‘Laten we even pauze nemen.’ Hijgend liet Toby zich in het gras neerzakken, zijn ontblote bovenlijf ging stevig op en neer en glansde van het zweet. Aron zat tegenover hem en zag er, zoals altijd, precies hetzelfde uit als hij. ‘Het schiet niet echt op hè,’ sprak de jongen tegenover hem. Toby veegde wat zweet van zijn voorhoofd met de rug van zijn hand. ‘We gaan vooruit, dat is het belangrijkste. Dan maakt het niet uit hoe snel het gaat.’ De jongen rekte zich uit en ging op zijn rug in het gras liggen, zijn blik gericht op de wolken die voorbij dreven. Het was nu alweer een paar dagen geleden sinds hun zus Flaire was overleden tijdens de Hongerspelen en sinds dat moment hadden Toby en Aron zich gericht op een harde training. Ze wilden sterker worden en hoeveel ze veel sterke punten hadden was hun grootste zwakheid dat ze niet los van elkaar konden functioneren. Daarom moesten ze allebei leren om te vechten in single combat, wat ze dus goed tegenover elkaar konden oefenen. Toch was het lastig om te vechten met iemand die bijna hetzelfde dacht als jij, want ze konden elkaars bewegingen bijna voorspellen en winnen was daardoor lastig.

Het geluid van ritselend gras trok zijn aandacht. Hij keek op en zag dat Aron was opgestaan en naar hem toe kwam lopen, zijn blote voeten bijna geruisloos in het gras. ‘We hebben iemand nodig die ons traint,’ sprak de blonde jongen, niet voor de eerste keer. Toby liet zijn hoofd weer achterover in het gras vallen. ‘Ik weet het,’ mompelde hij, ‘ik weet het.’ De vraag was alleen: Wie? Ze kenden niet veel mensen in het District en de mensen die ze wel kenden waren absoluut geen vechters. Eigenlijk kende District 3 helemaal geen vechters, alleen maar techneuten. Dat was best wel een nadeel en een groot probleem. Een zucht ontsnapte uit Toby zijn mond. Het was een probleem en ook de reden dat hij en Aron op dit moment op zichzelf waren aangewezen. De jongen kwam overeind en rekte zijn spieren. ‘Goed, laten we weer verder gaan. Van stil zitten worden we ook niet beter.' Zijn broer knikte en tegenover hem staan. Beide jongens namen hun startpositie in tegenover elkaar waarbij ze een soort bokshouding aannamen. Ze hadden beide besloten dat het goed was om zich verder te gaan richten op het vechten zonder een wapen, omdat de kans op het krijgen van een wapen in de arena niet heel groot was, tenzij je veel geluk had. Al gauw waren de jongens weer druk met elkaar aan het worstelen en stoeien, niet beseffend dat ze van een afstandje in de gaten werden gehouden…

De persoon in kwestie stond een eindje bij de jongens vandaan, half in de schaduwen van een oude boom, aan de andere kant van het hek dat het terrein met zijn oude fabriek scheidde van de oude woongebouwen waar de man voor stond. Hij sloeg de jongens al een tijdje gade, al sinds drie dagen. Hoewel de jongens hem hoogstwaarschijnlijk niet zouden (her)kennen wanneer ze hem zagen, kende hij de twee jongens wel. Nu hadden Toby en Aron Blitz zelf al een aardige reputatie opgebouwd, maar deze man kende de twee jongens al veel langer. Iets waar de tweeling snel genoeg achter zou komen. De man had namelijk besloten dat het tijd was om zichzelf aan de jongens openbaar te maken. De man kwam uit de schaduwen van de boom tevoorschijn en liep een stukje langs het hek tot een punt waarvan hij wist dat het hek los zat. Na even wriemelen was hij onder het hek door en schreed hij met zijn handen op zijn rug naar de twee half naakte jongens toe. Hoe ze zouden reageren op zijn aanwezigheid en zijn verhaal was nog even afwachten.

Het duurde even voor Toby doorhad dat er iemand aan kwam. Pas op het moment dat de oude man vlakbij hen was merkte hij hem op. Acuut liet hij zijn broer los en sprong overeind, zijn ademhaling scherp, zijn spieren gespannen. ‘Wie bent u?’ was het eerste wat hij uitkraamde, hoewel wat doet u hier? ook een vraag op zijn lippen was geweest. ‘Wat komt u hier doen?’ De oude man glimlachte naar hem. Het was een vriendelijke glimlach, geplaatst in een oud gezicht, getekend door rimpels. De ogen van de man waren een heldere kleur blauw en leken eveneens vriendelijk. Toch vond Toby het maar niks dat de man hen zo had beslopen. Was hij soms een vriendje van de Vredesbewakers? ‘Wat ik hier kom doen is vrij simpel jonge Toby. Of is het Aron? Sorry, ik kan jullie nog niet zo goed uit elkaar houden.’ De man had een oude stem met een oosters accent en Toby keek hem met vernauwde ogen aan. ‘Hoe weet u wie wij zijn?’ De man glimlachte. ‘Jullie zijn bekender binnen het District dan jullie misschien denken,’ sprak de man, waarop hij zich tot Aron richtte. ‘Terug komend op je vorige vraag, wat ik hier kom doen. Ik kom voor jullie. Ik geloof dat jullie wel wat hulp kunnen gebruiken, is het niet?’

De tweeling wisselde even kort een blik uit. ‘Hulp waarmee?’
‘Om te leren vechten.’

OOC: Godmode met toestemming van Aron ^^ Eerste post sowieso gereserveerd voor Noarrrr. Alleen deelnemen in overleg please <3