Zoals Madelynn wel had verwacht ging George er snel vandoor toen hij haar zag aankomen. Ze had gehoopt dat ze hem had kunnen opjagen, de Arena door, maar in plaats daarvan verstopte hij zich in een ander huisje. Scheldwoorden schoten door haar hoofd, want hier zat ze dus echt helemáál niet op te wachten! Ze wilde dit verdorie helemaal niet, en dit was wellicht een soort uitstel van moord – of dood (maar dat vergat ze liever) – maar het moest tóch gebeuren. Dus waarom verdorie niet nu?!

Madelynn had echter geen zin om het huisje binnen te gaan. Ze had geen flauw idee wat ze daar kon verwachten. Wellicht was het een doodgewoon huisje, maar met een sneak peek door de deur zag ze dat dit absoluut niet het geval was. Spiegels. Overal spiegels. In sommige van hen zag ze George, waardoor ze eventjes kon zien wat hij deed, maar waar hij precies was kon ze onmogelijk vaststellen. Een prettig idee om daar naar binnen te gaan was het zeker niet.  

Het was een frustrerend einde van dag tien en Madelynn had maar een beetje voor zichzelf gezorgd, terwijl ze goed in de gaten hield of George naar buiten kwam. Ze hield zich zo stil mogelijk, in de hoop dat de jongen zou geloven dat ze er vandoor was gegaan en naar buiten zou komen. Maar helaas, zoveel geluk leek ze niet te hebben.
Ze begon het onderhand echt helemaal zat te worden, maar nog steeds wilde ze dat stomme huisje niet binnengaan. George kon ergens liggen en haar opwachten – klaar om een pijltje in haar reeds gepijnigd hartje te schieten.

En toch besloot Madelynn niet veel later om tóch het huisje binnen te gaan. Het duurde haar gewoon echt te lang. Één van hen moest hoe dan ook dood, dus beter eindigden ze het nu. Dit was onnoodzakelijk lijden voor hun families, die vast en zeker in spanning zaten te wachten tot er iets zou gebeuren, terwijl er van hen werd verwacht die ochtend weer fris en fruitig op het werk of school te verschijnen. Het was eigenlijk vrij naar dat er juist in de nachten zo veel gevechten leken plaats te vinden. Waarschijnlijk waren de Tributen niet de enigen met slapeloze nachten.

Natuurlijk zou het meisje het huisje niet betreden zonder eerst na te denken over haar tactiek. Omdat ze zich zorgen maakte om de pijltjes van George, wilde ze het liefst iets hebben waarmee ze van een afstandje schade zou kunnen toebrengen. De zweep was haar oorspronkelijke plan geweest, maar het zag er daarbinnen niet al te ruim uit, en daardoor had je de kans dat een aanval zijn doel nooit zou bereiken. Ook kon ze zichzelf raken, wat natuurlijk ook niet bepaald de bedoeling was. Nee, haar zweep besloot ze maar achter te laten en te verruilen voor drie van haar messen.
Tegen haar natuur in besloot ze haar bijl in haar linkerhand te houden. Ze was niet bepaald tweehandig, maar het was ook weer niet de eerste keer dat ze een bijl in deze hand hield. Ze wist dat ze zo best op George in zou kunnen hakken, zij het wellicht met iets minder kracht dan met haar rechterarm. Ze kon er echter beter maar niet mee gaan gooien, want de kans was in dat geval groter dat ze zichzelf zou raken dan haar tegenstander. Dat was ook de reden dat ze een mes in haar goede hand nam, want ze verwachtte dat wapen als eerste te gaan gebruiken.
Ook besloot Madelynn enkele spullen achter te laten in het begin van het huisje, waardoor haar tas een stuk minder zwaar werd. Enkel wapens liet ze echter in haar tas zitten, zoals de overige messen, een tonfa en de twee kama’s. Ze liet de tas open, zodat ze er makkelijker bij zou kunnen als het nodig was, en zo begon ze aan haar avontuur in het spiegelhuis.

Zachtjes, heel zachtjes liep Madelynn het huis door. Elk kraakje dat ze veroorzaakte deed haar rillen, maar niet zo erg als de verschrikkelijke spiegelbeelden die ze tegenkwam. Elke spiegel leek iets anders met haar uiterlijk te doen. De ene keer was ze kort, dan weer lang, en bij sommige spiegels leek het alsof ze al het eten in het Capitool in haar eentje had verorberd. Madelynn schudde haar hoofd, terwijl ze zich realiseerde dat ze zich amper kon herinneren hoe ze normaal gesproken uit had gezien. Eerst het hele circus in het Capitool, en nu…? Ze had hoe lang niet gedoucht, of haar haren gekamd? Je zou denken dat de mensen in het Capitool moesten walgen van het idee alleen al, met hun geurende water en dure parfums. En toch waren er nog geen prepteams de Arena ingestuurd, dus tv’s met geur waren hoogstwaarschijnlijk zelfs in het Capitool nog niet verkrijgbaar.

Het duurde lang voordat Madelynn George vond. Langer dan ze leuk vond, in ieder geval. Tijd was zo’n waardeloos iets geworden sinds ze hier in de Arena zat. Alles leek lang te duren: de dagen, de gevechten… En nooit was het ook echt duidelijk hoe laat het nou was. Enkel het volkslied bracht daar verandering in: twaalf uur ‘s nachts. Dat was nu alweer even geleden, of zo voelde het tenminste. Maar ja, het voelde ook alsof ze al twee maanden hier in de Arena zat, terwijl het in werkelijkheid nog geen twee weken waren. Het voelde alsof ze de grip op de realiteit een beetje aan het verliezen was, om eerlijk te zijn. Het enige waar ze zich aan kon vastklampen was het overleven: drinken, eten, slapen, wonden verzorgen en vooral heel hard vechten voor haar leven. En dat was precies wat ze nu moest gaan doen.

Ze was wellicht al zo’n twintig keer bijna met haar snufferd tegen een spiegel opgebotst, en had al een keer een hels kabaal veroorzaakt door met haar bijl tegen een spiegel aan te lopen, dat ze er zeker van durfde te zijn dat haar tegenstander wist dat ze binnen was. Maar ja, wáár? Ze ging ervan uit dat hij net zoveel logica zag in dit doolhof van spiegels als zij, of dat hoopte ze tenminste, want dat zou betekenen dat het voor hem ook moeilijk was om haar te lokaliseren. Elke keer dat ze George meende te zien bleek het al snel om een weerspiegeling te gaan.
Op een gegeven moment meende Lynn ook iets te horen. Het klonk als het onrustig schuifelen van een kind, vond ze, alsof de iets jongere George niet stil kon zitten. Of het was ongedierte, maar daar ging ze toch niet van uit. Ze probeerde daarom zelf zo stil mogelijk te zijn en het geluid te volgen. Stapje voor stapje bewoog ze zich in de richting van het geluid en ze wist maar net te voorkomen dat ze opnieuw met haar bijl tegen een spiegel aan knalde.

En uiteindelijk zag ze hem. George.

Madelynn wist niet zo goed hoe ze zich realiseerde dat dit geen weerspiegeling was – wellicht gewoon omdat de jongen deze keer volledig in proportie leek. Ze verspilde echter geen tijd en sprak geen woord. Ze hief haar rechterarm omhoog en begon zo goed als ze kon te mikken op zijn borstkas. In haar hoofd klonken de tips van de Training, en zodra het mes haar hand verlaten had, nam ze de volgende in haar hand. Meteen gooide ze dit tweede mes erachteraan, en hetzelfde gold voor mes nummer drie.
Ze hoopte dat dit genoeg zou zijn om George uit te schakelen, maar de eerdere gevechten hadden haar wel geleerd dat het geen strak plan was om tegenstanders te onderschatten. Daarom nam ze meteen haar bijl weer over in haar rechterhand en haalde ze haar tonfa gehaast uit haar tas. Hierbij sneed Madelynn zich aan een van de overgebleven messen, waardoor er al snel een rode lijn op haar handpalm ontstond. Het was daardoor niet prettig om de tonfa stevig vast te pakken, maar dit ongemak kon ze wel overleven. Zou ze George echter ook kunnen overleven?  

OOC: Omdat ik niet kon voorspellen dat Soepsas meer dan een week helemaal niet online zou komen en ik gewoon had verwacht dat we dit allemaal snel zouden doorspoelen naar dag 11 ;___;  En omdat het ic onlogisch was als Madelynn zou gaan wachten tot George zich bij elkaar geraapt had voor ze actie had ondernomen.  :p  En ik hoop dat het zo goed is. ^^;

TL;DR
- Madelynn is niet blij met de gang van zaken. Het duurt haar allemaal te lang.
- Madelynn zorgt voor zichzelf, terwijl ze wacht en wil eigenlijk niet het huisje binnengaan.
- Madelynn besluit toch naar binnen te gaan, want het duurt haar echt te lang.
- Madelynn neemt haar bijl en twee messen in haar linkerhand en een mes in haar rechterhand, en ze neemt enkel wapens mee in haar tas, die ze open laat.
- Madelynn heeft een beetje ruzie met de spiegels en probeert zo stil mogelijk te zijn, maar faalt af en toe een beetje (erg).
- Madelynn vindt George en gooit de drie messen naar hem, waarna ze haar bijl in de rechterhand neemt en de tonfa uit haar tas haalt (waarbij ze haar hand licht verwond aan een van haar eigen messen) en in de linkerhand neemt.

Het eerste mes mist, het tweede schampt George, maar het derde raakt hem vol in zijn schouder.

Het eerste mes miste, en zorgde voor een onplezant geluid in het huisje door tegen een spiegel aan te knallen vooraleer hij op de grond kletterde. Tegen die tijd had het tweede mes George net weten te raken, maar dat was geen worp waar Madelynn tevreden over kon zijn. Natuurlijk, ze had hem geraakt en de uitdrukking op zijn gezicht liet zien dat hij moeite deed om zich groot te houden. Niet dat hij veel tijd had om zich zorgen te maken over dat krasje, want het derde mes was reeds geworpen en de jongen deed een verwoede poging om het wapen te ontwijken. Maar hij faalde. Een lichte grijns verscheen op Madelynns gezicht, terwijl ze hem hoorde gillen van de pijn. Ze zag dat ze hem vol in de schouder had geraakt. Helaas niet het hart of een long, maar prettig was waarschijnlijk anders.  

Madelynn had verwacht te moeten bukken voor een tegenaanval met die stomme pijltjes, maar vreemd genoeg waren die nergens te bekennen. De jongen had ze niet in de hand en ze kon ze ook niet zien liggend op de grond. Sterker nog, ze zag op het moment helemaal geen wapens in de buurt van de jongen anders dan de wapens die ze zojuist in zijn richting had gegooid. Twee van de messen lagen nu op de grond, maar dat bleken niet de wapens te zijn waar ze zich zorgen om moest maken. Met enige moeite trok hij het mes uit zijn schouder, wat vast en zeker pijn moest doen, oordeelde Madelynn op basis van zijn gezichtsuitdrukking. Onverwacht gooide hij het mes echter in haar richting, iets waar ze niet echt op gerekend had, waardoor hij haar nog wist te schampen ook. Omdat ze nog niet vaak genoeg verwondingen had opgelopen ondertussen. Geïrriteerd keek ze even naar haar arm, waar een rood lijntje verscheen. Gelukkig was dit een oppervlakkige wond. Dat kon je van de schouderwond van George niet zeggen.

Het was dan ook vrij onverwacht toen ze George ineens recht op zich af zag komen. Ze realiseerde zich nu pas dat ze hem had ingesloten. Hij kon geen kant op. Waarschijnlijk probeerde hij het heft in eigen handen te nemen door haar aan te vallen, want hoeveel andere opties had hij? Madelynn vermoedde dat ze wel duidelijk had gemaakt geen bondgenootschap met hem te willen, dus dat hoefde hij sowieso niet te proberen. Misschien overschatte hij zichzelf echter gewoon en dacht hij serieus een kans te maken tegen haar. Madelynn wilde zichzelf ook niet overschatten, maar op het moment leek zij toch wel echt in het voordeel te zijn.
Met een dik boek in zijn handen, waarschijnlijk het enige dat hij bij de hand had gehad ten tijde van de aanval, rende de kleine jongen in een vrij rap tempo op haar af, en Madelynn hield haar wapens gereed. De jongen hief het boek met één hand op om uit te halen naar zijn tegenstander. Hij probeerde het eerst met beide handen, maar de schouderwond moest die beweging te pijnlijk voor hem hebben gemaakt, vermoedde Lynn. Ze wachtte tot het juiste moment en deed toen haar uiterste best om de aanval van de jongen te ontwijken door naar links te bewegen, terwijl ze met haar bijl uithaalde naar de buik van George.  

OOC: godmoden George met toestemming van de Admini's. (Als er iets niet logisch is, laat het me dan vooral weten. ^^)

TL;DR
- Madelynn verwacht een aanval van die pijltjes, maar die blijft uit.
- George schreeuwt van de pijn, maar trekt daarna het mes met enige moeite uit zijn schouder. Hij gooit deze vervolgens naar Madelynn en weet een kras te veroorzaken.
- George komt op Madelynn afgestormd met een van zijn boeken en wil daarmee uithalen. (ik ben er in mijn hoofd even van uitgegaan dat hij een plant ofzo zocht die kon helpen bij het verzorgen van zijn brandwonden en het boek daarom bij de hand heeft.)
- Madelynn probeert de aanval te ontwijken door naar links te stappen. Ze haalt tegelijkertijd uit met haar bijl naar Georges buik.

Madelynn stapt niet snel genoeg opzij, waardoor George haar raakt met het boek. Hierdoor wordt haar uithaal met de bijl enigszins van richting veranderd: ze raakt George's been en laat een diepe snee achter.

Gefrustreerde scheldwoorden verlieten Madelynns mond, terwijl haar arm van richting veranderde. Ze voelde echter hoe ze George raakte, maar ze kon niet zien waar. Het boek had haar, ondanks haar poging om de aanval te ontwijken, geraakt en ze had even nodig om te herstellen. Ze voelde zich enigszins door een blender gehaald, maar dat kon natuurlijk ook gewoon het resultaat zijn van de Hongerspelen in het algemeen. Ze moest hier verdorie een einde aan maken!

Haar scheldwoorden waren echter niets in vergelijking met de gepijnigde kreet die George slaakte. De jongen had het boek uit zijn hand laten vallen en was ineen gekrompen, hoewel hij in dubio leek of hij opnieuw de aanval in moest zetten. Wellicht werd hij afgeleid door het bloed, ondanks dat hij de bijl goed in de gaten leek te houden. Madelynn zag hoe de wond rood kleurde, en ze wist dat ze een diepe snee veroorzaakt moest hebben. Dit deed zo veel meer zeer dan nodig was! Als hij nou gewoon even bleef staan, zodat ze hem snel de dood in kon helpen. Was dat niet beter voor hen allebei?

Madelynn trok haar bijl terug, en George deed zijn best om weg te komen, waardoor hij zichzelf enkel meer pijn bezorgde. Zowel zijn schouder als been bloedde, en elke verkeerde beweging deed waarschijnlijk een nare pijnscheut door zijn lichaam schieten. En waar kon hij ook heen? Dit was een doolhof, dus de kans was groot dat hij tegen een spiegel opknalde nog voordat de Presidente ‘Happy Hunger Games’ kon zeggen. Dat leek George zich ook te beseffen.
Het deed Madelynn zeer om de jongen zo te zien. Ze had hem opgejaagd en ze had hem niet vergeven voor wat hij Dean had aangedaan, maar hij was ook nog steeds een kind dat de pech had gehad om hier te belanden – met haar. Nu had zij natuurlijk ook gewoon pech gehad. Het had iedereen kunnen overkomen, maar nee, eerst Caleb en nu zijzelf. Ze wilde echter niet dat de geschiedenis zich zou herhalen. Ze wilde niet zoals Caleb eindigen.

Zonder hem echt aan te vallen, probeerde Madelynn te voorkomen dat George er vandoor kon gaan. Ze had het vermoeden dat ze hem wel bij zou kunnen houden, in ieder geval in de staat waarin hij nu verkeerde. Wellicht dat de jongen de verleiding niet eens zou kunnen weerstaan om te kijken welke spullen ze had achtergelaten bij de ingang als hij tot daar zou kunnen komen, en kon ze hem daar al te grazen nemen. Maar liever wilde Madelynn dat gewoon allemaal voorkomen. Ze was er helemaal klaar mee. De Hongerspelen hadden nu wel lang genoeg geduurd.

Met zijn hand probeerde George het bloeden van zijn wond te stoppen, en Madelynn nam een beslissing. Ze moest wat doen. Hij moest dood, en snel. Was dat niet het meest menselijke wat ze in haar situatie kon doen – er snel een einde aan proberen te maken? Misschien was dit gewoon iets wat ze zichzelf vertelde om zich groot te kunnen houden, maar ze had in ieder geval een besluit genomen. Nu moest het alleen nog lukken…
Haar bijl was op het moment niet in een aanvalspositie, maar de tonfa had ze nog altijd gereed. Ze besloot het maar gewoon te doen. Ze keek naar George. Ze zag de brandwonden die hij had opgelopen in het brandende huis, en ze zag zijn gezicht. Een gezicht dat ze nooit zou kunnen vergeten als ze dit zou overleven.
En toch haalde Madelynn uit met de tonfa, mikkend op zijn nek en hoofd. In ieder geval een van hen zou deze dag niet overleven, en voor Lynn stond het vast wie van hen het loodje moest leggen. Misschien dat ze snel zou volgen. Ze wist het niet. Misschien zou ze falen en wist hij haar wel te overmeesteren. Misschien bedachten de spelmakers spontaan dat ze ook maar gewoon aan haar einde moest komen. Misschien stonden de overige Tributen haar buiten wel op te wachten. Misschien besloot ze er zelf nog wel een einde aan te willen maken. Madelynn was niet in staat te voorspellen wat er zou gebeuren. Ze wist alleen dat haar tonfa op George af bewoog en dat hij dood moest. Wilde ze overleven, dan moest hij dood.

OOC: This is so hard... You know where to find me if I screwed up. ^^;

TL;DR
- Madelynn wordt geraakt en moet even herstellen van de klap; George wordt geraakt, schreeuwt en krimpt ineen.
- Madelynn trekt haar bijl terug en George doet een poging om weg te komen, maar doet zichzelf hierbij meer pijn en George lijkt zich te realiseren dat het moeilijk zal worden om snel en ongeschonden met spiegelhuisje te verlaten (want nou ja, spiegeldoolhof).
- Madelynn voelt zich schuldig, maar wil niet zoals Caleb eindigen.
- Madelynn probeert George met haar bijl te blokkeren, om te voorkomen dat ie er alsnog vandoor gaaat.
- George probeert het bloeden van zijn beenwond te stoppen, en Madelynn neemt het besluit om weer aan te vallen.
- Madelynn haalt uit met haar tonfa naar George’ nek/hoofd. (via de zwaai zou hij dus ongeveer schuin van achter op George af moeten komen, denk ik?)