Zacht gesnurk werd naarmate de nacht vorderde steeds harder. Het was nou eenmaal lastig om rustig adem te halen als je neus verstopt zat. Toen Norah wakker werd voelde ze zich totaal niet uitgerust. Sterker nog, ze was vermoeider dan ze zich gisteravond had gevoeld. Verschrikkelijk. Ze stond op en probeerde de stijfheid uit haar ledematen te schudden. Deze ochtendgymnastiek hielp wel, maar bracht ook een rommelend gevoel in haar maag teweeg. Het gevoel van honger was haar maar al te bekend. Thuis had ze soms dagen niet gegeten, dus ze was er wel aan gewend. Maar de omstandigheden waren hier nog zwaarder en ze kon zich niet veroorloven om verzwakt te zijn door etensgebrek. Gelukkig had ze met haar oude bondgenoten toch nog een flink aantal sponsoringen binnen geharkt en met de overblijfselen daarvan kon ze de ergste honger nog wel een tijdje afhouden.

Norah boog zich over haar rugzak en nam een van de flesjes sportdrank. De suiker maakte haar wat wakkerder, maar veel van de smaak kreeg ze niet mee. Snuivend haalde ze haar neus op. Ze rommelde wat rond, zoekend naar het fruit wat ze nog over had. Gulzig hapte ze in de banaan. Het leek alweer een eeuwigheid geleden dat die sponsoring naar beneden gekomen was. Melvin begon ook langzaam wakker te worden en volgde wantrouwig elke beweging die ze maakte. Dat maakte de situatie ontzettend ongemakkelijk. Moest ze Melvin ook wat geven? Ze aarzelde. Hij had het niet verdiend. Maar hij had niets. En hij zag er lamlendig uit. Delen was goed. Maar Norah was huiverig om een emotionele band met het jongetje te sluiten, bang om verraden te worden en nog banger om wederom een vriend te verliezen.

Toen ook Melvin snotterend zijn neus op begon te halen besefte Norah opeens iets. Het was zijn schuld dat ze ziek geworden was. Shit. Nog een laag aan emoties werd toegevoegd aan de manier waarop ze de ander bekeek. ''Gezondheid,'' mompelde ze uit gewoonte toen hij nieste. Gezamenlijk duwden ze de tafel weg voor de deur en staarden verbouwereerd naar de laag sneeuw die over het hele dek lag als een zachte deken. ''Geen zonnetje dus,'' was de conclusie die Melvin droogjes maakte. De sneeuwvlokjes daalden nog steeds in een gestaag tempo neer. De hele Arena was wit, het was zo'n grote verandering dat ze haar ogen nauwelijks kon geloven. Maar de kou stroomde gauw naar binnen, waardoor ze niet lang meer bleven staan. ''Laten we voor nu maar lekker binnen blijven.'' De sfeer werd iets lichter doordat Norah en Melvin allebei nogal betoverd waren door de sneeuwdeken. Toch was de (relatieve) warmte vrij aanlokkelijk.

TL;DR:
- Verkoudheid is naar, Norah is moe
- Nog steeds wantrouwen
- In de deuropening staan ze sneeuw te kijken als twee betoverde kinderen :')

Er komt een sponsoring naar beneden dwarrelen voor Norah, er zit een zakje met gezouten notenmix (100gr) in, met een briefje erbij:

"Lieve Norah,

Het is zo stil hier zonder jou. Weet je nog die keer dat je zei dat ik migraine had tegen die Vredesbewakers? En dat ze toen echt de radio zachter zetten? Of dat je me leerde hoe ik moest werken op de akkers? Het lijkt allemaal zolang geleden.
Iedereen mist je, maar het is lastig om er iets over te zeggen. Daarom proberen we het zo maar en laten we je nog wat horen. Niet boos worden, Norah. Ik heb maar een klein beetje van het geld aan jou besteed.
Er is niet zoveel ruimte meer hier, maar dat kan je ook wel zien. Iedereen wacht tot ik klaar ben met schrijven en dan schrijven we allemaal onze naam eronder. We denken aan je!
Kom snel thuis.

Liefs,
Gwen, Cody, Nia, Nicky, Alice, Elwyn, Aileen, Jett"

Er komt ook een sponsoring voor Melvin naar beneden: 1 pakje rozijntjes (rood pakje met een zonnetje) en een speculaasje. Er zit een briefje bij met de tekst: 'Hup, Melvin, hup!'

Even later waren de tranen gedroogd en zat Norah naast Melvin tegen de houten muur van de kamer. Ze waren allebei onder een zeildoek gekropen en Norah had daaronder als extra laag de vesten van Nirwad en Hannah over haar knieën gedrapeerd. Ze bleef hun lichaamswarmte relatief goed behouden. Norah vroeg zich af of haar familie haar dankbaarheid had kunnen zien. Vast wel. Van zulk drama smulden de kijkers natuurlijk. Traag hevelde ze een handje nootjes naar haar mond. De vettige nootjes en het zout erop deden haar goed. Fruit was leuk om vocht en vitamientjes binnen te krijgen, maar na al dat gezweet kon een beetje zout ook geen kwaad.
Tussen de 'dekens' lagen ook enkele flesjes water weggestopt. Melvin had haar verteld dat er een laag ijs op het water gezeten had, dus hadden ze het ijs gebroken en waterflesjes gevuld. Hopelijk zouden die niet spontaan bevriezen zolang zij ze redelijk dichtbij hielden. Dorst had ze al genoeg gehad de afgelopen dagen en ze weigerde de ironische situatie van onbereikbaar ijswater te laten winnen.

Beide tieners hadden besloten dat het geen kwaad kon om een dagje op het schip te blijven. Er was wel weer genoeg drama geweest en ze wilden eerst even uitzieken. Het had geen zin om verkouden een sneeuwstorm in te trekken, toch? Wel hadden ze de tafel weggehaald voor de deur, zodat ze in geval van nood snel naar buiten konden. Melvin had haar immers verteld over de rare kuren die het schip de dagen hiervoor had gehad en met de touwladders omhoog zouden indringers eerst een moeilijke, luide tocht moeten begaan voor ze binnen waren. Nu de eerste dag voorbij was gegaan zonder problemen was de sfeer iets minder gespannen. Toch hield Norah haar spullen, en voornamelijk de wapens, nog altijd angstvallig bij zich. De dolk die ze in haar verborgen hand klemde voelde al bijna als een tweede natuur.

''Kwam die sponsoring van je familie?'' vroeg ze nieuwsgierig. Ze wist eigenlijk niet zo veel over Melvin, behalve dat hij op onverklaarbare wijze een best hoge score had gehad voor zijn trainingssessie. Zelfs van zijn interview herinnerde ze zich niets meer. De jongen zei eigenlijk meteen al dat dit niet van zijn familie kwam. ''Ze hebben me al opgegeven denk ik.'' Het was een treurige uitspraak, maar aan zijn felheid te zien gaf hij het zelf in ieder geval nog niet op. Norah werd zelfs bijna bang van de egoïstische ondertoon in zijn stem en greep haar dolk nog wat steviger vast. Melvin vertelde hoe groot zijn familie wel niet was en hoe ze eigenlijk nooit genoeg eten hadden voor iedereen. Uit één pan was het eten wat je te pakken krijgen kon. Norah begreep wel wat hij bedoelde. Zij had het geluk dat haar familie erg hecht was, maar honger deed gekke dingen met een mens. Na het onderwerp familie kwamen ze toch weer bijna automatisch terug bij de andere tributen. Het voelde gewoon logisch aan om het over hen te hebben. Het leidde ertoe dat Norah Melvin waarschuwde voor Ayrton, die haar en Hannah zonder pardon verlaten had, verraden had. Oh, wat zou ze graag een pijl door zijn domme kop schieten als hij zich ooit nog in haar buurt waagde, de zak.

Hij zou gaan zoeken naar de vijand die Hannah gezien had, maar liet hen vervolgens schaamteloos achter zonder ook maar dag te zeggen. Geen wonder dat Hannah het daarna niet lang meer vol had gehouden, nadat ze bang door de koude Arena getrokken waren. Haar dood was zijn schuld, dat stond voor Norah vast. Al was het Gracie geweest die haar de uiteindelijk fatale wond toegebracht, dat meisje had zichzelf slechts verdedigd. Ayrton? Ayrton had Hannah vermoord. Daar was hij vast blij mee trouwens, nog een slachtoffer op zijn bloederige lijst. Vandaar ook dat ze Melvin ietwat fel voor de jongen waarschuwde. Daarna begon Melvin hardop te benoemen wie er nog allemaal in leven waren en wat ze daarvan wisten. Natalia had zich bij Solar, Valeria en Kye aangesloten - voor zo lang dat bondgenootschap goed ging. Gracie en Alder waren vast nog samen. En dan was er dus nog Ayrton. En zij tweeën. Melvin ontweek soepel het woord bondgenootschap en reikte naar een flesje water. ''Hey, het is helemaal niet meer zo koud!'' Gulzig klokte hij de helft naar binnen. Norah volgde zijn voorbeeld. Haar droge keel was dankbaar voor het opgewarmde water. Even later gaapte ze plotseling. Norah zakte iets onderuit en besloot dat het OK was om even toe te geven aan haar vermoeidheid. Melvin bleef wat voor zich uit staren en speelde wat met het bijna lege pakje rozijntjes. Met gesloten ogen luisterde ze naar het zachte gerommel van Melvin en gleed weg in een ondiepe slaap.

TL;DR:
- Norah en Melvin zijn blanket-burrito's.
- Norah eet de nootjes.
- Ze praten wat over de andere tributen en hun families.
- Norah heeft wat onverwerkte gevoelens tegen Ayrton.
- Tijd voor een dutje

Trigger Warning: Verstikking/wurging

Rond het middaguur kreeg Norah weer wat energie terug en besloot ze even haar benen te strekken. Ze liep een rondje door de binnenruimtes van het schip en waagde zich zelfs even buiten. Het sneeuwde al bijna niet meer, maar het bleef ijzig koud. Norah wreef haar handen tegen elkaar en blies met elke ademhaling wolkjes uit. Ze kwam terug met rode wangen maar toch ook een glimlach op haar gezicht. Haar verstopte holtes maakte een frisse neus halen lastig, maar het was toch wel fijn even te bewegen.
Zodra ze de kamer weer binnen kwam keek Melvin verschrikt op, hij was duidelijk ergens mee bezig geweest... Had hij haar voetstappen gehoord? Fel schoot Norah naar voren. "Waar was je mee bezig?" Als een geslagen hond kromp Melvin ineen, mompelend dat hij echt niets had gedaan. Norah was echter onverbiddelijk in haar overtuiging, zijn ontkenning maakte haar alleen maar zekerder en haar boosheid bleef gedurende de hele middag aanwezig als een sluimerend monster. Ze had gedacht dat ze elkaar nu wat beter kenden en een vertrouwen begon te groeien. Onterecht. Verraad. Wanneer zou ze leren het spelletje te spelen zoals haar zogenaamde bondgenoten dat blijkbaar deden? Verbitterd vergat het meisje bijna de fijne momenten die ze met Nirwad en Hannah had gehad. Na de honderdste keer sorry ontdooide Norah een beetje, maar ze dwong zichzelf afstand te houden. Ze had alles driemaal gecontroleerd en er miste niets van haar belangrijke spullen, maar het was geen prettig idee dat hij haar had willen bestelen, hoe vaak Melvin het ook met tranende oogjes ontkende. Ze negeerde hem dan ook volkomen toen ze een stuk droog brood in haar mond propte en dat wegspoelde met wat van Nirwads sportdrank. Nu zij zo kwaad zat te kauwen was de ernst van de zaak wel tot haar doorgedrongen.

Toen er in de verte een kanon knalde voelde Norah tot haar afschuw een euforische sprong in haar hartslag. Nog 7. Er was net iemand gestorven en zij dacht alleen maar aan meer, meer, meer. Ze walgde van zichzelf. Norah stond op en gebaarde naar Melvin. "Kom, laten we kijken of we vanaf het dek iets kunnen zien." Melvin protesteerde, maar Norah gaf aan hem hier mooi niet alleen te laten. Het was gestopt met sneeuwen, maar veel was er niet te zien. De mogelijke sporen waren alweer te vol gesneeuwd om vanaf hier te volgen en ze zag nergens een duidelijk gevecht. Zo te zien was iedereen teruggetrokken tussen de rotsen. Dan zou het dus pas vanavond duidelijk worden wie er nog over waren.

Ze trokken weer naar binnen, de vrieskou was werkelijk onprettig om in stil te staan. Het zou Norah niets verbazen als iemands voeten zouden bevriezen buiten in de sneeuw. Als je kleding niet waterdicht was werd het een ijzig-kille bedoening als je nergens kon schuilen. In hun kapiteinshut was het net een tikkeltje dragelijker, maar een feest was het alsnog niet. Het verkoelende drinkwater zou voorheen een zegening geweest zijn, maar nu snakte ze naar een vuurtje en een lekker warm kopje thee. Melvin gaapte breed en rekte zich uitgebreid uit, iets wat best aanstekelijk werkte.

Melvin stelde voor om maar weer te rusten, en hoewel Norah zich nu al irriteerde aan het eindeloze wachten besefte ze ook dat ze haar energie spaarzaam moest gebruiken. Nu ze alleen was, of nou ja, met Melvin, zouden de sponsoringen niet meer binnenstromen om haar te voeden. Zittend begon ze haar bezittingen weer te ordenen. De gouden steentjes die nog over waren glansden dof en deden haar terug denken aan Gloria's heroïsche actie. Ze had Gabe niet af kunnen overtuigen van haar bom, maar had wel gezorgd dat de groep verder ongedeerd bleef. Dat was ook het moment geweest dat Norah haar bondgenoten eigenlijk in de steek gelaten had. Zo was het niet gepland, maar toen Gloria en Enrico maar niet kwamen en de oase een luchtspiegeling bleek hadden ze niet langer gewacht. Er was daar geen schaduw geweest, vertelde ze zichzelf. Ze hadden geen keuze gehad. De bloederige herinneringen aan Gabe's dood, Paula's achtervolging.. Het was allemaal al zo afgezwakt. Maar de herinneringen aan haar vrienden waren nog vers en pijnlijk. Norah focuste zich maar op de nog levende tributen. Dat waren er niet veel meer, maar ze waren wel gewapend en gevaarlijk. Behalve Melvin dan. Die was zenuwachtig aan het friemelen, telkens zat hij even stil, maar kon dat dan toch niet volhouden. Ze werd er zelf ook zenuwachtig van. Op deze manier werd het een lange dag, de uren kropen voorbij. Het was op zich positief voor haar gezondheid dat ze een rustig dagje had, maar mentaal was het een marteling om niet bezig te zijn.

Toen de avond eindelijk dichterbij kwam at Norah nog wat brood en genoeg water. Ze zat bij lange na niet vol, maar dankzij de noten mix en het brood had ze geen honger. Ze begon slaperig te worden, door de lange warme dagen was haar slaapritme totaal door de war geraakt. Maar als ze nu ging slapen zou ze bij het volkslied weer redelijk goed uitgerust zijn. Dat was momenteel het spannendste moment, dus maakte ze gauw haar provisorische bed klaar. Melvin ging ook gauw liggen. Zodra ze oogcontact maakte leek hij weer zenuwachtig te worden.  In zijn bruine ogen zag ze haar broertje terug. Norah verzuchtte haar boosheid. Ze lag er een tijdje om wakker. Misschien had ze hem te hard aangepakt. Ze wist immers niet zeker of hij aan haar spullen gezeten had, en er was niets weg. Toen ze zich naar hem omdraaide om sorry te zeggen lag hij echter al met zijn ogen dicht en zijn mond een stukje open. Morgenochtend dan maar.

Haar dromen waren chaotisch, er waren overal tieners, met onherkenbare gezichten en bloederige handen. Ze wist niet waar ze was, alleen dat ze hen allemaal dood moest maken. In jaar slaap bewoog ze af en toe, en toen de planken onheilspellend kraakten onder Melvins voetstappen mompelde ze kreunend. Dat schrok de jongen niet af, die zich met trillende handen op haar stortte. Hij was wanhopig. En daardoor deed een mens gekke dingen. Melvin was vastbesloten haar te pakken voordat zij van gedachten zou veranderen en haar vredelievende houding zou laten varen.

Norah had verwacht redelijk verfrist wakker te worden in het holst van de nacht, om met het volkslied de volgende dag in te gaan. In plaats daarvan ontwaakte ze met twee magere handen om haar nek geslagen. Haar ogen openden zich, vol paniek. Het meisje hapte naar adem. Hij was geen expert, geen krachtpatser. Hij drukte haar luchtpijp en de slagaders in haar hals niet geheel dicht, maar het verstikkende gevoel bleef ontzettend beangstigend. Norahs lichaam schokte op en neer in een poging hem van zich af te krijgen of in ieder geval zijn grip losser te maken. Hierdoor kreeg ze de kans een grote teug lucht naar binnen te happen, maar Melvin gaf niet op. Hij was een mager mormel, maar hield goed vast. Nu hij dit pad gekozen had was er geen weg meer terug. Zijn knokige knieën klemden haar armen eerst vast, maar ze wist zich los te worstelen tijdens haar wilde bewegingen. Zonder twijfel richtte ze de dolk omhoog en stak toe. Ze hield de dolk stevig vast en viel aan. Het verschil tussen droom en werkelijkheid was nauwelijks duidelijk voor het meisje terwijl ze stak, stak, stak. Naar zijn torso, overal, waar ze hem maar raken kon. Haar vrije hand klauwde zich met de nagels diep in zijn pols, probeerde zijn grip los te maken. Zijn lichaam was een schim, een vijand. Hij zou haar niet verstikken.

TL;DR:
- Norah maakt een wandelingetje en denkt bij terugkeer dat Melvin aan haar spullen heeft gezeten -> Ruzie.
- Ze zitten te wachten, Norah eet wat.
- Na Natalia's dood speuren ze de Arena af naar de mogelijke dode, maar zien niets. Omdat hier het gevecht tussen Valeria, Solar en Kye plaats vindt weet ik nog niet hoe dat afloopt, maar dat maakt verder weinig uit voor Norah&Melvin :]
- Terug naar binnen. Melvin stelt voor dat ze uitrusten. De uren gaan traag voorbij.
- Rond 18:00 gaan ze slapen.
- Norah wordt in paniek wakker als Melvin haar probeert te wurgen, ze worstelt wild om lucht.
- Norah steekt met haar dolk meermaals naar Melvins torso, terwijl ze met haar andere hand probeert zijn hand los te wrikken en haar nagels in zijn hand/pols zet.

Meer door geluk dan wijsheid weet Norah de dolk meerdere malen in Melvins torso te steken, tot hij uiteindelijk sterf aan de wonden. Blood everywhere.
Norah zelf is heel erg duizelig door de bijna-wurging, hier zal ze in elk geval de rest van de dag nog last van hebben.

TW; Verstikking, geweld, veel bloed en dood, en een paniekaanval.

Totale chaos. Wilde bewegingen. Klemmende handen, vingers die zich in haar nek probeerden te boren. Dit was geen droom. Dit was te echt en te eng. Ze moest kalm blijven. Niet bang zijn. Maar haar hart bonkte in haar keel en haar longen schreeuwden om lucht. Ze handelde snel, zonder na te denken. Norah had een wapen. En ze zou hem gebruiken ook. Ze zag niet goed wat ze deed, maar ze wist waar hij was. Waar hij moest zijn. Aangezien hij zijn handen gebruikte om haar te wurgen. En hij zou niet stoppen. Tot zij hem stopte. De dolk schoot flitstend snel omhoog, maar miste hem door de wilde worstelende bewegingen die ze tegelijkertijd maakte. De tweede stekende beweging die er snel op volgde was echter raak. De scherpe punt van de dolk doorboorde Melvin's huid, ze voelde het aan de weerstand die haar mes tegen kwam. Zijn greep verslapte iets. Zijn lichaam kromp ineen. En zij trok haar dolk terug uit zijn vlees, enkel om nog een keer uit te halen. En nog eens.Bloed droop uit zijn wonden. Warm bloed in de koude avondlucht. Er was geen tijd om na te denken, het was hij of zij, haar overlevingsdrang nam het over. Lucht was leven. Melvin moest dood.

Ze voelde geen medelijden of schaamte, alleen opluchting toen ze met diepe ademhalingen de lucht in haar longen ververste. Het gezicht van Melvin draaide voor haar ogen. Ze duwde hem ruw weg. Hij had haar losgelaten, zijn armen had hij nodig om zijn eigen buik te omarmen. Norah lag met de dolk in haar armen doodstil op de grond. Alleen haar borstkas ging razendsnel op en neer. Ze was niet dood. Ze leefde nog. Adem halen was nog nooit zo fantastisch geweest. Pas na een paar minuten durfde ze het aan om zichzelf moeizaam overeind te werken. Hoewel Melvin het niet lang vol had gehouden was zijn aanval niet zonder bijwerkingen. Ze was duizelig en haalde nog steeds adem alsof ze elk moment kon stikken. Het was lastig om niet over te geven, iets wat nog eens verergerd werd door de plakkerige bloedvlekken op haar handen, op het zeildoek, op haar gezicht. Tranen welden op in haar ooghoeken en trokken roze sporen over de bloederige boel. Zijn kleine lichaam leunde zwaar op haar benen. Hij bewoog niet toen ze haar benen langzaam onder hem uit trok. Hij bewoog helemaal niet meer. Had ze zijn kanon gemist? Dat hij dood of bijna dood was betwijfelde ze niet. De onwetendheid was verscheurend, maar ze kon het niet opbrengen om zijn lichaam aan te raken en zijn hartslag te zoeken op zijn magere polsen.

De kapiteinshut die voor haar even een veilige haven had geleken stonk nu naar de ijzeren geur van bloed. Norah krabbelde weg van Melvin en zonk in de hoek van de kamer ineen. Haar hele lichaam trilde nog na van de schok. Ze had geen besef meer van tijd, terwijl ze ineengekrompen zat, weggedraaid van zijn lijk. De bebloede dolk had ze nog steeds vastgeklemd en ze wist niet of ze die ooit weer neer zou leggen. Er lag een twaalfjarige jongen op een paar meter afstand. Dat besef drukte hevig op haar neer. Niet in paniek raken. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Niets was meer veilig. Bij elk gekraak keek ze verschrikt op, waarna ze weer ineen dook door de duizelige misselijkheid die dat opleverde. Ze wreef met haar vrije hand herhaaldelijk over haar hals, ongelovig. Zonder te beseffen dat ze daarmee de rode vlekken alleen maar verspreidde. Het deed pijn om te slikken, maar ze leefde nog. Norah ving een blik op van Melvin's levenloze lijk. Waar had ze dit aan verdiend? Hoe kon ze dit ooit vergeten? Hoe lang nog? Ze wilde gewoon naar huis.

TL;DR:
- Norah vecht Melvin van zich af en komt moeizaam op adem.
- Norah heeft een breakdown.


Er komt een sponsoring naar beneden dwarrelen: een pan met hete rijst en curry ( Dit, maar dan in een pan) en een klein pakje melk.
Ook komt er een flesje Sterilon en een rolletje Leukoplast naar beneden.