Werken in de best betaalde fabriek van District 8, maar alsnog geen cent te makken - dat was sinds enkele jaren het leven van Rosemary Webster.

In de fabriek deed ze haar best om zo hard mogelijk te werken. De vele lappen stof die haar dagelijks verlieten toonden wel aan dat ze haar baan serieus nam, hoewel ze soms toch nog werd afgeleid door hetgeen dat ze maken moest. Er waren nu jaren voorbij, maar alsnog kon Rosemary er niet bij hoe erg de stoffen in de fabrieken verschilden van de stoffen waar de inwoners van District 8 zelf hun kleding van maakten.  
Het was ooit in haar opgekomen om stiekem een lap mee naar huis te nemen om daar een jas van te maken voor haar geliefde kleinzoon, maar dat zou zonder twijfel ieder met een beetje ogen zijn opgevallen. Haar kleine Dean, gehuld in dure stoffen – iedereen zou weten dat daar iets mis mee was. Ze hadden in de problemen kunnen komen of ze had zelfs ontslag kunnen krijgen! Dat risico was een warme jas absoluut niet waard.

Nu hield de oude Rose sowieso niet van stelen, maar bij zo’n groot bedrijf voelde ze zich toch minder schuldig. Dat Dean ook van andere mensen stal, dat vond ze moeilijker te accepteren, omdat ze wist dat anderen net zo hard voor hun eten moesten werken als zij. Maar wat kon ze doen? Dingen terugbrengen, dat was iets wat ze een paar keer had gedaan, maar meestal was het onmogelijk om erachter te komen waar geld of voedsel vandaan was gekomen (en met een ‘attentie attentie, gestolen goederen door kleine dief hier op te eisen’ trok je nou eenmaal Vredesbewakers aan en daar zat ze ook niet op te wachten). Daarbij wilde ze het harde werk van Dean ook niet ongedaan maken en was het geknor van haar maag soms zo luid dat ze zichzelf niet eens meer kon horen denken. Dan dacht ze ‘laat maar’ en probeerde ze vooral te genieten van elk hapje dat ze nemen kon.

De opmerking ‘Hey, Old Rose! Zijn we al klaar voor vandaag?’ deed de oude vrouw terugkeren naar de werkelijkheid en ze grijnsde even naar haar collega, maar richtte zich daarna snel weer op het werk. Haar ruwe handen gleden over de zachte stof dat aanvoelde als fluweel. Soms ging dat mis en bleef een draadje achter haar onverzorgde nagels hangen, waardoor ze tijd moest besteden aan het maskeren of repareren van de stof. Dit kostte weer tijd, maar  tenzij de fantastische Mark Mocca haken in zijn stof wenste waren die dingen een ontzettend dikke NEE waard. Een dik rood kruis. Afgekeurd. Rotzooi.

Als je het aan Rosemary vroeg was die Mark Mocca een enorme verrader, maar ze keek wel uit om deze gedachte uit te spreken. Deze jongen, nog maar eenentwintig jaar oud, had ze op zien groeien – hier in District 8. Nu was hij dankzij ‘talent’ en ‘stijl’ een inwoner van het Capitool geworden, terwijl hij zijn ouwelui voor hem liet werken. Natuurlijk, ze kregen geld, maar je zou denken dat hij meer gaf om zijn afkomst. Dat hij er rekening mee hield ergens in zijn achterhoofd. De armoede, de honger. Hoe had die jongen dat allemaal van zich af kunnen zetten toen hij hier vertrok? Natuurlijk, hij was nog jong geweest toen hij werd opgemerkt en het was waarschijnlijk niet zijn keus geweest toen hij naar het Capitool moest verhuizen, maar had juist dát hem niet moeten doen inzien dat het Capitool-mensen een stelletje egoïsten waren?

En nu werkte Rose voor hem en zijn MOCCACHINO. Een enkele keer had ze gezien hoe de eindproducten eruit zouden kwamen te zien en uiteraard had ze gezien wat de jongeheer Mocca jaren geleden had gemaakt – de creaties waar hij beroemd mee was geworden. Lijp was het, die smaak van hem! Beter kon de oude vrouw het niet omschrijven. Ze wenste het geld te hebben om het te betalen, maar het dragen zou ze nooit willen.

De werkdag in de fabriek van MOCCACHINO was lang en het duurde nog uren voor Old Rose haar laatste werk kon inleveren. Uitgeput deed ze haar werkschort af en knikte ze haar overgebleven collega’s tot ziens. Er werd nog iets geroepen over het beter in de gaten houden van ‘die rat van haar’, maar dat stond gelijk aan een ‘heb een goede dag verder en tot morgen’.
Behalve uitgeput was ze ook hongerig en ze hoopte dat Dean een manier had gevonden om aan eten te komen. En met die gedachte verliet ze de fabriek van MOCCACHINO.


OOC: Ik weet niet of dit in de stad of in het buitengebied geplaatst moest worden, dus als het niet goed staat: verplaats het vooral n__n'. En Mark, sorry, darling, maar dit moest Rose even kwijt... xDD Als er iets niet klopt, tell me!

Grmmmblrbmlr was het prachtige geluid wat uit de buik van het kleine jongetje kwam die momenteel door de straten van District 8 liep. Hij had zomaar een vrije dag gekregen, iets wat niet vaak voorkwam. Dat hield in dat hij deze week twee dagen vrij had, maar ook een extra dag niet betaald kreeg. Dat was dan weer jammer. Old Rose was wél aan het werk, in de grootste, meest luxe en bestbetalende fabriek in het hele district. In District 8 hield bestbetalende alsnog een paar kilometer onder het absolute minimumloon in. Het was meer richting het absolute nulpunt, de laagste temperatuur ooit gemeten op aarde en dan niet eens de natuurlijke versie. Ze verdienden geen ene cent. Het idee dat er ondertussen in het Capitool mensen waren die hun eten niet op konden krijgen omdat ze zo veel hadden en het ook nog konden veroorloven om vijftig andere mensen mee te laten eten, maakte Dean boos. Ik ben Dean en ik ben boos! *Doutzenmode*

Grrrumblrrr begon zijn buik weer. Geïrriteerd keek Dean omlaag. 'Jahaaa, ik weet het. Ik kan er ook niets aan doen.' Hij liep in een straat vol mensen, maar niemand keek op of om. Ze wisten dat hij er was, maar ze waren bang dat, zodra ze hem aandacht zouden geven, hij hun spullen zou jatten of thuis in zou breken. Nu was Dean dat vandaag niet van plan. Hij had laatst weer een uitbrander van Rose gehad over dat hij te veel aan het stelen was de laatste tijd, maar hij had zo'n honger! Dean had het idee dat, als al het overtollige voedsel uit het Capitool naar de districten werd gestuurd, niemand nog honger zou lijden. Dat werd natuurlijk niet gedaan, want de districten mochten niks van elkaar weten uit angst dat ze weer samen zouden spannen. Ondanks dat Dean veel had geleden in de Opstand en de jaren daarvoor, zou hij weer net zo fanatiek meestrijden in een volgende opstand als hij had gedaan in de vorige. Het was niet eerlijk. Zij hadden er niet voor gekozen om in zulke omstandigheden geboren te worden. Die Capitoolmensen vonden zichzelf zo goed, vonden het leuk dat er binnenkort kinderen zouden worden afgeslacht door leeftijdsgenootjes. Ze waren zo raar, zo ánders, dat Dean zich niet kon voorstellen dat ze mensen waren. Maar hij wist wel dat Capitoolmensen ook heel begaan konden zijn als ze daar zin in hadden. Wisten zij van de situatie hier? Vast niet. De president zou het Capitool vast dom houden, net zoals dat de districten dom werden gehouden, nog iets dommer zelfs, omdat de meeste kinderen al op jonge leeftijd naar school moesten. Dean was echter niet dom. Hij begreep beter dan vele volwassenen hoe de wereld in elkaar zat. Híj moest stelen voor eten, híj riskeerde elke dag de doodstraf door dat stelen, híj moest zijn oma in leven houden, híj had zo weinig vet dat hij elke winter bijna elke dag praktisch doodvroor omdat zijn kapotte kleren te dun waren om hem, zelfs als hij ze allemaal tegelijk droeg. En dan had hij het nog niet eens waar Rose doorheen moest! Die vrouw was al ouder dan Panem zelf, had hij het idee. Hij wist niet precies hoe oud Panem was, want op school kregen ze nooit les over hoe het vroeger was. Zal wel aanstootgevend zijn, dacht Dean chagrijnig.

Dit was een officiële klotedag. Hij had geen spullen meer om te knutselen, had niks om te verkopen en kon niet werken. Ze hadden alleen maar soep voor die avond en de volgende dag. Op straat had Dean een gerucht opgevangen dat de huren zouden worden verhoogd. Nu woonden ze al in het armoedigste huis in het hele district, dus als ze dat niet meer zouden kunnen betalen, zouden ze dakloos zijn. Er was waarschijnlijk niks wat goedkoper was. En Dean had geen vrienden waar ze bij zouden kunnen komen wonen, omdat hij de grootste dief was van het hele district. Vreemd genoeg wilde mensen wel zaken met hem doen, waarschijnlijk in de hoop dat hij hun huis over zou slaan bij één van zijn strooptochten. Dat deed hij dan ook vaak. Hij zag zichzelf als een soort Robin Hood. Niet dat hij wist wie dat was, maar hij stal het liefst van de rijken en gaf het aan de armen, ofwel, zichzelf en Old Rose. En soms, heel soms, als ze iets te eten overhadden, gaf Dean dat kleine beetje aan een willekeurige andere arme familie, meestal een familie met een stel kinderen. Er gingen te veel kinderen in het district dood aan de honger en Dean vond dat vreselijk. Hij had zelf zo vaak op het randje geleefd, maar zijn wilskracht was sterker dan zijn lichaam en dan redde hij het net. In hem brandde namelijk een groot vuur wat werd gevoed met haat jegens het Capitool, haat jegens de Hongerspelen en zijn liefde voor Old Rose. Zij was het allerbelangrijkste in zijn leven en hij voelde zich verantwoordelijk voor haar, want zonder hem zou ze het niet redden. Hij wilde dat kinderen een kans hadden om op te groeien, want vele kregen dat niet. Hij snapte dan ook niet waarom het Capitool hun district en met hen vele andere districten, zo liet verhongeren en min of meer slavenarbeid liet doen. Zo zouden ze uiteindelijk echt nog wel eens ten onder gaan. Wanneer? Dat kon Dean niet zeggen. Waarschijnlijk niet in zijn leven.

Zijn geslenter door de stad en zijn slechte repuatie leverden toch nog iets goed op. 'Psst!' Hoorde hij plotseling. Hij voelde dat het naar hem was gericht. Dean keek rond met zijn grote, donkergrijze ogen. 'Hierzo!' Een paar meter verderop stond de zoon van de bakker. Hij wenkte Dean, die er wantrouwig op af ging. Ze konden best goed met elkaar overweg. Vrienden waren ze niet. Ze wisten elkaars naam niet eens, maar ze hadden samengewerkt in de Opstand en dat schept toch wel ergens een band. Soms zou de bakkerszoon hen wat oud of verbrand brood meegeven, omdat ze dat toch niet verkochten. Dat kon echter alleen als hij alleen in de bakkerij stond, want zijn ouders gooiden het altijd meteen weg en het liefst ook in een vorm die niet meer eetbaar was, zodat het niet gejat kon worden. Er waren natuurlijk wel grondstoffen in gegaan die geld kostten en het was niet rendabel als ze het dan weggaven. De bakkerszoon was anders. Hij was ook tegen het Capitool en vond het belachelijk om de armere mensen uit het district niet te werken. Deze keer had hij een grote verrassing. Hij had een tas met zich mee en hij liet de inhoud ervan zien toen Dean dichtbij was. Het was een groot brood en het was vers, onbeschadigd en zelfs nog warm. Dean keek hem aan.
'Wat wil je dat ik ervoor doe?'
'Niks. Neem het, geniet ervan. Pak aan en wegwezen.' Dat liet Dean zich geen twee keer zeggen. hij pakte de tas met inhoud en was al een paar meter verderop toen hij nog snel zei:
'Tasje krijg je terug!' Daarmee begreep de bakkerszoon gelijk dat Dean hem nog zou bedanken hiervoor. Dat was iets wat hij deed. Als je hem tegenwerkte, zou hij je eten jatten zodat je zelfs niets meer had. Hielp je hem overleven, dan hielp hij jou. Hij was een goede zakenman, alleen wilde niet veel mensen dat erkennen. Toch werd zijn reputatie stukje bij beetje beter.

De meeste hongerige mensen zouden ergens een stil plekje hebben gevonden en alles zelf hebben opgegeten. Dean sprintte naar de grootste en lelijkste fabriek van het district: MOCCACHINO. Hij wist niet welke volslagen idioot met die belachelijke naam was gekomen voor een kledingmerk, want het sloeg nergens op. Toen bedacht hij zich dat hij dat wél wist en dat het leeghoofd achter dit kledingmerk een nog grotere volslagen idioot was dan hij al had gedacht. Hij was nota bene uit dit district gerold, zo hup! naar het Capitool. Dean zou nog liever een hongerdood sterven of in de Arena worden gesmeten dan zijn ziel verkopen aan het Capitool door daar te gaan werken. Nee. Nooit. Hoe veel eten hij dan ook zou kunnen krijgen. Het had te maken met eer, iets waar Dean een hoop van bezat, net zoals trots. Echt niet dat hij zou doen.

Grmrmmbllr mopperde zijn buik weer. 'Ja, bijna! Je krijgt zo eten!' In de verte zag hij een klein, verschrompeld mensje lopen. 'OMA! OMA!' Hij zwaaide uitbundig en sprintte zo hard als hij kon naar haar toe. Hij kwam slippend tot stilstand en keek haar met een grijns van oor tot oor aan toen hij de inhoud van de tas liet zien.
'We hebben te eten vanavond!'

De oude vrouw had de fabriek nog maar amper verlaten, toen ze een klein mager jochie 'oma' hoorde roepen. In principe konden hier heel veel mensen in District 8 mee bedoeld worden, maar Old Rose herkende meteen het stemmetje van haar kleinzoon. Meteen ging ze op zoek naar zijn donkere grijze ogen, maar zijn handbewegingen zorgden ervoor dat ze hem eigenlijk al niet meer kon missen. De jongen kwam met zo'n razende snelheid op haar af, dat ze zich afvroeg of ze moest gaan uitwijken, maar net op tijd kwam de jongen tot stilstand. Old Rose glimlachte ter begroeting, waardoor alle rimpeltjes rond haar mond samen werden gedrukt, wat haar enkel nog ouder deed lijken. Maar deze glimlach veranderde in een serieus streepje, toen ze opmerkte hoe blij haar kleinzoon er wel niet uitzag. Wat was er gebeurd? Had het Capitool hem iets aangedaan? Hadden ze hem iets gegeven? Waarom was Dean zo blij?

Voordat ze er erg in had werd de tas die de jongen bij zich had geopend en verklaarde hij dat ze te eten hadden vanavond. Al was Old Rose blind geweest, ze wist meteen toen de tas openging wat op haar lag te wachten. Ze inhaleerde diep en de geur van vers brood nestelde zich in haar reukorgaan.
Goddelijk, dacht ze, zelfs al geloofde ze allang niet meer in God. Haar ouders hadden haar opgevoed met het idee van een God die zich om Zijn mensen bekommerde en van hen hield. Voor een beetje hoop, zo zei moeder altijd. Toen Rosemary ouder werd had ze daar echter enkel nog om kunnen lachen, want het leven in District 8 getuigde niet van veel goddelijke liefde.

"Hoe kom je dáár aan?", vroeg Rose vol ongeloof, terwijl ze naar het voedsel staarde. Voedzaam eten was al schaars, maar zoiets lekkers als vers brood was zeker veel meer waard dan zij konden betalen! Het was dan ook niet vreemd dat de vrouw haar kleinzoon meteen verdacht van diefstal, hoewel ze hem daar niet openlijk van wilde beschuldigen. Soms dan gaven mensen hem ook wel eens wat, zodat hij niet zelf de keuze kon maken, maar wie was zo gek een brood weg te geven? Niet dat het nog uitmaakte, niet zodra dit feestmaal op haar tong zou smelten en ze de smaak tot in de eeuwigheid in haar geheugen wilde prenten. Nee, wat er ook zou gebeuren en waar het ook vandaan zou komen, hier wilde ze van genieten.

De beste manier om te kunnen genieten was – wat Rose betreft – naar huis gaan. Daar waren geen ogen van andere mensen die in jouw voedsel brandden met hun smerige, priemende blik. Het was alsof ze het eten met hun kijken bevuilden, in de hoop dat de gelukkige eter niet veel later de ongelukkige niet-eter mocht worden. De meeste arme mensen waren in staat hierop te hopen, elk beetje eten verwelkomend. Wat ze wilden doen voor brood als dit, daar wilde ze niet eens aan denken.

Het was niet dat het huis waar Rosemary in woonde veel luxe bood, maar het bood in ieder geval bescherming en privacy. Zolang ze zachtjes deden durfde Rose zelfs met enige passie hardop tegen de ideeën van het Capitool in te gaan. Op straat hield ze zich afzijdig, maar thuis wilde ze kunnen zijn wie ze was. Ze had hier gewoond jaren voor de Opstand. Ze had hier al haar kinderen gebaard en opgevoed en liefgehad tot hun dood. Dat liet ze het Capitool en dat stelletje Vredesbewakers niet verpesten.

"Laten we naar huis gaan."

Ja, dat verwachtte hij al. Aan de blik in de ogen van Old Rose zag Dean dat ze het brood niet helemaal vertrouwde. Beter gezegd; ze vertrouwde het brood wel, ze vertrouwde hèm niet. Daar had ze helemaal gelijk in en Dean nam het haar dan ook echt niet kwalijk. Als de rollen omgedraaid zouden zijn, zou hij zich ook afvragen hoe zij eraan zou zijn gekomen, want er was geen mogelijkheid dat iemand het zomaar zou geven. Een héél vers brood, dat niet verbrand was, niet was afgekloven, niet oud was - dat is logisch met vers brood - etcetera. Dean wist niet eens of hij ooit wel eens vers brood had gegeten. Nooit zó vers in ieder geval. Dit brood was net nog warm geweest. Door het rennen was het natuurlijk al wel afgekoeld, maar misschien was het binnenste nog wel warm. Het water liep Dean al in de mond.

'Gekregen!' Zei Dean trots! Hij zag de blik vol ongeloof van zijn oma. 'Nee, serieus! Met iemand met wie ik zaken had gedaan tijdens de Opstand.' Het woord opstand spuugde hij vol walging uit. Het voelde vies als hij dat zei, alsof hij vreselijk aan het vloeken en schelden was. Hij gebruikte woorden als Capitool, Opstand en Hongerspelen dan ook meestal in een scheldkannonade en als Dean je voor een Capitoolrat uitmaakte, wist je dat je niet meer bij hem in de buurt hoefde te komen. Dat was echter pas twee keer gebeurd. Het was het ergste was een Capitoolhater als Dean je ooit kon noemen. Hij zei niet van wie precies, omdat er altijd de kans bestond dat er opeens een Vredebewaker van het dak kwam springen of achter een kar met stoffen kwam gedoken en je bij je nekvel pakte en je publiekelijk vernederde, of je in ieder geval afluisterde. Het was niet echt veilig voor het gewone volk, laat staan ex-verzetters zoals Dean en Old Rose. Dat hingen ze dan wel niet aan de grote boom, je wist het maar nooit met die verraders. Iedereen wist dat Vredebewakers uit District 2 kwamen en gewoon tegen hun eigen mensen werden opgezet. In die districten waren ze toch allemaal blaaskaken, dus het verbaasde Dean niks dat er dat soort mensen woonden die graag de schoothondjes van het Capitool wilden zijn. Ergens, diep vanbinnen in een afgesloten gedeelte van zijn hart, begreep Dean het ook wel. Je was veilig voor ongeveer alles, want je werkte immers voor het Capitool en als je voor het Capitool werkte en je werk deed, was je al binnen. Je had een inkomen, je had voedsel en in het geval van Vredebewaker: je had macht. Het moest vast heerlijk zijn om elke avond eten te hebben. En 's ochtends. En 's middags. Misschien zelfs nog wel tussendoor. In de tussentijd kwam het halve district om van de honger. Hoe zouden Vredebewakers zich daarbij voelen? Zouden er ook menselijke exemplaren tussenzitten? Mensen die hadden gestreden in de Opstand? Die dit nu alleen deden om de andere districten in de gaten te houden? Dat zou wel iets voor hem zijn, bedacht Dean zich. Het was alleen een beetje jammer dat hij in District 8 zat en zich mooi niet uit ging leveren aan een ander district. Hij kon Rose niet achterwege laten en daarbij mochten Vredebewakers geen (contact met) familie hebben. Hoe minder familie, hoe beter was het in ieder geval. Hij zou genoeg verdienen om voor Rose en zichzelf te kunnen zorgen, maar de schaamte was groter dan het miniscule fortuin dat hij zou kunnen maken in vergelijking met zijn huidige loon.

Anyway, Rose wist dat, als hij zoiets zei, het niet veilig was om er op straat verder over te praten. Zelfs in huis konden ze niet meer doen dan smoezen, aangezien de muren dun waren en de straten druk. Ze besloten naar huis te gaan en daar verder te praten. Getweeën liepen Rose en Dean over de onverharde straten naar het centrum van District 8, waar de wegen tijdelijk kinderkopjes vertoonden. Het liep vreselijk irritant, zeker omdat het meer zand was dan steen en je constant op moest letten dat je niet achter een steen bleef haken. Hij hoopte dat er ooit een dag kwam dat óf het hele district gewoon werd geasfalteerd of in ieder geval fatsoenlijke verharde straten kreeg, of ze allemaal onverhard waren, maar dan wel zodanig aangestampt dat je er over kon lopen zonder tienmiljoen keer op je gezicht te gaan. Dean zag er al niet uit en het missen van een paar tanden en een chronisch bont en blauw gezicht hielp niet mee aan zijn uiterlijke verschijning. Niet in positieve zin tenminste. Het was dan wel weer vervelend als het ging regenen, want dan waren alle straten en dus ook alle huizen en fabrieken vreselijk modderig. Als het eerst had geregend of gesneeuwd en het daarna was gaan vriezen was het nog wat lastiger om door de straten te banjeren, maar als  het had gedooid en daarna weer begon te vriezen.. District 8 veranderde dan in een regelrechte schaatsbaan en niet veel mensen hadden geld voor schaatsen. Dean was de enige die ze verkocht en kon er goud geld mee verdienen, als er maar meer mensen waren die er aan toegaven. Nu werden er elke winter talloze mensen afgevoerd met gebroken ledematen omdat ze zo stom waren op hun leren schoentjes door sneeuw en ijs te ploeteren, terwijl het leven zo veel makkelijker was met de schaatsen van Dean. Daarbij betekende gebroken ledematen geen werk. Geen werk, geen geld. Geen geld, geen eten, kleding en hout om te stoken en dan werd het een behoorlijk kut in de winter. Er waren echter wel steeds meer mensen die besloten dat ze liever een hoop geld uitgaven en de winter wat makkelijker overleefden - en de winters daarna, want Dean sleep gekochte schaatsen gratis en ze waren behoorlijk goede kwaliteit Dan bedoel ik natuurlijk niet Olympische Winterspelen goed, maar gewoon leren schoenen met ijzer goed.- dan dat ze elke drie meter op hun gat vielen en daarbij minstens drie andere mensen meenamen. Het was alsnog zaak dat Dean het tot en met de winter zou overleven. Het was behoorlijk zwaar, omdat het huis zo slecht geïsoleerd was en de kleren van zodanig slechte kwaliteit waren dat je het sowieso koud had. Stoken kon alleen als het echt nodig was en de dekens waren aangevreten door motten. Toch kreeg Rose het al ruim 60 jaar voor elkaar om de strenge winters te overleven en dit zou Dean zijn 14e winter worden, aangezien hij ook in de winter was geboren. Misschien was dat wel een voorteken. Het was zwaar 's winters, maar Dean leek er minder last van te hebben dan de meeste mensen. Hij kon best goed tegen kou. Waarom wist hij niet, maar ja. Hij was al niet helemaal normaal, dus dit kon er ook nog wel bij.

Uiteindelijk kwamen ze bij het huis aan en stapten ze naar binnen. Dean liep direct door naar iets wat de keuken voor moest stellen. Hij haalde het brood uit de tas, pakte een mes en sneedt er drie plakken af. Het kontje en een gewone snee brood gaf hij aan Rose en de ander pakte hij zelf. Hij controleerde snel in de kastjes of er nog beleg was, maar dat was niet het geval. Dean plofte op een stoel.
'Ik heb het van de bakkerszoon gekregen.' Zei hij zachtjes. 'Geen idee waarom. Hij riep me naar zich toe en gaf me dit. Zei dat hij er niets voor terughoefde.' Hij zette zijn tanden in het goddelijke brood. Wauw. Dat was het enige wat hij kon bedenken. Hij scheurde een stuk af en probeerde er zo langzaam mogelijk op te kauwen en van te genieten. Het kon nog dertien jaar duren voordat hij ooit weer vers brood kon eten. Het was zo ongelooflijk lekker! Mensen uit het Capitool konden nooit begrijpen wat het was om zo intens te genieten van iets simpels als brood. Hij slikte de hap door en voelde hoe zijn oh zo lege maag werd gevuld. Hij kon niet te snel en te veel eten, anders werd hij misselijk. Zijn maag was geen eten meer gewend. Honger merkte Dean ondertussen niet eens meer op. Dit was een regelrecht feestmaal. Het liefst zou Dean heel erg zuinig doen met brood. Dat zouden ze ook wel doen, maar het kon er toch maar een aantal dagen liggen voordat het zelf weg zou lopen en als er iets zonde was, was eten laten verpieteren en weg moeten gooien. Wat nog erger was, was het weggooien van restjes, maar dat had hem al meerdere malen avondeten  opgeleverd als hij zijn vuilnisbakkensnuffelronde deed.

'Eet smakelijk!'


((OOC: Godmode is natuurlijk met toestemming van het Almachtige Sootje!))

Gekregen. Hij had het brood gekregen. Dat was verrassend, want het brood was in zo'n goede conditie dat je niet zou verwachten dat iemand het weggaf. Zo vers en zalig en God, hoe kon ze dit nog langer weerstaan? Het rook heerlijk! Blijkbaar waren er toch nog goede mensen op deze o zo verpeste wereld. Old Rose vroeg zich af wie het was geweest, maar Dean klonk zo oprecht trots dat ze zijn woorden niet in twijfel durfde te trekken en ze had te veel honger om door te vragen.

Over het paupere zandpad liepen ze richting huis, terwijl Rosemary nauwlettend elke steen in de gaten hield om te voorkomen dat ze zou struikelen. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand daardoor iets brak. Tenen, enkels, knieën, vingers, polsen... Ze had het allemaal al eens gezien. Het was heel zwaar voor een gezin als iemand zulke verwondingen opliep. Natuurlijk, het was pijnlijk en vervelend, maar daar maalden de meeste mensen niet zo om. Old Rose niet tenminste. Het ging om de mogelijkheid wel of niet te kunnen werken. Dát was belangrijk. Gebroken ledematen vertraagden je of schakelden je mogelijk helemaal uit. Qua werk, maar mogelijk ook wat betreft leven. Zonder werk geen geld, zonder geld geen eten en zonder eten zou je waarschijnlijk al snel van je stokje gaan. Het woord 'reserve' strond bij velen niet in het woordenboek geschreven en Rosemary was er in ieder geval van overtuigd dat zij het zelf niet lang vol zou houden. Zeker niet zonder Dean.

Toen ze thuiskwamen ontfermde de jongen zich meteen over het brood, terwijl Old Rose op zoek ging naar de melkkan. Die stond in een kastje en er zat niet meer zo veel melk in, maar het moest net genoeg zijn om allebei nog een beetje van te kunnen drinken. De melk was twee dagen oud, maar nog goed te drinken. De kans dat ze ooit yoghurt zouden eten was vrij klein, want zelf hield Rosemary erg van de geitenmelk die ze zo vaak mogelijk kocht – vooral vers was hij erg lekker.  Bovendien konden ze het zich niet veroorloven om grote hoeveelheden melk per keer te kopen. Dat, en van één geit kwam nou eenmaal geen honderd liter melk op een dag.
Als Old Rose het goed had onthouden, dan hadden ze ook nog een beetje koffie staan. Het was dan wel geen kwaliteitskoffie, zoals van de Mokka-koffieboon (Oeh! Dan hadden ze een soort MOKKACCINO gehad! Bijna net zo goed als MOCCACINO), maar in combinatie met melk was het zeker zeer smakelijk.
De oude vrouw zette de twee aftandse kannen op tafel, waarna ze er ook een paar bekers naast zette. In beide schonk ze een wat melk, waarna ze bij zichzelf een vleugje koffie erbij goot. Vragend keek ze haar kleinzoon aan, terwijl ze de kan boven zijn beker hield. Ze wachtte zijn antwoord af, waarna ze zichzelf eindelijk toestond om met veel zelfbeheersing (of iets wat erop moest lijken) te beginnen aan het brood.

"Geniet ervan," knikte Rosemary, "Je weet nooit of het je laatste zal zijn." Zelf volgde ze haar eigen advies ook op, hoewel ze zuinig deed en zeker de intentie had om wat te bewaren voor later. Niet dat ze dit überhaupt allemaal in één keer op zou kunnen eten zonder daar ziek van te worden, maar de verleiding was desalniettemin groot.
Terwijl ze luisterde naar Deans verhaal over de bakkerszoon, kon ze het niet helpen om zich af te vragen waarom. Vrijwel iedereen had het moeilijk en het was zeer ongewoon dat men zo altruïstisch was om zomaar dingen weg te geven. Het was ofwel een manier om later alsnog een gunst gedaan te kunnen krijgen, of ze werden nu stiekem vergiftigd, of misschien was dit gewoon een droom. Of misschien begon ze wel op zeer vreemde wijze te dementeren of misschien hadden die bakker en zijn vrouw écht een goed kind op de wereld gezet, dat op de één of andere manier was ontsnapt aan hun iets minder gulle levenswijze. Het was echter moeilijk voor Rose om dat te kunnen geloven.

"Je doet overduidelijk goede zaken," glimlachte ze toen als een trotse oma naar haar kleinzoon. Hoewel hij dan misschien ook een dief was, was hij een schat en echt wel bereid om hard te werken voor hun eten. Hij scheen goede contacten te hebben met bepaalde mensen en als hij daarvoor dit soort beloningen kreeg, dan kon het wat Rosemary betreft geen kwaad om dat voort te zetten.
"Blijf vooral doorgaan," zei ze daarom, hoewel het glimlach langzaam vervaagde. "Het zou ooit je leven kunnen redden. Bijvoorbeeld tijdens... de Hongerspelen." Haar stem klonk bij die woorden nog maar net iets luider dan een zacht gefluister en het kostte haar moeite om zichzelf ervan te overtuigen dat niet alles hopeloos leek. De kans dat Dean zou moeten deelnemen aan dit verschrikkelijke, groteske evenement vol bloed en geweld (zoals zij de Hongerspelen zag) was klein, maar de kans dat hij zou winnen als hij wel mee zou moeten doen was nog vele malen kleiner.

Maar ook thuisblijven was geen veilige optie, vreesde Rosemary. District 8 was in het algemeen nou eenmaal geen tevreden district en de Hongerspelen werden niet bepaald gezien als een cadeautje op kerstochtend. En dát kon een voorbode zijn van problemen – grote problemen. En zowel zij als Dean zou daar mogelijk bij betrokken kunnen raken.
Serieus. Als het Capitool Rose' laatste levende kindje van haar af zouden pakken, dan zou ze hen dat HEEL erg kwalijk nemen. Nog erger dan dat ze al deed en mocht het gebeuren, dan zou ze niet rusten voordat het Capitool gevallen was en stierf ze liever in die strijd dan dat ze nog langer in deze hel moest branden.

OOC: Er is maar één plek die behoort te branden. Jaja. BUUUURN CAPITOL BUUUUUUURN...

'Ja, graag,' Zei Dean toen Old Rose de kan met melk boven zijn beker had gehouden. Melk was het meest goddelijke goedje op aarde, op vers brood na misschien. Hij zou het in ieder geval nooit afslaan. Het was een soort feestmaal, ondanks dat ze het nog relatief vaak dronken. Dean was daar erg dankbaar voor. Melk was goed voor de botten die zo goed zichtbaar waren bij Dean. Wie weet waar hij was geweest als hij zijn hele leven alleen maar water had moeten drinken. Rose had de melk bij hem ingeschonken en hij keek toe hoe zij de koffie aan haar melk toevoegde. Dean beschouwde zichzelf als te jong om koffie te drinken. Daarbij had hij, ondanks zijn chronische honger, toch altijd energie genoeg en was hij bang dat hij helemaal zou gaan stuiteren als hij aan de koffie ging. Nu was het natuurlijk geen échte koffie: dit was het soort goedkope surrogaatspul wat er in de armere districten rond ging. Misschien dat ze in de rijkere districten wel echte koffie zouden hebben. Hoe duur zou dat zijn? Vast onbetaalbaar voor iemand zoals hij. Hij zou letterlijk een jaar, anderhalf jaar of zelfs nog wel langer moeten sparen. Misschien, als hij ooit rijk zou zijn, zou hij echte koffie kunnen kopen voor Rose. Dan moest ze het nog wel een jaar of dertig volhouden en ze was al één van de oudste mensen in het district.

'Je weet nooit of het je laatste zal zijn.' Sprak Old Rose wijs. Het was waar. Dean leefde bij de dag, niet wetend of hij de dag daarna nog op zou staan. Nou ging het nu relatief goed, maar er waren tijden waarin hij en Rose nauwelijks iets te eten hadden en het was echt een wonder dat ze er beiden zo goed af waren gekomen. Dean nibbelde kleine stukjes van het brood terwijl hij zijn verhaal deed. Wonder boven wonder leek Rose hem te geloven. Nu had hij eigenlijk ook niets anders verwacht. Dean loog tegen een hoop mensen, maar nooit tegen haar. Dat kon hij niet over zijn hart verkrijgen. Ze hadden hun leven aan elkaar te danken. Dat was hij haar dankbaar, zelfs in de zwaarste momenten van zijn leven. Rose was er altijd voor hem, dan kon hij toch moeilijk tegen haar liegen?
'Je doet overduidelijk goede zaken.' Dean keek zijn oma trots aan en glimlachte. Hij was erg blij dat ze dat vond, aangezien ze vaker liet merken dat ze het niet met zijn praktijken dan dat ze het er wél mee eens was.
'Dank u.' Zei hij nederig. 'Ik heb gemerkt dat, als ik mijn diensten ruil met een ander en ze niet hoef te bestelen, ze dat vaak veel fijner vinden dan dat ik zelf uitkies wat ik meeneem.' Hij glimlachte een beetje. Het was meer als grapje bedoeld dan als serieus iets, maar het leek alsof de mensen daar nu pas achterkwamen. Dean wilde graag zaken doen, maar het moest wel eerlijk gaan. Hij zou de mensen niet bestelen en ruilde zijn knutseldingetjes met iets van hen. Als zij hem echter een slechte naam zouden bezorgen, iets van slechte kwaliteit zouden leveren of hun woord niet na zouden komen, dan zou Dean ook maatregelen nemen en bestond de kans dat er iets wat die mensen lief was, uit hun huis zou verdwijnen en in dat van Dean zou verschijnen. Vaak ging het om eten, maar soms ging het om kleding of dekens. District 8 begon eindelijk door te krijgen dat Dean best wel manieren had, maar het soms even duurde om hem zodanig uit zijn schulp te lokken dat hij bereid was zaken te doen. Hij was wantrouwig en mensenschuw, daarom ging het stelen hem ook zo goed af. Maar hij kreeg meer respect als hij niet van mensen stal en hij kreeg ook meer waardering van Rose. Dat was voor hem reden om toch te proberen onder de mensen te komen en oppervlakkige contacten te leggen. Toch bleef Dean voor iedereen 'de Rat' en dat kon hem niet minder schelen. Hij wás een rat en hij was er trots op!

Rose moedigde hem aan om vooral zo door te gaan. "Het zou ooit je leven kunnen redden. Bijvoorbeeld tijdens... de Hongerspelen." Voor een dramatisch en theatraal effect zei ze de laatste woorden extra zacht. Dean snoof arrogant, maar sloeg toch zijn donkergrijze ogen neer. Hij was bang, doodsbang. Hij zou het niet kunnen winnen, dat wist hij zeker. Ja, hij was slim en ontzettend snel, maar hij had niet het idee dat hij de kwaliteiten bezat die hij nodig had om te winnen. Hij kon namelijk niet vechten en Dean kon aan niets anders denken dan dat. Je moest immers mensen vermoorden. Hij had geen probleem met mensen láten doodgaan, maar mensen vermoorden? Hij zou drie keer vermoord zijn in de tijd dat hij één persoon een bloedneus had geslagen.
'Ik ben bang, oma.' Zei hij zachtjes. 'Ik maak geen schijn van kans. Ik kan niet vechten, ik ben niet sociaal aangelegd en tenzij ze een bak met schroot daar leegkiepen voor mijn neus en er een hardloopwerdstrijdje wordt gehouden, kan ik daar mezelf met niks verdedigen.' Hij legde het brood wat hij nog in zijn handen had, neer, omdat zijn handen zo aan het trillen waren. Rose had geen flauw idee hoe bang hij was. Als hij ergens het woord Hongerspelen hoorde, sloot hij zich af van de wereld. Werd hij in een gesprek betrokken dat over dat onderwerp ging, dan zou hij een grote mond opzetten en slechte dingen zeggen over het Capitool, in de hoop dat mensen het met hem eens zou zijn. Natuurlijk was iedereen wel een beetje bang, maar Dean leek zo onbezorgd dat mensen dachten dat hij over een zesde zintuig of een speciaal wapen beschikte. Dat was niet zo, aldus hijzelf. Ik weet lekker beterrrr!

'Wat nou als ik het niet overleef? Wie moet er dan voor u zorgen?' Dean keek zijn oma met een angstige blik aan. 'Tot aan de winter zal het nog wel te doen zijn en u heeft dan natuurlijk mijn spullen die u kunt verkopen of kunt gebruiken. U zou eventueel nog iemand van de straat kunnen plukken en deze tegen betaling hier in laten wonen, zodat u in ieder geval niet alleen bent. Maar ik kan u hier niet achter laten. Dat kan niet en dat mag niet en dat ga ik ook niet laten gebeuren. Het Capitool zal nooit de macht over mij krijgen met hun zieke spelletjes!' Zijn houding veranderde van doodsbang naar woedend en onverbeterlijk. Dean stond op. Dat maakte niet veel uit voor zijn lengte, maar het ging om het dramatische aspect. Misschien had hij dan beter op de stoel kunnen gaan staan, maar hij was een beetje bang dat hij er dan doorheen zakte en daarbij moest hij ook weer niet door het hele district te horen en te zien zijn.

'Weet u wat? Mocht ik in de Spelen komen, dan zorg ik ervoor dat ik win. Ik win, ik word rijk en ik zal ervoor zorgen dat u van uw oude dag kunt genieten en elke dag een bak met échte koffie krijgt en elke dag verse melk. De minder verse melk geven we dan wel weg. U komt niet zo makkelijk van mij af en het Capitool al helemaal niet!'


OOC: Ochgutte toch, m'n kleine schat doet heldhaftig <3 *pinkt traantje weg*

Misschien was het gevoelloos van haar om over de Hongerspelen te gaan praten. Old Rose zag de angst in haar kleinzoons ogen. Toen hij zijn angsten uitsprak begon hij de trillen en de oude vrouw wenste dat zij in zijn plaats kon gaan. Helaas viel ze al een jaar of vijftig buiten de desbetreffende leeftijdscategorie. Ze kon best een aardig toneelstukje opzetten, maar heel Panem laten geloven dat ze jonger was dan negentien was waarschijnlijk te veel gevraagd. Ze hoefde maar te rennen, vechten, gooien, bukken of zelfs maar lopen en men zou weten dat ze die leeftijd lang geleden had gepasseerd. Maar als het kon, deed ze het. De waarschijnlijkheid dat een dergelijke actie zou worden gewaardeerd was echter klein en wat zouden ze doen als ze erachter kwamen? Zij zou zeker sterven en de kans dat ook Dean er niet beter van zou worden was groot.

De angstige woorden van de jongen, die aantoonden in hoeverre hij al had nagedacht over de Hongerspelen. Het was nieuw, onbekend terrein en het was gevaarlijk. Old Rose wist dat de jongen realistisch was, toen hij opnoemde wat er met haar zou gebeuren als hij weg zou vallen. Daar wilde Rose helemaal niet aan denken, maar als oma deed haar eigen welzijn er veel minder toe als dat van haar kleine jongen. Plots veranderde het bange jochie in een echte strijder, en Rosemary gebaarde hem zachter te wezen als hij zulke taal uit ging slaan. Natuurlijk was ze het met hem eens en wenste ze hem als trots en nadenkend mens ten onder te gaan (als hij dan per se ten onder moest gaan), maar dan liever in de Spelen, dan hier omdat mensen hem aan hadden gegeven voor opruiende taal. Die zweepslagen waren niet mals en als zo'n Vredebewaker zijn of haar dag niet had, dan wist je helemaal niet of je de dag zou overleven. Het was alsof zij, de inwoners, de enige personen waren die zich moesten verantwoorden en dan aan mensen die zelf geen verantwoording leken te kennen. Dat was belachelijk en één van de redenen dat Old Rose het beleid van het Capitool niet zag zitten. Hoe lang zouden de President en haar aanhang het volhouden in hun schoenen?

Zo dapper als Dean klonk. Hij werd plots helemaal als zijn vader. Rose herkende zo veel van haar zoon in hem. Dat zorgde voor een vlaag van trots, maar ook een vlaag van angst die door haar breekbare lichaampje raasde. Haar zoon was een geweldig mens geweest, maar het was niet goed met hem afgelopen. Hij was gevallen in de strijd waar nu zijn zoon ook in verworven was. Dankzij haar. Stiekem was ze de gemeenste en dodelijkste oma (en moeder) van heel Panem, maar dan met instemming van de mensen die ze de dood injoeg. In haar hoofd grimaste ze, minachtend vanwege haar eigen gedachten. Stiekem zou ze het goed doen als duivelse President. Dat was niet iets wat ze ambieerde en ook niet iets waar ze trots op was. Het was maar goed dat zij wel waarde hechtte aan de juiste waarden en normen.

"Kind, maak je geen zorgen om mij. Ik ben al oud. Jij moet aan jezelf denken en voor jezelf vechten. En voor deze wereld." De woorden van de jongen, dat hij zou zorgen dat hij zou winnen en rijk zou worden... Old Rose apprecieerde het. Ze wist dat als haar kleinzoon zou winnen, de winst niet beter besteed zou kunnen worden. Dat gunde ze hem en het District en bovendien wilde ze haar kleinzoon niet kwijt. Maar wie kon garanderen dat zij dan nog zou leven? Of hij er nou was of niet, zij werd elke dag weer ouder en daarmee was ze weer een dag dichter bij haar naderende dood. Dat gold natuurlijk voor iedereen, maar in dit geval waren de kansen niet in haar voordeel.
Rosemary knikte goedkeurend naar Dean, toen hij verkondigde dat zij noch het Capitool niet zo makkelijk van hem af zou zijn. Was het zelfs maar mogelijk voor een oma om nóg trotser te zijn op haar nageslacht? "Of je nou wint of niet, en of je meedoet of niet... Jij zult daarin altijd de beste zijn."

Waarschijnlijk was Old Rose de meest geweldige persoon op deze corrupte aarde. Ze gaf om hem, zorgde voor hem en Dean wist dat, als het zou kunnen, ze er alles aan had gedaan om het Capitool te stoppen van deze verschikkelijke straf te behoeden. Helaas kon dat niet en eigenlijk zou het ook niet helemaal eerlijk zijn: Dean had zelf deelgenomen in de verzetsacties tegen het Capitool. Als er iemand gestraft zou moeten worden, was hij het wel, samen met Old Rose. Op de één of andere manier was het een wonder dat niemand hen had verklikt. Er waren vast mensen die hem op een dak hadden zien liggen en locaties door had zien seinen, mensen die hem op klaarlichte dag mensen had zien overvallen.. Toch zei niemand iets. Was dit een soort manier van samenzweren? Rebellie? Het was raar, dat zeker, maar Dean was de inwoners van District 8 erg dankbaar hiervoor.

Rose zei tegen Dean dat hij zich geen zorgen om haar moest maken, dat ze al oud was. Maar dat was juist het probleem.
'Ik heb u nodig, oma.' Begon Dean, 'Zelfs al win ik, zelfs al word ik rijk, ik ben lang niet zelfstandig genoeg om alles te regelen, om te snappen wat ik moet doen. En het enige waar ik voor zou kunnen vechten als u er niet meer bent, is het district, maar na de verliezen gaat dat de komende tijd nog niet gebeuren en ik kan geen jaren wachten.' Hij wilde niet meer wachten. Al het bloed dat vergoten werd, alle pijn die werd veroorzaakt door de Vredebewakers, door de president.. Ze moesten ervoor boeten en hij wist nog niet hoe, maar Dean zou er voor gaan zorgen dat ze zouden boeten. Hij zou zijn ouders, omgekomen in de Opstand, hem achterlatend als wees, wreken. Hij zou, zodra hij de kans en de troepen had, het Capitool wel eens leren wie er de baas was!

(Off: Kon echt niks verzinnen. Einde van het topic I guess?))