Ze zou weggaan. Ja, ze zou weggaan.

Dadelijk. Dadelijk zou ze weggaan.

Ach. Als ze nu nog niet gekomen waren, hoe groot kon de kans dan zijn dat ze dat nog zouden doen? Hoe lang woedde de brand al? Haar tijdsbesef was niet meer wat het ooit geweest was, maar het was intussen vrij donker – een duisternis die natuurlijker aanvoelde dan enkel veroorzaakt kon worden door de donderwolken aan de hemel – dus moesten er toch al enkele uren verstreken zijn. Als Eloise en Madelynn naar de hoorn wilden komen, zouden ze er dus al zijn. Vast wel.

Toch bleef Nakoma zitten – of eerder zielig liggen – met het knagend gevoel dat ze hier niet veilig was. Maar wat ze zichzelf ook zei, ze bleek niet in staat haar lichaam te dwingen op te staan en weg te wandelen. Nakoma kon niet inschatten hoeveel tijd er verstreken was toen de nachtelijke hemel verlicht werd; ze had zelfs al een tijdje niet meer gecontroleerd hoe destructief de bosbrand precies was.

Het begin van het volkslied ging gepaard met het einde van de regen – het enige positieve aan deze hele rotdag. Deze rotdag die nog slechter eindigde dan ze begonnen was. Ze had geweten dat de kans groot was dat een van haar bondgenoten tijdens de afgelopen nacht om het leven gebracht was, maar toch was Nakoma’s verbazing immens bij het zien van Eloise’s gezicht. Nu ze niet langer in de ontkenning kon leven, krabbelde ze meteen overeind en kroop naar de rand van de hoorn. Ze keek om de hoek naar het bos, alsof ze in de vlammen zou kunnen zien wat er met haar vroegere bondgenote gebeurd was.

Nakoma’s schuldgevoel was groter dan ooit. Ze wist dat dit objectief gezien het beste mogelijke scenario was, maar het was moeilijk om zo te denken nu ze wist dat Eloise dood was, en erger nog, dat ze gestorven was vlak nadat Nakoma haar verlaten had. De vlammen laaiden hoog op, en het was niet de eerste keer in haar ellenlange tijd in deze arena dat Nakoma zich afvroeg of dit het allemaal wel waard was. Hoe zou ze nog kunnen inschatten wat er te veel aan was? Waar zou ze de grens moeten trekken? En was er überhaupt een grens? Had ze die niet allang achter zich gelaten, toen ze de eerste dag Madelynn geholpen had Lincoln te vermoorden?

Wie kon het nog weten? Misschien zou ze haar grens nog bereiken. Misschien zou haar grens over enkele ogenblikken boven haar uittorenen terwijl ze neerkeek op de ellendige verschijning die Nakoma geworden was. Misschien zou haar grens een bijl door haar borstkas boren en haar uit haar lijden verlossen. Of misschien zou wat nu volledig onvoorstelbaar leek helemaal geen grens blijken. Nakoma wist niet welk vooruitzicht angstaanjagender was.

Even bleef ze zitten tegen de rand van de hoorn, en voor het eerst tijdens haar negen dagen in de arena voelde ze tranen in haar ogen prikken. Ze was zo verschrikkelijk moe, en ze wilde gewoon naar huis, en het feit dat er daarvoor mensen moesten sterven, mensen met wie ze zo veel beleefd – overleefd – had, was afschuwelijk, en eerlijk gezegd wist ze niet hoe lang ze dat nog zou aankunnen.

Uiteindelijk, toen ze haar tranen lang genoeg had opgehouden dat de neiging om de hele hoorn vol te huilen verdwenen was, ging ze weer liggen. Ze dacht er nog net aan om wat te drinken, en was zich er vaag van bewust dat ze honger had. Met een van haar drietandjes zwakjes in haar hand viel ze al snel in slaap.

Het was al licht toen ze eindelijk wakker werd. Intussen was de honger al wat moeilijker te negeren, maar bij een volledig gebrek aan eetbaar voedsel probeerde ze haar maag te stillen door de helft van haar laatste flesje op te drinken. Uiteindelijk zou ze toch echt eten moeten zoeken, maar nu nog niet. Nee, ze had nog wel even. Straks.

Ze werd opgeschrikt uit haar halfslachtige pogingen om zichzelf te motiveren door een kanonschot dat door de arena galmde, en sloeg vol paniek haar handen over haar oren. Nee. Ze kneep haar ogen dicht. Nee. Ze wilde het allemaal niet meer horen, niet meer weten. Ze wilde niet denken dat dit kanonschot voor Madelynn was, dat het volkslied van Panem straks haar enige vorm van afscheid zou zijn. Ze wilde het gewoon allemaal niet weten, en er helemaal niets mee te maken hebben.

Nakoma merkte dat ze te snel aan het ademen was, en was dankbaar voor de afleiding. Ze concentreerde zich op haar ademhaling, die langzaam maar zeker rustiger werd. Na enkele minuten kon ze zelfs haar handen van haar oren halen, en liet ze haar voorhoofd op haar knieën rusten terwijl ze haar benen omhelsde. Ze wist niet hoe lang ze zo zat, maar uiteindelijk werd er geheel onverwacht een knop omgedraaid en stond ze resoluut recht, greep haar spullen en vertrok naar het westen. Het zat haar een beetje dwars dat ze metalen voorwerpen bij zich had, maar ze wilde haar wapens ook niet allemaal bij de hoorn achterlaten. Als de nog steeds onheilspellende wolken haar voor die overmoed wilden straffen, dan moesten ze dat vooral doen.

Ze wandelde tot ze bij het moerassige deel aankwam, waar de laatste restanten van de glitterregen hier en daar nog net zichtbaar waren. Ze verspilde geen tijd en ging methodisch te werk bij haar zoektocht naar voedsel. Het voelde goed om even een concreet doel te hebben, vooral omdat ze zo juist heel wat minder kon voelen. Het stoorde haar niet dat het even duurde; ze had immers het geduld van een visser, en keek vooral nog op tegen het moment waarop ze straks gegeten zou hebben en weer alleen zou zijn met haar gedachten, en het vooruitzicht van het gezicht dat aan de sterrenhemel zou verschijnen. Ze verzamelde een kikker, twee salamanders en een sprinkhaan voordat ze toch echt moest toegeven dat ze genoeg had en dat het hoog tijd was om terug te keren.

Omdat ze nog geen beter plan bedacht had en de Hoorn vreemd nostalgisch aanvoelde, wandelde ze terug naar haar slaapplek van de afgelopen twee nachten. Ze kon een klein vuurtje starten en roosterde haar vondsten. Ze at alles behalve de kikker op en kookte wat water, waarmee ze haar lege flesjes bijvulde. En toen was ze weer alleen met haar gedachten. En meteen was het weer ontzettend moeilijk om optimistisch te blijven, want elke nieuwe gedachte, elke mogelijke realiteit die in haar opkwam, leek even vreselijk. Madelynn kon dood zijn, wat zou betekenen dat Nakoma haar wens gekregen had – ten koste van de twee personen die ze hier nog het meeste vertrouwde. Of ze kon nog leven, en hoe langer dat het geval bleef, hoe groter de kans werd dat ze Nakoma vroeg of laat zou vermoorden. En als zij het niet was, hadden de spelmakers nog tal van mogelijkheden om haar leven op een creatieve en gruwelijke manier te beëindigen.

Alsof de Spelmakers haar gedachten konden lezen, besloten ze klaarblijkelijk dat de overlevende tributen er nog even aan herinnerd moesten worden dat ze nergens in de arena veilig waren. De regen mocht dan wel gestopt zijn, maar de donkere hemel kon nog steeds voor akelige verrassingen zorgen; de laatste bomen van het bos gingen nog maar net ten onder, of Nakoma zag in de verte al twee bliksemschichten neerkomen. De ene raakte een gebouw op het grote platform in het zuiden, dat in brand schoot, en de andere sloeg in ten oosten van de hoorn. Het mocht intussen dus vrij duidelijk zijn dat dit onweer alles behalve natuurlijk was.

Twijfelend keek Nakoma naar haar houten onderdak. Ze had geleerd dat hout geen elektriciteit geleidde. Dat zou moeten betekenen dat ze relatief veilig was. Althans, dat hoopte ze. Ze had in ieder geval geen beter plan, want in zo’n huisje wilde ze momenteel niet zitten, en ergens gaan liggen zonder beschutting was al helemaal geen optie. Nakoma voelde zich steeds meer gefrustreerd en wanhopig worden; alsof haar leven op elk moment op honderd verschillende manieren kon eindigen, en ze daar helemaal niets aan kon doen. Ze voelde zich volledig machteloos. De euforie van de eerste dagen, met slechts een kleine hint van schuldgevoel, was intussen volledig onvoorstelbaar. Zelfs als ze dit overleefde, wist ze niet heel zeker of ze ooit uit deze arena zou ontsnappen.


TL;DR:
- Nakoma blijft de rest van dag 9 in de Hoorn liggen.
- Ze is onverwacht verbaasd wanneer ze Eloise ziet en heeft het er vrij moeilijk mee.
- Ze slaapt doorheen de nacht en schrikt wanneer ze ’s ochtends het kanonschot hoort. It doesn’t go well…
- In de late voormiddag vertrekt ze dan eindelijk om voedsel te gaan zoeken, en ze keert naar de hoorn terug wanneer ze nog een paar overlevende diertjes gevonden heeft.
- De bliksem slaat in en Nakoma voelt zich onzeker over haar huidige locatie, maar verplaatst zich niet omdat ze geen beter idee heeft. Verder gaat het mentaal/emotioneel nog steeds niet erg goed met haar.