‘Ah…’ tevreden nam John een slok van het bier. Dit beloofde een bijna perfecte avond te worden. Bijna perfect, want zijn vrouwtje had vanavond niet mee gewild naar het feestje van District 4, omdat ze een beetje grieperig was. John had ook thuis willen blijven, maar zijn vrouw had hem hardhandig de deur gewezen. ‘Nee,’ zei ze. ‘Je keek zo uit naar dit feest. Ik wil niet dat je thuis blijft omdat ik niet helemaal lekker in m’n vel zit. Wat een onzin zeg, ik kan wel voor mezelf zorgen. Als je maar niet te veel drinkt, denk aan je lever!’ Het kwam niet vaak voor dat John en Norma ruzie maakten, maar toen hadden ze wel even ruzie gehad, want John had Norma echt niet alleen thuis willen laten. Maar alas, laten we eerlijk zijn, Norma had wel een beetje de broek aan in hun huishouden dus als zij wilde dat hij de deur uit ging, dan had hij weinig keuze en dus stond hij nu op het strandfeest van District 4.

Het was gezellig druk en een oude bekende had hem al een biertje in zijn handen gedrukt. Er stond een scherm waarop de Spelen te zien waren, maar er gebeurde op het moment niet veel. John besloot bij het scherm uit de buurt te blijven, want hij vond het vreselijk om naar de Spelen te kijken. Die arme jonge dingen die elkaar uit moesten moorden! Nee, gaf hem dan maar een wedstrijdje vissen. Hij hoestte even en nam toen weer een flinke slok bier. Het was warm vandaag, dus dat bier ging er wel in. Sociaal als hij was liep John op een random persoon af, om een gezellig babbeltje te maken. ‘Ahoy, dit gaat een gezellige avond worden, denk je niet?’

Ikram was geen feesttype. Niet zozeer omdat ze niet van feestjes hield, maar om de simpele reden dat ze geen feest mocht vieren, want dat was vermaak en vermaak was egoïstisch. Logisch, en Ikram had zich er ook nooit minder om gevoeld. Ze had nooit de behoefte gehad om te feesten - mede omdat het fout was voor iemand met haar overtuigingen - maar ook omdat Ikram zich zo bewust was van hoe slecht sommige mensen het hadden. Het leek zo hypocriet om dan uit je dak te gaan, te drinken en te dansen terwijl lang niet alles zo'n gezellige boel was. Ikram had best moeite met die instelling en kon daarom ook niet zo goed begrijpen dat zo veel mensen wèl feest vierden. Maar dat was juist het ding wat Ikram zo boeide aan de vrije mensen; waarom deden ze al die dingen toch?

Het feit dat Ikram samen met een kleine groep naar het strandfeest was gestuurd om vanuit een objectief en helpend oogpunt de boel in de gaten te houden, was dan ook een uitgelezen kans voor het Initiatiefmeisje om de vrije mensen goed te bestuderen. Ze snapte heus wel dat vermaak erg aanlokkelijk was - stiekem was het observeren ook vermaak voor Ikram, maar het was ook erg belangrijk voor haar werk natuurlijk, om beter te helpen - en dat er op een feestje vermaak was, of dat een feestje in het algemeen vermaak was, leek daarom ook een logische redenatie. Het was echter alsnog iets onbekend voor Ikram, daar zij haar hele leven vermaak en alles wat daarmee te maken had, op een afstand had gehouden. Er bestond natuurlijk een verschil tussen vermaak en vermaak, maar het 'opzettelijk' vermaak, dus het expres doen wat je leuk vond omdat je het leuk vond, was hetgeen wat ze niet kende. Behalve dan haar werk, maar ook dat beschouwde zij als anders, want het was werk en het was letterlijk hetgeen waarvoor ze geboren was; anderen helpen. Dat ze daar voldoening uithaalde was een teken dat ze in dit leven thuishoorde, maar de vragen die ze had over een ander leven werden er meer en meer.

Ikram en nog drie andere vrijwilligers verlieten het hoofdgebouw van het Initiatief aan het begin van de avond, zodat iedereen zou weten dat de hulpdiensten er waren en waar ze te vinden waren. Ze zouden rondlopen en eens in de zoveel tijd even bij elkaar komen om te bespreken wat ze gezien hadden. Verder was het vooral belangrijk om niet al te veel op te vallen of als partycrasher te worden gezien, dus de Initiatiefleden hadden toestemming om, als het nodig was, iets losser om te gaan met hun leefregels dan normaal. Natuurlijk waren de echt uitbundige dingen zoals dansen niet toegestaan, maar een praatje maken werd juist aangemoedigd en ook het roosteren van een marshmallow mocht. Nu was Ikram volledig gesluierd en waren alleen haar ogen zichtbaar, en aangezien ze weigerde haar sluier af te doen zou ze waarschijnlijk weinig eten, maar ze had altijd al eens marshmallows willen roosteren. Heel misschien zou ze er meenemen voor later, wanneer ze haar gezicht niet meer hoefde te bedekken en zonder al te veel rare blikken kon eten. Want natuurlijk kon ze best eten met dat ding om, maar handig was anders.

Ikram voelde zich enigszins opgelaten in haar witte jurk, simpele slippers en lange, donkerroze sluier die het grootste gedeelte van haar gezicht en bovenlichaam bedekte. Het was voor haar sowieso al ongewoon om in zulke lichte kleding rond te lopen. Zij was echter niet de enige die zich zo voelde; hoewel niemand erover sprak, leek iedereen toch nèt ietsjes anders te lopen. Het leek hen echter belangrijk om voor zo'n avond iets meer op te vallen zodat ze goed herkenbaar waren, wat niet het geval zou zijn als ze in donkere kleding door het donker moesten lopen. Maar voor Ikram voelde het ook een nogal naakt, want haar schouders -en armen, maar dat was minder raar - werden bijna alleen maar bedekt door haar sluier. Die was natuurlijk zodanig lang dat er niks van haar schouders en bovenarmen te zien was, maar om zo de stof tegen haar huid te voelen wrijven was niet iets waar ze aan gewend was. Ze was er ook nog niet over uit of ze dit fijn vond, om zo bloot rond te lopen in het openbaar, maar het was ook simpelweg te warm geweest voor iets bedekkenders dan dit. Ikram was veel gewend, maar als ze zich nu in de dikke, donkere kleding moest hullen zoals ze dat normaal deed, dan zouden mensen háár moeten gaan verzorgen in plaats van andersom.

Eenmaal aangekomen op het strand splitsten de vier Initiatiefleden op. Ikram besloot naar het dichtstbijzijnde kampvuur te lopen, waar ze heel toevallig een bekende tegen het lijf liep.
"Hoi Esmae!" Groette Ikram het meisje beleefd. Ikram bewaarde nog enige fysieke afstand, voor het geval dat Esmae niet wilde dat ze dichterbij kwam, of dat ze Ikram niet herkende. Meestal zag Esmae haar zonder bedekt gezicht, en ondanks dat Initiatiefleden altijd wel opvielen, kon Ikram het best goed voorstellen als niet iedereen alle leden uit elkaar kon houden - dat hoefde ook niet eens, want individualiteit was toch niet zo belangrijk. "Mag ik bij je komen staan?"


OOC: Ikram is dus bij het kampvuur gaan staan waar Esmae ook staat!

‘Het is de perfecte avond voor een strandfeestje!’ Had Euphemia overal in de stad gehoord. De mensen die het riepen hadden gelijk, maar Euphy hield niet zo van feesten. Ze werd namelijk altijd gedwongen om iets te doen wat ze niet wilde, alleen maar omdat het een sociale conventie was. Ze moest daarom altijd met iedereen dansen die er om vroeg, want haar moeder had haar geleerd dat je op zulke uitnodigingen altijd ‘ja’ moest zeggen. Euphy vond het daarom ook helemaal niet leuk dat haar hele familie naar het feest ging, ook haar zus Guinevere. Gelukkig kon haar oudere zus Katri eens voor Guinevere zorgen, zodat Euphemia zich zoveel mogelijk kon verstoppen voor de menigte.

Toen ze eenmaal aankwam op het strand, zag ze al gauw dat ze zich nergens kon verstoppen. Het was gezellig druk en er was geen rots of kei te bekennen. Ze zuchtte diep. ‘Nouja, dan maar meedoen’, mompelde ze. Ze liet haar familie vrijwel meteen in de steek en liep op het eten af. Ondanks dat ze net had gegeten, stikte ze nog van de honger. Dat kwam er van als je niet in het Capitool woonde. Je had gewoon bijna de hele tijd honger. Met nog enige waarde schepte Euphemia van alles op haar bord. Niet te veel, anders zouden mensen denken dat ze thuis helemaal niets te eten kreeg. Ook niet te weinig, want dat zou haar honger niet stillen. Haar maag knorde en ze werd duizelig van de geur van het eten. Het enige wat ze nu nog moest doen, was een plekje vinden om alles op te kunnen eten. Euphemia keek rond. Het perfecte plekje bleek een boomstam bij het kampvuur.

Toen Euphemia eenmaal zat, kon ze zich bijna niet meer bedwingen. Het liefst had ze alles in een keer naar binnen geschrokt, maar dat kon natuurlijk niet. Ze besloot netjes te eten, terwijl ze keek in het vuur. Ze voelde hoe haar ogen langzaam uitdroogde door de intense hitte. Het was moeilijk om haar ogen af te weren, want het vuur was echt ontzettend mooi. En misschien, als ze maar naar het vuur bleef staren, dacht iedereen dat ze gek was en lieten ze haar met rust.

OOC: Je mag haar best aanspreken hoor!

Het was de burgemeester die hij had aangesproken. Veel mensen voelden zich te min om met haar te praten, of waren een beetje schuchter omdat ze ongetwijfeld connecties had in het Capitool, maar John had van dat alles niet in het minst last. Ondanks dat hij het niet eens was met het de regels van het Capitool, vreesde hij de regering niet. John had de burgemeester van het district nog nooit gesproken, maar hij had haar natuurlijk wel vaak gezien en haar stiefdochter en diens oppas ook wel eens als hij Hayley van school mocht halen.

‘Ja, dat denk ik wel,’ zei de burgemeester. Ze klonk vriendelijk en John vroeg zich even af hoe het kwam dat een aardige vrouw als zij onderdeel was van een regime als dat van de Peaks, maar hij kende vrouwen langer dan vandaag en realiseerde zich dat ook Milly Butterworth waarschijnlijk een andere kant had. Misschien niet meteen een harteloze kant, maar wel een kant met opvattingen die verschilden met die van hemzelf.

‘Bent u hier al lang?’ vroeg de burgemeester. John schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik kom eigenlijk net aanlopen. Voor dit vooral.’ Hij grijnsde terwijl hij veelbetekenend zijn bekertje bier in de lucht stak. ‘En u was ook toe aan wat ontspanning?’ Hij keek even rond en spotte de echtgenote van Butterworth, maar het dochtertje zag hij zo gauw niet. Geen verrassing, want je kon een klein kind hier niet zomaar rond laten lopen. ‘U heeft de kleine thuis kunnen laten, zie ik?’ zei hij vriendelijk. ‘Ik zie haar wel eens in de wandelgang op school als ik mijn kleindochter ophaal. Volgens mij is ze een beetje bang voor me.’ Dat was niet verzonnen. Het schuchtere meisje van de burgemeester was laatst tegen John aangelopen in de gang van de school en had toen behoorlijk geïntimideerd geleken door zijn ruige baard en toen hij naar haar geglimlacht had en daarmee zijn niet zo gezonde gebit had getoond, was ze huilend naar haar oppas gerend.

OOC: Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik Evelynn hierin verwerkt heb

Over het algemeen had Solar niks te klagen over de status van haar familie. Ze waren relatief rijk en ondanks dat ieder gezinslid op hun eigen manier een harde werker was, hadden ze nu genoeg gewerkt om van deze relatieve rijkheid te mogen blijven genieten. Niet dat ook maar één iemand er ooit aan zou denken om op hun lauweren te rusten, want er was genoeg werk te doen in het district en het zou het familiebedrijf niet ten goede komen als er slechte publiciteit tevoorschijn kwam. Slechte publiciteit werd door meedere dingen veroorzaakt, en één schandaal hoefde niet per se te zorgen dat het bedrijf ten onder ging, maar in de hogere sociale kringen had je nou eenmaal bepaalde regels waaraan je je behoorde te houden. En sommige van die regels waren erg vervelend, vond Solar, maar toegegeven waren er meer voordelen dan nadelen aan dit leven en één van die voordelen waren de feestjes waar ze eigenlijk altijd wel voor werd uitgenodigd.

Nu was Solar niet de meest populaire persoon in het district, maar was ze wel 'bekend', om het zo te zeggen. Ze was een soort begrip. Dat kwam deels door het feit dat ze de naam Gbadamosi droeg, maar werd ook versterkt door het feit dat ze altijd en overal tegelijk bezig leek te zijn: of het nou werk was of recreatie, ze was altijd in de weer. En ondanks dat misschien niet iedereen wist dat Solar Solar was, hadden veel mensen wel een vaag begrip van het fenomeen 'Solar'. Het feit dat Solar ook nog eens altijd op elk feestje te vinden was, droeg zeker bij aan die bekendheid. Zelfs al was ze daar alleen omdat haar vader daar was.

Het feit dat er vanavond een feestje was waar het complete district op afkwam, was voor Solar een uitstekende mogelijkheid om nu eens zèlf andere mensen te bestuderen. Hij kreeg vaak het idee dat iedereen hem kende, maar hij eigenlijk niemand, en dat was tijd om te veranderen. Hij kon alsnog zo bekend zijn vanwege zijn achternaam maar als hij de finesse van de sociale vaardigheden van zijn vader niet onder de knie kreeg, dan was het familiebedrijf ver buiten bereik. Nu was Solar heel anders dan zijn vader op heel veel verschillende manieren, en één daarvan was de flexibiliteit die Solar bezat. Die flexibiliteit kon vanavond nog wel eens van pas komen, zeker als er alcohol in het spel kwam.

Gekleed in een nette, donkerblauwe bermuda en een shirt met palmbomen in verschillende lichte kleuren - zijn borsten redelijk verstopt met behulp van de naaikunsten van zijn oma - begaf Solar zich in zijn eentje richting het strand. De geur van kampvuur en de vis die daarboven geroosterd weg waren al van een eind te ruiken en zorgden ervoor dat Solar meer en meer zin kreeg in dit feest. De meeste gelegenheden waar hij heen ging waren vrij netjes - voor zover dat kon in een district - maar dit zou écht casual zijn, met districtgenoten met wie hij normaal niet mee in contact zou komen. Ergens was hij een beetje huiverig hiervoor, want hoe zouden ze reageren zodra ze erachter kwamen dat hij het kind was van één van de meest welvarende mensen in het district? Zouden ze hem uitspugen, of zou het ze niets uitmaken? Nu had Solar van tevoren al besloten dat dit een leuke avond zou worden en als dat inhield dat hij eerst duidelijk moest maken dat hij niet met zich liet sollen, dan moest dat maar. Liever had hij natuurlijk dat iedereen vanavond met elkaar overweg kon. Hij had dringend behoefte aan wat nieuwe, leuke contacten in zijn leven.

Hij was nog geen seconden op het strand of hij hoorde zijn naam al geroepen worden. Solar begroette het groepje die zijn aandacht hadden getrokken en na een korte babbel en slok te hebben gedronken uit een fles die in zijn handen werd gestopt, zette hij zijn zoektocht naar nieuwe mensen voort. Uiteindelijk kwam hij uit bij een meisje wat nogal gebiologeerd naar het vuur zat te staren, wat hem een beetje deed denken aan dat meisje uit de Spelen. Dat schrok hem echter niet af: ze zou vast wel meevallen. En zo niet, dan kon hij zich ongetwijfeld wel verdedigen. Om die reden liep hij naar het meisje toe en ging hij naast haar staan en keek hij ook in het vuur. Nadat hij een slok uit de fles had genomen - hij had geen idee wat het was, maar het was ongetwijfeld alcohol en het was ongetwijfeld verboden -, vroeg hij: "Wat zie je in het vuur? Houdt zich er een monster schuil waar we straks mee gaan vechten?"


OOC: Solar praat dus tegen Euphemia!

Het.. verbaasde Ikram soms in hoe weinig kleding sommige mensen zich lieten zien. Natuurlijk oordeelde ze daar niet over - want het was niet aan haar om dat te doen en daarbij had een eigen mening over zoiets oppervlakkigs geen nut - maar ze vond het ergens toch wel knap. Ikram voelde zich nu al oncomfortabel. Alleen thuis droeg ze minder kleding dat nu. Het was niet iets wat vaak gebeurde, ondanks dat er in principe niet zo streng met kleding hoefde worden omgegaan als het om familie ging. In haar kamer liep Ikram soms in slechts een t-shirt rond, maar dat was alleen op momenten waarop ze helemaal zeker was dat er niemand kon zijn die haar zo zou zien. Toch voelde ze zich fijner met het gewicht van meerdere lagen stof om haar lichaam, al wist ze niet zeker of dat kwam door gewenning of omdat ze zich écht fijner zo voelde. Het punt was wel dat ze zich voor nu wèl zo fijner voelde, en ondanks dat dat eigenlijk een bijkomstigheid was, was het een stil teken voor Ikram dat het Initiatief de plek voor haar was.

Gelukkig hield een voorkeur voor bedekkende kleding niet in dat ze niet de schoonheid kon zien van het niet-bedekt zijn. Niet op een rare manier natuurlijk, maar om vrije mensen ook op zo'n manier vrij te zien, was voor Ikram iets aparts en moois. Het had iets elegants en natuurlijks, al die blote huid op een warme zomeravond, en Ikram was blij dat haar gezicht bijna helemaal bedekt was, want anders had Esmae haar misschien zien blozen.
Ikram was opgelucht dat Esmae haar meteen had gekend en dat ze werd toegelaten in de kring. Het had Ikram niet verbaasd als Esmae haar er niet bij had willen hebben - ze was nou eenmaal een buitenstaander - en dat had ze zeker niet persoonlijk opgevat. Het gaf haar echter wel een goed gevoel dat ze er wèl bij mocht komen. Het Initiatief werd, ondanks hun overtuiging om puur vanuit andermans belang te handelen, toch altijd met argusogen aangekeken en werden niet overal even hartelijk verwelkomd. Het feit dat een vrij meisje zo los omging met een lid van het Initiatief omging kón mogelijk voor een soort kleine revolutie zorgen, of in ieder geval meer acceptatie. Maar acceptatie was niet waar het er om ging bij hen. En als ze voor altijd buitenstaanders zouden zijn, dan was dat maar zo.

"Niet voor de drank nee, het wordt moeilijk mensen helpen als ik zelf niet recht kan lopen!" Ikram glimlachte, wat eigenlijk alleen te zien was aan haar ogen. Op sommige momenten waren die sluiers toch wat onhandig. "Maar ik kom hier natuurlijk niet om saai te doen. Muziek op de basis zelf is natuurlijk niet toegestaan, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me niet aanspreekt en tsja, ik kan natuurlijk moeilijk mijn oren dichtstoppen met zeewier om de muziek uit te bannen." Was ze te losjes in de omgang nu? Was dit ook maar enigszins in de buurt van de regels waaraan ze zich altijd zo strikt hield? Het was lastig, vond Ikram, want ze wilde er graag bijhoren en wilde graag dat Esmae haar aardig vond. Daarbij had ze al een soort band met het meisje en blijkbaar ging je dan automatisch wat losser met elkaar om - maakte je zelfs een grapje, zelfs al was dat vermaak. Maar in dit geval ging het toch om het entertainen van een ander, en niet van zichzelf? Dan was het oké, toch? Aan de andere kant was er ook gezegd dat ze wat meer vrijheid kregen dan normaal, zodat ze als opvallend bedekte verschijnsels net iets minder op zouden vallen.

"Verder ben ik nog altijd gezegend met een goede gezondheid, bedankt voor je interesse!" Beantwoordde het meisje de vraag van Esmae. "Hoe gaat het met jou, als ik vragen mag? Misschien is het niet mijn plaats om te zeggen, maar je straalt deze avond. Mag ik hieruit afleiden dat het goed met je gaat?"


OOC: Okay, misschien dat er wat foutjes inzitten en dat ik wat slecht lopende zinnen er in heb zitten.. maar het is laat en ik ben moe XD

Het voelde gek om de avond helemaal voor zichzelf te hebben. Natuurlijk moest hij zijn broertje en zusjes nog wel een beetje in de gaten houden, maar Kye’s pa paste op de kleintjes en op ma. Killian Flecker had zijn oudste zoon bijna gedwongen naar het strandfeest te gaan. “Niets te maren, Kye. Je gaat naar dat feest vanavond. Je hebt wel een avondje rust verdiend,” had zijn vader gezegd. Kaylee was er natuurlijk ook en die had Layla weer meegesleept. Zelfs Zayne was mee; die had net zo lang gezeurd tot hij mee mocht. (Zarah en de tweeling hadden dat ook geprobeerd, maar – zei pa – ze wilden juist Kye een avondje vrij geven en dat kan toch niet als hij weer op jullie moet passen? Bovendien was het veel te laat voor ze.) Ryan bleef liever thuis.

Zodra ze het strand opkwamen, stoof Zayne er vandoor. Hij had kinderen uit zijn klas gezien. Even overwoog Kye er achteraan te gaan, maar hij besloot het van zich af te zetten. Er waren hier genoeg mensen, dat iemand wel zou ingrijpen als er wat gebeurde. Bovendien kon Zayne zwemmen en was hij bijna negen. Dat was oud genoeg om te snappen dat hij niet met vreemden mee mocht en niet te dicht bij het kampvuur mocht spelen. En deze avond was voor Kye. Hij wist niet zeker of hij met een avond vrij zou kiezen voor een feestje. Op een andere avond zou hij misschien zou gaan zwemmen of wandelen. Op het strand liggen en naar de sterren kijken; in ieder geval iets waarbij hij tijd voor zichzelf had. Maar hij was hier nu en het zag er gezellig uit. Eigenlijk was het ook wel goed dat hij eens contact had met andere mensen dan zijn broertjes en zusjes.

Aan één kant van het strand stond natuurlijk het scherm waarop altijd (vierentwintig uur per dag. Zeven dagen in de week) de Spelen te volgen waren. Kye had natuurlijk best het een en ander van de Spelen gezien. Hij ontweek het om op de Markt te gaan kijken; dat voelde te veel alsof het een uitje was. Alsof hij voor zijn lol keek. Kye keek omdat het moest en omdat hij wilde weten wat hem te wachten stond als hij zelf in de Spelen zou komen. Natuurlijk werd alles wat je niet wilde zien tot in den treure herhaald, zodat niemand het kon missen. Kye pakte een bekertje drinken en een stokje met een marshmallow van een tafel. Met zijn rug naar het scherm ging hij naast een gesluierd meisje van het Initiatief bij het kampvuur staan. Zo kon hij stiekem toch een oogje op Zayne houden, die in de branding aan het spelen was, en op Kaylee die zich had aangesloten bij een groepje wat oudere tieners.



OOC: omg het is een Kye

Het was leuk om te zien hoe Esmae redenen probeerde te bedenken waardoor Ikram bepaalde dingen wel zou mogen doen. Ondanks dat Ikram niet per se die behoefte had, was het wel fijn dat ze iemand had leren kennen die heel hard haar best deed om mee te denken en op haar eigen manier Ikram probeerde te leren kennen. Waar veel mensen hun schouders zouden ophalen, probeerde Esmae Ikram in dingen te betrekken. Hoewel de redeneringen van Esmae soms nog best onderbouwd waren, moest Ikram ze alsnog beleefd afslaan. Toch was het fijn dat iemand haar eens zag als een leeftijdsgenootje in plaats van als een aliën; en hoewel het misschien voor Esmae flink lastig was om te kunnen begrijpen hoe Ikram zo leefde, want anders zou ze die dingen niet zeggen, respecteerde ze haar keuzes en overtuigingen. Respect was niet iets wat Ikram kende van buiten het Initiatief, behalve vanaf haar kant.

Ikram had zich naar het meisje toe bewogen toen ze doorkreeg dat ze wat in haar oor wilde fluisteren. Nadat de woorden tot haar waren doorgedrongen, slaakte Ikram een kreetje. Snel sloeg ze haar handen voor haar mond en probeerde ze zichzelf te kalmeren, al was het enthousiasme goed te horen toen ze; "Oh wat leuk! Gefeliciteerd joh! Wanneer wordt de kleine verwacht?" eruit gooide. Ze had echter geen keus anders dan snel te kalmeren, want uit haar ooghoeken zag ze dat er een jongen bij was komen staan die ze niet kende. Esmae was de enige die de wat 'lossere' kant van Ikram kende en op dit moment was dat meer dan genoeg. Daarbij kon ze haar mensen niet ten schande zetten door zo overdreven te doen en aandacht te trekken, dus het was tijd dat ze weer terug zou gaan naar haar plaats.
Om die reden draaide ze zich naar de jongen. Ze herkende zijn gezicht, al had ze er geen voornaam bij. Ze had een vaag vermoeden wie zijn ouders waren - het voordeel van het zijn van een Initiatieflid, zeker in het geval van een groot gezin - maar ze herkende in de nabije omgeving niemand die ze met hem zou associëren. Vandaar dat ze zo vriendelijk - en zo gereserveerd mogelijk, want dit was al meteen een hele persoonlijke vraag - tegen hem zei: "Kan je je een beetje vermaken, als ik vragen mag?"


OOC: En een Ikram!

Een beetje onwennig keek Kye om zich heen. Hier en daar zag hij wel wat bekende gezichten, maar niemand met wie hij zomaar een gesprek zou beginnen. Een stukje verderop zag hij een meisje dat hij herkende van vroeger op school op een boomstam zitten, maar hij voelde niet bepaald de behoefte een gesprek met haar aan te knopen. Ze zat daar met haar rare Capitoolhaar net zo intens naar het vuur te staren als dat enge meisje uit Drie, dus kon Kye niet anders dan de conclusie trekken dat ze nog minstens even raar was als vroeger. Een eindje verderop zag hij een groepje andere klasgenoten staan, lachend en pratend en duidelijk een beetje aangeschoten. Daar had hij ook niet zo’n behoefte aan. Zijn ogen zochten bijna automatisch naar Layla, Kaylee en Zayne. Zijn broertje en zusje vermaakten zich duidelijk uitstekend, dat was mooi. Zelf stond hij hier ook eigenlijk wel prima, met zijn drankje en zijn bijna gare marshmallow.

Het duurde even voordat hij doorhad dat het meisje van het Initiatief het tegen hem had.
“Ja hoor,” antwoordde Kye en hij voelde even aan zijn marshmallow. Nog eventjes. Het bleef even stil, voordat Kye zich realiseerde dat het meisje een gesprek met hem probeerde aan te knopen. Net was hij nog aan het zoeken naar een bekende om mee te praten, dus misschien moest hij iets meer zeggen dan alleen het absolute minimum. “Het is best lekker om even een avond voor mezelf te hebben en niet alleen maar op mijn broertjes en zusjes te hoeven letten. En jij?” Mensen van het Initiatief mochten toch helemaal geen feestjes vieren? “Jij bent hier zeker aan het w- oh shit!”
Snel haalde Kye zijn marshmallow uit het vuur en blies hij het vlammetje uit. Een beetje beteuterd keek Kye naar de zwarte brandplek die de helft van zijn marshmallow bedekte. Voorzichtig, om zijn vingers niet te branden, peuterde hij het verbrande deel van het stokje en gooide hij het in het vuur. Jammer, daar bleef niet veel meer van over. Kye stak de rest van de marshmallow in zijn mond en gooide ook het stokje in het vuur. “Ik ga een nieuwe halen,” zei hij. “Wil je ook?”