Nakoma had de eerste wacht genomen. Het zou eenvoudiger zijn zo. Ze zou toch niet goed kunnen slapen, met de gedachten die haar plaagden – die haar al een tijdje plaagden, aanvankelijk als gefluisterde onheilsboodschappen ergens ver in haar achterhoofd, maar de laatste tijd steeds prominenter, haar aandacht opeisend op de volledig verkeerde momenten. Hoewel het eigenlijk altijd een verkeerd moment was voor dit soort gedachten.

Ze wilde dit niet doen. Maar het begon haar hoe langer hoe duidelijker te worden dat het onoverkomelijk was. Ze keek naar de sai in haar rechterhand, liet haar blik afdwalen naar de slapende vormen van haar bondgenoten, en stelde zich voor hoe het zou zijn om het wapen in Eloises borstkas te rammen, of Madelynn de keel over te snijden. Ze dacht aan Lincolns gezicht, toen het aan de hemel verschenen was. Aan Kira, het meisje dat haar bewusteloos geslagen had voordat ook zij een naamloos gezicht tussen de sterren werd. Aan Dean, met zijn messen, die zo dapper gevochten had. Flaire en Sköll, die alleen dood waren omdat ze te sterk waren. Omdat dat hun een dreiging maakte. En Madelynn en Eloise, die haar leven gespaard hadden toen het zo eenvoudig was om haar uit te schakelen.

Nakoma slikte en richtte haar blik op het bos rondom haar. Ze had dit nooit zo ver mogen laten komen. In al haar steeds frequenter voorkomende mijmeringen had ze twee dingen als zekerheden moeten aanvaarden:

1. Ze moest naar huis, voor Kasa en Ahote, en de rest van haar familie en district;

2. Ze kon Madelynn en Eloise niet vermoorden.

Punt één was vrij eenvoudig. Ze durfde niet te hopen dat haar familie haar misdaden in de arena zouden negeren, en haar op dezelfde manier zou behandelen als voordien, maar Nakoma ging ervan uit dat ze het haar meer kwalijk zouden nemen als ze niet terugkwam, dan als ze enkel een vage echo van hun dochter en zus terugkregen. En ook op financieel vlak zou het beter worden voor haar familie, en dat gunde Nakoma hen van harte. Ze hadden het niet zo slecht als anderen in district 4, maar als Nakoma dit won, dan zouden ze waarschijnlijk genoeg hebben om met anderen te delen.

Het tweede punt had ze langer proberen te ontkennen. Dit bondgenootschap had haar in leven gehouden. Meer dan een week intussen. Ze was niet zwak, dat wist ze maar al te goed, maar toch was het haar glashelder dat ze al ontelbare keren had kunnen sterven zonder de hulp van Madelynn en Eloise. En zonder dit bondgenootschap zouden er ongetwijfeld ook nog meer gevaarlijke tegenstanders rondlopen. Flaire en Sköll had ze nooit alleen kunnen verslaan, en ook Madelynn en Eloise zouden het waarschijnlijk niet zonder hulp geprobeerd hebben. Bovendien zou Madelynn ongetwijfeld nog met Lincoln samenwerken als Nakoma en Eloise haar niet met haar verraad geholpen hadden. En ze kon alleen maar raden hoe de arena er nu zou uitzien als Lincoln die eerste dag overleefd had, laat staan met Madelynn als bondgenoot.

Ze wist intussen dat het laatste restje van haar kinderlijke onschuld in de arena verloren gegaan was. Piranhavoer. Of misschien opgelost samen met de stoom van het kokende water. Als ze naar huis ging – nee, wanneer ze naar huis ging – zou ze niet meer de persoon zijn die al die eeuwigheden geleden haar district verlaten had. Ze zou geen goed persoon meer zijn. Ze was een koelbloedige moordenaar, en dat ze er niet voor gekozen had om in deze arena terecht te komen, was daarbij niet relevant. Want ze zat hier dan wel tegen haar wil, maar ze had er toch echt zelf voor gekozen om het spel van het Capitool mee te spelen, om hun de spanning en sensatie te geven die ze verlangden, in plaats van haar eigen leven te beëindigen en in de arena te sterven zoals ze er aangekomen was, met integriteit en eer.

Ze had vooralsnog geen spijt van haar keuze, want anders zou ze punt 1 in haar levensbelangrijke lijstje nooit kunnen waarmaken, maar ze moest realistisch zijn en beseffen wie ze nu was. Wat ze nu was. Ze kon het zich niet meer veroorloven om sentimenteel te blijven en haar verslagen vijanden nog als kinderen te zien. Of zelfs personen. Obstakels, dat was al wat ze waren, obstakels voor haar om terug naar huis te gaan. En ze was nu zo dichtbij.

Maar Madelynn en Eloise waren meer dan obstakels. Ze zou niet zover gaan om hen vrienden te noemen, maar ze waren… iets. Iets meer dan een naamloos gezicht aan de nachtelijke hemel. Nakoma had hen zien lachen en vechten en woelen in hun slaap. Ze had zich aan hen gehecht, en het was nu te laat om die gevoelens uit te schakelen.

En daarom moest ze hier weg. Want ze moest naar huis, en ze kon haar bondgenoten niet vermoorden, en die dingen sloten elkaar uit. Ze kon niet weten of ze het alleen zou overleven, en of Madelynn en Eloise de jacht op haar zouden inzetten voor dit verraad, maar wat ze wel wist, met honderd procent zekerheid, was dat ze het niet zou overleven als ze tot het einde bij haar bondgenoten bleef. En met nog maar 7 tributen in leven begon het te dringen. Hoe langer ze hier bleef, hoe kleiner de kans werd dat haar probleem voor haar opgelost zou worden. Madelynn en Eloise waren sterk, en Nakoma kon zich nog steeds niet helemaal herinneren wie alle overgebleven tributen waren, maar misschien, heel misschien, zouden haar bondgenoten – ex-bondgenoten – nog uitgeschakeld kunnen worden door de overlevende tributen, of misschien wel door de wreedheid van de spelmakers. Alleen dan had Nakoma nog een kans. Want van twee dingen was ze zeker, en daarom kon ze hier niet blijven.

Het duurde alsnog een hele tijd voordat Nakoma de moed vond om tot actie over te gaan. Het volkslied was al even geleden gepasseerd, maar zonder nieuwe doden was het geen gedenkwaardige gebeurtenis geweest. Ze probeerde zichzelf wijs te maken dat ze enkel wachtte totdat ze er zeker van was dat Madelynn en Eloise sliepen, maar ze was nooit erg goed geweest in zelfbedrog. Uiteindelijk kreeg ze haar benen in beweging, en in stilte stak ze de sai weer achter haar riem. Ze greep haar rugzak en de drie speren, die ze naast zich klaargelegd had. Ze zou niet meer dan een derde van hun voorraad meenemen; ze liet zelfs een deel van het gesponsorde voedsel achter. Het was misschien niet de meest verstandige keuze, maar het was zo al moeilijk genoeg om dit te doen. Ze wilde Madelynn en Eloise niet ter dood veroordelen. Ook al was dat juist noodzakelijk om dit te winnen.

Met een stille zucht draaide ze zich om en probeerde ze zo geruisloos mogelijk weg te wandelen, over het pad naar het westen. Half verwachtte ze dat er zich elk moment een bijl in haar achterhoofd kon boren, en dat het allemaal in een flits voorbij zou zijn. Maar er gebeurde niets. Haar schedel bleef intact en haar longen snakten nog steeds naar zuurstof. Zodra ze ver genoeg was, zodra haar benen het toelieten en het licht genoeg werd om het pad duidelijk te zien, begon ze te rennen.

Binnen de kortste keren had ze het bos verlaten, en hijgend bleef ze het pad volgen, dat naar het zuiden afweek. Het duurde niet lang voordat ze druppels voelde, en het voelde zo gepast aan dat ze er bijna om moest lachen. Ze wist niet of het een soort wrede grap was als erkenning van haar daad, maar het kon haar eerlijk gezegd niet schelen. Ze ondernam geen pogingen om zichzelf te beschermen tegen de regen, ook al was er nog steeds dat kleine stemmetje dat vanuit een smal holletje in haar achterhoofd probeerde te schreeuwen dat ze op haar hoede moest zijn, dat de regen giftig kon zijn. Het stemmetje werd vrij efficiënt gesmoord door haar meer overheersende gedachten.

Wat had ze gedaan? Zou een van hen al wakker zijn? Had een van hen wakker gelegen toen Nakoma met de staart tussen de benen afgedropen was? Hoe woedend zouden ze zijn? Woedend genoeg dat Nakoma een volgende ontmoeting met haar ex-bondgenoten niet zou overleven, vermoedde ze.

Bijna instinctief bleef ze rennen, totdat ze bij haar voorlopige bestemming aangekomen was. De Hoorn. Ze gooide de speren neer en haalde, een beetje minder nonchalant, ook de tas van haar schouders. Toen ze eenmaal op adem gekomen was en het weer tijd werd voor rationele gedachten, bedacht ze dat het niet intelligent zou zijn om in haar doorweekte kleren te slapen. Gelukkig was het nog steeds warm in de arena, en nadat ze een half flesje water leeggedronken had, legde ze zich op het bekende hout neer met haar jas als deken. Het overgebleven fruit stonk intussen ontzettend, en ze was nog lang niet klaar met het verwerken van de gebeurtenissen van het afgelopen uur, maar uiteindelijk, te midden van de steeds woester wordende regen, lag ze rusteloos te slapen.

TL;DR:

- NAKOMA PLEEGT HET GROTE VERRAAD. WHAT AN ASSHOLE.

- AND WE CRIED AND WE CRIED AND WE WERE STILL SAD.

(- Ze gaat naar de Hoorn en valt moeizaam in slaap terwijl het rondom haar steeds harder begint te regenen.)

OOC: triggerwaarschuwing: kokhalzen in 4e alinea (niet in detail beschreven).

Nakoma leek nog maar een seconde te slapen toen ze alweer wakker schrok van een ijzige gil, die vanuit de verte door de arena galmde. Althans, dat dacht ze. Was het echt gebeurd, of had ze het gedroomd? Ze had niet het idee dat ze al lang genoeg had geslapen om te kunnen dromen, maar wist ook dat het tijdsbesef tijdens het slapen niet altijd vertrouwd kon worden. Nakoma kneep haar ogen samen en tuurde door de duisternis. Er was niets opmerkelijks te zien. Maar naar haar gevoel had de gil van achter de hoorn gekomen. Vanuit het noorden. Waar het bos lag.

Nakoma’s eerste instinct was om haar spullen te grijpen en terug te gaan, in de hoop dat het nog niet te laat zou zijn. Het vereiste meer wilskracht dan ze zou toegeven om niet naar dat instinct te handelen. Dit was wat ze gewild had. Wat ze zou moeten willen. Er was iemand in gevaar, waarschijnlijk Madelynn en Eloise, en als ze stierven, dan zou dat niet door Nakoma’s toedoen geweest zijn. Of toch niet rechtstreeks. Ze probeerde er niet aan te denken dat ze misschien had kunnen helpen, op de een of andere manier, bij het verslaan of verjagen van wat het dan ook mocht zijn dat hen belaagde. Nee, dit was precies de reden waarom ze nu hier zat. Het was niet haar verantwoordelijkheid. Dit was wat ze gewild had.

Toch kroop ze met een wanhopige haast naar de rand van de hoorn en stak haar hoofd om de hoek, zich nauwelijks bewust van de regen. Ze had niet verwacht iets te zien, niet echt, maar was toch een beetje teleurgesteld om geen tekenen van vuur, of een soort grootschalige tussenkomst van de spelmakers te onderscheiden. Dan had ze het tenminste met zekerheid geweten. Nog steeds moest ze zich eraan herinneren dat Madelynn en Eloise niet meer haar bondgenoten waren.

Ze voelde haar hart in haar keel kloppen terwijl ze zich weer omdraaide en onder de veiligheid van de hoorn kroop. Heel even was het stil, net lang genoeg om Nakoma het kleine beetje hoop te geven dat het heel misschien toch allemaal een droom geweest was. Tot er een kanonschot klonk, en Nakoma’s adem stokte. Een lang moment was ze stil, nauwelijks nog een teken van leven vertonend, totdat ze voorover plooide en kokhalsde. Het beetje voedsel dat ze die avond gegeten had was gelukkig al verteerd, maar dat was op dat moment maar een magere troost.

Weer moest ze vechten tegen de neiging om naar het bos terug te rennen, om hopelijk nog iets voor de overlevende te kunnen betekenen. Dit was wat ze gewild had. Het was de enige manier om naar huis te gaan. Ze moest haar sentimentaliteit achter zich laten. Die luxe had ze niet meer. Iemand was dood, hoogstwaarschijnlijk een van haar twee ex-bondgenoten, en het enige wat dat mocht betekenen was een grotere kans om de arena levend te verlaten.

Dit was wat ze gewild had. Dit was wat ze gewild had.

Het duurde een eeuwigheid voordat Nakoma eindelijk weer in slaap viel. Urenlang lag ze opgekruld aan de ingang van de hoorn, en dacht ze na over de mogelijke scenario’s die tot de dood van een van haar bondgenoten hadden kunnen leiden.

Misschien hadden andere tributen hen kunnen verrassen omdat Nakoma het tweetal slapend achtergelaten had. Maar dan zouden er waarschijnlijk meerdere kanonschoten geklonken hebben. Tenzij de daders meteen weggerend waren nadat de eerste dode gevallen was. Of, en Nakoma voelde zich meteen weer ellendig bij de gedachte, hadden de aanvallers het tweetal achtergelaten met het idee dat ze allebei dood waren, en lag een van hen nu nog langzaam leeg te bloeden. Het enkele kanonschot zou echter ook kunnen betekenen dat Madelynn en Eloise de aanvallers te slim af waren geweest. Maar daar durfde Nakoma niet op te vertrouwen. Die ijzige gil had te bekend geklonken.

Er was natuurlijk ook nog de mogelijkheid dat de spelmakers er voor iets tussen zaten. Het was geen brand of een vloedgolf geweest, want dat zou Nakoma gezien hebben, maar het bos was donker en mysterieus, en behalve de paden hadden ze er extreem weinig van verkend. Wie weet wat voor verschrikkingen er nog in konden schuilen, klaar om door de spelmakers geactiveerd te worden. Maar waarom nu? Nakoma kon de gedachte niet afschudden dat het iets met haar verraad te maken moest hebben. Er was geen andere verklaring voor. Ze begreep niet precies hoe het met haar verbonden was, maar ze was ervan overtuigd dat dit geen willekeurige daad kon zijn. Hoe je het ook wendde of keerde, uiteindelijk was het, toch in zekere mate, haar schuld.

Toen ze eindelijk weer in slaap viel, hooguit twee uur voor zonsopgang, was het alleen maar rustelozer dan voordien.


TL;DR:
- Nakoma schrikt wakker van de gil van Eloise en voelt zich slecht bij haar verraad en de mogelijke dood van een van haar ex-bondgenoten. Yeah, that’s it. Deze post voegt vrij weinig toe, en ik weet ook niet of het qua timeline helemaal mogelijk is, maar ik wilde Nakoma even (in de mate van het mogelijke) op de dood van Eloise laten reageren.

Nakoma sliep rusteloos door de eerste helft van de dag. Ze lag te woelen, en, geplaagd door nachtmerries en ongemak, lukte het haar maar niet om echt diep te slapen. Ze wist niet hoe laat het was toen ze het uiteindelijk opgaf en rechtop ging zitten. Door het hevige onweer leek het nooit echt dag te worden, maar zodra ze de slaap uit haar ogen gewreven had, kon ze in ieder geval meer zien dan toen ze ’s nachts aan de hoorn aangekomen was. En wat ze zag choqueerde haar, meer dan ze had kunnen verwachten.

En ze had dit eigenlijk moeten verwachten. Want wat had er anders met de piranha’s kunnen gebeuren toen het water was gaan koken? Maar er zat een groot verschil tussen weten en begrijpen, en het was ontzettend heftig voor Nakoma om de arena in deze staat te zien. Het was niet meer de veel te warme maar al bij al vrij paradijselijke omgeving van voordien, met als enige onsmakelijke detail dat dit een plaats van moord en geweld was. Nu begon het hoe langer hoe meer aan te voelen als een gepaste omgeving voor de vreselijke daden die hier plaatsgevonden hadden en nog te gebeuren stonden. De ongelofelijke stank, niet enkel van het rotte fruit, besefte Nakoma nu, maar ook van de zwartgekookte piranha’s, met hier en daar een slang, samen met het ongure weer en het vreselijke zicht van een uitgemoorde vissenpopulatie, deed haar vreselijk oncomfortabel voelen. Zoals ze zich waarschijnlijk ook moest voelen, over deze hele situatie.

Ze vroeg zich af of de spelmakers het zo gepland hadden.

Na een tijdje werd het gevoel van haar lege maag overweldigend genoeg om haar in beweging te krijgen en haar rugzak te openen. Een geweldige maaltijd bood het beetje voedsel dat ze meegenomen had niet, maar het kon de ergste honger stillen, en zou in ieder geval beter zijn dan niets. Want van vissen zou er de rest van haar verblijf in deze arena geen sprake meer zijn, en zelfs als ze ergens nog een levende slang kon vinden, zou ze niet eens weten hoe ze veilig klaargemaakt werden. En met dit onweer gaan rondlopen op zoek naar kikkers was ook alleen maar om problemen vragen.

Nakoma was niet goed in stilzitten, maar momenteel had ze geen andere mogelijkheden. Uit pure wanhoop ging ze weer liggen, want ze wilde zich helemaal niet opnieuw overgeven aan haar nachtmerries, maar wist ook dat haar zintuigen en denkvermogen wel konden baten bij wat extra uurtjes slaap. Ook deze keer verliep haar dutje echter moeizaam, en ze was al half wakker toen ze een knal hoorde die haar meteen naar haar drietanden deed grijpen. Met een wild kloppend hart speurde ze de omgeving af, en toen er niets te zien was, stak ze haar hoofd weer naar buiten zoals ze dat eerder ook bij de gil gedaan had. En ook deze keer had het geluid van het bos gekomen, maar nu kon zelfs Nakoma zich er niet van overtuigen dat het op de een of andere manier haar schuld was. De bliksem was ingeslagen op een boom, die in brand stond. Nakoma wist niet of ze zich zorgen moest maken dat het vuur zich zou verspreiden, want met het onweer was de arena nog natter dan anders.

Niet dat ze bezorgd was over het lot van haar ex-bondgenoten. Natuurlijk niet. Ze was enkel bezorgd dat iedereen die zich in het bos bevond een andere schuilplek zou moeten zoeken, en de meest logische – en vooral dichtstbijzijnde – keuze de hoorn was. Dat kon betekenen dat ze bezoek zou krijgen, als het bos inderdaad afbrandde. En dat was de enige reden waarom ze hoopte dat dat niet gebeurde.

Sporadisch keek ze eens om de rand van de hoorn, om de voortgang van de brand te bestuderen, en wat ze zag was allesbehalve positief. Dit was immers niet het werk van een diabolische tribuut met een ongezonde voorliefde voor vuur, maar dat van de spelmakers, en als zij het bos wilden laten afbranden tijdens een regenstorm, dan zou hen dat ook lukken.

Nakoma wist dat ze vroeg of laat in beweging zou moeten komen, om zeker te zijn dat de confrontatie met Eloise en/of Madelynn voorkomen kon worden, maar naast het feit dat ze echt geen zin had om in deze stortbui de arena te doorkruisen, schrikte dat vooruitzicht haar niet eens echt af. Het liefst bleef ze gewoon in de hoorn liggen tot de Spelen afgelopen waren, en ze naar huis mocht, of totdat het lot, in de vorm van haar vertoornde ex-bondgenoten, haar vond en haar de keel oversneed. Ideaal was het niet, maar zou het echt zo erg zijn? Had ze niet genoeg gedaan om dat te verdienen?

Wacht. Nee. Nu ja, waarschijnlijk wel, maar nee. Want ook als – aangezien – ze het verdiende, dan betekende dat niet dat ze zomaar mocht opgeven. Ze herinnerde zich haar belofte aan zichzelf, om te overleven, koste wat het kost. En om dat te doen was een confrontatie met Madelynn en Eloise niet wenselijk. Want indien ze allebei nog leefden, zouden ze in de meerderheid zijn, en hoewel Nakoma misschien het voordeel van de verrassing had, zouden haar voormalige bondgenoten nog gevaarlijker zijn dan anders, met dank aan de woede en haat die ze ongetwijfeld koesterden. En Nakoma herinnerde zich ook waarom ze haar bondgenoten had moeten verlaten. Ze wist niet wat er zou gebeuren als ze echt aangevallen werd, en de kans had om een van hen van haar leven te beroven. Ze wist niet of haar reflexen en overlevingsdrang dan sterk genoeg zouden zijn om haar twijfels en schuldgevoel te overwinnen.

En daar wilde ze ook niet achter komen. En daarom was het verstandiger om hier weg te gaan. Naar het zuiden, waarschijnlijk. Daar stonden nog steeds huisjes, huisjes die hopelijk leeg waren en genoeg beschutting konden bieden om deze onweersbui heelhuids te doorstaan. Ja, dat zou ze doen.

Uiteindelijk. Ze had nog wel even tijd.


TL;DR:
- Nakoma slaapt slecht, maar heeft niet echt de mogelijkheid (of de wil) om iets anders te doen.
- Ze hoort de knal en houdt de beginnende bosbrand wat in het oog.
- Ze denkt dat Lynn, Eloise en/of mogelijke andere tributen in het bos misschien naar de hoorn zullen komen om te schuilen, en neemt zich dus voor om weg te gaan, maar kan zich er niet toe aanzetten.
(Yeah, so, nog een vrij nutteloze post, maar ik wilde toch alvast wat verder op de dag zijn.)