Het was hels, de zomerse dagen. Te heet, te zonnig. Haar huid werd er in een oogwenk rood van. Als ze even niet oplette was haar helwitte huid verbrand. Het deed pijn, het vervelde. En dan zeiden mensen dat de zomer het beste seizoen was. Gelukkig had haar Autumn een vest voor haar geregeld. Het was een paar maten te groot en had een capuchon waardoor haar hele gezicht in de schaduwen verdween. Daarin liep ze nu rond over straat. Mensen ontweken haar zo veel mogelijk. Het was een wijze beslissing, aangezien ze anders zomaar hun kostbaarheden kwijt konden raken, maar de meesten baseerden hun afstandelijke houding enkel op een soort angst. Ze was dubbel eng: een albino en ook nog eens overduidelijk een zwerfkind. Het laagste van het laagste in district 1. Het district wat zich roemde om haar edelstenen en relatieve rijkdom had nog altijd te kampen met meer dan genoeg weesjes en zwervers. Maar de rijkere lagen van de bevolking keken weg van de problemen en negeerden de hongerleidende bedelaars in de straten.

Ze had gewoon boodschappen willen doen, met haar zuurverdiende centen. Gestolen uit zakken van onoplettende mannen die halfdronken naar de Spelen keken. Weggegraaid uit de fooienpot van een café. Wat stelen betreft had ze geen enkel moraal. Maar toen Winter een brood, wat melk en een tasje met groenten af wilde rekenen kreeg ze onderzoekende blikken. De man achter de kassa had haar willen nazoeken om te checken of ze geen extra etenswaren mee naar buiten smokkelde. En ze wist niet of dat was omdat hij haar oprecht wantrouwde of dat hij andere bedoelingen had. Het zou niet voor het eerst zijn dat ze lastig werd gevallen. Mannen vonden haar uiterlijk spannend en haar sterkere attitude lokte hen alleen maar verder uit. Maar Winter had vandaag helemaal geen zin in al dit gedoe. Ze wilde niet aangeraakt worden door die vieze man met zijn kraaloogjes en zijn verlekkerde lach. Dan maar honger. Ze waren het wel gewend thuis. De boodschappen liet ze met een boze blik achter, waarna ze de winkel uit stampte.

Omdat het nog enkele uren zou duren voordat iedereen weer verzamelde bij hun schuilplaats zwierf Winter een beetje doelloos rond. In gedachten verzonken zocht ze haar weg naar de randen van de stad, waar het rustiger was en ze zich niet zo bekeken voelde. Aan het einde van de straat doemde een gebouw op dat Winter meteen herkende. De trainingsfaciliteit. Daar was ze al een aantal keer geweest om te trainen en te genieten van de simpele extra's, zoals gratis douches en een verzorgde lunch. Nadat de tributen met Jennifer vertrokken waren was Winter er nog 1 keer geweest in een poging om een deur open te breken en te zien of er nog wat nuttigs lag. Iets wat jammerlijk mislukt was, al waren de krassen in de verf nog te zien als een herinnering aan haar pogingen om de deur te forceren. Nu was Jennifer echter weer terug, wederom zonder succes. Winter voelde vrij weinig medelijden voor Lincoln, zijn arrogantie was niet echt haar ding. Het blonde meisje vond ze wel ietwat zielig, maar liever een dode Michelle dan zijzelf, beredeneerde Winter dan. Op het veldje zag ze een vrouwelijk silhouet, het was vrij duidelijk dat dit Jennifer was. Niemand anders kwam nog in de buurt van het trainingsgebouw, nu de collectieve pijn van het overlijden van de tributen nog te vers was. Winter liep echter kalm richting de vrouw. ''Jammer van Lincoln,'' sprak Winter, zonder enige begroeting of andere formaliteit. Lincoln was de hoop van het district geweest. ''Wanneer beginnen de trainingen weer?'' vroeg ze dan, al interesseerde het antwoord haar niet al te veel.

OOC: Zo lang niet meer met Winter gepost, ben nogal roestig, maar ik hoop dat je er wat mee kunt!

Winter! I hoped you would come! Post is prima hoor ^^