Jaimy schrok toen de grond onder hem in beweging kwam en hij District 1 achter zich zag verdwijnen. Met grote ogen keek hij om zich heen. Voor het eerst was hij ergens alleen. Er was letterlijk niemand die hij kende. Wat moest hij nu? Wat ging er gebeuren? Hij was blijkbaar gekozen, maar waarvoor? Het voelde alsof zijn hoofd uit elkaar ging barsten, dus liet hij zich langs de muur op de grond zakken en sloot zijn ogen. Hij wilde Adam terug. En de Verhalenman. Misschien de Verhalenman meer, zodat die weer een mooi verhaal kon vertellen. Zijn favoriete was die van Alice. Het kleine meisje die in een wonderwereld terecht kwam, met pratende konijnen en enge koninginnen. Soms voelde hij zich Alice en vergat hij even dat hij Jaimy was. Maar dan kwam zijn zusje, die alles weer verpestte. De jongen vroeg zich af of hij haar ooit nog terug zou zien. Hij hoopte van niet. Misschien werd ze wel onthoofd ofzo, dat zou grappig zijn. Hij zou moeten vragen of er een Verhalenman was in het Capitol. Of misschien wist dat meisje ook nog leuke verhalen. Ze leek wel heel erg van streek, vanaf het moment dat ze op het podium werd geroepen. Was er iets mis met haar? Hij kon dat straks ook nog wel vragen. In gedachten maakte Jaimy een lijstje met vragen.
1. Hoe lang zou deze reis duren?
2. Was er een Verhalenman in het Capitol?
3. Was er iets mis?
4. Kon hij Adam nog een keer zien?
5. Zou iemand hem het verhaal van Alice kunnen vertellen, met leuke stemmetjes?

Langzaam werd Jaimy wakker. Zijn nek en bips deden pijn. Toen hij zijn ogen opende, zag hij door het raampje de wereld als een waas aan hem voorbij flitsen. Waar was hij? Blijkbaar was hij in slaap gevallen, maar waarom zou hij op een vreemde plaats gaan slapen? Hij stond op, strekte zich uit en liep naar de dichtstbijzijnde deur, die zich voor zijn neus opende. Erachter was een prachtige ruimte, met de mooiste banken en stoelen die hij ooit had gezien. Maar er was niemand. Vreemd. Aan het einde van de kamer was nog een deur, dus liep de jongen daar naartoe. Onderweg struikelde hij, faalde om zichzelf op te vangen en viel plat op zijn gezicht. 'Au!' Hij stond weer op, voelde aan zijn neus en wankelde voorzichtig verder. In de volgende kamer waren er wel mensen. Twee zelfs. Vrouwen. Ineens werd hij overspoeld met herinneringen. Herinneringen van hem als tienjarige die ruzie maakte met zijn zusje, herinneringen van hem toen Adam hem voor het eerst zag staan, herinneringen van de Verhalenman en herinneringen van de Boete. Te veel. Te veel. Zijn hoofd stond op instorten. Hij voelde hoe iets nats over zijn gezicht stroomde. Eerst dacht hij dat het bloed was, maar toen hij een druppel opving, zag hij dat het tranen waren. Hij huilde. Ook de vragen schoten hem weer te binnen. 'Is er iets mis?' was de eerste die in hem opkwam. Zijn ledematen hadden geen zin meer. Hij voelde zichzelf in elkaar zakken, dus sprong hij richting een stoel. Gelukkig landde hij deze keer wel goed en hij voelde hoe zijn armen en benen er de brui aan gaven. Jaimy was moe, hoewel hij net nog had geslapen. 'Hebben ze in het Capitol een Verhalenman?' piepte hij, terwijl hij met zijn handen door zijn haar ging. Hij voelde zich leeg, ondanks al de herinneringen. Dit was één van die momenten dat hij het hardste een verhaal nodig had.

De vrouw deed haar mond een paar keer open en dicht, alsof ze een vis was. Een minimale glimp van een lach verscheen op Jaimy's gezicht. 'James?' vroeg ze, waarna ze op stond en voor hem op haar hurken ging zitten. Ze had mooie ogen. Hele mooie ogen. En mooi haar. En een mooie huid. Het was gewoon een mooie mevrouw. 'James, gaat het wel? Voel je je wel goed?' De jongen knikte, nog steeds gevangen in de ogen van de dame voor hem. Ze verbrak haar blik, door naar het meisje te kijken. 'Natalia, wil jij een glas water voor hem pakken? Ik denk dat hij even wat vocht nodig heeft,' gaf ze de opdracht. Natalia, een bijzondere naam. De jongen dacht er even over na, voordat hij reageerde. 'Natalia, klinkt mooi.' Misschien moest hij zichzelf ook voorstellen, aangezien ze hem anders noemden dan hij heette. 'Ik ben Jaimy,' zei hij en hij strekte zijn hand uit naar de vrouw met de mooie ogen. Dat was toch wat de mensen deden? Adam deed dat ook altijd, als er iemand kwam die hij niet kende. Adam... De vragen schoten hem weer te binnen. 'Kan ik Adam nog een keer zien?' Hij miste Adam. De liefheid, de warmte van het huis. Zijn zusje en moeder mochten van hem wel ergens in stikken, maar Adam was wel cool. Hij voelde tranen opkomen. Niet veel later stroomden ze vrij over zijn gezicht. Hij wilde naar huis. De volgende vraag borrelde in hem op. 'Hoe lang duurt de reis?' Hij begon er wel genoeg van te krijgen, eigenlijk. En hij wilde een verhaal. 'Kennen jullie een verhaal? Wel een leuke, niet zoals Sneeuwwitje ofzo.' Sneeuwwitje was echt een stom verhaal. Het hertje was zo zielig en het was echt niet lief dat de boze stiefmoeder iedereen dood wilde en de mooiste wilde zijn. Soms noemden mensen hem Sneeuwwitje, omdat zijn huid ook wit was. Alleen begon hij zich soms ook als haar te voelen, maar dan een heel stuk banger. Wie weet kreeg hij ook vergiftigd eten en moest er een prins komen om hem te redden. Maar wie kende hem nou? Er was niemand die om hem zou geven als hij in een diepe slaap lag. Nou ja, behalve Adam dan. Maar een kus van Adam was ook niet bepaald waar hij op wachtte. Het hele sprookje was zielig. Jaimy voelde zich wegzakken in slechte gedachtes. Nee, hij moest moed houden! Het kwam allemaal wel goed. Hij moest maar gewoon aan Alice denken. Aan het gekke konijn of aan de hoedenmaker. Die waren wel leuk. Zelfs de koningin was grappig, met haar te grote hoofd. Het beeld van de vliegende kat met een hoed op, speelde zich af voor op zijn netvlies. Het leek zo echt, dat hij de hoed af wilde pakken om zelf op te zetten. Onwillekeurig verscheen er een glimlach op het gezicht van de jongen. 'Kennen jullie Alice?' vroeg hij.