’Laat mij dat van je overnemen!’

Muirín was met Finley de stad in gegaan. De kleine man hobbelde voor zijn moeder uit en Muirín moest haar best doen de jongen in de gaten te houden. Finley rende soms ver voor haar uit, maar kwam al snel weer terug als hij iets tegen kwam dat hij niet herkende of hij eng vond.
Geluidloos moest de jonge vrouw er om lachen. ‘Kleine held op sokken’ mompelde ze liefkozend tegen de jongen terwijl ze hem optilde. Ze zette hem op haar heup. Eigenlijk vond Finley dit nog mooier, want op deze manier kon hij op een veilige manier naar de omgeving kijken. Stevig in de armen van zijn moeder.

In eerste instantie was Muirín afgeleid. Haar bekentenis naar Matthew over Finley zat haar dwars. Ze voelde als in conflict. Ze zou jij opgelucht moeten zijn dat het geheim eruit was. In ieder geval tegenover Matthew. De rest van het dorp … Daar zou ze het geheim voor houden. En als het moest zou ze het meenemen in haar graf. Ze was zo in gedachten verzonken dat enkel het gehuil van een kind haar eruit haalde. Dat ze tegen niemand aan was gebotst was een wonder. Snel keek ze naar de jongen in haar armen, maar hij huilde niet.
Nee, het was een ander klein kind. Niet veel jonger dan Finley zelf en de jonge vrouw, haast nog een meisje, stond erbij. Ze had het moeilijk, dat kon Muirín ook nog wel zien. Ze had haar handen vol en haar aandacht was verdeeld tussen het kind en de vis die aan de stokken hing. Toen de wanhopige blik van de vrouw haar eigen blik ontmoette wist Muirín dat ze moest helpen.

‘Laat mij dat van je overnemen.’ Muirín keek met vriendelijke ogen naar de vrouw terwijl ze met haar handen de stok al vast had. Finley klemde zijn handjes vast in haar rok. De moeder had hem bevolen niet weg te lopen en hem vast te houden. Die jongen zou weglopen zodra hij de kans had en dan was ze hem kwijt. Ze voelde de paniek al bijna in zich op komen bij de gedachten hem kwijt te raken.
‘Dat lijkt me zwaar.’ Toen Muirín het gewicht optilde moest ze concluderen dat het net zo zwaar was als het eruit zag. Met een geoefende vaardigheid nam Muirín de stok over en hing die over haar eigen schouders. Het tillen van wasmanden en manden vol met vis kwamen nu toch goed van pas. Ze rechtte haar rug. ‘Kan ik je nog met iets anders helpen?’

Finley keek ondertussen achter de rok van zijn moeder naar de andere jongen. Het kind huilde tranen met tuiten en Finley leek te twijfelen. Ergens moest hij ook wel een beetje huilen om het gehuil van het kind. Het was aanlokkelijk om mee te gaan doen, maar in plaats daarvan klonk het gesmoord achter zijn moeders rok: ‘jij auw?’ Zijn nieuwsgierigheid had het gewonnen en snel kwam zijn gezichtje tevoorschijn. Hij keek het andere jongetje even fronsend aan. ‘Auw?’ Vroeg hij nogmaals.

’Het is zeker niet licht. Dat is een hele vangst die je daar hebt.’ Zei Muirín terug met een glimlach. ‘En geen probleem.’ Mompelde ze licht gegeneerd toen ze bedankt werd voor het tillen. ‘Je zag eruit alsof je wel wat hulp nodig had en ik wilde het je graag bieden. Ik weet hoe het is om alles in je eentje te moeten doen.’ Verzuchtte de jonge vrouw toen.

Voordat Muirín verder iets kon zitten was de aandacht van haar naar Finley en het andere jongetje verschoven. Finley ging niet heel veel om met kinderen van zijn leeftijd. Simpelweg omdat ze er niet waren of vanwege de geruchten die nog steeds rondgingen. Men probeerde er nog steeds achter te komen wie zijn vader was en soms was Muirín het gewoon zat. Ze kon nergens heen gaan of ze hoorde de fluisteringen, die vaak niet goed verborgen waren.
Finley keek Denis bestuderend aan. Het jochie had stilletjes aan geknikt toen Finley had gevraagd of hij pijn had. Dus nu was hij op zoek naar de au, maar kon die niet zo snel ontdekken. Hij zag geen bloed of andere dingen die duidde op een pijnlijke plek en Finley fronste zijn wenkbrauwen. ‘Waar au?’ Vroeg het jochie toen.
Muirín kon er stiekem wel om lachen, maar hield dit snel in toen ze de wat paniekerige blik van Esmae zag. De vrouw had zich ondertussen voorgesteld en even was Muirín van haar stuk gebracht. Wist dit meisje dan niet wie zij was? Dat er zoveel over haar gefluisterd werd. De ongehuwde moeder waar waarschijnlijk een schandelijk verhaal achter zat. Nu had Muirín dat zelf in de hand geholpen door altijd met hetzelfde excuus te komen: ze wist simpelweg niet wie de vader was.
Dit zorgde voor veel speculaties.
‘Dit is Finley, mijn zoon.’ Knikte Muirín naar het jongetje. ‘En mijn naam is Muirín F...’ Ze wilde haar achternaam wel zeggen, maar besloot dit niet te doen. ‘Noem me maar gewoon Muirín.’ Glimlachte ze toen wat ongemakkelijk. Ze wilde dit contact niet meteen vervloeken.

Finley had ondertussen zijn kleine handjes om de wangen van Denis gelegd en bestudeerde de jongen nu aandacht. ‘Waar au?’ Vroeg hij nogmaals, maar hij kon niets ontdekken. Toen Denis’ moeder hem weer op wilde tillen begon het jongetje weer te huilen. Muirín had het te doen met de vrouw. Finley was niet echt een huiler en ze was dan ook opgelucht dat hij zo’n gemakkelijk kind bleek te zijn. Finley keek nu wat wanhopig op naar zijn moeder.
‘Mama, au weg halen. Kusje!’ Verklaarde het jongetje lichtelijk in paniek. Hij wees daarbij naar Denis. ‘Kusje! Of liedje.’
Hierop moest Muirín wel een beetje lachen. ‘Kusje, maar ik weet niet waar hij pijn heeft.’ Mompelde ze met een glimlach naar haar zoontje. Deze stampte theatraal met zijn voet op de grond en wees weer naar Denis. ‘Kusje! Liedje!’ Muirín zong nog weleens voor Finley als hij pijn had. Daarmee kon ze zijn gedachten van de pijn halen. Muirín had het misschien schattig gevonden dat Finley zo opkwam voor het andere jongetje, maar de toon die hij aansloeg beviel haar allerminst.
‘Finley.’ Ze keek hem strak aan en het jongetje wist meteen dat hij een grens over was gegaan. ‘Sorry mama.’ Mompelde hij haast beschamend. ‘Dat is beter.’ Mompelde de jonge vrouw voordat ze naar Esmae keek. ‘Misschien dat je op een speelse manier hem kusje kan geven en ‘’op zoek’’ kan gaan naar de pijn. Misschien doen zijn beentjes pijn omdat je hem gedragen hebt. Kinderen van die leeftijd beginnen wel met lopen en hoe meer ze dat doen des te beter.’ Het schaamrood stond meteen op Muirín’s kaken toen ze besefte wat ze er allemaal uitgooide.
‘Niet dat ik nou zoveel ervaring heb, maar het werkt altijd bij Finley.’ Mompelde ze zachtjes. ‘Meestal eindigt het in een lachbui bij hem.’