Nakoma kon niet inschatten hoe lang het water kookte, maar het was in ieder geval minder lang dan ze verwacht had. Al snel voelde ze zich een beetje duizelig, en ze wist niet of dat met het kokende water te maken had of haar vermoeidheid. In ieder geval hadden ze geen wilde plannen voor de komende uren, en dus besloten ze om eindelijk te gaan slapen. Nakoma en Madelynn waren niet zo enthousiast over het idee dat Eloise de eerste wacht zou nemen, want hoofdwonden waren nooit helemaal te vertrouwen, maar ze moesten toegeven dat ze zich allebei niet geweldig voelden, en Eloise leek er minder door aangetast.
 
De zon was duidelijk al een paar uur op toen Nakoma iets haar wang voelde raken. En vervolgens haar neus. Ze opende haar ogen en kroop overeind, sneller dan haar hoofd toeliet, en ze greep naar haar draaiende hoofd voordat ze Eloise “sorry” zag fluisteren. Haar bondgenote gooide de laatste restanten weg van het takje dat ze blijkbaar stukje bij beetje naar Nakoma’s gezicht gegooid had, en toen ze er zeker van was dat Nakoma wakker zou blijven, legde ze zich op haar buik neer op een dikke tak.
 
De duizeligheid was er nog steeds, en Nakoma dronk de rest van haar eerste flesje in één teug uit voordat ze in haar ogen wreef en aan haar moeilijke opdracht begon om enkele uren lang wakker te blijven en niet uit de boom te vallen. Ze probeerde haar omgeving zo goed mogelijk te bestuderen, maar ze wist dat ze niet zo aandachtig was als anders, en dat een tribuut met een klein beetje talent hen nu zonder al te veel moeite zou kunnen besluipen. Gelukkig zaten ze allemaal hoog in een boom, en was het onwaarschijnlijk dat ze gezien zouden worden door iemand die gewoon voorbij liep. En gelukkig bleek niemand die hypothese op de proef te willen stellen. Dat mocht ook wel, nadat ze alle overgebleven tributen van de dreiging van Sköll en Flaire verlost hadden, bedacht Nakoma zich zonder al te veel humor.
 
De tijd kroop maar traag vooruit, en de enige indicatie dat er inderdaad al enkele uren voorbijgegaan waren, was de zon die meestal net zichtbaar was achter het dikke bladerdek. Toen ze het echt niet meer kon volhouden, maakte ze Madelynn wakker, die ook nog steeds last bleek te hebben van duizeligheid. Nakoma vroeg zich nog even af of er misschien iets in de stoom van het kokende water zat dat hiervoor gezorgd had, maar bedacht zich dat Eloise zich dan ook slecht zou moeten voelen. En toen dacht ze enkele uren lang helemaal niets meer.
 
Het was al laat in de namiddag toen Nakoma weer wakker werd. Madelynn sliep weer, en Eloise had opnieuw de wacht overgenomen. Blijkbaar had Eloise totaal geen last van de duizeligheid die Nakoma en Madelynn plaagde, wat vreemd maar gelukkig was. “Hoe gaat het met je hoofd?” vroeg Nakoma fluisterend, om Madelynn haar slaap te gunnen. “Doet pijn,” zei Eloise met een schouderophaal, en daarmee bleek dat onderwerp afgesloten te zijn.
 
Toen ook Madelynn weer wakker was bespraken ze het verdere verloop van de dag. Ze wilden eigenlijk verder, wat dieper het bos in, waar ze minder kans hadden om andere tributen tegen het lijf te lopen, maar Madelynn en Nakoma hadden nog steeds last van hun duizeligheid, en ze zaten vrij hoog. Madelynn had misschien nog wel het voordeel van jarenlange ervaring met boomklimmen, maar Nakoma wist niet zeker of ze zichzelf kon vertrouwen met de opdracht om veilig haar boom uit te raken.
 
Uiteindelijk besloot Eloise, met wie het na deze welverdiende rustpauze al veel beter ging, om naar beneden te gaan en wat voedsel te verzamelen. Het duurde even, maar ze kwam terug met twee kikkers en een salamander, die ze roosterde en samen met hun bijgevulde waterflesjes naar boven bracht. Veel was het niet, maar ze zouden er even mee kunnen toekomen. Hopelijk voelden ze zich morgen wat beter, zodat ze verder konden.
 
Nakoma was nog wakker toen het volkslied begon. De eerste drie gezichten die aan de hemel verschenen waren vrij eenvoudig te herkennen, ondanks het feit dat ze door gaatjes in het dichte bladerdek moesten kijken. Nakoma had hen immers persoonlijk zien sterven. Net als alle andere keren was het bijna erger om ze hier te zien dan om hen in levenden lijve hun laatste adem te zien uitblazen. Op de een of andere manier voelde dit definitiever, alsof de beelden die eerder, tijdens het gevecht, van haar ogen naar haar hersenen gestuurd waren onwerkelijk waren.
 
Het gebruikelijke schuldgevoel dat ze bij het zien van Flaire en Sköll verwacht had, bleef een beetje uit, en dat had waarschijnlijk te maken met het verdriet dat ze voelde om de volgende tribuut die zou verschijnen. Een laatste keer keek ze, zo goed als dat vanuit haar huidige positie mogelijk was, naar Dean. Ze fronste verbaasd toen er na hem nog een laatste gezicht verscheen, dat Nakoma pas herkende net voordat het weer verdween.
 
“Timo?” vroeg ze geschokt. Madelynn bevestigde het voor haar en Nakoma wierp meteen een subtiele blik op Eloise. Op dit punt in de Spelen begon het bijna een luxe te worden om je districtgenoot te verliezen door het toedoen van een andere tribuut, en de enige interactie die Nakoma ooit met Timo gehad had was een vrij eenzijdig gesprek waarin Timo een vreselijke poging had ondernomen om haar te verleiden. Nakoma hield Timo dus niet in hoog aanzien, maar voor Eloise speelden er natuurlijk nog andere factoren dan zijn kennelijke karakter. Haar uitdrukking verraadde echter weinig, en Nakoma wilde er niet naar vragen. Er zou toch niets meer aan zijn dood veranderd kunnen worden, en dit was weer een sterke tribuut die Nakoma niet zelf zou moeten verslaan op weg naar de overwinning. Het had geen zin om langer bij zijn dood stil te staan dan nodig was, vertelde ze zichzelf.
 
“Zeven,” mijmerde Nakoma, toen ze de telling gedaan had. Behalve zichzelf, Madelynn en Eloise bleven er nog vier anderen over in deze hele arena. Nog zes tributen die dood moesten, voordat de overlevende naar huis mocht. George was gemakkelijk, die had ze enkele uren geleden nog gezien. Maar de laatste drie namen en gezichten ontsnapten haar. District 10 en 11? Of misschien 12? Ze wist dat Tom uit 12 kwam, en hij was dood, maar het meisje kon ze zich niet meer herinneren. Waarschijnlijk betekende haar geheugenverlies dat ze de overgebleven tributen op voorhand niet tot de grote kanshebbers gerekend had, en ze wist niet of dat een goed teken was. Het kon betekenen dat ze gemakkelijke doelwitten waren, of dat Nakoma hen gewoon onderschat had, maar ook dat het het soort mensen – kinderen – waren die er zo jong en onschuldig uitzagen dat je het niet over je hart kon halen om hen aan te vallen. Geen leuk vooruitzicht.
 
Niet dat het waarschijnlijk veel zou uitmaken. Nakoma wilde naar huis – doodgraag, anders had ze nooit aan al dit geweld deelgenomen – maar hoe dichter ze bij het eindpunt kwam, hoe onzekerder ze werd over haar overlevingskansen. Misschien omdat elke nieuwe dode tribuut het einde van haar bondgenootschap met Eloise en Madelynn weer wat dichterbij bracht. Nakoma wist niet wanneer het zou gebeuren, of wie als eerste de stap zou nemen om de andere twee te verraden, maar vroeg of laat zou hun bondgenootschap uiteenvallen. Er kon immers maar één winnaar zijn, en ze wilden allemaal die persoon zijn. En wanneer het dan zover was, wanneer ze er alleen voor stond, dan zou alles mogelijk zijn. Dit bondgenootschap bood zekerheid, en wederzijdse bescherming, maar uiteindelijk zou dat allemaal wegvallen. Nakoma wist dat ze, in ieder geval op fysiek vlak, een degelijke kans maakte in een een-op-eengevecht tegen Madelynn of Eloise, maar op mentaal en emotioneel vlak was ze daar veel minder zeker van.
 
Omdat Nakoma wist dat ze toch niet meteen zou kunnen slapen, drong ze aan om de eerste wacht te nemen. Het had toch geen nut om samen wakker te liggen. Gelukkig bleef het ook deze keer rustig, want ze bleef nog even in gedachten verzonken, en haar duizeligheid speelde haar ook nog steeds parten. Ze maakte Madelynn pas wakker toen haar gedachten overgeslagen waren naar onschuldigere onderwerpen en viel al snel in slaap.
 
 
TL;DR:
- MEN slapen vooral veel tijdens dag 7, en Nakoma en Madelynn hebben last van duizeligheid.
- Eloise haalt avondeten en vult de lege waterflesjes bij.
- Ze blijven in hun bomen zitten en Nakoma filosofeert eindeloos over de tributen die die dag overleden zijn en haar eigen lot in het verdere verloop van de Spelen en whatever (I’m sorry…)
- Ze neemt de eerste wacht en maakt Madelynn wakker wanneer ze te moe wordt om zelf wakker te blijven.

Het was lang geleden dat Madelynn zich zo beroerd gevoeld had als vandaag. Het maakte niet uit wat ze deed, de duizeligheid leek maar te blijven aanhouden. Ze kon haar ogen maar amper openen. Bij vrijwel elke beweging voelde ze haar hoofd draaien en een naar gevoel van misselijkheid kwam over haar heen. Ze was haar boom niet uitgekomen en had haar best gedaan zoveel mogelijk te rusten.
Nakoma had zich al niet veel beter gevoeld en het kwam erop neer dat de drie meiden de rest van dag zeven niet al te veel meer hadden gedaan. Er werd geslapen, gedronken en dankzij Eloise ook gegeten.

Dat Madelynn zich beroerd voelde had echter niet alleen te maken met de duizeligheid. Ondanks dat ze wist dat het ethisch gezien goed was dat ze zich zo voelde, wenste ze van harte dat ze haar gevoelens kon uitschakelen. Er waren relatief veel doden gevallen deze dag en  voor drie van de vier voelde ze zich verantwoordelijk. Het was moeilijk te bevatten dat ze haar districtgenoot aan zijn einde had kunnen helpen, maar hij was tenminste niet haar bondgenoot geweest en bovendien had ze niet de fatale klap uitgedeeld. Dean daarentegen, was een heel ander verhaal, en dat was misschien nog wel honderd keer pijnlijker voor haar. Niets was erger dan hun gezichten aan de hemel te zien die nacht.

De beelden brachten een naar, ongemakkelijk gevoel bij Madelynn naar boven. Het schuldgevoel zorgde ervoor dat ze die nacht niet rustig sliep. De gezichten van de door haar vermoorde Tributen achtervolgden haar in haar dromen, zonder haar ook maar een minuut rust te gunnen. Allen verweten ze haar hun dood, hun ontnomen toekomst. Het was zo confronterend, zo verschrikkelijk om te horen - zeker omdat Madelynn hen gelijk gaf.
Dat was echter niet alles. In haar poging om de gezichten achter zich te laten, had ze in haar droom zo hard gerend als ze kon. Mijlen en mijlen, zonder moe te worden, weg van het Capitool en veilig terug in de bossen van District 7. De stad was echter leeg. Er heerste een grimmige sfeer en Madelynn voelde zich helemaal niet thuis en werd er zelfs enigszins bang van. Daarom bleef ze rennen – in de richting die ze het beste kende: naar huis.
Met een klap gooide Madelynn de deur open. Met een hoopvolle blik staarde ze de keuken in, waar haar oudste broer haar met grote ogen had aangestaard, alsof hij een geest had gezien. In de woonkamer zaten haar ouders, die opkeken. Haar moeders bleke huid werd nog witter dan sneeuw, waarna ze snel haar blik afwendde, niet in staat om haar enige dochter aan te kijken. Haar vaders donkere ogen keken haar echter recht aan, maar stonden kil en met een krachtige beweging kwam de man omhoog. Madelynn had zich nooit gerealiseerd hoe groot en breed haar vader eigenlijk was, en zelf voelde ze zich op dat moment zo ongelooflijk klein en kwetsbaar. Met zijn lage stem sprak hij enkele woorden – verwijtend, verdrietig en afwijzend. Hij wilde haar nooit meer zien. De tranen sprongen Madelynn in haar ogen, maar ze wilde niet huilen. Ze draaide zich om, klaar om opnieuw weg te rennen, maar botste daarbij bijna tegen haar andere broer aan, die haar al even vriendelijk behandelde. “Hoe kon je?”, vroeg hij haar. “Hoe kon je?”

Dat was wanneer Nakoma haar wakker maakte en het duurde enkele seconden voordat ze zich realiseerde dat ze helemaal niet thuis was – dat ze daar wellicht ook helemaal nooit meer zou komen. Ze kon hier niet zomaar vandaan rennen. Ze had überhaupt geen flauw idee hoe ver ze bij het Capitool vandaan was, laat staan bij District 7, maar ze geloofde niet dat het mogelijk zou zijn om die afstand lopend af te leggen. Dat zou ze nooit overleven.
Tijdens haar wacht nam Madelynn af en toe een slokje water, terwijl ze haar omgeving in de gaten hield. Ze kon weinig zien, dus vertrouwde ze ook veel op haar oren. Af en toe klonk er geritsel van bladeren, wat veelal de wind bleek te zijn, en in de verte kwaakten kikkers in de nacht. Het leek er niet op of andere Tributen bij hen in de buurt waren, of anders lieten zij tot dusver niet van zich horen. Madelynn zou je daar niet over horen klagen. Ze moest er niet aan denken om in deze staat te moeten vechten, en ze vermoedde dat haar bondgenoten het daar wel mee eens zouden zijn.

Nadat ze de wacht had overgedragen aan Eloise, sliep Madelynn in ieder geval beter dan eerst. Tegen de tijd dat het ochtend was en ze alle drie weer wakker waren, voelde ze haar hoofd nog steeds, maar het leek inmiddels ietsje beter te zijn geworden. Dat leek een goed teken, maar ze hoopte echt dat ze zich snel weer helemaal fit zou voelen. Met een zucht keek ze naar haar arm, waar een schoon stuk verband om haar wond was gewikkeld. De wond was inmiddels dicht, maar het was gevoelig en haar arm zelf was gewoonweg stijf en pijnlijk. Madelynn wilde gewoon dat het allemaal over zou zijn, voordat het haar einde zou worden.

Ondanks dat Lynn erg dankbaar was voor de bomen, was het geen zacht matras en voelde ze de behoefte om naar beneden te gaan en haar benen te strekken. Bovendien moesten ze opnieuw hun water bij gaan vullen, want het was nog altijd behoorlijk warm in de Arena als gevolg van het kokende water. Zo voorzichtig als ze kon verplaatste ze zich. Het scheelde hierbij een hoop dat er geen directe dreiging leek te zijn, zoals bij de klim omhoog wel het geval was geweest. Hierdoor wist ze zich zonder verdere kleerscheuren naar beneden te werken en opgelucht deed ze haar rugzak weer op haar rug en nam ze haar bijl in haar rechterhand.

Door naar beneden te klimmen werd echter opnieuw duidelijk dat de duizeligheid nog niet volledig over was. “Ik voel het nog steeds,” deelde ze haar bondgenoten mee, “de duizeligheid. Hoe voelen jullie je?” Het was goed om te horen dat iedereen zich in ieder geval beter leek te voelen dan de dag ervoor, maar ze waren alle drie niet op volle sterkte. Helaas, maar het was niet anders. Ze moesten het er maar mee doen en zichzelf de tijd gunnen om bij te komen.

Na zichzelf van een nieuwe voorraad drinkbaar water te voorzien, besloten de meiden verder te lopen over het stenen pad door het bos. Tot dusver was het pad voor hen nog niet doodgelopen en ze wisten ook niet of dat ergens wel het geval zou zijn. Het drietal liep rustig door, tot ze eindelijk bij het houten pad in het noorden aankwamen. Na de omgeving even bestudeerd te hebben – nog steeds bos, erg zompige grond en tot dusver geen zichtbare gevaren – gingen ze op het pad zitten en dronken ze wat van hun water. Madelynn merkte dat het lopen niet erg bevorderlijk was in het gevecht tegen de duizeligheid en ze was blij dat ze weer even zat. “Hadden jullie nog wilde plannen voor vandaag?”, vroeg ze Eloise en Nakoma serieus, maar toch met een flauwe grijns op haar gezicht. “Want om eerlijk te zijn zou ik het geen straf vinden om nog even rustig aan te doen.”  

TL;DR
- Dag 7 gaat voorbij.
- Madelynn voelt zich beroerd, want duizelig en dooie Tributen.
- Madelynn heeft een nachtmerrie (poor kid ;__; ), waarna ze de wacht overneemt van Nakoma.
- Madelynn slaapt beter nadat Eloise de wacht van haar heeft overgenomen.
- Daar is de ochtend van dag 8.
- MEN klimt (voorzichtig) naar beneden --> Lynn merkt dat ze nog steeds last heeft van duizeligheid.
- MEN vult de waterflesjes weer en volgen het stenen pad weer in noordwestelijke richting.
- MEN komt aan bij het houten pad in het noorden (L1).
- Madelynn vraagt Eloise en Nakoma wat ze van plan waren deze dag.


Er komt een pakketje uit de lucht gevallen, aan het welbekende parachutetje. Het bevat wat groente, vis, twee stuks fruit en twee flesjes water en is bedoeld voor Nakoma.

Toen ze de slaap uit haar ogen gewreven had en het weer een beetje aanvoelde alsof ze zich onder de levenden bevond, kon Nakoma opgelucht vaststellen dat het een klein beetje beter ging met haar evenwichtsorgaan. Ze was nog steeds niet helemaal zeker van zichzelf en durfde het lot niet te gaan tarten door wilde bewegingen te maken of overeind te komen, maar het was in ieder geval al een pluspunt dat het niet erger leek te worden. Met een beetje geluk zou ze er morgen vanaf zijn.
 
Veel te snel leek Madelynn het in haar hoofd te krijgen om naar beneden te klimmen. Nakoma wist dat het vroeg of laat nodig zou zijn, maar had toch gehoopt dat het eerder aan de late kant zou zijn. Het enige wat ze wilde doen was kreunen en wachten totdat ze op magische wijze uit de boom getransporteerd zou worden, maar jammer genoeg wist ze dat haar dat niet gegund zou worden. Madelynn was al halverwege, en ook Eloise was al een eindje ver, toen Nakoma zich er eindelijk van overtuigd had dat ze zich hier goed genoeg voor voelde en langzaam aan de tocht naar beneden begon.
 
Het duurde even, maar haar beide voeten belandden uiteindelijk veilig op de zompige grond. Net op dat moment vroeg Madelynn hoe ze zich voelden, en Nakoma bevestigde dat ook zij nog niet volledig van de duizeligheid verlost was. “Maar ja, kon erger,” zei ze met een schouderophaal, terwijl ze terugdacht aan Eloise’s hoofdwonde toen die nog vrijelijk bloedde, en haar eigen tijdelijke black-out enkele dagen geleden. En aan degenen die nu in een kist op weg naar huis waren.
 
Nadat ze hun flesjes nogmaals bijgevuld hadden, want sinds het kokende water was de hitte bijna onuitstaanbaar, vertrokken ze dieper het bos in, over het stenen pad. Ze gingen traag vooruit, zowel op hun hoede voor mogelijk gezelschap als voor waar ze hun voeten neerzetten, maar na een tijdje kwamen ze weer aan bij een houten pad, waar ze besloten te pauzeren. Madelynn en Eloise gingen zitten, en Nakoma legde zich maar meteen neer. Ze waren nog steeds in het bos, vrij goed van iedereen verborgen en zonder onmiddellijke dreigingen. Bovendien draaide haar hoofd nog steeds een beetje, en stilliggen hielp. Ze dronken wat, en niemand maakte echt aanstalten om weer op pad te gaan, waar Nakoma niet over zou protesteren. “Had iemand nog wilde plannen voor vandaag?” vroeg Madelynn, “Want om eerlijk te zijn zou ik het geen straf vinden om nog even rustig aan te doen.”
 
Nakoma stond het zichzelf toe om haar instemming te kreunen. “Mee eens,” zei ze vervolgens, omdat ze niet wist of Madelynn en Eloise haar al intiem genoeg kenden om haar gekreun te begrijpen. Toen fronste ze echter, en greep vervolgens onmiddellijk naar het dichtstbijzijnde wapen, want er bewoog iets boven hen. Het duurde een volle seconde voordat ze zich weer ontspande en haar bondgenoten opgelucht kon laten weten dat ze een sponsoring hadden. Zij mochten dan geen plannen hebben, maar blijkbaar was er wel iemand die plannen had met hen. Eloise was zo vriendelijk om het ding uit de lucht te grissen, en bestudeerde het metalen omhulsel kort voordat ze het aan een verbijsterde Nakoma overhandigde.
 
Het was haar tweede sponsoring, en de eerste waarvoor ze bij bewustzijn was. Ze hoopte maar dat haar familie het zich niet in hun hoofd gehaald hadden om haar dit op te sturen, want dat zou hen op dit punt in de Spelen een fortuin kosten. Een fortuin dat ze waarschijnlijk niet eens hadden, maar hoe dan ook niet aan haar mochten uitgeven. Dat gevoel werd enkel maar groter toen ze zag wat er allemaal in het pakketjes zat. Vis, groente en fruit, en twee flesjes water. Zeker genoeg om met z’n drieën de dag mee door te komen.
 
“Dank je,” zei ze naar niemand in het bijzonder, daar ze niet wist waar de camera’s verborgen zaten, noch wie de gulle gever was. Het kwam in haar op dat het hoogstwaarschijnlijk een of ander walgelijk Capitoolfiguur was, dat Nakoma enkel hielp zodat ze lang genoeg in leven zou blijven om anderen af te slachten, of in ieder geval voor een goede show te zorgen. Desalniettemin zou het alleen maar kunnen helpen, en daar was Nakoma dankbaar voor. Ze was nu te ver gekomen om er niet alles aan te doen om naar huis te kunnen, en elk beetje hielp.
 
De flesjes water werden aan hun collectie toegevoegd, en ze besloten hun groeiende honger met wat vis te stillen. Als ze vanavond geen voedsel vonden, zouden ze de groente en fruit opeten, en anders hadden ze alvast ontbijt voor de volgende dag. Klonk goed, als je het haar vroeg.
 
Ook Eloise had geen dringende plannen, en dus brachten ze het grootste deel van de namiddag op het pad door. Hier en daar werd er wat gepraat, maar over het algemeen hield iedereen zich met haar eigen zaken bezig. Nakoma nam de tijd om een mentaal plaatje van de arena op te bouwen, aan de hand van alle plaatsen die ze al bezocht hadden, en de windrichtingen waarin ze die locaties schatte. Ze besefte dat ze nog niet veel wist over het zuiden van de arena, behalve dan dat er een groot platform lag dat ze vanuit de verte gezien hadden. De pier waarop ze Dean ontmoet hadden was het zuidelijkste punt dat ze al bezocht hadden, en Nakoma kon zich de geur van zout water nog goed herinneren. Misschien zou ze haar bondgenoten binnenkort overtuigen om daarheen te gaan, als Madelynn weer even genoeg bos gezien had. Ze moesten immers toch wat, en een goed beeld van de arena hebben kon alleen maar in hun voordeel werken.
 
Ze zat al een tijdje rechtop toen ze in de late namiddag tot de conclusie kwam dat ze zich niet meer duizelig voelde. Dat vertelde ze haar bondgenoten, waarna ze voor de zekerheid even op het houten pad klopte. Het voelde al een tijdje niet meer alsof ze zich op een boot bevond, en ook wandelen zou ze wel zien zitten, als ze niet zo tevreden was over hun huidige locatie. Hopelijk voelde Madelynn zich intussen ook weer in orde; dan was hun team – op de steeds groeiende lijst fysieke mankementen na – weer in topvorm.
 
Vier anderen. Drie anderen en George. Die moesten ze wel aankunnen.
 
 
TL;DR:
- Nakoma klimt met tegenzin uit haar boom en MEN wandelt tot aan het houten pad.
- Nakoma opent de sponsoring en ze eten al wat vis.
- Met gebrek aan betere ideeën blijven ze nog wat in L1 rondhangen, en Nakoma bedenkt zich dat ze het zuiden van de arena nog niet echt verkend hebben.
- aan het einde van de namiddag voelt ze zich veilig om te concluderen dat ze van haar duizeligheid verlost is.

Madelynn kon een lichte grijns niet onderdrukken, toen in ieder geval Nakoma het met haar eens leek te zijn. Het kwam erop neer dat ze het rustig aandeden en verder konden herstellen, zelfs met voor iedereen wat vis om de honger te stillen, daar Nakoma zo vriendelijk was om haar sponsoring met haar bondgenoten te delen. Het was fijn om met zekerheid te kunnen zeggen dat er in ieder geval een van hen nog steun kreeg, van wie dan ook. Madelynn had echter niet het idee dat de sponsoring was bedoeld om te delen, gezien er twee stuks fruit en twee flesjes water waren. Ze durfde dit vermoeden echter niet uit te spreken, te bang dat ze Nakoma op verkeerde ideeën zou brengen. Madelynn kon merken dat, nu er steeds minder levende Tributen over waren, haar wantrouwen steeds sterker werd. Ze realiseerde zich hoe gevaarlijk dat was, zeker als de anderen hetzelfde zouden voelen.

Het drietal deed het rustig aan die dag, iets waar Lynn echt heel blij mee was. Daardoor had ze de tijd om haar wonden goed in de gaten te houden en zo goed als mogelijk te verzorgen. Natuurlijk deed het nog steeds pijn en was alles ontzettend ongemakkelijk, maar het was niets in vergelijking met de emotionele pijn. De gezichten van haar familieleden, zoals zij in haar nachtmerrie verschenen waren, stonden haar nog heel goed bij. Die droom voelde realistischer aan dan alles wat hier gebeurde. Hoe kon dit haar realiteit geworden zijn? Het vechten, het moorden… het was allemaal zo niet wie ze was. Niet wie ze wilde zijn, althans. Maar toch was ze zo geworden. Wat maakte dat van haar? Een monster? Het voelde eerlijk gezegd wel een beetje zo, maar tegelijkertijd wist ze dat ze alles moest doen om te overleven, als ze haar familie terug wilde zien en hen een beter leven gunde. Het winnen van de Hongerspelen bracht veel voordelen mee voor haar District. Misschien alleen niet voor haar.

Aan het eind van de middag vertelde Nakoma dat ze zich beter voelde – dat de duizeligheid verdwenen leek te zijn. Madelynn knikte opgelucht en vertelde dat zij zich ook beter leek te voelen, wat om eerlijk te zijn het beste gevoel was dat ze in dagen had gehad. Ze kon nu eindelijk weer enigszins normaal functioneren en daar was ze ontzettend dankbaar voor. Ze had op het moment niet echt een goed beeld van waar hun tegenstanders waren, en of er nog andere gevaren loerden in dit bos, maar ze zou in ieder geval weer in staat moeten zijn om haar bijl te zwaaien zonder om te vallen omdat alles om haar heen begon te draaien.  

Hoewel het drietal daarmee in staat zou moeten zijn om verder te lopen, voelde Madelynn zich desondanks niet geroepen om het bos weer te verlaten – in ieder geval niet ver. Misschien om wat water te halen of een kikker te vangen, maar om opnieuw rondjes te gaan lopen in de Arena, daar zat ze gewoonweg niet op te wachten. Als ze doodging, dan moest dat hier zijn: in het bos.
Ze realiseerde zich echter wat dat betekende, en het idee maakte haar zowel bang als verdrietig. Als Eloise en Nakoma erop stonden om het bos weer te verlaten, dan zou Madelynn niet met hen meegaan, hoe erg ze zichzelf daarmee ook zou benadelen. Het was echter niet vergezocht om te denken dat hun bondgenootschap een dezer dagen uit elkaar zou vallen. Als ze dat niet deden was ze kans alleen maar groter dat ze elkaar moesten vermoorden, dus waarom zouden ze niet nu uit elkaar gaan? Madelynn had het idee dat ze alle drie sterker en meer getraind waren dan hun tegenstanders, dus ook zonder elkaars steun maakten ze nog best een aardige kans. Waarschijnlijk.
Madelynn was na een week toch wel enigszins gehecht geraakt aan haar bondgenoten en ze waren waarschijnlijk niet zo ver gekomen als ze elkaar niet gehad hadden. Dan had Madelynn wellicht een bondgenootschap gesloten met Lincoln, maar hoe lang dat goed zo zijn gegaan? Ze had hem niet vertrouwd, dus als het had gekund, dan had ze hem waarschijnlijk in zijn slaap vermoord. Hoe lang zou het duren voordat een van hen op het idee kwam om dat nu te doen? Om gemakkelijk van één tegenstander af te komen? Alle drie hadden ze al dood kunnen zijn geweest: Madelynn, als Eloise haar niet uit het water had gevist; Nakoma, als Eloise en Lynn haar zouden hebben vermoord toen ze buiten bewustzijn was; datzelfde gold voor Eloise. Zonder hun samenwerking hadden Sköll en Flaire nog geleefd. Zonder hun samenwerkingsverband zou het helemaal een zware dobber zijn geweest om hen te verslaan, zeker gezien ze ook Dean nodig hadden gehad. Het klonk dan ook als een slecht plan om uit elkaar te gaan, maar bij elkaar blijven tot aan het bittere eind klonk evenwel geen fantastisch idee.

Madelynn besloot er echter niet over te beginnen, hoewel ze wist dat ze waarschijnlijk het beste afspraken zouden kunnen maken voor wanneer de tijd zou komen. Natuurlijk wist je nooit of men zich aan de afspraken zou houden, maar het was waarschijnlijk beter dan niets.
Er werd echter weinig gesproken en iedereen leek in gedachten verzonken. Madelynn piekerde, terwijl ze de omgeving in de gaten hield. Soms hoorden ze geluiden, maar dat bleken vooralsnog altijd kleine beestjes te zijn waar ze niet bang voor hoefden te zijn. Juist niet, want op die beestjes jaagden ze juist. Tegen de tijd dat de avond begon te vallen hadden ze weer wat gegeten, en verder gebeurde er eigenlijk weinig. En zo ging de tijd dan ook langzaam voorbij die achtste dag.

Tegen de tijd dat de avond was gevallen besloten ze maar te gaan slapen. Ondanks dat ze al veel geslapen hadden de afgelopen twee dagen, wist je nooit wanneer de actie weer zou beginnen en beter waren ze dan allemaal goed uitgerust. Madelynn voelde zich na alle slaap en zonder die duizeligheid weer goed en wakker en stelde voor om de eerste wacht te houden. Hopelijk zou er niets meer gebeuren voor het einde van de dag, maar om eerlijk te zijn verwachtte ze niet dat de overgebleven Tributen hen zouden durven op te jagen, tenzij ze dermate veel langeafstandswapens in bezit hadden. Hopelijk besloten ook de Spelmakers hen nog een nachtje rust te gunnen, want wie weet wat voor verrassingen zij nog voor hen in petto hadden. Madelynn hoopte er niet achter te komen.

OOC: Oké, deze post moet echt nog heel hard nagelezen worden. 1000x ofzo, maar mn vader wil NU weg, dus ;____;

TL;DR
- er gebeurt eigenlijk vrij weinig en het wordt avond.