Waarom ze nog altijd naar de Spelen keek was voor Precilla een groot raadsel. Ze had het vanaf het begin al een verschrikkelijke ondernemen geweest en was dankbaar dat Hij er tot op heden voor had gezorgd dat zij veilig in het District had mogen blijven. Flaire was afgevoerd en daarmee leek er een einde te komen aan de terreur die haar duivelse zusje jarenlang had veroorzaakt in haar leven, maar de dood van de roodharige had meer bij Pris teweeg gebracht dan ze toe had durven geven. Hoewel ze vanaf het begin had gebeden dat Flaire zou sterven, was het overlijden van het meisje, haar zusje, toch bitterzoet geweest. Flaire was zowaar menselijk geweest en dat maakte het voor Precilla moeilijk. Moeilijk en zwaar. De dagen na de dood van Lucifer had ze geprobeerd haar broertjes op te sporen om met hen... ja, te rouwen eigenlijk. Toby noch Aron geloofde echter dat het verdriet van Precilla echt was en gingen haar uit de weg met verwijtende blikken. Ze nam het hen niet kwalijk, want beide jongens wisten dat Precilla niet van Flaire hield en ook nooit had gehouden. Ze had echter nooit kunnen begrijpen hoe de twee jongetjes wél van Flaire hadden kunnen houden. Wellicht was het tijd om dat een keer aan hen te vragen.
Stilletjes had Precilla op het plein gestaan toen Alexandra terugkeerde naar het District met het lichaam van Oliver en de as van Flaire. Toby en Aron hadden de urn van hun gecremeerde zusje meegenomen. Precilla zelf had niet eens in de buurt kunnen komen van de urn, in een tweestrijd verwikkeld tussen verdriet en afschuw. Het was een mooi gebaar van Alexandra dat ze Flaire had laten cremeren, daar het meisje leefde voor vuur, maar aan de andere kant.. Het meisje wist niet goed wat ze ervan moest vinden. Eigenlijk was Precilla al dagen wat de weg kwijt en hoeveel ze ook tot God bad voor verlichting en duidelijkheid, hij leek haar op dit moment niet te horen. Wellicht kwam dat, omdat hij druk bezig was gehoor te geven aan een ander gebed van Precilla, namelijk; red Leilah. Het jonge meisje uit een District ver weg bij het hare had het overleefd tot de laatste drie van de Spelen. Hoe was voor de blondine zelf een raadsel, maar ze hoopte van harte dat het jonge meisje naar huis mocht. De jongen die bij haar was leek alles te doen om het meisje in leven te houden, terwijl de bijlen gooiende jongedame uit een ander District haar best deed om haar overleden vriend van de vorige Spelen te wreken. De blondine schudde haar hoofd. De wereld was gek geworden en Hij leek het te druk te hebben om alles in één keer recht te zetten. Of wellicht was het Gods mening dat de mensheid het nu zelf wel eens recht mocht gaan zetten. Precilla kon alleen maar hopen dat iemand op tijd aan de rem zou trekken.
OOC: Even weer inkomen xD
