Afscheid nemen was zwaar geweest, en toen ze eenmaal gehaald werd had ze het gevoel nog lang niet klaar te zijn. Onderweg naar de trein lette ze goed op haar omgeving, zodat haar lelijke, arme thuis toch in haar herinneringen geprint zouden zijn. Natuurlijk had ze gehoopt hier weg te kunnen, alleen dan niet op deze manier.

Eenmaal in de trein werd ze overvallen door de enorme luxe. Maar het voelde niet goed, sterker nog ze werd er alleen maar bozer van. Dat het capitool hier hun geld in stak: treinen die ten minste één soon-to-be-dode vervoerden. In plaats van de levende, hardwerkende, straatarme arbeiders een menselijk leven te geven, de mensen die ervoor zorgden dat zij konden leven. Het was misselijkmakend. En als ze een keuze had gehad, dan had ze geweigerd in te stappen. Helaas werd ze zonder pardon naar binnen geduwd zodat ze ineens omringd werd door glamour en glans. Nog altijd iets beduusd keek ze naar Gold, al betwijfelde ze of die van dienst zou zijn. Ze leek nogal blij om weer terug te zijn in de luxe die ze waarschijnlijk gewend was, en ze liep meteen de coupé verder in. Haar districtgenoot keek waarschijnlijk net zo beduusd als Gloria moest kijken, hoewel hij langzaam een grote lach op zijn gezicht liet schijnen. Een lach? Hoe kon hij blij zijn nadat hij net gehoord heeft te gaan sterven? "Gaaf" zei hij voor zich uit, nog altijd in verwondering over de luxe. Voor het eerst gaf ze hem een goede blik, hij was als districtgenoot immers de meest voor de hand liggende optie voor een bondgenootschap. Hij was niet waardeloos; groot, aardig gespierd en gebaseerd op uiterlijk zelfs nog ouder dan zij. Hij was niet knap, dus tenzij zijn karakter fantastisch leek te zijn, en gezien zijn reactie op de trein was hij dat voor het Capitool misschien wel, zou hij niet veel sponsoringen krijgen. Maar hij was zeker een goede optie, die ze zeker moest open laten totdat ze besloten had of ze bondgenoten nodig had of niet, en dat lag aan de andere tributen.

"Ehh... aarde aan Gloria?" een zwaaiende hand voor haar gezicht, afkomstig van een lachende Nirwad haalde haar uit haar gedachten. "Wat?" antwoordde ze, botter dan ze bedoeld had. "Oh, ik dacht dat je in trans was door de plotselinge overgang." Ha Ha Hou op "Natuurlijk niet." bitste ze terug. En vervolgens, iets meer op een normale toon en gericht op Gold: "Wat is de planning?" Maar de belachelijk geverfde vrouw leek eerder verbaasd dat ze hier nog stonden. "Oh, gaan jullie je eerst maar eh... opknappen, en tegen de tijd dat jullie er fatsoenlijk uit zien kunnen we beginnen met het dinner." Kwam er met weinig interesse uit haar mond terwijl ze ondertussen al verdiept bleek te zijn in één of ander tijdschrift. Het koste Gloria moeite om haar niet uit die stoel te sleuren, en alleen de gedachte dat deze vrouw belangrijk was voor haar overleven weerhield haar hiervan. "Jullie kamers zijn in de achterste coupé, de eerste voor de dame, de achterste voor de heer" nam ze nog net de moeite eraan toe te voegen.

Haar kamer was al even luxe als de rest van de trein. Met een grotere badkamer en kledingkast dan dat ze ooit in haar leven gezien had. En nu was het alleen voor haar. Alleen al de kleding in de kast was meer geld waard dan haar eigen kapitaal. Al waren ze stuk voor stuk belachelijk lelijk, en dat terwijl hier geen gaten en scheuren in zaten. Vooral de grote hoeveelheid jurken en rokken deden haar besluiten deze kast zover mogelijk te ontwijken. In plaats daarvan nam ze een korte douche, die te veel rare knoppen en opties had maar toch wel aangenaam voelde, en deed ze daarna gewoon weer haar eigen hemdje en broek aan. Het enige uit de kast was een paar sokken en een onderbroek. Goed als nieuw.

Blijkbaar dacht Gold daar niet zo over, want toen Gloria eenmaal de eetcoupé in liep werd ze verwelkomt door een opgehaalde neus "Ik dacht dat je je zou opknappen." zei ze, duidelijk haar poging tot opknappen niet waarderend. Gloria besloot haar opmerking te negeren en nam plaats aan de eettafel, die vol stond met eten waar zij en Brendon een maand mee konden doen. Niet veel later kwam Nirwad binnen die in tegenstelling met haar wél nieuwe kleding aan had en er zo toch een stukje op vooruit was gegaan. Gold vond het blijkbaar nodig om dat te benadrukken door een blik op Gloria te werpen van: "Kijk, zo hoort het." En Gloria rolde met haar ogen als antwoord, prima volgens het puber-protocol. Nirwad schoof aan, "Oew" zei hij terwijl hij voedsel begon te verzamelen voor op zijn bord. Gloria volgde zijn voorbeeld, hoewel ze het karig hield. Ze moest wel iets eten wou ze voor de arena haar grote achterstand een beetje willen hebben ingehaald. Maar toch voelde het verkeerd. Ze aten in stilte, blijkbaar was zij als enige bezig met de spelen in plaats van al de luxe. En om zelf nou ermee te komen had ze ook geen zin in. Om eerlijk te zijn voelde ze zich dood en doodmoe, van de vele extreme emoties van vandaag, van alle nieuwe impressies, en van heimwee. Misschien waren haar reisgenoten ook spraakzamer morgen. Ja, morgen zou ze het weer hebben over de spelen.


NaNo: 4383/50000