Milly zat achter haar bureau in het gemeentehuis. De spelen waren al bijna twee weken bezig en nog altijd was de strijd nog onbeslist. En, wat erger was, nog altijd kon Milly geen goede inschatting maken welk van haar twee tributen de grootste kans had om te overleven. Sinds haar eerste dag als burgemeester had ze zich voorgenomen ieder jaar een sponsoring te sturen naar de tribuut die de meeste overlevingskansen had. Vorig jaar had ze te lang getwijfeld en uiteindelijk was het te laat geweest om Solar nog te steunen. Niet dat Solar haar hulp echt hard nodig had gehad. Milly was niet te beroerd om toe te geven dat het meisje zich prima had gerooid in de woestijn, ook zonder hulp van haar burgemeester. Maar Milly...Milly had zich het hele jaar verweten dat ze niet eerder had gehandeld. Ze moest tenslotte snel beslissingen kunnen maken, zonder te twijfelen. Te lang wikken en wegen kon immers ook niet in haar dagelijks werk.
Milly besloot dan ook dat de beste, en meest eerlijke, optie het sponsoren van beide tributen was. En wat kon je op dit punt in de spelen beter gebruiken dan een lekkere maaltijd? Al met al zouden die sponsoringen flink in de papieren lopen, wat betekende dat Milly flink aan de slag moest om de districtsraad ervan te overtuigen om mee te betalen. Desondanks verwachtte Milly geen grote problemen. Per slot van rekening had het district net een jaar lang geprofiteerd van het feit dat zij een winnaar hadden en was iedereen het erover eens dat de overwinning van Solar veel had gedaan voor de algehele sfeer in het district. Het zou haar niets verbazen als de districtsraad alles zou doen om dat nog een jaartje vast te houden.
Zo liep Milly een uur later zelfverzekerd een grote kantoorruimte binnen, waar zich al een flinke groep mensen had verzameld. 'Goedemiddag' groette ze, waarop ze de puisterige jongeman naast haar aansprak. 'Zeg, Jacob, hoe is het eigenlijk met je vrouw? Die zal binnenkort wel moeten bevallen, is het niet?'. Zonder veel interesse luisterde ze naar het verhaal dat de man afstak over zijn vrouw en haar kennelijk enorm opgezwollen voeten. Het interesseerde haar eigenlijk geen barst dat de man binnenkort zijn eerste kind zou krijgen, maar als ze iets had geleerd in de afgelopen jaren, dan was het wel dat mensen graag over zichzelf praatten en dat de kans dat ze voor je voorstel stemden groter was als je interesse had geveinsd in hun saaie leventjes.
Nadat Milly de vergadering had geopend, nam ze enkele standaard punten door, waarna ze aankwam bij het hoogtepunt van de agenda van die dag. Sponsoringen.
'Zoals jullie weten zijn Kasa en Duncan nog altijd in de race om de Hongerspelen van dit jaar te winnen. Zoals gebruikelijk wil ik ook dit jaar een sponsoring sturen. Aangezien ze samenwerken, lijkt het mij niet meer dan fair dat ze beide een sponsoring krijgen. Bestaande uit....Groente, vis en water'. Het bleef even stil aan de tafel toen Milly haar zin had afgerond. Ze zag de radertjes onder de schedeldaken van haar tafelgenoten draaien. De voorgestelde sponsoring was duur, duurder dan ze goed konden praten naar hun bewoners, maar tegelijkertijd zou het de bewoners alleen maar dingen opleveren als hun district opnieuw als winnaar uit de bus kwam. En een ondervoedde tribuut was een ten dode opgeschreven tribuut. Milly onderdrukte de neiging om meer argumenten aan te dragen. Ze kende de kracht van stilte. Vroeg of laat zou iemand iets zeggen. En ja hoor. Aan de andere kant van de tafel schraapte een oudere vrouw haar keel, voor ze haar afwijzende stem liet horen. Nee he. Milly wierp een snelle blik op Jacob. Kom op, jij sufkop. Stem voor. En ja hoor, voor ze het wist had de man over tafel gebruld dat hij het niet meer dan terecht vond dat de burgemeester hun tributen wilde steunen. Hoewel Milly het niet aan zichzelf toe wilde geven, was ze nerveus. Als dit werd afgewezen, kon ze dat alleen maar wijten aan een gebrek aan overredingskracht bij zichzelf. En dat betekende dat ze niet serieus werd genomen. En als ze niet serieus werd genomen....Nou ja, dan zou er zomaar met haar kunnen gebeuren wat met de vorige burgemeester gebeurd was. Niet dat ze wist wat er met hem gebeurd was. Maar hypothetisch gezien.
'Zullen we stemmen?' vroeg ze uiteindelijk, nadat de raadsleden in haar ogen voldoende overwegingstijd gehad hebben. 'Het voorstel dat op tafel ligt luidt als volgt; Het district sponsort dit jaar beide tributen en stuurt hen beide honderd gram groente, dertig centimeter vis en een flesje water van 300 milliliter. Iedereen die het met dit voorstel eens is, dient nu zijn of haar hand op te steken'. Ze zweeg en staarde naar de groep. Aarzelend ging Jacob's hand omhoog, snel gevolgd door drie...vier....zeven....elf handen. Dat was meer dan de helft. Milly lachte triomfantelijk. Nu was het enige wat haar nog restte...De begeleider bellen met het heuglijke nieuws.
'Goed, dat is duidelijk. Hartelijk dank voor uw betrokkenheid bij onze tributen. Ik zal ervoor zorgen dat de sponsoring spoedig bij hen terecht komt. Vergadering gesloten'.
Met die woorden stond Milly op uit haar stoel en verliet ze de ruimte. Weer een overwinning voor burgemeester Butterworth.
OOC: 1733/50 000!
