De tonfa van Madelynn had George goed geraakt, en even leek het erop alsof hij uitgeschakeld was. De klap die ze had toebracht had ervoor gezorgd dat hij het bewustzijn verloor, maar helaas niet voor lang. Madelynn had verwacht meer tijd te hebben en werd verrast door een verzwakte maar panikerende George. Voor ze het wist schreeuwde ze het uit van de pijn, een geluid dat op akelige wijze in het huisje nagalmde. In een reflex nam ze haar bijl in de hand en eindigde ze het leven van George voorgoed. Een kanonschot zorgde ervoor dat Madelynn adem kon halen en de schade kon opnemen.

En de schade bleek groot en ranzig. Het was naar om naar te kijken en je hoefde geen arts te zijn om te weten dat ze wel een sponsoring (of twee) kon gebruiken. Maar wie had daar nog geld voor in dit stadium van de Spelen? Mensen in het Capitool, beantwoordde ze haar eigen vraag in gedachten. Vast en zeker. Maar zouden er daar mensen zijn die haar willen sponsoren? Madelynn kon het zich moeilijk voorstellen dat er mensen waren die iemand als zij wilden helpen. Ze was immers een verrader en een moordenaar. Maar natuurlijk realiseerde ze zich ook dat dit mogelijk in haar voordeel kon werken. Ze had het immers wel over de mensen in het Capitool.

Haar eerste prioriteit was het bloeden stelpen en de wond verbinden. Dat bleek moeilijker dan gedacht, want dit was niet de eerste nare wond die ze had opgelopen in de Arena. Haar kleren waren reeds voor grote delen aan flarden gesneden om als verband te dienen en de drukverbanden uit de EHBO-kit had ze de afgelopen paar dagen ook wel dermate vaak gebruikt dat ze weinig fris meer waren. Ze ging echter maar op zoek naar het schoonste stuk dat ze kon vinden en bond het om haar buik heen. Ze wist dat het waarschijnlijk niet genoeg was, maar voor nu was het alles wat ze kon doen.

Met moeite en pijn strompelde ze het huisje door, en zo voorzichtig als ze kon raapte ze haar messen op van de grond en die stopte ze in haar tas. Ze zag nu ook dat het boek waar George haar mee geraakt had een encyclopedie was, en de jongen bleek meer van dat soort dingen bij zich te hebben – schoolspullen. Zijn pijltjes waren nergens te bekennen. Ze besloot zijn spullen te laten liggen, waarna ze moeizaam haar weg naar buiten zocht. Ze pakte al haar spullen op en verplaatste zich naar buiten, waar ze haar spullen iets westelijker op het platform weer liet vallen.

Het voelde alsof ze een marathon had gelopen, maar in wezen was het misschien net tweehonderd meter die ze had weten te overbruggen. Voor ze zich liet zakken op de grond keek ze om zich heen, maar verder dan denken dat Nakoma bij de Hoorn zat en de rest ergens in het noordelijke moeras vertoefde kwam ze niet. Ze was om eerlijk te zijn ook te moe om zich er zorgen over te maken. Eenmaal op de grond kon ze niet goed zitten vanwege haar wond, die meer pijn deed dan ze wilde toegeven. De tranen stonden haar in de ogen, maar ze probeerde zich groot te houden. Ze had hulp nodig en als ze daarop hoopte, dan moest ze nu niet als een aansteller gaan zitten janken.

Madelynn keek toe hoe een hovercraft het lichaam van George ophaalde, en ze sloeg haar ogen neer, maar moest tegelijkertijd een pijnscheut verbijten. Ze verdiende deze pijn echter. Ze was er zeker van dat de mensen in District 4 dat zouden denken, en ze wist dat ze het zelf dacht. Ze voelde zich een monster.
Na een van haar flesjes te hebben leeggedronken besloot Madelynn te gaan liggen. Ze wist niet hoe veilig dat was, om hier open en bloot te gaan liggen, maar ze wist dat ze zich sowieso nergens veilig zou voelen. Het was nog niet lang geleden dat ze een goede nachtrust had gehad, en ze vermoedde dat deze nacht minder rustgevend zou zijn dan ze wenste, maar ze voelde zich uitgeput – wellicht meer geestelijk dan lichamelijk. Het duurde niet lang voor ze in slaap viel.


Het was al bijna middag, toen Madelynn wakker werd. Het liefste wilde ze zich nog drie keer omdraaien, maar toen ze een poging waagde kon ze het wel uitschreeuwen van de pijn. De wond. Hij leek erger te zijn geworden, en erop gaan liggen was natuurlijk niet bevorderlijk. Ze schold, terwijl ze overeind kwam en keek hoe ze eraan toe was. Dat ging sowieso beter nu het buiten licht was, hoewel ze enigszins gewend begon te raken aan de nachtelijke avonturen.
En laten we er vooral niet langer omheen draaien: de wond was een verschrikking. Het was bloederig en vies en het stonk. Bovendien begon de huid erom rood te kleuren. Madelynn was al sinds het begin van de Spelen bang geweest dat wonden gemakkelijk zouden ontsteken, maar ze vreesde dat het nu dan toch echt zover was. En dat kon niets goeds betekenen. Nu was een mensenbeet ook niet de schoonste wond die ze zich kon bedenken - want ja, George had Madelynn in haar buik weten te bijten. Een laatste aanval die haar zelfs na zijn dood gemakkelijk fataal zou kunnen worden.

Naarmate de dag verstreek begon Madelynn zich steeds slechter te voelen. Ze begon koorts te krijgen en de wond begon te zwellen. God, wat wilde ze graag dat dit allemaal voorbij was. Toch probeerde ze zich niet te laten overmeesteren door de pijn. Ze wist het zelfs voor elkaar te krijgen om haar flesjes te vullen met water en dit te koken. Tevens wist ze zichzelf op een brunch te trakteren, maar erg scheutig was het allemaal niet. Sowieso werd elk gevoel van genoegen tenietgedaan door de toenemende pijn waarin het meisje verkeerde.

De wond bleef verslechteren en Madelynn kon de wond niet langer met iets bedekken. De korstjes zaten vastgeplakt aan het verband, wat ze voorzichtig probeerde los te weken, maar de frustratie binnenin haar stapelde zich op. Ging ze nou echt op deze manier sterven, na alles wat ze had gedaan in de Arena? Na alle gevechten was het een infectie die haar bij Caleb zou brengen?

Het was niet heel veel later, toen Madelynn plots werd opgeschrikt door een nieuwe aanval van bliksem, waardoor de Hoorn des Overvloeds uit elkaar knalde. Ze schrok zich dood, waardoor ze bewegingen maakte die ze beter had kunnen laten. Ze moest zich verbijten, maar alsnog liepen de tranen over haar wangen. Tevens merkte ze dat ze zich zwakker begon te voelen, alsof de koorts het van haar wil begon te winnen. Ze keek op en zag Nakoma richting het moeras bewegen. Madelynn wilde niets liever dan haar volgen, maar ze wist dat ze die wandeling onmogelijk kon overleven.

De uren die volgden lag ze op haar rug, smeltend in de zon, terwijl de infectie en haar verschijnselen enkel erger werden. Ze had niet de kracht om op te staan en te verplaatsen. Zachtjes praatte ze tegen de camera’s, én tegen zichzelf. Ze moest dit volhouden. Er moest hulp komen. “Ik wil naar huis,” murmelde ze. “Ik wil vechten. Ik ben nog niet klaar hier. Nakoma… Nakoma leeft nog. En ik heb haar helemaal niet meer gesproken. Ik wil vechten. Ik wil naar huis.”
Op een gegeven moment begon Madelynn zich echt hondsberoerd te voelen, en zo zwak dat ze het idee had dat ze elk moment haar laatste adem kon uitblazen. Dat was zo’n ontzettend beangstigende gedachte, en met een mes kraste ze vrijwel onleesbaar  ‘M+C’ in het houten platform. Tevens kraste ze ‘MEN’ in het hout: Madelynn, Eloise en Nakoma. “Sorry,” mompelde ze, wetende dat zij degene was die het bondgenootschap echt verraden had, en niet Nakoma.

Even leek het heel slecht te gaan, maar na wat water en iets te eten begon Madelynn toch weer een beetje op te krabbelen. De marteling was zwaar, want ze wist dat ze zich waarschijnlijk snel weer slechter zou voelen. Ze was bang om te gaan slapen, bang dat ze haar ogen niet meer open zou doen, maar uiteindelijk moest ze toegeven. De hitte van de Arena en de koorts waren een onprettige combinatie en Madelynns lichaam was klam van het zweet. Ze sliep onrustig, met de gezichten van de Tributen die haar geen rust leken te gunnen.

Uiteindelijk was het een schreeuw die Madelynn die nacht uit haar slaap had gehaald. Was dat Nakoma?! Ze voelde zich beroerd en de wond was alleen maar groter, roder en viezer geworden. Ze moest het ontsmetten, maar met welk vleugje magie in deze ranzige Arena moest ze dat doen? Haar aandacht verschoof terug naar het geluid dat ze had gehoord, en ze bleef luisteren, maar daarna hoorde ze niets meer. Madelynn vroeg zich af of ze zich de schreeuw had verbeeld, iets wat ze niet aan zichzelf kon bewijzen… Maar wat als dat niet zo was? Ze realiseerde zich dat Nakoma dan waarschijnlijk evenwel in de problemen zat.

Gepijnigd kwam Madelynn enigszins overeind. Met moeite wist ze een van haar flesjes te pakken te krijgen en onrustig dronk ze wat water. Elke slok die ze nam was pijnlijk, maar ze moest volhouden. Het zou waarschijnlijk niet lang meer duren voordat het volkslied zou klinken. De twaalfde dag zou dan beginnen. Hoe lang nog totdat er een winnaar zou zijn?

Madelynn kreeg gelijk en niet veel later klonk het volkslied. Het gezicht van George verscheen en het meisje dwong zichzelf te kijken. Ze wist niet zo goed wat ze voelde, want er was zo veel pijn en hitte en gevoelens die ze niet eens meer kon identificeren. Het was frustrerend om hier niets tegen te kunnen doen, terwijl ze zo graag wilde. Ze was bereid om alles te doen, maar het werd even heel goed duidelijk gemaakt dat zij het hier niet voor het zeggen had.
Toen het beeld weer verdween, zakte Madelynn weer voorzichtig tegen de grond. Ze wilde haar ogen weer sluiten, maar dat had ze ondertussen zo veel gedaan, dat ze de slaap niet kon vatten. Bovendien deed alles zeer. Niet alleen de wond, maar eigenlijk haar hele lichaam. Mentaal voelde ze zich niet veel beter en het voelde echt alsof ze aan het aftakelen was. Was dit hoe het voelde om dood te gaan?

En het enige wat ze kon doen was afwachten, en hopen dat iemand haar wilde helpen.

De kansen leken bepaald niet  in haar voordeel te zijn.


OOC: Ik hoop dat het zo allemaal erg genoeg is. :c

TL;DR
- Voordat Madelynn George weet te vermoorden, weet hij haar een flinke wond toe te brengen.
- Madelynn weet dat de wond ernstig is en het doet zeer. Ze doet haar best het te verbinden.
- Madelynn verzamelt haar messen en strompelt naar buiten.
- Madelynn weet naar G9 te komen (daar in het driehoekje richting het prieel) en gaat daar maar liggen, want pijn, en gaat daar slapen, nadat George’ lichaam is opgehaald.
- Madelynn wordt tegen de middag weer wakker en heeft pijn. De wond begint te infecteren.
- Madelynn begint zich slechter en slechter te voelen.
- Madelynn schrikt op van de ontploffende Hoorn en ze ziet Nakoma richting het moeras gaan.
- Madelynn ligt een beetje hulpeloos in de zon, praat tegen zichzelf en de camera’s, en krast wat in het platform. Ze lijkt echt haar einde te naderen.
- Madelynn krabbelt toch weer een beetje op, maar ze weet natuurlijk niet voor hoe lang. Ze voelt zich ook nog steeds slecht en de wond wordt steeds minder.
- Madelynn valt in slaap, en wordt uiteindelijk gewekt door Nakoma’s schreeuw.
- Madelynn drinkt wat en wacht tot het volkslied.
- Madelynn gaat weer liggen, maar kan de slaap niet vatten, en ze voelt zich behoorlijk slecht. (Was dit hoe het voelde om dood te gaan?)

De schreeuw die vervolgens klonk deed een rilling over haar rug lopen. Dat klonk alweer als Nakoma. Fuuuuuck. Hoe stom het misschien ook was, Madelynn wenste dat ze haar oud-bondgenote kon helpen - dat ze nu niet zielig lag te zijn en naar het gevecht toe kon sprinten, wat messen kon werpen en alle tegenstanders een pijnloze dood laten sterven. Minus Nakoma, dus. Madelynn wist niet eens waarom ze het dacht. Een happily ever after zat er toch niet in. Dus waarom zou ze in dat geval Nakoma niet meteen de dood in willen sturen? Dat zou haar waarschijnlijk nog de meeste kans geven om dit te winnen.
Madelynn kreunde lichtjes, toen ze een klein beetje overeind kwam en een tweede gil vulde de Arena. Dat was niet Nakoma, realiseerde Madelynn zich, en het deed haar nadenken over de andere Tributen die nog in leven waren. Dat was wellicht ook voor het eerst. Niet in het algemeen natuurlijk, maar over de desbetreffende Tributen had Madelynn zich tot dusver weinig zorgen gemaakt – of helemaal geen, eigenlijk. Ze had hen enorm onderschat, die jongen uit Tien en dat meisje uit Elf. Ze kon hun gezichten niet voor de geest halen, wat al wel aangaf hoeveel indruk ze op Madelynn hadden gemaakt. Het meisje had een gekleurde huid, herinnerde ze zich echter, net als Nakoma. In District 7 was dit niet zo heel veel voorkomend, dus had het automatisch Madelynns aandacht getrokken. Ze vond het altijd wel… mooi om te zien.

En daar lag Madelynn, even verdiept in haar gedachten, maar plots hoorde ze iets niet ver bij haar vandaan. Geschrokken keek ze om zich heen, zonder al te veel te bewegen. Het duurde niet lang voordat haar blik op een parachute viel, en ze wist meteen wat dat betekende: sponsoring. Een gevoel van opluchting ging door haar heen, maar ze probeerde het euforische gevoel meteen de kop in te slaan. Het was immers niet gezegd dat dit een levensreddende sponsoring ging zijn. Dyson deed vast wat hij kon (hoopte Madelynn dan maar), maar misschien was een flesje water alles wat hij voor haar had kunnen doen. Het was beter om niet té optimistisch te zijn in deze situatie.  
Even dacht Lynn zelfs dat het een grap was, dat het een droom was of dat ze zich gewoonweg dingen verbeeldde. Het duurde even voordat de pijn het weer van haar overnam en ze niet anders kon dan als een wanhopig hoopje mens naar de parachute te bewegen. Wat kon het haar ook allemaal schelen? Als ze zich dit inbeeldde, dan betekende dit waarschijnlijk dat ze ijlde en ze bijna doodging. Dus wat had ze te verliezen?
Voorzichtig haalde ze de parachute weg en zocht ze haar weg naar de sponsoring. Het deed zeer om te bewegen en haar hoofd voelde vreemd, maar ze wist dat ze dit moest doen. Als het echt was, dan moest ze nog even volhouden en dan kon ze er wellicht weer even tegenaan. Wat ze zag was verband, en – O mijn God, ik houd van jullie, wie jullie ook zijn! – pijnstillers. Het waren er maar twee, maar ze nam er meteen een van in. Hoe sneller dat ging werken, hoe beter.

Ze had de pijnstiller echter nog maar net weggewerkt, toen ze de tweede parachute zag. Nu begon ze echt te twijfelen of dit allemaal wel echt was, maar natuurlijk ging ze erheen. Deze sponsoring was nog beter dan de vorige, realiseerde Madelynn zich, die in een wat bijzondere houding zat om zichzelf en de wond maar zoveel mogelijk te ontlasten. Ze zag meer spullen om de wond te verzorgen, waaronder ontsmettingsmiddel.
Thank you, dacht ze, maar tegelijkertijd bewoog ze haar mond mee, zodat Panem kon zien dat ze de hulp waardeerde. Dat was logisch natuurlijk, maar je kon niets als vanzelfsprekend beschouwen. Ze was de mensen die hun geld uitgaven ten behoeve van haar ontzettend dankbaar. Het gaf haar wellicht nog een kans om te winnen. Dat was natuurlijk echter wel heel afhankelijk van hoe het gevecht afliep, én wat de spelmakers nog voor de Tributen in petto hadden. Als ze überhaupt nog iets nodig achtten. Wellicht was iedereen er ondertussen wel slecht aan toe en zou vandaag hoe dan ook de laatste dag van de Hongerspelen zijn. Madelynn hoopte het. Het duurde nu eigenlijk al veel te lang.

Net op het moment dat Lynn wilde beginnen met Operatie Herstelwerkzaamheden, en ze het flesje ontsmettingsmiddel in handen nam, vertelde een plots kanonschot dat het voor iemand einde verhaal was. Het einde naderde dus inderdaad. Madelynns was echter geschrokken en haar hand bleef in de lucht hangen, terwijl haar lichaam zachtjes begon te trillen. Even, in een moment van verstandsverbijstering, vroeg ze zich af of dit kanonschot voor haar bedoeld was. Was ze zojuist bezweken aan haar verwondingen?
Dat was natuurlijk niet waar. Madelynn voelde de pijn nog steeds, zeker nu ze enigszins overeind was gekomen om de spullen te pakken. De pijn zou verdwenen moeten zijn als ze nu dood was. Dat was toch wat de dood zo mooi maakte - dat je dan overal vanaf was? Maar nee, Madelynn zat nog en ze ademde nog - en ze huilde nog. Ze wilde het niet aan zichzelf toegeven, maar na de verscheidene pijnkreten die ze had gehoord, vreesde ze nu meer dan ooit voor Nakoma’s leven.

De kans was echter aanwezig dat Madelynn nooit zou ontdekken wie er zojuist gestorven was. Het was nog bijna een volledige dag tot het volkslied weer zou klinken, en op het moment was het maar afwachten of ze dat zou redden. Ze wist natuurlijk niet of de andere Tributen er beter aan toe waren, en of het gevecht over was. Misschien dat geen van hen deze dag zou kunnen overleven zonder degelijke hulp. Maar het voordeel was, Madelynn had al hulp. Als ze nog iets wilde, dan moest ze hier gebruik van maken.
Misschien leefde Nakoma nog, en konden ze ervoor zorgen dat een van hen naar huis kon terugkeren. Maar als het echt Nakoma was voor wie het kanonschot had geklonken, dan moest Lynn de schuldige daarvoor betaald zetten. Dat was ze Nakoma, na alles wat ze samen hadden meegemaakt, toch zeker verschuldigd!

Niet veel later had Madelynn haar handen ontsmet met wat jodium, en ze vreesde dat het verschrikkelijke pijn zou doen om haar wond met dat spul schoon te maken, maar wilde ze nog kunnen vechten, dan moest ze wel. Dus daar ging ze, gewapend met het gaaskompres en het ontsmettingsmiddel op de wond af.
Madelynn moest een schreeuw onderdrukken. Het prikte als een gek en het kostte moeite om door te gaan. Enkel de hoop dat ze District 7 en haar familie ooit terug zou kunnen zien, gaf haar de kracht en moed om door te gaan - en wraak. Nakoma.
Madelynn was er wel even mee bezig, zo lang en zo gefocust dat ze helemaal niet doorhad dat een derde sponsoring naar beneden kwam zetten.  Eerst maakte ze de wond goed schoon, en vervolgens gebruikte ze het verband om de wond ook schoon te houden. Het voelde niet fijn, maar wel schoner.

Toen dat gebeurd was nam Madelynn een paar slokken water, terwijl ze haar gedachten in het gareel probeerde te houden. Pijn en verschillende emoties gingen door haar heen, en het kostte moeite om niet gewoon in huilen uit te barsten. Wie er ook nog over waren, ze moesten dood. En als Nakoma dood was, dan moest de rest zeker dood.
Op het moment dat ze het flesje terug wilde stoppen in haar tas, viel Madelynns blik op iets glimmends, niet ver van haar vandaan. Had ze nu echt gemist dat er nog een sponsoring naar beneden was gekomen? Het leek er wel op, want toen ze het pakket openmaakte vond ze opnieuw allerlei spullen die ze ontzettend goed kon gebruiken. Meer ontsmettingsmiddel en meer verband, maar ook antibiotica, en dat was iets waar Madelynn ontzettend blij mee was. Ze las de gebruiksaanwijzing en begon vervolgens meteen met de kuur.
Vervolgens vond Madelynn het berichtje dat bij deze sponsoring zat: ‘Hak ze in de pan!’ Ze kon een grijns niet onderdrukken, en ze voelde zich gesterkt door deze woorden. Sowieso was de hulp die ze nu had ontvangen erg bemoedigend. Ze kon dit! “Ik ga mijn uiterste best doen,” sprak ze vastberaden. “Bedankt.”  

Eenmaal alles gedaan met de sponsoringen wat ze kon doen voor nu, besloot Madelynn nog wat te drinken, wat overtollig vocht te lozen, en weer rustig te gaan liggen. Ze was nog steeds niet moe, maar na een tijdje merkte ze dat de pijnstiller begon te werken. Haar hoofd begon iets minder vreemd te doen en ze durfde te vermoeden dat de koorts iets begon te dalen.
Uiteindelijk wist Madelynn toch nog weer even in slaap te vallen, en tegen de tijd dat de zon begon op te komen werd ze weer wakker. Ze voelde zich uitgeblust, maar toch iets minder stervende dan de dag ervoor. Ze vond de kracht om haar spullen bij elkaar te rapen en te verplaatsen naar het prieel dat niet ver van haar verwijderd was. Nu de zon weer opkwam was het beter om niet in de volle zon te zitten, en zo kon ze de omgeving alsnog in de gaten blijven houden.
Ze dronk wat uit een van haar flesjes en hield zich verder aan de antibioticakuur. Ook besloot ze haar tweede paracetamol in te nemen, want de pijn leek weer te verergeren. Met een beetje geluk voelde ze zich tegen de tijd dat die was uitgewerkt al iets beter, maar anders gaf ze zichzelf zo in ieder geval even de tijd om een beetje te herstellen. Ze was in ieder geval niet van plan om veel wilde dingen te doen vandaag.

TL;DR
- Screams. Madelynn is met haar hoofd bij de andere Tributen.
- Madelynn krijgt sponsoring 1 (ze neemt pijnstiller 1) + 2
- Kanonschot voor Nakoma. Madelynn denkt even dat het voor haar is, maar vreest dan voor Nakoma’s leven.
- Madelynn  maakt haar wond schoon en verbindt de wond.
- Madelynn krijgt sponsoring 3. Ze begint meteen met de antibiotica.
- Madelynn gaat weer liggen, valt nog even in slaap en wordt weer wakker als het licht begint te worden.
- Madelynn verplaatst zichzelf en haar spullen naar het prieel, zodat ze niet in de volle zon zit.
- Madelynn neemt pijnstiller 2 ook.

Het duurde niet heel erg lang, voordat Madelynn beweging opmerkte in de Arena. Het deed haar rillen, en eigenlijk durfde ze niet te kijken. Ze was bang voor wie ze zou zien. Misschien dat ze het in haar hart al wel een beetje wist, want toen ze opkeek en Lonnie en Leilah zag, gebeurde er niets. Ergens had ze van zichzelf verwacht dat ze zou gaan schreeuwen en haar messen in het hout onder zich zou smijten, maar ze deed niets. Enkel haar ademhaling begon onrustiger te worden, alsof ze vanbinnen toch aan het panikeren was. Dat was wellicht waar, want ze kon het nu onmogelijk nog ontkennen:  Nakoma was dood.

Madelynn sloeg haar ogen neer toen het eindelijk echt was doorgedrongen, en ook realiseerde ze zich dat de twee overgebleven Tributen de laatste obstakels waren om terug te kunnen keren naar huis. Nakoma hoefde ze misschien niet meer te vermoorden. Zij was heengegaan, maar deze twee kinderen zou ze waarschijnlijk toch een duwtje in de rug moeten geven. Voor zover Madelynn kon zien waren ze wel gewond, tenzij ze enkel die indruk hadden willen wekken door met verband rond te lopen. Madelynn had echter ook schreeuwen gehoord die niet van Nakoma afkomstig waren, en durfde er daarom wel vanuit te gaan dat haar oud-bondgenote hen ook had weten te verwonden.

Even bestudeerde Madelynn het tweetal. Ze had niet het vermoeden dat de twee haar in de gaten hielden, maar misschien vergiste ze zich daarin. Niet dat het uitmaakte. Een verrassingsaanval zat er toch al niet meer in. Op het eerste gezicht was het Lynn niet opgevallen, maar toen ze langer keek zag ze dat de twee hand in hand liepen. Een frons kon ze niet onderdrukken, en ze vroeg zich af wat ze zouden doen als Madelynn de eerste zou zijn die nu zou overlijden. De manier waarop ze samen liepen, het deed haar denken aan hoe ze met Caleb had willen lopen – aan een stelletje. Hoe konden ze zo met elkaar omgaan, hier in de Arena? Hoe konden ze elkaar überhaupt nog vertrouwen nu ze nog maar met z’n drieën waren? Was Madelynn nou echt zo’n slecht persoon dat zij haar bondgenote had verraden – dat ze niet langer het vertrouwen op kon brengen?
Madelynn had al snel door dat de Tributen waarschijnlijk richting de plek van de Hoorn aan het lopen waren. Ze kon de gedachte dat ze schattig waren samen echter niet uit haar hoofd verbannen. Het was een beetje jammer van het verband, maar anderzijds was het schattig om naar te kijken. Madelynn vond het een beetje naïef wellicht, maar dat hoorde misschien wel bij de leeftijd. Zo onschuldig, en tegelijkertijd zo schuldig. Ze waren immers wel verantwoordelijk voor Nakoma’s dood.

Het was desondanks moeilijk te geloven dat deze twee kinderen Nakoma aan haar einde hadden weten te brengen, en Madelynn was niet van plan hen nog langer te onderschatten. Behalve dat ze nu ook Nakoma’s wapens tot haar beschikking hadden, moesten ze zelf ook wel iets hebben gehad, wilden ze in staat zijn hun zwaarbewapende tegenstander te overmeesteren. Madelynn kon zich nog niet echt verheugen op het moment dat ze tegenover hen stond en alles persoonlijk zou ontdekken, maar iets in haar zei haar dat vandaag de laatste dag zou worden van de Spelen. Daarom bedacht ze een tactiek om toe te passen als ze tegenover Leilah en Lonnie zou staan, echter hopend dat ze zouden sterven voordat ze bij hen was.

Madelynn had dan ook al een besluit genomen. Hoewel ze bij lange na geen honderd procent was op dit moment, was ze zich toch een stuk beter gaan voelen dan de dag ervoor. Ze balanceerde niet meer op het randje van de dood, en ze achtte zichzelf in staat om weer overeind te komen en te verplaatsen. Na een wat karig ontbijt en wat water was het tijd om de aanval weer in te zetten!
Op een redelijk normaal tempo begon Lynn over het platform in oostelijke richting te lopen. Ze liep langs het huisje waar ze George had vermoord en het huisje dat was platgebrand, waarna ze haar weg naar het noorden vervolgde. Daar kwam ze natuurlijk langs de kano’s van Dean en in de verte meende ze de overblijfselen van een opblaaskrokodil te zien drijven. Ze wist niet hoe lang het zou duren voordat Leilah en Lonnie van haar weg zouden lopen, en of ze dat zouden doen, maar ze besloot iets van actie te moeten ondernemen – nog meer actie dan hun kant oplopen. Stoïcijns probeerde ze de wankele houten toren waar ze Skaire hadden vermoord te negeren, waarna ze al haar moed en kracht bijeen raapte en iets door de Arena schreeuwde, terwijl ze naar Lonnie en Leilah keek.

“LET’S END THIS…”

“NOW!”


TL;DR
- Lynn ziet Lonnie en Leilah --> Nakoma's death confirmed.
- Lynn bestudeert L&L en snapt het eigenlijk niet. (how are they so cute, how did they kill Nakoma)
- Lynn bedenkt een tactiek en besluit op L&L af te gaan (met d'r spullen, obviously, langs alle nare herinneringen)
- Lynn schreeuwt naar L&L om het nu te beëindigen samen.

Madelynn wist niet wat ze had verwacht dat er zou gebeuren, maar bijna gedwee vervolgden Lonnie en Leilah hun weg naar de Hoorn des Overvloeds, of wat daar van over was. Er hadden zich vele uiteenlopende scenario’s afgepeeld in haar hoofd, maar dat ze bereid zouden zijn om het gevecht daadwerkelijk aan te gaan, dat had Lynn niet verwacht – en om eerlijk te zijn wist ze ook niet of ze er blij mee was. Er was nu geen weg meer terug.

Graag zou ik willen zeggen dat Madelynn hier klaar voor was, maar dat zou een grove leugen zijn. Ze voelde haar hartslag omhoog gaan en ze was nerveus. Alles hing nu van dit gevecht af - van haar wapens, van de wapens van haar tegenstanders en hoe goed ze elkaar zouden weten aan te vallen en te ontwijken. Nog twee doden en iemand kon terugkeren naar huis. Dat kón zij zijn. Het enige wat ze moest doen was die twee kinderen doden. Zo simpel was het.

Maar natuurlijk was dat helemaal niet simpel. Madelynn was er al wel achter hoe erg deze kleine twee weken haar de rest van haar leven zouden achtervolgen als ze dit zou overleven. Ze had nu al nachtmerries, en die zouden waarschijnlijk niet zomaar overgaan, áls ze al ooit over zouden gaan. Was dat een verleidelijke toekomst? Wilde ze zo leven? Waarschijnlijk niet, maar ze wilde ook niet dood. Ze dacht aan haar ouders en aan haar broers. Wat zou er van hen worden als ze nu zou sterven? Zouden ze sterk zijn, of zouden ze instorten, zoals Madelynn zelf na de dood van Caleb?
God, Caleb… Daar kon ze nu niet eens aan denken. Ze had willen winnen om hem trots te maken, maar om eerlijk te zijn was ze bang voor een eventueel weerzien. Ze had zo veel slechte dingen gedaan hier in de Arena. Ze had mensen vermoord, bondgenoten verraden en haar districtgenoot vermoord. Zou Caleb haar nog leuk kunnen vinden? Zou hij haar überhaupt nog willen zien?

Het was echter niet het moment om daarover na te denken. Ze moest zich gereed maken. Ze klemde haar hand steviger om de zweep in haar linkerhand, terwijl ze de messen gereed hield om mee te kunnen gooien. Haar bijl had ze zo gestopt dat ze hem gemakkelijk zou kunnen pakken zodra ze de messen kwijt was geworden. Het was geen gemakkelijke afweging om te maken. Welke wapens wel en welke niet? Te veel wapens konden haar vertragen, maar met te weinig wapens kon ze zomaar zonder wapens komen te zitten, en dat was wel het laatste wat ze nu wilde.

Voor mensen die nooit in de Arena hadden gestaan was het waarschijnlijk onmogelijk om voor te stellen hoe Madelynn zich voelde. Er waren zo veel emoties die door haar heen gingen, en het was moeilijk om zichzelf ervan te overtuigen dat ze dit écht wilde overleven. Natuurlijk wilde ze niet dood, maar of ze het wilde overleven was echt niet meer vanzelfsprekend. Om deze twijfels naar de achtergrond te verdrijven dacht ze aan Nakoma. Dit was voor haar, voor haar bondgenoot die er vanaf het begin voor haar was geweest. Dankzij Nakoma stond zij hier nog. Lynn moest haar bondgenote wreken. Dat was wat ze ging doen – en misschien overleefde ze dat; misschien ook niet.

Madelynn kwam steeds dichter bij Lonnie en Leilah, van wie ze de gezichten, verwondingen en wapens nu beter kon zien. Het scheelde tevens dat het nu licht was. Een groot deel van de gevechten waren midden in de nacht geweest. Het zou nu een stuk gemakkelijker zijn om te mikken, zeker van een afstandje. Lynn keek naar haar tegenstanders, die nog steeds hand in hand stonden. Ze kon het echt niet helpen om te denken hoe schattig ze waren, en het was jammer dat ze die band moest verbreken. Maar aan de andere kant… anders moesten ze het zelf gaan doen, en dat zou waarschijnlijk ook niet gemakkelijk zijn.
Qua wapens leek Madelynn op het moment in het voordeel te zijn. Ze zag het meisje echter met een soort zwaar staan, dat om eerlijk te zijn te groot leek voor haar. Nu zag ze er gespierder uit dan Lynn zich kon herinneren, maar misschien lag dat ook wel aan haar – op het moment zag waarschijnlijk iedereen tegen wie ze moest vechten er sterker uit dan ze leuk vond. De jongen... hij hield de maar al te bekende drietandjes vast. Het kostte Madelynn moeite om niet te roepen ‘DIE ZIJN VAN NAKOMA, ELLENDELING!’… maar ja, wat was er in dat geval allemaal niet van haar. Het bleef echter een vreemd gezicht om de wapens in handen van haar mannelijke tegenstander te zien. Het klopte niet, en het voedde Madelynns woede. Voor Nakoma, motiveerde ze zichzelf.

Gefocust betrad Madelynn het platform waar zich ooit de Hoorn des Overvloeds had bevonden. Haar tegenstanders wachtten aan de zuidkant, terwijl zij aan de oostkant het platform betrad. Ze liet haar tas met water en medicijnen achter op de grond en liep toen door tot ze op enkele meters afstand van haar tegenstanders stond. Zij stonden gereed; Madelynn nu ook. Ze maakte zich vooral zorgen om dat wapen van het meisje, en ze achtte de kans groot dat dit wapen Nakoma het leven had gekost. Ze zou haar uiterste best doen om de Tributen op afstand te houden, maar qua afstandswapens leek zij in het voordeel te zijn. Zodra haar tegenstanders haar kant op zouden komen, zou ze hen met liefde laten zien hoe veel pijn een zweep kon doen. Ze wist er alles van.

“Dus jullie hebben Nakoma vermoord?”, begon Madelynn echter een gesprek, niet al te vriendelijk. Ze kon er nog steeds niet bij dat deze twee flippo’s in staat waren geweest om haar bondgenote te verslaan. Wat als ze haar ook wisten te verslaan? “Als een van jullie dit overleeft, dan hoop ik dat ze je voor de rest van je leven zal achtervolgen in je dromen. En als jullie mij weten te vermoorden, dan hoop ik hetzelfde. En natuurlijk elkaar, gezien er maar één kan winnen.” Ze keek van de jongen naar het meisje. Als ze met z’n tweeën zouden overblijven, wie zou het verbond als eerste breken? Wie zou de verrader zijn?
“Ik gok dat ik jullie echter dankbaar zou moeten zijn. Ik had nu niet graag tegenover mijn bondgenote willen staan.” Ze keek van de jongen naar het meisje. Maar haar gevoelens waren in geen geval dankbaar. “Ze voelt echter nog steeds aan als mijn bondgenote,” ging ze zachtjes verder, maar ze wist niet of ze haar nog konden verstaan, en in gedachten sprak ze verder: En ik wil dat jullie boeten voor haar dood!

En met die gedachte begon Madelynn met aanvallen. Ze had nog even weer naar de jongen gekeken, hopend dat hij door zou hebben wat ze ging doen. Zou hij zichzelf in gevaar brengen voor het meisje? Het eerste mes gooide Lynn namelijk ferm richting Leilah. En het tweede mes ook. En het derde… Ze gooide al haar messen naar het meisje, alle vijf, waarna ze snel haar bijl weer in de hand nam. Met haar zweep stond ze sowieso al gereed om een eventuele tegenaanval te kunnen blokkeren of in ieder geval te vertragen. De wapens van haar tegenstanders wilde ze in geen geval in haar huid voelen. Op hoop van zegen!

OOC: Dit. Forum. Is. Niet. Goed. Voor. Je. Hart. ;_______;

TL;DR
- Madelynn is verbaasd dat L&L haar kant op blijven komen.
- Madelynn is nerveus en denkt… (aan thuis, nachtmerries en Caleb)
- Madelynn & wapens (zweep, messen en bijl)
- Madelynn & emoties (Wraak voor Nakoma)
- Madelynn betreedt het platform (oosten), dropt haar overige spullen op de grond, en loopt tot enkele meters voor L&L.
- Madelynn houdt een fucking theekransje een praatje.
- Madelynn begint de aanval. Ze gooit vijf messen naar Leilah, neemt vervolgens haar bijl in de hand en houdt de zweep en bijl gereed om een eventuele aanval af te kunnen weren of vertragen.


Het eerste mes mist, doordat Lonnie Leilah snel achter zich duwt. Het tweede boort zich echter in zijn schouder. De twee messen die daarop volgen missen het tweetal rakeling, het laatste mes is volledig mis.

Het was om eerlijk te zijn best een teleurstelling voor Madelynn om te zien dat maar een van haar worpen goed genoeg was geweest om Lonnie te raken. Maar dat was dan wel een resultaat waar ze des te meer dankbaarheid voor op wist te brengen. Niet dat ze de tijd had om er bij stil te staan, ondanks dat de complimenterende woorden van de trainer bij het messenwerpen door haar hoofd schoten. Wat zou die persoon zich nu schamen!
Gelukkig wist Madelynn het mes dat naar haar voeten werd gegooid wel te ontwijken met een hupje naar rechts, dat haar misschien even bezig hield, maar haar niet uit balans wist te brengen. Ergens kon ze het wel waarderen dat de jongen het mes uit zijn schouder had getrokken. Met een beetje geluk had ze daarbinnen toch nog iet kapotgemaakt.

De jongen die ze tegenover zich had leek echter aangedaan door haar aanval en minder terughoudend dan eerst. Leilah leek het ook te hebben gemerkt en had zelfs een stap bij hem vandaan genomen. Madelynn was net op tijd weer gefocust op Lonnie om te zien hoe hij de aanval inzette en als vanzelf reageerde ze. De sai van Nakoma kwam voor het eerst angstvallig dichtbij, maar voor nu wist ze hem te ontwijken, terwijl ze met haar bijl uithaalde naar de jongen, die haar wapen bij de steel blokkeerde met zijn arm. Dat moest toch wel een beetje pijn doen, vermoedde Madelynn, maar ze voelde geen medelijden – zeker niet toen hij poogde de bijl uit haar handen te trekken.

Not my axe, you son of a bitch!

Even duwde ze door, in de hoop de jongen meer pijn te bezorgen, maar brak toen los uit deze houding, wat voor Madelynn maar net op tijd was. Leilah had zichzelf bij elkaar geraapt, zo leek het, en haalde nu uit met haar zwaard. Madelynn ontweek het, maar ze moest toegeven dat dit wellicht meer geluk dan wijsheid was. Of vaardigheid. Of wat ze hier dan ook aan het doen was.
Madelynn realiseerde zich dat ze zich beter moest focussen en rustig moest blijven. Ze had nu al zo veel Tributen vermoord – wat maakten deze twee nog uit?! Het was echt niet nodig om te doen alsof dit het einde van de wereld zou betekenen! Sterker nog, het zou haar einde betekenen als ze haar koppie er niet bij hield!
Madelynn probeerde zichzelf uit het midden van de cirkel te werken, zodat ze niet van twee kanten kon worden aangevallen. Ze probeerde afstand te creëren tussen haar en haar tegenstanders en als het ware weer een driehoek te vormen. Ze wilde beide Tributen in het zicht houden. Ze hield hen dan ook goed in de gaten, terwijl ze enkele keren uithaalde met haar zweep in een poging haar tegenstanders niet in haar buurt te laten komen. Ze had gezien wat deze zweep met Eloise had gedaan, dus ze wist hoe gevaarlijk het voor Lonnie en Leilah zou zijn om toch dichterbij te komen.

Net toen Madelynn zich gereed maakte voor een nieuwe aanval, een aanval die wellicht minder goed zou aflopen voor een van hen, merkte ze de sponsoring op die naar beneden kwam. Hij zweefde haar kant op en zou niet ver van haar terecht komen, maar zou ze genoeg tijd hebben om hem te pakken? Meteen begon Lynn met het vergroten van de afstand, opnieuw gebruik makend van de zweep. Ze werkte naar de sponsoring toe en stopte vluchtig haar bijl weer op zijn oorspronkelijke plaats tijdens dit gevecht. Ze probeerde zo snel mogelijk te werken. Ze had wellicht een paar meter en ze had de zweep, die ze bij enige dreiging gebruiken zou, maar ze had niet alle tijd van de wereld. Zo snel als ze kon opende ze de sponsoring en maar half las ze de woorden waarvan ze de humor vast en zeker in had kunnen zien als ze niet op het punt had gestaan om ofwel vermoord te worden of zelf te moorden. Ze hoopte toch nog altijd het tweede. Ze was echter dankbaar voor de drie messen die ze tevoorschijn had gehaald. Ze sneed zich wel lichtjes aan haar vinger, maar al had ze hem eraf gehakt, dat veranderde niets voor haar. Ze moest haar falende gooien van eerder goed maken. Ze had vijf messen gehad en maar één geraakt. Nu had ze er drie en meer zouden er waarschijnlijk niet komen. Het was nu of nooit!

Madelynn stond op en richtte zich weer tot haar tegenstanders. Ze was nu een stuk dichter bij hen dan bij haar eerste werppoging - er waren enkele meters minder om te overbruggen. Dit behoorde het makkelijker voor haar te maken. Een worp met dezelfde kracht zou meer impact hebben en de tegenstander had minder tijd om te reageren. Nu moest ze alleen nog goed gooien en zich niet laten overmannen door druk en zenuwen.
Qua tactiek veranderde Madelynn maar een klein beetje. Die jongen was zo beschermend over dat meisje dat het bijna treurig was. Hij kon er immers niet altijd voor haar zijn en dat wilde Lynn hem laten voelen ook. Ze deed alsof ze ook ditmaal op Leilah zou mikken, maar gebruikte Lonnie’s eerdere reactie daarop om hem nu zo goed mogelijk in te schatten. Madelynn richtte op Lonnie - puur op Lonnie - en ging voor zijn borstkas, hopend dat ze daar fatale schade kon leveren.
Ze wist niet waarom, maar ze voelde zich zelfverzekerder dan bij haar eerste poging. Misschien hielp het dat er blijkbaar toch iemand was die vertrouwen in haar had en haar een tweede kans gaf. Haar worp voelde daarom ook vastberadener en krachtiger. Ze had heel Panem iets te bewijzen en ze hoopte maar dat ze zichzelf niet opnieuw voor schut zou zetten…


OOC: Bedankt voor de sponsoring. <3

TL;DR
- Lynn is niet tevreden over haar worpen (for obvious reasons).
- Lynn weet de aanvallen van Lonnie en Leilah af te slaan/te ontwijken.
- Lynn probeert afstand te creëren tussen haar en 2L en haalt enkele keren uit om 2L te ontmoedigen om dichterbij te komen.
- Lynn ziet de sponsoring, probeert de afstand te bewaren en pakt de sponsoring, waar ze dankbaar voor is.
- Lynn hoopt dat haar huidige positie ervoor zorgt dat de kansen meer in haar voordeel zijn en  doet weer alsof ze op Leilah gaat mikken, maar gebruikt de eerdere reactie van Lonnie als referentie om alle drie de messen, krachtig en zelfverzekerder dan bij de eerdere worpen, richting zijn borstkas te werpen.


Het eerste mes raakt Lonnie in zijn borstkas, maar weet niet héél diep door te dringen, omdat hij op een rib stuit. Het tweede mes boort zich precies tussen twee ribben door in zijn long. Het derde mes mist.

Deze keer kon het Madelynn niet eens meer schelen dat haar laatste worp niet bepaald in de buurt kwam van haar doelwit. Misschien dat ze onbewust al had geweten dat het niet meer nodig was. Het tweede mes had zich namelijk vol in zijn long geboord. De jongen leek geschokt, en Madelynn realiseerde zich dat de verandering van tactiek gewerkt had. Dat zou goed moeten voelen, en dat deed het ook wel, maar toch was het naar om te zien hoe de jongen dubbel klapte tegen de grond. Hij leefde nog, maar duidelijk in pijn. De zojuist toegebrachte wond zorgde ervoor dat hij niet meer normaal kon ademen en bloed begon op te hoesten, wat met die halswond ontzettend pijnlijk moest zijn. Madelynn kon het, om heel eerlijk te zijn, niet aanzien en keek weg.

Madelynn richtte haar aandacht nu op Leilah, hopend dat die haar aan zou vallen of wat dan ook om haar gedachten weg te leiden van Lonnie. Maar Leilah hielp niet. Ze hielp helemaal niet, en even stond Madelynn daar maar, verbouwereerd. Ze had haar bijl weer in de hand genomen, maar ze kwam niet op het idee om te gooien. Ze werd afgeleid door de tranen, waarvan ze niet wilde dat die haar zouden gaan beheersen. Het meisje moest dood. De jongen moest dood. Madelynn kon nu niet ineens als een watje gaan staan huilen en besluiten dat ze misschien toch maar zelf moest sterven. Dat kon gewoon niet. Ze was er bijna.

De jongen bleef op de grond liggen en enkel de nare geluiden, die Madelynn zo goed als mogelijk probeerde buiten te sluiten, herinnerden hen eraan dat hij nog leefde. Lynn moest echt heel hard haar best doen om niet ook weg te kijken bij het zien van Leilah’s gezicht. Ze had het meisje nooit zo goed kunnen bekijken als nu en de blik die ze kreeg brak haar hart. Madelynn slikte, terwijl ze zich probeerde voor te houden dat ze een koelbloedige moordenaar was. Maar hoe hard ze zichzelf ook probeerde te overtuigen, het was gewoon niet waar. Dit zorgde allemaal voor veel te aanwezige emoties die ze op het moment niet kon gebruiken.
Madelynn wist zich echter groot te houden – voor een tijdje. Ze stond nog steeds met haar wapens gereed, toen Leilah naar haar toe kwam. Ze zag er ouder en tegelijkertijd jonger uit dan ze was, maar hoe hard Lynn zich ook probeerde te herinneren hoe het meisje er voor dit alles had uitgezien, het lukte haar niet. Ze zag enkel haar ogen, rood van het huilen, en haar vochtige wangen. De woorden van het meisje waren evengoed een soort mes in haar long, want voor een seconde kreeg Madelynn het niet voor elkaar om te ademen. Leilah’s stem klonk eerst zachtjes, maar daarna begon ze te schreeuwen. Lynn slikte, niet wetende wat ze moest doen, en het voelde alsof ze een gespleten persoonlijkheid had. Ze wilde het meisje net zo graag vermoorden als troosten, maar daardoor deed ze op het moment geen van beide. Madelynn liet het meisje uitspreken. En ze wenste meteen dat ze dit niet gedaan had.

Niet langer kon Madelynn het droog houden en tranen rolden in stilte over haar wangen. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te houden en rustig te blijven, maar dit leek het enkel lastiger te maken. In stilte schold ze op zichzelf. Hoe graag ze dit meisje ook wilde zien als ‘de moordenaar van Nakoma’, was ze toch ook gewoon een meisje met heel veel pech. Net als zijzelf.
Leilah bleef staan, maar haar ‘alsjeblieft’ deed een rilling over Madelynns rug gaan. Ze had plots spijt van haar eerdere harde woorden – woorden die ze het meisje absoluut niet toewenste. Misschien… heel misschien was het wel beter voor haar als ze hier nu zou sterven. Om eerlijk te zijn gold dat ook voor Madelynn zelf, want ze wist dat ze zichzelf niets van dit alles zomaar zou vergeven en er slechter aan toe zou zijn dan ze zich van tevoren had kunnen bedenken. Maar ergens vond Madelynn dat ze het verdiende om dit te overleven. Ze had zo veel mensen vermoord, en ze verdiende het gewoon om daar de rest van haar leven mee geconfronteerd te worden.

“Blijf staan,” gebood Madelynn het meisje zachtjes, dat nu zielig en weerloos in de Arena stond. Dat was een situatie die eigenlijk te perfect leek, maar om eerlijk te zijn enger was dan een gevecht. Plots drongen allerlei wantrouwende gedachten naar de voorgrond, maar er was echt niets waar Madelynn uit kon afleiden dat het een valstrik was. Lonnie lag nog steeds op de grond en Leilah stond daar maar, maar het leek alsof haar benen haar niet lang meer zouden kunnen dragen. Ongemakkelijk liep Lynn om haar heen, al was het maar om het meisje niet langer in de ogen te hoeven kijken. Die stomme, donkere puppyogen van haar, die haar zo uitzichtloos aan hadden gestaard. Hoe kon Madelynn haar in hemelsnaam vermoorden als ze recht in die bruine ogen keek?

Wat ze ook ging doen, ze wilde gewoon dat het over was en snel, maar tegelijkertijd wilde ze het niet moeilijker maken voor Leilah dan nodig was. Ze hoefde Lonnie bijvoorbeeld niet te zien sterven. Hij ademde nog, maar Leilah en zij zouden hem nu beide makkelijk overleven, zelfs al wist Madelynn dat ze er slechter aan toe was dan ze zichzelf wilde toegeven. Ze durfde ook niet te zeggen of ze Leilah op dit moment, als er geen gevecht plaats had gevonden, zou kunnen overleven.

Voorzichtig raapte Madelynn de katana van de grond, terwijl ze Lonnie in de gaten hield. Het was echter duidelijk dat hij zijn verwondingen niet overdreef en ze vroeg zich af of hij überhaupt nog bij bewustzijn was. Dat was echter niet waar ze zich nu druk om moest maken. Nee, daar had ze Leilah al voor. Wilde ze naar huis; wilde ze blijven leven, dan moest ze Leilah vermoorden – voor het meisje ineens van gedachten zou veranderen en ze er weer om moesten vechten. En hoe eerder dit over was, hoe beter… dus waarom aarzelde ze?

Er was echter geen tijd om te twijfelen, maar om eerlijk te zijn was het gevoel van twijfel zwakker dan het voelde. Haar overlevingsinstinct was sterker dan welke twijfel dan ook. Ze had haar bijl verruild voor de katana en liep ermee terug naar Leilah. Ze zei niets, maar tranen liepen opnieuw over haar wangen. Het moest gebeuren, hield ze zichzelf voor. Ze had geen keus.

“Rust in vrede,” fluisterde ze tegen het meisje, terwijl de tranen over haar wangen gleden.

Vervolgens greep Madelynn haar enigszins ruw bij de haren, waardoor haar keel volledig vrij kwam te liggen. Ze haalde uit met de katana en liet het lemmet diep in haar keel snijden. Madelynn wist dat het genoeg moest zijn en meteen probeerde ze zich van het meisje te distantiëren. Ze liet de bebloede katana op de grond vallen en haar ademhaling werd steeds onrustiger. Ze begon te snikken, wat haar boos maakte op zichzelf. Ze moest sterk zijn, verdorie! Ze moest sterk zijn.

Nu Leilah er niet meer was, wat even later werd bevestigd met een kanonschot, richtte Madelynn zich tot Lonnie. Ze kon nog steeds niet zien of hij nog bij bewustzijn was. Ze had ook geen idee hoe lang zoiets duurde en hoe lang ze hier al bezig waren. Waarschijnlijk waren er maar enkele minuten verstreken sinds Madelynn hem geraakt had met dat mes, maar het voelde als een eeuwigheid. Lonnie was dat vast en zeker met haar eens geweest.
Madelynn haalde voor de zoveelste keer haar bijl weer tevoorschijn. Ze wist niet of het nog nodig was en het zou vast en zeker ranzig worden, maar ze wilde op het moment niet alleen dat het over was, ook wilde ze niets liever dan alle frustratie en verwarring en welke emoties dan ook aanwezig waren eruit gooien. En daarom nam ze haar bijl en haalde ze flink uit, hopelijk voor de laatste keer.


OOC: Omg, Leilah. You… you… I… ... ... So sad… ;___;

TL;DR
- Feels. Feeeeels. So much feeeeeeeeels. That’s about it.

Oké oké…
- Lynn is blij dat ze Lonnie raakt, maar kan het niet aanzien.
- Lynn zoekt afleiding bij Leilah, maar die helpt niet bepaald.
- Lynn is totaal verbouwereerd door Leilah’s actie en laat haar uitpraten.
- Lynn heeft last van feels.
- Lynn besluit in actie te komen.
- Lynn pakt de katana en snijdt Leilah de keel door. (Car zei dat Leilah zich niet meer zou verzetten, dus dat lijkt me prima, right? - *mompelt iets over de definitie van ‘prima’ en mensen vermoorden* )
- Lynn heeft meer last van feels en richt zich op Lonnie.
- Lynn haalt naar hem uit met haar bijl en hoopt dat het voorbij is.