De interviewer uit het Capitool was vandaag aangekomen in District 7 en het was nu eindelijk tijd voor het vragenmomentje met de ouders van Madelynn Bristow. De vader van het meisje zat op simpel houten krukje in zijn werkplaats. Op de achtergrond was een kast te zien, die voor de helft af leek te zijn, alsof de man midden in zijn werk gestoord was. Wellicht was dit ook zo, want erg vriendelijk keek de man niet. Vervolgens kreeg de moeder van Madelynn een camera in haar gezicht, en in haar ogen kon je een blink van nervositeit opvangen, maar op haar gezicht stond een vriendelijke glimlach.
“Gefeliciteerd, meneer en mevrouw Bristow!”, begon een overenthousiaste Priscilla Kingsfisher het interview. “Uw dochter zit bij de laatste zes! Wat gaat er door u heen?”
De moeder van Madelynn glimlachte, maar aarzelde in haar antwoord. “We zijn erg trots op haar,” sprak ze, “maar we zijn ook bang voor haar.”De vrouw leek over elk woord twee keer na te denken voordat ze het durfde uit te spreken. “Het gaat er daar hard aan toe.”
“Maar Madelynn ís hard,” ging hij nors door op hetgeen zijn vrouw had gezegd. “Zo heb ik haar opgevoed.” Op het gezicht van de vader was echter geen sprankje vriendelijkheid te vinden, ondanks dat het op zich geen lelijke man was. Hij was erg gespierd en Madelynn leek duidelijk ook veel op hem.
“Hard is ze zeker!”, reageerde Kingfisher fervent. “Ze durfde het zelfs op te nemen tegen haar grote districtgenoot! Dat gevecht moet evenwel hard zijn aangekomen hier in Zeven. Wat vindt u ervan?”
De vader van Madelynn leek daar niet op te willen reageren, maar haar moeder antwoordde: “Mijn medeleven gaat uit naar de familieleden van Sköll, maar Madelynn deed wat ze moest doen om te overleven.”
“Het moet uw leven echter niet gemakkelijker hebben gemaakt,” stelde de interviewster dramatisch. “Heeft u problemen gehad met uw dorpsgenoten naar aanleiding van het gevecht?”
“Nee.”
Dat antwoord kwam onmiskenbaar van Madelynns vader, die niet bepaald veel trek leek te hebben in deze vragen. Zijn vrouw nam het woord echter van hem over, waarschijnlijk in de hoop om hen geen slecht imago te geven. “Het is ieder voor zich in de Arena,” sprak ze rustig, “en ik denk – en hoop – dat men dat snapt. Madelynn is een goed persoon en probeert enkel te overleven… zoals waarschijnlijk elke Tribuut.”
“Voor een ‘goed persoon’ heeft ze de knop echter goed weten om te zetten!”, kaatste Kingfisher nu, maar het leek alsof ze dit juist als iets ontzettend positiefs beschouwde. “Ze is medeverantwoordelijk voor de dood van vijf Tributen en verantwoordelijk voor de dood van Eloise, haar eigen bondgenote nota bene!”
“Dat klopt,” gromde de man.
“En ze had het er zichtbaar moeilijk mee,” reageerde Anneliese Bristow in een poging het voor haar dochter op te nemen. “Als er een manier was geweest om naar huis terug te keren zónder iemand te vermoorden, dan had ze dat zeker gedaan.” Ze glimlachte poeslief naar Priscilla Kingfisher, maar het moest voor vrijwel elke districtbewoner duidelijk zijn wat ze met haar volgende woorden bedoelde: “Maar die manier is er nou eenmaal niet.”
“Over manier gesproken,” haakte Kingfisher hier op in, “op welke manier bracht Madelynn haar dagen door hier in District 7?”
“Ze werkte,” antwoordde haar vader zonder verder uit te wijden.
Anneliese leek nog altijd enigszins nerveus en het kon niet helpen dat haar man zo kortaf was, maar zelf antwoordde ze uiteindelijk meer. “Mijn man is houtbewerker en onze kinderen werken samen in het bos en hakken het hout dat hij bewerkt. Madelynn werkte vaak samen met haar oudere broer Sawyer. Wellicht dat hij u daar meer over kan vertellen.”
Blijkbaar maakte het verhaal niet erg veel indruk en was Priscilla Kingfisher om zich heen gaan kijken. Een plotse “OOOOOH!” maakte een enigszins abrupt einde aan het verhaal van Madelynns moeder. “WAT MOOI!”, riep Kingfisher uit, terwijl ze op de halfafgemaakte kast in de werkplaats afliep. “U maakt deze kasten dus zelf?!”
De vader gromde instemmend.
“Prachtig! Echt prachtig!”, sprak de interviewster luid en enthousiast. “Die zou echt prachtig staan in de hal!”
“Nou, hij ís te koop,” sprak de man nu, alsof hij ineens een gaatje zag om hier toch nog iets positiefs uit te halen.
“GEWELDIG!”, reageerde Kingfisher, die zich vervolgens richtte op de camera. “Nou mensen, het lijkt erop dat ik een nieuwe kast krijg!” Vervolgens richtte ze zich weer op Madelynns ouders. “Dank u wel voor uw tijd, meneer en mevrouw Bristow.”
Vervolgens ging Priscilla Kingfisher en haar cameraploeg op zoek naar Madelynns broer Sawyer, die hen mee het bos in nam. De camera’s gingen weer aan en opnieuw begon er een interview.
Een knappe, bruinharige jongen liep door het bos en glimlachte charmant in de camera. Met een bijl in zijn rechterhand en enkele bijlen aan zijn riem leek hij een typische houthakker. Om eerlijk te zijn, dat was hij ook. Zijn gezicht leek veel op dat van Madelynn. Ze waren duidelijk broer en zus.
“Hey Sawyer,” begon Kingfisher het interview ditmaal. “Gefeliciteerd met je stoere zusje! De top zes, had je dat verwacht?”
“Nadat ze het eerste gevecht met die jongen uit Vijf had overleefd, achtte ik die kans wel groot,” antwoordde de jongen, die duidelijk een stuk spraakzamer was dan zijn ouders, en dan met name zijn vader. “Sowieso weet ik hoe geweldig mijn kleine zusje kan zijn en dus had ik hoge verwachtingen van haar,” grijnsde hij vervolgens. “Die heeft ze inmiddels wel waargemaakt!” Nu werd zijn blik echter weer serieuzer, wat hem echter niet minder lelijk maakte. Sawyer was overduidelijk een knappe jongen om te zien. “Natuurlijk hoop ik dat ze nog veel verder komt en dat ze uiteindelijk wint, zodat ze terug naar huis kan komen.”
“En dat hoop ik ook voor jou, Sawyer,” sprak Priscilla Kingfisher meelevend, maar dat waren woorden waar de jongen weinig waarde aan hechtte. Gelukkig voor hem kon hij net zo goed of zelfs beter acteren dan dit Capitoolfiguur, dus wist hij een glimlach op zijn gezicht te plakken. “Je moeder zei dat je samen met je zusje werkte,” ging Kingfisher verder, “hadden jullie een goede band?”
“Een heel goede band!”, antwoordde Sawyer automatisch. “We waren het grootste deel van de dag samen. We zijn allebei echter zo koppig als een boomstam, dus het wilde nog wel eens botsen, maar tegelijkertijd vertrouwden we elkaar meer dan wie dan ook.”
“Dus je vertrouwde Madelynn,” sprak Kingfisher, alsof ze ergens overdreven aan het nadenken was. “Maar vertrouwde je Caleb, met wie ze meer dan alleen vrienden was? Ze was tóch je kleine zusje!”
“Om eerlijk te zijn is het nog altijd een vreemd idee om haar met een jongen te zien. Of een meisje. Of met wie dan ook,” antwoordde Sawyer met een grijns. Dit was niet iets waarbij hij hoefde te acteren. Hij vond het nog altijd een gek idee dat zijn zusje iemands vriendinnetje was geweest. “Madelynn is niet bepaald een gezelligheidsdier en over het algemeen erg op zichzelf. Ik moet zeggen dat ik dan ook verbaasd was om te zien dat ze in een bondgenootschap belandde en zelfs het initiatief nam om de groep groter te maken.” Hij lachte. “Diezelfde verbazing trof mij toen ik erachter kwam dat zij en Caleb iets hadden. Helaas was de Boete toen al geweest en heb ik hem nooit in levende lijve mogen ontmoeten. Ik ken zijn oudere broer David echter goed en we zijn vrienden. Onze families hebben destijds de handen ineen geslagen om Caleb te helpen, en het is goed om te zien dat ze Madelynn nu ook steunen.”
Kingfisher leek ontzettend geroerd door dit verhaal en de tranen leken haar bijna in de ogen te staan. “Wat een hartverwarmend verhaal over twee families die dichter bij elkaar gebracht werden door de liefde!”, riep ze uit met een dramatische snik in haar stem.
“Jammer dat Caleb en Madelynn er nooit samen van hebben mogen genieten.”
Ondanks dat hij erg goed meewerkte met alles was Sawyer in de familie Bristow degene die het felst tegen het Capitool was. Deze opmerking was in zijn ogen veel te subtiel, maar tegelijkertijd was hij bang voor problemen. Mocht Madelynn het niet overleven, dan wilde hij er zijn voor zijn ouders.
Ook Priscilla Kingfisher leek niet helemaal zeker van haar zaak en bedankte hem snel voor het interview. Ze schoten nog wat beelden van het bos en van Sawyer die aan het werk was, maar blijkbaar was het gedaan met de interviews. Nu was het hopen dat Madelynn de dag zou overleven, want elke dag was ze weer een stap dichter bij de overwinning.
OOC: Ik hoop dat het zo ongeveer goed is.
