Het feit dat je officieel niet mocht trainen voor de Spelen had Solar nooit ervan weerhouden. Natuurlijk was ze altijd al erg actief geweest, maar de vechtlessen en het echte trainen om te trainen was pas de laatste paar jaren een ding geworden. Hoe dichter de Boete dichterbij was gekomen, hoe meer ze zich had teruggetrokken om zich goed voor te bereiden. Spierpijn kreeg ze al niet eens meer - of niet in zodanige mate dat het haar nog deerde - maar eigenlijk wist ze niet of dat goed was of niet. De omstandigheden waar ze nu optimaal aan was aangepast zouden binnenkort misschien wel eens kunnen zorgen dat ze meteen ten onder zou gaan. Ze was gewend aan zeeklimaat, warmte of juist gematigde temperaturen, vochtigheid. Als ze in een woestijn of ijsvlakte terecht zou komen, was ze de sjaak. Maar wie was dat niet, vroeg ze zich af als ze over het strand en door de duinen jogde. Wie zou nou echt optimaal in hun element zijn? Zelfs al zou er iemand zijn die alles kon, dan hadden ze alsnog een zwakke plek. Net zoals dat joch van vorig jaar, die blijkbaar eens in de zoveel tijd veranderde in psychopaat. Of die gast van District 1, die binnen een paar uur al was verrast en verraden - door de winnaar van het hele gebeuren nogaliefst. En dat kleine meisje had verdomde veel mazzel gehad dat ze zo schattig was, want zonder die opblaaskrokodil was ze meteen dood geweest.

Omdat Solar onderhand wel door had gekregen dat de Spelen heel erg relatief waren, maar ook heel erg nadelig waren geweest voor District 4 met potentiële winnaars die opeens domme dingen gingen doen, probeerde ze er niet aan te denken. Ze kon er alleen voor zorgen dat het niet aan een lichaam lag wat het begaf. Ze kon er alleen voor zorgen dat zijzèlf op haar best was, dat ze zo veel mogelijk kon. De factoren in de Arena speelden nu nog niet mee en daarbij waren ze onvoorspelbaar. Het had geen zin om gehoor te geven aan de geruchten die zich als een lopend vuur door het district ging. Het was niet logisch om naar een zieneres te gaan, zogenaamd 'gespecialiseerd' in de Hongerspelen. Het enige wat ze kon doen was oefenen, trainen, vechten voor haar leven. Ze kon alleen de dingen doen die binnen haar bereik lagen.

Ze had de dag voor de Boete nog hard getrained en was vroeg naar bed gegaan, zodat ze uitgeslapen op het plein kon verschijnen. Ze had niet het idee dat ze zou slapen, maar gek genoeg was ze binnen enkele seconden al buiten westen en daarom werd ze ook uitgerust en op tijd wakker.
Solar begaf zich in haar pyjama naar beneden, waar nog niemand te vinden was. De zon was al op, maar het licht was nog zwak waardoor Solar concludeerde dat het nog erg vroeg was. Om zichzelf bezig te houden begon ze de tafel alvast te dekken en maakte ze een uitgebreid ontbijt. Vorig jaar had haar vader gezegd dat het simpel moest blijven, dat Solar toch niet gekozen zou worden, maar Solar wilde het uitbundig op haar eigen manier. Als ze na vandaag niet terug zou komen hier, had ze een goed afscheid willen nemen.
Zeker een uur stond ze in de keuken voordat de eerste personen aanschoven. Haar vader kwam naar binnen en keek verbaasd naar al het eten wat op de keukentafel stond en alle pannen die borrelden en pruttelden op het fornuis.
"Isabela, wat ben je in hemelsnaam aan het doen?" Gromde hij. Solar draaide zich niet om, liet niet eens merken dat ze hem had gehoord. Ze sneed het zoute brood aan, waarna ze het in de broodmand deed. Nog voor ze zich om kon draaien hoorde ze de stem van haar oma al vanuit de hal. "Moet je Solar op een dag als deze nou echt Isabela noemen, Macario?" Bea was voor deze dag bij het gezin van Solar gebleven, zodat ze mee kon naar de Boete. Vanuit het ouderenpension was dat ook mogelijk, maar liever zag ze haar kleinkind hier en niet alleen in de menigte. Bea duwde de rolstoel van Lucia, die tegen Macario zei dat het tijd werd dat hij eindelijk bij zou trekken.
"Laat maar joh." Zei Solar gefrustreerd. "Ik heb de hoop al opgegeven dat hij het ooit gaat leren." Ze keek fel naar haar vader, die minstens net zo fel terugkeek. "En, mocht je het nog niet zijn opgevallen, ik heb ontbijt gemaakt. Mocht er iets gebeuren, wil ik op z'n minst fatsoenlijk hebben gegeten."

Het ontbijt begon in stilte maar eindigde met meerdere toespraken over waarom Solar niet gekozen zou worden, over dat ze het wel kon als ze wèl gekozen zou worden, over dat ze heelhuids terug zou komen ondanks dat er zo veel mensen waren die dat tegen zouden werken. Ze moest zichzelf blijven, van zich af bijten, doen wat zij dacht dat goed was. Alles en iedereen, inclusief zijzelf, had het volste vertrouwen dat het goed zou komen. Solar had maar een kleine kans om gekozen te worden, dus straks zouden ze de restjes van het uitbundige ontbijt opmaken.

-
Solar had zijn moeder en oma op de wang gekust en zijn vader omhelst, voordat hij zich naar de rij met andere potentiële Tributen begaf. Hij trok zijn donkerblauwe broek netjes en controleerde of zijn strik nog netjes in het midden zat. Na de registratie ging hij bij zijn groep staan, en toen hij omhoog keek naar het podium, werd Solar zenuwachtig.
-
Ondanks dat ze dondersgoed wist dat haar kansen klein waren, was het ontzettend beangstigend om hier te staan. Natuurlijk viel dat niet aan haar uiterlijk te zien, want ze keek zelfverzekerd en stond recht en breed in de groep met bange zestienjarigen. Ze was het kind van een belangrijk persoon. Ze was bijna rijk, ze had nooit bonnen aan hoeven nemen, en ze was pas zestien. Morgen zou ze zeventien zijn, wat ervoor zou zorgen dat ze altijd net een jaartje achterliep met de Boete. Vroeger had ze er nooit problemen mee gehad, maar nu vervloekte ze haar geboortedag.
Het wachten maakte Solar nerveus - de stilte zorgde ervoor dat ze zichzelf niet af kon leiden, dat ze haar gedachten niet stil kon houden. Alle scenario's die er voor zouden kunnen komen in de Spelen, schoten door haar hoofd. En niet alleen dat, ook alle dingen die misschien de komende dagen al zouden gebeuren. Er was geen Winnaar geweest in District 4, anders had ze misschien wel kunnen vragen hoe het allemaal werkte. Natuurlijk wist ze wel wat, maar slechts wat ze op tv had gevolgd. En hoe meer ze over deze dingen dacht, hoe nerveuzer ze werd.

Solar's nervositeit veranderde in een kil vuur toen het korte filmpje begon te spelen. Ze had geen zin om te kijken, dus ze keek star naar een vredebewaker. Ze had door de kap op het hoofd echter geen idee of -ie terugkeek. Toen Junia op het podium verscheen, wat inhield dat elk moment de eerste naam bekend werd gemaakt, draaide Solar haar hoofd weer richting het podium. Dit was belangrijk.

-
Maar hij had niet verwacht dat het zo belangrijk zou zijn.
"Solar." Ik ben vast niet de enige Solar/
"Gggbadamosi." Maar ik ben hier wel de enige van.

Een stilte leek te vallen, niet zozeer over het plein maar in Solar zelf. Het kille vuur wat net was aangewakkerd, was nu alweer op het punt om uit te gaan. Solar verroerde zich niet. Hij hield zijn adem in, als de stilte voor de storm, en blies heel langzaam uit. Solar Gbadamosi. Hij had zich voorbereid hierop, maar niet zo. Niet zo.
De menigte ging langzaam bij hem vandaan maar Solar bleek stokstijf staan. Hij ging nergens heen. Hij voelde zich een blok ijs, kil, ijskoud en vooral niet van plan om toe te geven. Als hij hier bleef staan, wat gingen ze dan doen? Hem in elkaar slaan, nog voordat hij in de Spelen kwam? Nee, want hij kwam niet in de Spelen. Dit was niet echt en hij was niet degene wiens naam net werd geroepen.

"Blijf met je smerige handen van me af!" Gromde hij naar de Vredebewaker die een hand op zijn schouder had gelegd om hem richting het podium te duwen. Hij rukte zich los, maar bewoog niet totdat hij meerdere handen in zijn rug en op zijn schouwers voelden die hem met moeite in gang wisten te brengen. Solar vocht niet, maar maakte het hen ook niet makkelijk door al zijn gewicht en spierkracht in de strijd te gooien. Pas bij het trapje maakte hij zich ruw los van de mensen die hem door de massa hadden gedwongen en hij stapte krachtig en fel de trap op. Eenmaal boven draaide hij zich om naar de menigte, terwijl hij met een smerig gezicht naar Junia en alle andere idioten keek die ervoor hadden gezorgd dat hij hier nu stond. Hij draaide zijn hoofd weg en sloeg zijn armen over elkaar, breed en lang en vooral op de "Ik sla je zo verrot"-manier waar Solar zo goed in was. Ze zouden het niet makkelijk krijgen. Daar zouden ze vanzelf wel achter komen.

Vandaag was Kye blij dat hij zoveel broertjes en zusjes had die hij achter hun kont aan moest zitten om eindelijk eens een keer op te schieten. Hij had het nu te druk met tegen Tristan zeggen dat hij zijn bord leeg moest eten (voor de zevende keer); tegen Kaylee te zeggen dat Layla’s haar nu echt wel netjes genoeg zat (voor de derde keer); tegen Ryan zeggen dat hij zijn boek weg moest leggen en zich aan moest kleden (voor de vijfde keer); en tegen Zayne dat hij zijn broertjes en zusjes niet moest pesten, want iedereen was al zenuwachtig genoeg (voor minstens de vierhonderdachtendertigste keer). Op deze manier had hij zelf in ieder geval geen tijd om zenuwachtig te zijn.
“Kaylee! Kaylee, nee. Layla’s haar zit echt prima,” hoorde hij zichzelf (voor de vierde keer) zeggen. “Je hoeft het echt niet weer opnieuw te vlechten. Kun je mama even helpen met haar schoenen?”

De boete was voor iedereen verplicht, wat betekende dat het hele gezin Flecker, inclusief acht kinderen en moeder Ariana onderweg was naar het plein. Het was eigenlijk wel triest dat een gelegenheid als deze eigenlijk het enige moment was waarop Ariana in de drukte van de stad kwam. Sinds het ongeluk was het voor haar veel te ver lopen naar de stad en een rolstoel was voor de Flecker’s niet te betalen. Killian droeg haar nu op zijn rug. Vroeger was Ariana een graag geziene verschijning in de stad; ze was graag onder de mensen en kon het met iedereen goed vinden. Nu kwam ze er alleen nog maar om kinderen ter dood veroordeeld te zien worden, met niets anders dan de hoop dat haar eigen kinderen dit jaar de dans weer zouden ontspringen.

Met een vluchtige omhelzing aan zijn vader, moeder en oudste zusjes, en high-fives voor de tweelingen – die hadden besloten dat ze echt te stoer waren voor knuffels – namen Kye en Layla afscheid om naar hun toegewezen vakken te gaan. “Als het voorbij is, gaan we mosselen vissen, oké? Het wordt een feestmaal vanavond,” beloofde hij. Kye zag Layla vechten tegen de tranen en kneep haar bemoedigend in haar hand.
Pas toen hij zelf in zijn vak stond, tussen zijn zenuwachtige leeftijdsgenootjes, kreeg hij de kans om zelf nerveus te worden. Hij wist natuurlijk dat er een heleboel papiertjes met zijn naam in die kom zaten – drieëndertig. Met het oog op al die andere kiesbare jongens in zijn district vond hij het echter een kleine prijs om zijn familie te eten kunnen geven.  Drieëndertig was een heleboel, maar op al die bonnetjes in de schaal, was het niets. Bovendien zouden het er elk jaar nog maar meer worden. Hij was pas veertien – vijftien over iets meer dan een week – dus hij moest nog een paar jaar. Daar ging hij tenminste vanuit. Vast wel.

Met een verbeten trek om zijn mond keek Kye luisterde toespraak van de burgemeester. Hij had haar nooit vertrouwd, met haar Capitool-vriendelijke houding. Om hem heen zag hij de andere tieners, en vooral de wat oudere achter hem, met een blik vol haat naar de film kijken en daarna verscheen die verschrikkelijke heks uit het Capitool op het podium. “Wat leuk dat jullie allemaal gekomen zijn,” echode haar stem uit de luidsprekers om hem heen. De jongen naast Kye probeerde zijn schampere lach niet eens te verbloemen.
Met elke vezel van zijn lichaam smeekte Kye dat het eerste briefje niet het briefje van Layla zou zijn. Natuurlijk was de kans klein: haar naam zat er maar twee keer in, maar Kye wist niet wat hij zou doen als zijn zusje gekozen werd. Layla was de vriendelijkheid zelve en maakte geen schijn van kans in de Arena.  Hij slaakte een zucht van verlichting toen de naam van Solar werd genoemd. Hij keek zoekend om zich heen en zag een stoere, donkere meid met een woedende blik op haar gezicht, die door de menigte naar voren werd geduwd. Kye had haar wel vaker gezien, maar kende haar niet echt. Hij voelde zich maar een heel klein beetje schuldig dat hij opgelucht was.

Des te meer kwam het als een donderslag bij heldere hemel toen de volgende naam de zijne was. Een lichte paniek maakte zich van hem meester en zijn benen trilden terwijl hij voorzichtig naar het podium liep. Zou Layla met school moeten stoppen om nog meer taken op zich te nemen? Ze zouden in ieder geval een mond minder te voeden hebben, maar wie zou er voor mama zorgen als Layla voor de kleintje moest zorgen? Zou Kaylee het al redden om meer verantwoordelijkheid te nemen? Zou Zayne nog opstandiger worden, zonder zijn grote broer? Had hij maar strenger geweest op de meisjes en ze geleerd verantwoordelijker te zijn. Kye slikte moeizaam en beklom de trap naar het podium. Hij wilde dat hij meer tijd had besteed aan echt trainen. Zijn broertjes en zusjes hadden best samen kunnen trainen, tenslotte zouden zij uiteindelijk ook allemaal kans maken om in de Spelen te komen. Had hij maar…