moment van de dag. En gewoon door de spanning en de angst. Lana zuchtte zachtjes, maar voelde zich wel meer op haar gemak dan enkele minuten geleden. Ze ging wat meer onderuit gezakt op haar plekje op de bank zitten en nam het meisje eventjes kort in zich op. Het meisje had een enorm witte huid, albinoachtig en was zeker langer dan haar. Ook zag ze er niet echt meisjesachtig uit, maar Lana vond dat dit haar niet lelijk maakte. Sterker nog, het maakte haar redelijk knap, vond Lana. Ze moest het meeste denken aan sneeuw en Lana was gek op sneeuw. Ze schonk het meisje, dat zichzelf voorstelde als Winter, een vriendelijke glimlach. “Mooie naam” zei ze zachtjes. Het paste ook helemaal bij het meisje, omdat ze het idee van ‘sneeuw’ heel erg opwekte bij Lana. En waarschijnlijk ook wel bij meerdere mensen, anders hadden haar ouders haar vast nooit ‘Winter’ genoemd.

Het meisje begon verder te praten. “Als je- nou- Als je nergens heen kan, dan..Misschien-dan” klonk het stotterend en Lana keek Winter vragend en onbegrijpend aan. ‘‘Dan- Wil je misschien mee naar Lionsgate?’’ Lana beet eventjes op haar onderlip. Lionsgate? Toen slikte ze eventjes. Ze wilde op zich wel mee met het meisje, maar het was ook niet zo dat ze helemaal nergens meer naar toe kon. Haar moeder was waarschijnlijk het hele voorval al weer vergeten, tot ergernis van Lana zelf, en gewoon door het huis dwarrelen alsof er niets aan de hand was. Ze moest nu wel een beslissing maken, want anders zou ze nog meer schut staan als dat ze eerder al had gedaan. “Ik zou best wel graag met je mee willen” vertelde ze Winter en glimlachte toen “Maar ik moet eten halen voor mij en m’n broertje. Ik bedoel, ik kan makkelijk wegblijven, hoor, maar mijn broertje verdient dat niet, om helemaal alleen te zitten.” Ze haalde haar schouders op. Haar broertje was ook nog de reden dat ze nog thuis woonde, anders had ze allang haar biezen gepakt en op straat gaan lopen zwerven. Of naar familie of vrienden gegaan, die haar dan waarschijnlijk terug hadden gestuurd, maar dat ze in ieder geval het gevoel had dat ze er iets aan gedaan had.

“Waar ligt Lionsgate eigenlijk?” vroeg Lana nieuwsgierig. Ze kwam veel te weinig buiten, het is dat ze wist waar de binnenstad was, anders zou ze die ook nooit gevonden hebben. “En woon je daar? Of woon je ergens anders?”

Net zo wisselvallig als het weer, dat was Winter wel. Je dacht haar misschien te kunnen doorgronden, maar het meisje was zo simpel nog niet. Op sommige momenten had ze het idee dat er slechts één persoon was die haar kon begrijpen. En zelfs hij, zelfs hij zou nooit haar hele ziel bloot kunnen leggen. Daarvoor had ze te veel meegemaakt. En elke traan die over haar wangen gerold had, elke dag dat ze weer pijn had moeten verduren. Elke dag werd ze een stukje onbereikbaarder. Zou er ooit iemand in staat zijn haar weer te helen? Al haar geheimen, haar angsten weg te nemen. Haar de kans geven om zich normaal te voelen? Ze vreesde zo intens van niet. Maar Winter had geen tijd om te lang in sentimentele, emotionele buien te blijven hangen. Het had toch geen zin. Het leven kwam, ging door, stopte voor niemand. Dus het enige wat je kon doen was verder gaan. Dus dat deed ze. Door gaan, door vechten. Nooit stoppen, geen echte rust nemen, nooit nadenken over de betekenis van het leven dat ze met zo veel moeite wist te behouden. Zou het niet veel makkelijker zijn om los te laten? Misschien. Maar in haar zat dat pittige, felle. Dat weerhield haar om op te geven. Dus moest ze door.
“Mooie naam” Als sneeuw voor de zon was de woede verdwenen. En dat gaf een prettigere sfeer dan vijandschap. Als je Winter ruzie zag maken zou je niet denken dat ze er een hekel aan had, maar stiekem verlangde het meisje ergens wel naar die zoetsappige eeuwige vrede. Ongemakkelijk met het compliment haalde ze haar schouders op. Onverschillig. Van binnen waardeerde ze het echter wel.
“Ik zou best wel graag met je mee willen” Onzeker of dit goed of slecht uit zou pakken knikte ze, aanmoedigend zodat Lana verder zou spreken. Er was namelijk zo te zien nog een maar aan deze uitspraak verbonden.“Maar ik moet eten halen voor mij en m’n broertje. Ik bedoel, ik kan makkelijk wegblijven, hoor, maar mijn broertje verdient dat niet, om helemaal alleen te zitten.” Oh, dat snapte Winter wel. Verantwoordelijkheid en vriendschap bond je aan mensen, enkel het feit dat je deels dezelfde genen had maakte je nog geen familie. Nee, uit haar observaties had Winter geconcludeerd dat zij en Autumn de definitie van familie beter benaderden dan sommige broers en zussen. Op familie kon je rekenen, altijd. Waar je familie was was je thuis. Lionsgate was haar thuis. Ze glimlachte sereen, iets wat haar gezicht een zachtere uitstraling gaf.
“Waar ligt Lionsgate eigenlijk? En woon je daar? Of woon je ergens anders?” Twijfelend sprak ze haar antwoord uit. ''Lionsgate ligt een paar straten verderop, het is een verlaten huis, maar we hebben het opgeknapt.'' Het instortingsgevaar was in elk geval weg, en enkel bij hevige regen lekte het dak nog. ''Ik woon er, met nog een paar anderen.'' Winter keek het meisje uiteindelijk kalm aan. ''Maar je moet zelf weten wat je doet. Je bent welkom hoor, maar als je meteen naar je broertje wil, dan snap ik dat. Familie is belangrijk.''

Het was vreemd om te zien dat Lana Winter nu meer mocht dan enkele minuten geleden. Normaal gesproken was ze altijd nog gemener tegen mensen die ze niet mocht, maar ze had eigenlijk geen reden om Winter te haten. Zij was het geweest die fout had gezeten en dat was lastig om toe te geven, maar ze was blij dat ze het gedaan had. Lana had helemaal geen zin om kwaad te zijn, of bang, of om ruzie te maken. Het negatieve gevoel dat ze van haar moeder had meegekregen vanuit het huis wilde ze nu helemaal uitbannen. Het hielp toen Winter uitlegde wat Lionsgate nou eigenlijk precies was: ''Lionsgate ligt een paar straten verderop, het is een verlaten huis, maar we hebben het opgeknapt.” Ze woonde er nog met wat andere mensen. Lana knikte begrijpend en staarde toen even voor zich uit. Haar blik werd getrokken door een vrouw, die met een jongetje aan haar hand liep. Het leek verdacht veel op haar moeder. Dat ze dat nog eens mocht zien! Haar moeder die op een andere plek was dan op haar werk of bij een of andere man in bed. Het jongetje merkte Lana op en riep haar, terwijl hij naar haar zwaaide. Lana negeerde hem, hij was in elk geval in goede handen.

Toen onderbrak ze zichzelf uit haar gedachten, dit zou ook wel een beetje raar voor Winter zijn geweest. “Sorry, ik zat eventjes ergens aan te denken” verontschuldigde ze zich en glimlachte toen nog een keer, terwijl ze Winter aankeek. “Ik denk dat ik wel met je mee wil hoor, als je dat geen probleem vind. Ik denk dat het sowieso beter is dan hier nog de hele tijd rondhangen, misschien wordt het wel koud of worden we dadelijk opgepakt omdat we nog zo laat op zijn.” Haar wangen werden rood, waarschijnlijk had Winter dat wel vaker meegemaakt, dat ze laat op de avond nog op straat was. Lana voelde zich opeens heel erg saai en braaf, het enige rebelse wat zij durfde was andere kleding aantrekken. En wat had je daar aan? Helemaal niets, want niemand werd er beter van. Echte rebellen zorgden ervoor dat mensen het beter hadden en dat deed Lana niet, ook al zou ze dat wel willen. Voorzichtig glimlachte ze weer. “Ik ben niet zo rebels, zit ik net over na te denken” zei ze zachtjes met een grinnik en schudde haar hoofd.

Na nog eventjes rustig gezeten te hebben stond ze op en keek om zich heen. Toen fixeerde ze zich weer op Winter en vroeg: “Vinden de andere mensen die er wonen het niet raar dan, dat je zomaar iemand meeneemt? Ik wil het namelijk niet verstoren ofzo, of je in moeilijkheden brengen.”

Zoals Autumn wel eens zei, was ze een vat vol emoties. Gemengde emoties. En alles wat nodig was om daar een storm van telkens wisselende gevoelens uit tevoorschijn te toveren was een klein vonkje. Dan kreeg je zo een explosie over je heen. Boos, verontwaardigd, beledigd. Flits. Blij, open en vriendelijk. Flits. Verlegen, stotterend. Dat alles vond je in Winter. Enkel met een beetje geluk en kennis van hoe zij in elkaar zat kon je veilig met haar omgaan, zonder woedebuien over je heen te krijgen. Tja. Misschien dat Lana daar nog wat oefening in kon gebruiken. Maar ze had het in elk geval heelhuids doorstaan, wat wonderlijk was. Hier, op dit verlaten uur was er immers niets om Winter te stoppen Lana eens wat manieren te leren. Zucht. Al dat geweld, het leek haast niet bij Winter te passen als je haar zo zag staan met die engelachtige uitstraling. Als iemand haar naar een psycholoog stuurde zou die wellicht tot de conclusie borderline, of in elk geval ernstige stemmingswisselingen komen. Maar, in de arme delen van dit district had niemand ooit van een beroep als psycholoog gehoord, dus daaraan hoefde zij zich niet te onderwerpen.
“Sorry, ik zat eventjes ergens aan te denken” Herkenbaar. Al was het albino meisje gewend geraakt aan een combinatie tussen allert genoeg zijn om jezelf te redden en nadenken. Lana had dat zo te zien nooit nodig gehad. “Ik denk dat ik wel met je mee wil hoor, als je dat geen probleem vind. Ik denk dat het sowieso beter is dan hier nog de hele tijd rondhangen, misschien wordt het wel koud of worden we dadelijk opgepakt omdat we nog zo laat op zijn.” Een zachte spottende lach verliet haar mond voor ze het wist. Oeps. Niet aardig, zomaar mensen uitlachen omdat ze niet weten hoe alles werkt in de nacht. In de nacht sliep bruinhaartje natuurlijk al, brave meid. Maar Winter wist zo ongeveer zeker dat de enige vredebewaker die hier rond dit uur langs zou komen de stomdronken Henry was. Geen reden tot paniek dus. In een poging een geruststellend gezicht te trekken dacht Winter aan vredige dingen en kerstbomen. “Ik ben niet zo rebels, zit ik net over na te denken” Na een korte stilte antwoorde Winter. ''Rebels is niet per se goed. Het is beter om enkel tegen het gezag in te gaan als je kan winnen. Een rebel vecht omdat hij niet kan winnen. Dat is dom. Dus..'' Ze gaf haar mening ongevraagd, voelde zich daar bijna beschaamd om. Wat boeide het nou, haar mening over de definitie van het woord rebels? Onbelangrijk. ''Ik- kom in elk geval even naast je zitten, met z'n tweeën vallen we minder op.'' Raar, maar waar. Met een groepje kletsend was je meestal minder aanstootgevend. Tenzij je natuurlijk onwijs veel lawaai maakte en aandacht trok. Maar dat gold altijd. Blaffende honden bijten niet, maar aandacht trekken ze wel. En onopvallend in de schaduwen blijven was veel handiger. Zeker als minderjarige, voor je in een weeshuis gegooid werd.

“Vinden de andere mensen die er wonen het niet raar dan, dat je zomaar iemand meeneemt? Ik wil het namelijk niet verstoren ofzo, of je in moeilijkheden brengen.” Ze zou nu niet terug krabbelen. Zo zat Winter niet in elkaar. Nee, het werd misschien lastig, heel misschien gaf het wat problemen. Maar het was slechts voor even en alles kwam vast goed. ''Maak je niet ongerust, ik weet wat ik doe.'' Ongeveer dan- voegde ze in haar hoofd toe aan die geruststellende zin. ''Maar anders kan ik je ook wel bij jouw huis afzetten, aangezien je broertje wacht enzo..'' Het was lastig om voor te stellen, voor Winter dan, maar waarschijnlijk was Lana hartstikke bang om alleen te blijven, in het donker, omringd door schaduwfiguren en monsters.