Ze zou verbannen worden. Verbannen en veracht en ze zou haar familie tot schande maken als ze werd ontdekt. Niet alleen zij, maar iedereen die hier aan meedeed! Ze moesten alleen wel worden ontdekt. En dat zou niet gaan gebeuren als het aan Ikram lag.
Goed, misschien was dit niet wat ze hoorde te doen. Er waren echter zo veel dingen die ze niet hoorde te doen en soms vroeg ze zich af waaróm. Bescheidenheid en deugdelijkheid waren natuurlijk belangrijke aspecten in het leven van een juist leven. Waren daar echter al deze dingen voor nodig? Moest dat echt gaan tot de uitersten waar zíj tot gingen? Ikram was blij met haar leven maar nu ze meer tijd doorbracht in de vrije wereld, had ze ook het gevoel dat ze veel miste. Haar opvoeding stond geen proeffase toe, of een 'verlies je wilde haren!'-fase. Dat kon Ikram ook wel begrijpen, want het respect voor het Initiatief zou dan ver te zoeken zijn. Dat hield echter niet in dat veel van de jongeren simpelweg in een identiteitscrisis kwamen. Daar konden ze echter niet over praten tegen hun ouders of meerderen, want het erkennen en oprakelen van je problemen was zelfzuchtig. Hoe kon je problemen hebben als je juist bij hen hoorden die problemen oplosten?
Nu vond Ikram eigenlijk ook wel dat de vrije mensen veel misten in hun opvoeding die zij als Initiatieflid wel had gehad. Ze had een uitstekende kennis van veel algemene dingen en had het privilege gehad om te mogen blijven leren. Veel vrije mensen moesten al vroeg werken en hadden daardoor minder kans op een toekomst. Daarbij waren Initiatiefleden nou eenmaal minder egoïstisch en aanzienlijk socialer. Zelfs als het niet in die persoons natuur zat. Ikram had als grootste valkuil haar nieuwsgierigheid. Ze wilde altijd alles weten en ervaren. Hoewel nieuwsgierigheid - of het willen vergaren van kennis voor iets anders dan noodzaak - werd gezien als iets zelfzuchtigs, had het Initiatief wel baat gehad bij haar zeer brede algemene kennis. Ook haar vaardigheden als het aankwam op het omgaan met jongere vrije mensen waren blijkbaar een gat in de markt. Het ging zelfs zo ver dat Ikram andere Initiatiefleden trainde om in de vrije wereld te werken.
Maar ondanks dat Ikram goed bezig was binnen haar eigen kleine samenleving, soms voelde ze gewoon dat ze iets miste. Initiatiefleden waren vanaf de geboorte al bezig om voor anderen te zorgen. Echt kind zijn zat er niet in, op de manier dat spelen eigenlijk werd afgekeurd omdat het niets opleverde. Dat het goed was voor de ontwikkeling van een kind was bekend, maar het werd zeer beperkt en plezier was daarbij ook iets zelfzuchtigs. Het ding was echter dat, als je mensen en dan zeker kinderen dingen verbood, ze het stiekem deden. En als je de dochter van de meest vooraanstaande persoon binnen het Initiatief was, moest je wel héél erg stiekem zijn. Ze kon zich geen fouten veroorloven.
Met een groep andere Initiatiefjongeren had ze een plan gemaakt. Het was geen uitgebreid iets, want voor een eerste keer zou dat te moeilijk worden. Met z'n alle in het holst van de nacht hun gebied uit kunnen gaan zou als een hels karwei worden. Het was echter niet onmogelijk en daarom was er nog best een groep die mee wilden doen.
Ikram had de dagen van tevoren al wat voorbereidingen getroffen op de plaats delict. Een flinke stapel hout zou zorgen voor het kampvuur. Kampvuren op het strand waren niet ongebruikelijk en mits er niks raars mee zou worden uitgehaald was het niet verboden. Het enige verschil zouden ditmaal de mensen zijn die erbij te vinden waren. Geen mensen in zwemkleding maar in lange kleding en bedekte gezichten. Ditmaal had het ook een voordeel: vrije mensen konden Initiatiefleden amper uit elkaar houden als ze hun gezicht niet helemaal zagen en dus zouden ze niet verlinkt kunnen worden. Vrije mensen hadden sowieso nog wel eens de neiging om Initiatiefleden de schuld te geven van iets wat ze niet deden, dus werd daar altijd wel rekening mee gehouden.
Even na middernacht hield Ikram het niet meer uit en besloot ze te gaan. Ze had een tas bij met fruit en flessen limonade, die ze op haar rug deed en onder een stuk van haar hoofddoek stak zodat alleen een bobbel zichtbaar was. In het donker zou dat toch niet echt opvallen. Haar kleding was zwart en ze had verzocht dat de rest dat ook deed. Het zou het minst opvallen als ze wegslopen en ook als ze zouden worden gesnapt. Iedereen zou apart van elkaar vertrekken. De afspraakplaats was duidelijk en bekend bij iedereen. Als iemand het niet zou kunnen vinden, zou het puur aan henzelf liggen.
Ikram hoorde het zachte gesnurk van haar vader terwijl ze langs hun slaapkamerdeur sloop. Verder was het doodstil. Ikram voelde haar hart in haar keel kloppen en had het idee dat het drie kilometer verder nog te horen was. Ze bedankte degene die de mens had gemaakt voor het feit dat een hart ín een lichaam zat. Als dat ding uitwendig was geweest, was ze meteen betrapt.
Ze wist zonder problemen haar huis uit te komen, maar moest eenmaal buiten nog voorzichtiger zijn. Hoewel het nacht was, waren er nog altijd mensen wakker en liepen er hier en daar ook Initiatiefleden over straat. Nachtdiensten waren niet ongebruikelijk en daarbij moest ook wel eens van locatie worden gewisseld. De straten waren zoals altijd minimaal verlicht om het gebruik van elektriciteit zo laag mogelijk te houden. Ikram probeerde zo nonchalant mogelijk door de straten te lopen. Hoewel iedereen bedekt was, konden de meeste leden elkaar herkennen aan de manier van lopen of aan hun houding. Het feit dat iedereen daar praktisch op was getraind, maakte ook dat veranderingen in lichaamstaal heel duidelijk voor hen waren. Als Ikram werd gezien en ze zou een gehaaste indruk maken, zou die persoon meteen weten dat er iets aan de hand was.
Ze werd gelukkig niet gevolgd uit haar gebied. Ikram had zich kort verscholen om te zien of er niemand achter haar aankwam om te zien waar ze heen ging, maar het pad bleef leeg. Nu ze het grootste obstakel had gehad - vrije mensen gaven er toch niet om wie er wakker was en waarom - was het een kwestie van doorlopen en de laatste paar dingen doen die ze nog moest doen.
Ikram deed haar schoenen uit en stapte op het zand. Het was nog warm van de brandende zon en hoewel het zeker niet koud was, voelde het fijn en warm aan. Al lopend in de richting van het kampvuur, waar nu een paar Initiatiefleden bankjes neerzetten en doeken op de grond legden, zocht ze in haar tas. Uiteindelijk wist ze het zakje met aanmaakblokjes en een fles spiritus eruit te halen. Samen met twee van haar metgezellen stak ze het kampvuur aan. Ondertussen werd de groep groter en groter, en het was binnen de kortste keren dat je Initiatiefleden iets zag doen wat ze nog nooit hadden gedaan: plezier maken met elkaar.
OOC: Open voor iedereen! Basically gewoon een meute Initiatiefjongeren met marshmallows, muziek en veel gepraat en gelach. Je mag ook van een afstandje staan observeren natuurlijk!
