Norah moest toegeven dat het ontzettend slim was wat ze bedacht hadden. Ze hadden nog niet genoeg honger om rauwe zandslang (zoals Nirwad de woestijnbewoner ontzettend creatief genoemd had) uit te proberen, maar zoals Hannah opgemerkt had zat het gif in de kop. En gif, dat was een wapen wat ze niet zomaar weg moesten gooien. Dus waren er wat grote brokken goud opgeofferd om plaats te maken in de buideltas, zodat de slangenkop erin gepropt kon worden. Voorzichtig natuurlijk, die tanden waren nog steeds gevaarlijk scherp.

Nu was er niets meer te doen. Zand en stenen, dat was alles wat er was. Het was saai en grauw en afgrijselijk warm. In de schaduw tegen de koele rots gedrukt vond ze nog een zekere verkoeling, maar het bleef een marteling om zo uren lang stil te zitten. In de groep van tieners hing een serene rust, ze hadden zo te zien allemaal geaccepteerd dat ze nu met z'n viertjes samen waren. Norah's hand vervlocht zich af en toe onopvallend met die van Nirwad, wat haar een gevoel van verbondenheid gaf. De hitte van zijn klamme huid was het meer dan waard. De uren kropen voorbij, uren waarin Norah moeite moest doen om haar aandacht bij het hier en nu te houden. Af en toe wisselden er wat woorden, Nirwad prutste wat aan zijn haak en begon die uiteindelijk vast te knopen aan het uiteinde van het touw. Met de bijl van Norah zorgde hij dat hij twee stukken touw over hield, van ongeveer 3 meter en van 7 meter. Het stuk touw met de haak eraan vast kreeg algauw meer vorm en het werd duidelijk wat hij probeerde te bereiken. In het touw legde hij een paar dikke knopen, twee zodat zijn handen genoeg grip hadden en aan het uiteinde nog twee om klappen mee uit te kunnen delen. Norah verbaasde zich over zijn ingenieuze ontwerp; ze was blij dat ook hij zich nu zou kunnen verdedigen. Maar tegen wie?

Het tergend lange staren naar de zakkende zon was eindelijk voorbij toen het wat koeler werd. De nacht kwam eraan. En het was vrij duidelijk dat ze straks op onderzoek zouden gaan. Norah was duidelijk niet de enige die krankzinnig werd van al dit stilzitten. Ze hadden water gekregen, maar dat was nauwelijks genoeg geweest om de dag door te komen. Ze hadden wapens, maar daar had je niets aan als er niemand was.. om mee te vechten. Ga zo door. Wanneer zou ze zo wanhopig zijn dat ze een moord zou doen voor water? In de duisternis pakten ze zorgvuldig hun spullen bijeen en stonden op. Norah moest even rekken om de soepelheid in haar ledematen weer terug te krijgen.
Langs de rand van de rotsformaties liepen ze een nieuw deel van de arena tegemoet, voorzichtig voor slangen of ander ongedierte, op hun hoede voor rare fratsen van de Peaks. Met bommen, robotspinnen en piranha's was de afgelopen jaren al getoond dat niets te gek was. Toch wisten ze zonder problemen hun weg te vinden. Het was eigenlijk best fijn om te bewegen nu, het voelde als een gewone zomeravond. Ze vonden gauw een prettig tempo en stopten pas toen ze het volkslied door de lucht hoorden schallen. In een eerbiedige stilte keek het viertal naar de lucht, waar algauw gezichten verschenen. James was de eerste, niet al te onverwacht, maar toch een schok voor Norah. De arme verdwaasde jongen had het nooit lang gered, maar toch voelde ze verdriet. Naast Gabe en James bleken ook de jonge Logan en Violet tot de eerste slachtoffers te behoren. Violet had ze nog gezien en nu was het meisje dood. Norah had het bleke kind maar eng gevonden, maar het idee dat ze een van de laatsten was geweest die Violet had gezien was een naar idee.

Lang kreeg ze niet om te mijmeren, Hannah gaf met een handbeweging aan dat ze door moesten gaan. Het was net een strenge schooljuf soms, bedacht Norah zich. Maar ze had wel gelijk. Alleen de doden kregen rust. De groep liep in stilte verder, besloot een stukje van de rotsen te verkennen. Norah besefte zich ergens wel dat ze eigenlijk gewoon op zoek waren naar iets om te overleven. Iets, waarschijnlijk andere tributen, maar die gedachte duwde ze weg achter het woordje 'water' dat als een bonzende gong in haar hoofd herhaald werd. Het was eng hoe makkelijk het was om tegen jezelf te liegen. Ze was een moordenaar en nog steeds keek Nirwad haar aan zonder walging.

Ze waren nog geen twee minuten tussen de rotsen aan het rondkijken toen er opeens een gil klonk. Eensgezind draaiden de hoofden van Ayrton, Nirwad, Hannah en Norah zich in die richting. Een roodharig meisje was luttele meters van hen af wakker geschrokken en krabbelde overeind. Hannah trok Nirwad mee, schreeuwde iets over haar afsnijden, en rende parallel aan de route die het meisje nam, terwijl Ayrton en Norah de achtervolging inzetten in de rug van het meisje. Paula was duidelijk totaal in paniek, ze probeerde wanhopig te ontsnappen. Ze kwamen algauw dichterbij. Ouder, sneller. Met meer. Het was overmacht, een verloren zaak. Norah vreesde het moment dat Paula zou stoppen met rennen. En dat duurde niet lang meer. Of was het maar goed dat het voorbij zou zijn?

Nirwad was duidelijk de snelste loper van het viertal en schoot tussen twee rotsen door. Hij haalde met een wilde zwaai naar haar uit met zijn zelfgemaakte wapen, iets wat niet helemaal goed ging door zijn gebrek aan oefening met het touw. Paula kon nog net op tijd remmen voor ze aan de haak geslagen werd. Hierdoor verloor het jonge meisje al haar vaart en hoewel ze nog probeerde te draaien naar een andere uitgang was het vrijwel kansloos. Ayrton deed weinig meer dan de lange hoorn naar voren te mikken richting Paula's schouderbladen, met de vaart die hij nog had. Norah remde en hield haar bijl in de aanslag, hopend niet nodig te zijn. Hannah verscheen als laatste van de vier jagers in een andere opening tussen de rotsen en liep richting Paula met haar boog als een soort honkbalknuppel in de aanslag. Was dit wie ze geworden was? Iemand die met vrienden een kind opjoeg?

TL;DR:
– De slangenkop is bewaard in de buideltas, met het scherpste deel van de goudbrokken.
– Nirwad heeft een soort zweep/slinger gemaakt: Een deel van het touw met dikke knopen erin en aan het uiteinde de haak gebonden.
– De groep gaat onderweg langs de rand van de rotsen.
– Middernacht, dooien, arme James, Logan en Violet.
– De groep gaat tussen de rotsen rondneuzen: Paula schrikt wakker en begint te rennen, Norah en Ayrton achtervolgen haar gezamenlijk, terwijl Nirwad en Hannah proberen haar allebei via een andere route af te snijden.
– Nirwad haalt in en zwaait met touw-wapen-ding, Paula deinst terug.
– Ayrton steekt met de vaart van zijn rennen de oryx hoorn richting Paula's rug, tussen haar schouderbladen.
– Nirwad, Hannah en Norah staan paraat in drie van de uitgangen. Ze bevinden zich aan de onderkant van de kaart [F10/11-G10/11]

Godmode van Ayrton in overleg en met toestemming ^^

Paula wilde zich omdraaien, waardoor Ayrton's aanval met de oryxhoorn haar een flinke klap tegen haar schouder gaf, maar haar niet dodelijk kon verwonden. Ayrton schoot door zijn eigen snelheid wel door, waardoor Paula langs hem kon glippen en het weer op een lopen zette.

De zon was langzaam verdwenen achter de bergen en daarmee werd besloten om de jacht te openen. Het feit dat zijn rug bezweet was en alle kledingstukken aan zijn lichaam plakte terwijl Ayrton de halve middag alleen maar tegen een rotsblok had gedut, hielp hem eraan herinneren hoe snel hij uit deze kokende zandbak weg wilde. Daarvoor moesten er echter doden vallen, maar toen Ayrton zag wie de gevallen tributen waren was hij alles behalve blij.

Vier tributen maar? Waarvan alleen Gabe als echte potentiële dreiging? Ayrton hoopte vurig dat de tweede dag daar meer verandering in zou brengen. Zelfs het bewusteloze meisje uit 8 had het klaarblijkelijk overleefd en Ayrton twijfelde eraan of hij er goed aan had gedaan om haar en Enrico niet meteen om te brengen toen het nog kon. Een nieuwe ontmoeting met dat stel was nu niet iets waar Ayrton op stond te trappelen, wetende dat hij ze niet al te vriendelijk zou ontvangen wanneer er niets voor hem in het bondgenootschap zat.

Maar dat was een probleem voor later. Het grootste probleem voor nu was het vinden van voedsel nadat besloten was dat de zandslang toch maar niet op hun menu was komen te staan. Hopelijk zou er wat fatsoenlijker eten gesponsord worden zodra ze hun volgende slachtoffer hadden gemaakt, want Ayrton stierf van de honger. Gezien de temperatuur vond Ayrton het een prima plan om in de avond tot actie te komen, maar helemaal op zijn gemak was hij niet. Zijn kleurenblindheid betekende namelijk dat wanneer het donker was, ook echt alles donker was en Ayrton nog meer moeite had om alles duidelijk en wel te onderscheiden.

Uiteindelijk werd de jacht geopend op een klein meisje die vrijwel meteen op de vlucht sloeg voor de hongerige leeuwen. Maar zo snel lieten ze hun prooi er niet vandoor gaan. Als een rat in de val werd Paula uiteindelijk in het nauw gedreven. Ayrton besloot hier maar meteen gebruik van te maken door er voor haar snel een einde aan te maken alvorens zijn puntige wapen tussen haar ruggenwervels te mikken. Paula draaide zich echter net om waardoor de hoorn slechts langs haar schouder schuurde en voordat Ayrton het doorhad, was het kleine schepsel langs hem heen geglipt.

Een paar vloekwoorden stormden uit zijn mond terwijl de achtervolging weer opnieuw werd ingezet. Ayrton remde af en sprintte zo snel als mogelijk dezelfde doorgang uit om het kind niet uit het oog te verliezen. Zigzaggend rende ze tussen de rotsen door, in de naïeve hoop hem af te schudden, maar Ayrton kwam steeds dichterbij. Toen hij dichtbij genoeg dacht te zijn, reikte hij zijn hand uit naar voren om Paula bij haar kraag te grijpen, maar net toen de overwinning in Ayrton’s handbereik leek te zijn knalde hij met volle vaart tegen een rotswand op. Gevolgd door nog een golf van vloekwoorden keek Ayrton weer vluchtig om zich heen.

Waar was dat stomme kind? Ayrton besloot dat rennen geen zin had nu Paula uit zijn gezichtsveld verdwenen was. Ook zijn bondgenoten leken nergens meer te zijn. Geërgerd hield Ayrton zijn hoorn in beide handen geklemd terwijl hij met gespitste oren op zijn hoede doorliep. Dat kind moest zich wel ergens verstopt hebben, dat kon niet anders. Net toen hij een rotsblok voorbij wilde lopen, zag hij plotseling een ratachtig wezen in zijn rechterooghoek voorbij flitsen. Een glimlach verscheen op Ayrton’s gezicht terwijl hij rechts afsloeg. “Geef je maar gewoon over meisje,” riep hij wetende dat Paula niet ver kon zijn. “Geef je over en ik zal je een ...snelle dood geven.”

Zijn zicht mocht hem dan misschien tegenwerken, maar met Ayrton’s gehoor was niets mis. Hij kon haar bij elke stap zwaarder horen adem halen en toen Ayrton voor de volle 100% wist waar Paula zat, versnelde hij de hoek om en boorde zijn hoorn op de zwarte schim die hij dacht te zien. Een ijzige gil echode tussen de rotsen door, wat Ayrton het teken gaf dat hij de roos vol had getroffen. Niets was echter minder waar. De punt van de hoorn zat nog zo’n tien centimeter boven het hoofd van Paula in de muur geboord, maar ook zij dacht waarschijnlijk dat ze er geweest was. Paula twijfelde echter niet om nog langer te blijven zitten en trachtte weer weg te willen sprinten.
“Niets daarvan!” brulde Ayrton terwijl hij haar met zijn voet een trap in de maag verkocht. Maar terwijl Ayrton de hoorn met brute kracht uit de rotsen terug trok, had dat Paula blijkbaar genoeg tijd gegeven om –weliswaar half in elkaar gedoken- vooralsnog weg te komen. Hij draaide zich om, met zijn wapen in de aanslag, maar terwijl hij weer in volle sprint achter Paula vertrok, zag hij haar ineens voorover struikelen. Voordat Ayrton halsoverkop er ook boven op was gevallen, kon hij zichzelf nog net afremmen bij het zien van de twee schimmen die hij herkende als Norah en Nirwad.

Blijkbaar hadden ze Paula horen gillen en wetende dat zij hun kant opkwam, hadden de tortelduifjes waarschijnlijk het touw van Nirwad’s zweep gebruikt om het kind te laten struikelen. Hannah verscheen nog geen seconde later voor de gestruikelde Paula en versperde haar de weg. Niet dat ze ver zou komen, want deze kans liet Ayrton niet aan zich voorbij gaan. En ook Norah leek niet van plan te zijn het meisje nog een keer te laten wegkomen, want ook zij hield haar wapen in de aanslag. Ayrton richtte zijn hoorn op de rug van het meisje, maar wederom wist Paula zich nog snel op de rug te rollen waardoor de punt van de oryxhoorn haar waarschijnlijk in het hart zou treffen.

TL;DR:
- Ayrton is teleurgesteld bij het zien van de gevallen tributen
- Paula glipt achter hem weg, Ayrton sprint achter haar aan terwijl de rest haar via andere routes proberen af te snijden
- Ayrton knalt tegen een rotswand op, raakt Paula even kwijt
- Paula zit gehurkt verstopt waardoor Ayrton's 'verassingsaanval' mist. Hij trapt haar in de maag zodat ze niet wegkomt, maar ver komt ze uiteindelijk niet want N&N laten haar struikelen door het zweeptouw
- Ayrton vindt het mooi geweest en mikt weer met zijn hoorn op Paula's bovenlichaam
- Ze bevinden zich ergens bij E10

De hoorn van de oryx boort zich in het lichaam van Paula, waardoor ze hevig begint te bloeden en binnen enkele minuten zal sterven. #dood

P.s. Hou er rekening mee dat de hoorn door de aanvaring met de rotswand is gaan barsten en niet meer zo stevig is als daarvoor.

Het inhalen van Paula was geen probleem. Norah was snel genoeg. Maar actie ondernemen liet ze over aan de roker van de groep, die uithaalde. Helaas was daarmee niet gelijk het leed voorbij. Paula werd flink hard geraakt tegen haar schouder, maar krabbelde met haar hand om de gewonde schouder geslagen overeind en glipte langs Ayrton. Het meisje probeerde te ontsnappen, maar moest daarvoor eerst nog een uitweg vinden tussen de vele rotsen. Daarvoor was 1 weg, die vlak langs Norah leidde. En Paula waagde de gok. Ze had geen andere keuze natuurlijk.

Met een wijde zwaai haalde Norah uit met de waaierbijl. Richting de rennende benen van een meisje in doodsangst. Op het laatste moment sloot Norah haar ogen, kneep die dicht voor het mogelijke onheil dat ze aan zou richten. Dom. Het zorgde dat ze niet goed genoeg mikte. Toen ze een seconde later haar ogen opende zag ze dat ze slechts een schampsnede aan had gebracht op de bleke huid van de roodharige, die weg sprintte zo snel als haar benen haar konden dragen. Norah wist niet wat ze moest denken. Ze vervloekte zichzelf voor haar lafheid, die tweezijdig was. Niet alleen had ze haar ogen gesloten, ook had ze haar principes nu voor de eerste keer echt compleet achter zich gelaten. Een achtervolging werd ingezet en Norah ging eveneens snel op weg, meer omdat ze niet alleen in de duisternis achter wilde blijven dan omdat ze zo bloeddorstig achter Paula aan wilde gaan.

Norah, Hannah en Nirwad bleven vrij dicht bij elkaar in de buurt, totdat Hannah besloot Ayrton te hulp te schieten door hem in zijn pad te volgen. Nirwad had zijn touw wat opgerold en rende een stukje voor haar uit. Nir's blonde haren wapperden in de wind. Hij rende alsof hij nooit anders had gedaan. Tot het moment dat er opeens een enge stilte in de lucht hing. De twee minderden vaart. Slopen bijna door de zandbak heen. Het moment dat ze Paula's pad weer kruisten kwam zeer opeens. Dat Nirwad daarop kon reageren verbaasde haar eerlijk gezegd, maar hij gooide trefzeker zijn touw uit en wist daarmee aan Paula's kleding vast te haken. Ze viel neer en daarmee was het gedaan. Bloed gutste uit de wond die Ayrton aanbracht. Ze zag iemand sterven voor haar ogen. Een eerbiedige stilte hing in de groep. Een kanonsschot klonk. Norah ging in automatische piloot. Ze bukte neer bij het lichaam van het meisje, haakte de veldfles van Paula los. Daarna besloten ze weg te lopen zodat Paula opgehaald kon worden. Rust kon vinden. Wat dan ook. Norah hoopte zelf ook rust te vinden.

Toen ze ongeveer tweehonderd meter gewandeld hadden hield Nirwad hen staande, omdat hij iets zag. En inderdaad, algauw kwamen er een drietal parachutes naar beneden. Water, brood, fruit. Een briefje met woorden die ze niet horen wilde. Goed gedaan. Bedankt voor de entertainment, hier is jullie betaling. Het was een deal met de duivel. Maar wel eentje die hen in leven hield. Het viertal dronk hun eerder verkregen flesjes leeg, maar besloot verder te lopen naar een veilige plek voordat ze de rest te lijf gingen. Dat was wel een heel gepruts. Ze hadden té veel spullen, een luxeprobleem, maar ook veroorzaakt doordat Norah en Hannah allebei nogal van het hamsteren waren. Niets werd zomaar weggegooid. Het was duidelijk dat ze dit niet allemaal konden dragen… Tenzij… De oplossing werd gevonden in de giften zelf. Ze wikkelden alles in de parachuutjes en maakten er een soort geïmproviseerde tasjes van. Daarmee gingen ze op weg. Ondanks het afgrijzen dat ze voor zichzelf voelde stond Norah zichzelf toe de warmte die ze voor haar nieuw verkregen vrienden voelde toe te laten. Misschien was ze daarin de enige, maar nu al voelde ze zich verbonden met Ayrton, Hannah en natuurlijk Nirwad. Ze had hen nodig om dit vol te houden.

De vaart zat er goed in, ze liepen een behoorlijk eind in het donker, af en toe zagen ze iets wegschieten wat verdacht veel op een beest leek, maar ze bleven ongeschonden. Uiteindelijk vonden ze hun weg in een soort inham, waar ze zich terug trokken. Het was meer van hetzelfde, zand en torenhoge rotsen. Maar het feit dat ze tot nu toe maar 1 ingang hadden gevonden gaf haar een veilig gevoel. Het kamp werd vlug opgezet, een stukje brood en wat water voelde zo rijk goed in deze situatie. Daarnaast hadden ze twee vruchten ontvangen, die Norah herkende als een speciaal soort citrusvrucht, namelijk de 'supersinaasappel'. Het was een uit de kluiten gewassen versie van de sinaasappel, die ze in selecte boomgaarden hadden gegroeid thuis. Ze oefenden wat met de wapens in de schemer, iets wat een verrassend goede bodem voor simpele gesprekken bleek te zijn. Norah liep een beetje rond, met haar vingers over de rotsen glijdend, tot ze opeens een pakketje ontving. Nog een fles water. En voor haar, voor haar alleen. De neiging tot egoïsme kwam in haar op. Maar ze wilde niet tegen haar bondgenoten liegen. Ietwat cynisch bracht ze de boodschap van hun populariteit en liet het flesje zien, dat ze daarna zorgvuldig wegstopte bij de andere dingen die zij in  handen hield.
Toen de zon op kwam trokken ze zich meer terug in de schaduw. Norah gebruikte haar dikke sjaal om een soort tentje te spannen wat de koele lucht vasthield en daaronder begonnen ze loom hun bezittingen te sorteren. Wat de volgende dag zou brengen wist ze niet, maar ze hoopte op rust. De nachtelijke koelte zou echter weer beweging betekenen, vreesde ze.


TL;DR:
– Norah pakt de veldfles van Paula mee, heeft problemen met het bloed en gaat in automatische piloot.
– Ze lopen weg van haar lichaam.
– De sponsoringen worden ontvangen, de groep drinkt wat water en na wat gedoe weten ze de overige giften in de parachutjes te wikkelen.
– Ze gaan naar J10 en slaan daar kamp op. Oefenen wat met wapens, praten, eten een deel van het brood. Norah krijgt het flesje water en hoewel ze het wel laat weten houdt ze die wel zelf bij zich.
– Ze zien de zon opkomen en gaan wat meer loom in de schaduw zitten.