De sponsoring van de sfinx was erg welkom geweest, maar helaas ook onvoldoende. Hoewel Valeria zich nu beter voelde, was de rest van de groep juist ziek geworden. Solar en Kye waren allebei snipverkouden. Solar was uitgeput geraakt van het vele hoesten, maar de kou zorgde ervoor dat ze de slaap niet kon vatten. Ook het gehoest van Natalia, die iets veel ergers opgelopen had, hielp niet mee.

Valeria was op zoek gegaan naar eten. Ze was erg stil geweest nadat ze weer zichzelf was geworden en Solar was bang dat ze niet meer terug zou komen. Haar hart sprong echter op toen Valeria een uur nadat ze weg was geweest, weer in beeld verscheen. De moed zonk haar echter in de schoenen toen Valeria niks van eten had gevonden. Hun magen knorden. Solar wist dat, als ze ziek bleven, Valeria snel haar eigen pad zou gaan. Op deze manier hadden ze haar niks te offeren en dat bleef toch een belangrijk ding in de Spelen.

Omdat ze geen idee hadden van waar hun mede-Tributen waren en ook het idee hadden dat hier niets te vinden was, besloten ze verder te trekken. Valeria droeg alle zware spullen en om de beurt kon Natalia op Solar of Kye steunen. Ze zag er slecht uit, vond Solar. Natalia was schor van het hoesten en oogde erg zwak. Maar ook Solar, met haar schrale lippen, waterige ogen en knalrode neus ('Hoe kan dat nou in hemelsnaam, heb je mijn huidskleur gezien?!') was niet op haar charmantst. Kye zag er net zo uit, maar met mindere wallen. Solar was opgelucht dat haar Districtgenoot wel wat had kunnen rusten.

Hoewel ze traag bewogen, waren ze allen vrij content met hun vooruitgang. Hun stramme, bevroren spieren hadden nu de kans te ontdooien. Wie weet zorgde de opwarming van hun lichamen voor het verbranden van de ziekteverwekkers in hun systeem. Calorieën verbranden was in ieder geval niet nodig.

Tussen de rotsformaties hield de groep halt. Natalia plofte op de grond, leunde haar rug tegen een rotsblok en sloot haar ogen.
"Hadden we toch nog wat aan dat tentje gehad." Merkte Kye op. Solar wist een kleine glimlach op haar bleke gezicht te toveren.
"Ik was ook wel blij geweest met knapperend vuurtje en lekkere dikke soep," mompelde Natalia meer tegen zichzelf dan tegen de rest. Solar draaide een rondje, en zei toen tegen niemand:
"Zeg, Capitoolmensen. Jullie horen het. Geef het kind een gaskacheltje en een pan soep!" Valeria schudde grinnikend haar hoofd.
"Ik betwijfel of dat iets doet."
"Ik kan het altijd proberen. Wie niet waagt, die ni-hi-hi-HATSJOE! Ugh."
"Ja, maar als ze je niet kunnen horen houdt het op."
"Als het goed is hebben ze overal camera's toch? Dan zal er ook wel automatisch een audiosysteempje ingebouwd zijn. En als dat zo is: doe mij ook even zo'n drankje als wat zij kreeg alsjeblieft. Als je dan toch bezig bent. Of voor ons allemaal, want met dat geknuffel krijgen we het ook wel weer warm."

Solar keek naar Valeria, die een beetje beschaamd naar de grond keek. Solar liep naar d'r toe en klopte haar op de schouder.
"Niks mis met wat liefde op deze harteloze plaats." Verdedigde Valeria zichzelf. Ze knipoogde naar Solar en draaide zich daarna om om haar speer te pakken.
"Ik ga kijken of hier misschien wat te eten is. Elk beest hier is nu toch bevroren dus dat scheelt weer rennen." Kye, die naast Natalia was gaan zitten, stemde in. Ook Solar knikte, maar keek wel wat bezorgd.
"Wel terugkomen alsjeblieft."
Valeria glimlachte, knikte, en verdween tussen de rotsen. Solar bleef luisteren tot ze het gekraak van de sneeuw onder haar bondgenotes voeten niet meer kon horen.


tl;dr godmode toestemming

- iedereen voelt zich verrot
- ze verplaatsen zich naar de rotsen
- subtiel onsubtiel geflirt
- also begging for food
- Valeria gaat op zoek naar eten (en ja, het is wel gewoon de bedoeling dat ze terugkomt, maar cliffhangers en zo.)

Van leven in een broeikas naar leven in een vrieskist. In de arena was letterlijk alles mogelijk. De onhoudbare hitte van eerder was nu slechts een vage herinnering. Het was ijs en ijskoud geworden in de arena en Natalia’s lichaam was duidelijk niet blij met de plotselinge temperatuurswisseling. Iedere ademhaling deed pijn en ze barstte regelmatig in een hoestbui uit. Ondanks dat zij veruit het meest verzwakt was, leek het niet in de hoofden van haar bondgenoten op te komen om haar achter te laten. Toen ze vertrokken, werd Natalia dan ook beurtelings door Kye en Solar ondersteund. Dat was maar goed ook, want Natalia kon maar net aan de ene voet voor de andere zetten. Al haar energie ging op aan het proberen voldoende zuurstof binnen te krijgen. Toen ze eindelijk bij hun bestemming aan waren gekomen, wilde Natalia dan ook alleen maar zitten. En soep. En Warmte.

De uren tikten traag voorbij. Valeria was op zoek gegaan naar eten, Kye en Solar zaten naast Natalia. Natalia, die haar hoofd regelmatig tegen een van hun schouder aanlegde, had nog steeds te kampen met benauwdheid en hoestbuien. Hoewel ze het probeerde te verbergen voor haar bondgenoten, had ze al snel door dat het steeds erger werd. De klodders slijm die ze ophoestte kregen steeds smerigere kleuren en op den duur was ze er van overtuigd dat er bloed bij zat. Natalia sloot haar ogen. Misschien zou een beetje slaap helpen.
Toen ze wakker werd, lag ze op de grond, met een warm lichaam vlak naast haar. Zacht, nauwelijks verstaanbaar door haar slecht functionerende stembanden vroeg ze wat de persoon naast haar in vredesnaam aan het doen was. ‘Jou warm houden’ was Solar’s antwoord. Natalia glimlachte. Lief. ‘Solar?’. ‘Ja?’.
‘Ik ga dood’
‘Niet zeggen. We houden je wel in leven. Er is nog eten. Wil je eten?’
‘Nee, ik ga dood. Ik wil dat’. Natalia werd onderbroken door een hoestbui, waarvan ze eerst op adem moest komen voor ze verder kon praten. ‘Ik wil dat jij mijn dolk neemt als ik dood ben. Hij zit in m’n tas’.

De middag brak aan en Natalia sukkelde steeds vaker even weg, nauwelijks meer bewust van wat echt was en wat alleen in haar hoofd gebeurde. Zo vertelde ze Solar dat die “het schip moest laten zeilen” – ‘Natalia, we zitten in een woestijn, weet je nog?’ en hield ze Kye voor dat hij vooral de gele draad door moest knippen. De hoestbuien deden onderhand pijn aan haar hele lijf, het voelde alsof haar longen ieder moment door haar keel naar buiten konden komen. Toen ze haar ogen opende, zag ze in de verte een vage schim zitten. Een lange, gespierde jongen. Kye, dacht ze in eerste instantie, tot ze zag dat Kye vlak naast haar zat. Ze kneep haar ogen samen om te zien wie er in de verte aankwam.
Hugo.

Met zelfverzekerde stappen kwam haar broertje aanlopen, om op een kleine afstand van haar te blijven staan. Natalia voelde zichzelf bijna gloeien van blijdschap. Zie je wel. Het was een trucje, die spelen. Hugo was helemaal niet echt dood, hij was gewoon al die tijd hier. Twee tellen sloot ze haar ogen en schudde ze haar hoofd, om toen ze hen weer open deed, tot de conclusie te komen dat haar geliefde broer weer verdwenen was.
‘Hugo?’ piepte ze schor, angstig om zich heen kijkend. ‘Wacht. Kom terug’.

Ineens was hij er weer. Recht tegenover haar, in de sneeuw. Natalia probeerde naar hem te reiken, maar steeds als haar vingers in zijn buurt kwamen, leek het alsof hij verder bij haar vandaan ging zitten.
‘Hugo. Zullen we een sneeuwpop maken?’
Dat zouden de laatste woorden zijn die Natalia ooit uitsprak. Kort nadat ze een bevestigend knikje van haar broer had ontvangen, legde ze haar hoofd op de grond. Met een gelukzalige glimlach rond haar mond viel ze in slaap, waarna niet veel later de moeizame, piepende ademhaling stopte en er een kanonschot klonk, ten teken dat er weer een tribuut was overleden.

OOC:
Bye honey <3 It was great working with you.
Oh ja en godmode met toestemming lalalala.
TL;dr:
- You fuckers, read it. I’m crying over this shit.
-  Kye en Solar proberen Natalia warm te houden en eten op te dringen
- Natalia heeft zelf door dat haar gezondheid hard achteruit gaat en besluit haar dolk officieel over te geven aan Solar
- IJlen
- Denkt haar broer te zien en communiceert met hem
- Well yeah, she dies. Obviously.

De dingen die Natalia zei werden steeds vager, en op het moment dat het ijlen echt begon, wist Solar dat het over was. Ze klemde de dolk stevig in haar vuist terwijl ze Natalia strak in de gaten hield. Solar zat niet meer tegen het meisje aan, wat misschien maar goed was. Ze was er van overtuigd dat ze niet zou willen bewegen wanneer het meisje stierf met haar hoofd op Solar's schouder.

Het kanonsschot deed Solar schrikken. Hoewel het onvermijdelijk was geweest, sloeg de realisatie dat het meisje tegenover haar haar laatste adem had uitgeblazen, nu pas toe. Solar vloekte zachtjes. Wanneer je samen in een Arena zat en een bondgenootschap aanging en alles om je heen je dood kon worden, dan schiep dat toch een band. En hoewel de band pril was geweest - natuurlijk was dat zo - was hij er zeker wel. Solar had zelfs een beetje opgekeken naar het meisje uit District 1. Ze had het in haar eentje weten te rooien in de moordende zon. Solar zag haar als een grote aanwinst voor het bondgenootschap en had eigenlijk niet de intentie meer gehad hem te verbreken. Natalia was slim en rationeel - in ieder geval rationeler dan Solar - met een sterke overlevingsdrang. En nu was ze weg. Dat zou even moeten bezinken.

Maar Solar, die op was gestaan en zich richting Kye draaide, kreeg daar geen tijd voor. Natalia's hart had amper haar laatste slag geslagen of Valeria stoof op Kye af met de overduidelijke intentie om hem tegen de rotsen te rammen. Solar stootte een woedende brul uit en sprintte achter Valeria aan. Met haar schouders probeerde ze het meisje aan de kant te rammen, van Kye af. Hij had dan wel zijn wapen, hij had totaal geen kans tegen een persoon als Valeria. Solar daarentegen was van iedereen het beste tegen haar opgewassen. En nu, na deze actie, met een emotionele Solar, zou ze dat ook wel eens eventjes laten zien.
Solar lanceerde zich na de schouderduw in de richting van Valeria. Met haar lege vuist probeerde ze haar ex-bondgenoot in haar gezicht te raken, maar de hand met de dolk maaide naar haar buik. Solar had geen tijd om afstand te houden van haar speer, als Valeria die in haar handen had gehad. Het enige wat haar nu kon redden, en anders Kye, was de onmiddellijke dood van iemand die haar zojuist had verraden. En niet alleen dat, maar woede nam bij Solar nou eenmaal meer plek in dan verdriet.


OOC:
-Valeria stormt op Kye af en probeert hem te tackelen zodat hij tegen een rots knalt.
-Solar volgt haar op de voet, en probeert Valeria met een schouderduw van Kye weg te krijgen.
-Solar houdt geen rekening met de eventuele speer maar probeert Valeria in haar gezicht te stompen en haar buik te raken met Nata's dolk.

Kye knalt tegen de rots en loopt daardoor een aantal schaafwonden en (aan zijn hoofd) een bloedende wond op.

Valeria wordt meteen aan de kant geduwd door Solar, waardoor ze tegen de rots valt en ook wat schaafwonden oploopt.

Solar's stomp is niet heel pijnlijk, maar wel effectief genoeg om Valeria af te leiden van de dolk, waardoor de dolk zich in haar buik boort.

Valeria steekt met een van haar speerpunten naar Solar's buik en laat daar een nare snijwond achter.

Trigger Warming: 'graphic' violence

Solar voelde hoe de dolk wegzakte in Valeria's buik. Ha! Dat zou die verrader leren. Het was niet alsof het nog iets uit zou maken of Valeria haar lesje zou leren of niet. Dit gevecht zou pas eindigen als minstens een van hen het loodje had gelegd. De ander zou er in het meest optimistische scenario er 'slechts' zwaargewond vanaf komen.
Warm bloed sijpelde over Solars koude hand. Met een korte beweging draaide ze het mes om in Valeria's buik, om de wond nog ietsjes naarder te maken. Op het moment dat Solar van plan was er nog wat extra druk achter te zetten en haar dolk de groeten te laten doen aan Valeria's ingewanden, was ze echter zelf de klos. Valeria had haar speer in Solars eigen buik weten te steken. Een laag, sissend geluid ontsnapte uit de mond van Solar. Door de plotselinge pijn had ze haar dolk uit Valeria's buik getrokken. Haar vrije hand omklemde nu de speer. Door de kou voelde ze meteen dat ze bloedde.

De stekende, nare pijn van de speer die zich in haar lichaam had geboord, maakte haar ogen vochtig. Niet dat ze van plan was om te huilen, maar wat moest haar lichaam anders? Het werd echter meteen al verruild voor een rode waas van uitzinnige woede. Hoe durfde dat kreng!
Solar sloeg al haar medische kennis in de winddoor met een ruk de speer uit haar buik te trekken. Het maakte haar niet uit dat de wond daardoor meer bloedde, dat fikste ze wel zodra ze met Valeria klaar was. Ze mocht dan wel ouder zijn, niemand was sterker dan Solar! En al helemaal niet zo'n gluiperig, waardeloos stuk vreten als deze snol!

Ze was trager door de wond, maar des te zelfverzekerder in haar beweging om de dolk in Valeria's strot te rammen. Ze zou naar adem snakken terwijl ze verdonk in haar eigen bloed. Solar greep met haar andere hand naar het rode haar van het meisje. Als ze haar hoofd naar achter kon trekken, zou het binnen een paar seconden gedaan zijn.


tl:dr
-Solar draait het mes om in Valeria's buik om haar meer schade aan te doen
-Valeria steekt Solar in de buik. Daardoor trekt Solar haar eigen mes terug.
-Solar trekt  de speer uit haar wond. Deze gaat daardoor meer bloeden. (Ik wist niet of dat te veel godmoden was van Valeria, dus ik heb in het midden gelaten wat er met de speer gebeurt)
-Solar steekt met haar mes naar Valeria's strot. Met haar andere hand grijpt Solar naar Valeria's haar om haar hoofd naar achter te trekken.

Ik heb Kye buiten beschouwing gelaten, misschien is het een idee om te dobbelen of hij mee aanvalt of wegrent?
(en excuses voor eventuele spelfouten, ik heb dit buiten op mijn laptop zitten typen en ik kan echt geen moer zien op het scherm^^)

Valeria weet Solar nog een keer in haar buik te steken met de speerpunt (we gaan er hierbij van uit dat Valeria de speer nog wel enigszins vast heeft als Solar hem uit haar buik trekt). Het is een nare wond, maar niet meteen dodelijk.
Solars uithaal naar Valeria's hals daarentegen treft doel en is wél dodelijk. Valeria valt dood neer.

Als Kye Solar had willen helpen, is dat nu al niet meer nodig.

tw: gore-y


Solar's hand greep de haren van Valeria stevig vast. Hij trok haar hoofd met een ruk naar achter, waardoor haar keel zichtbaar was. Valeria schreeuwde van schrik en de plotselinge pijn die ze in haar hoofd voelde. Haar geschreeuw werd echter gesputter, en daarna ranzig gegorgel, toen Solars dolk zich door het meisje d'r strottenhoofd boorde.
Geschokt door de ontdekking dat haar dolk Valeria echt had geraakt, lette Solar niet op. Ze voelde een plotselinge, helse pijn op slechts centimeters van haar wond. Direct liet ze Valeria los en strompelde ze naar achter. Ze staarde met ogen wijd open naar de speer die zich in haar buik had geboord. Rode druppels vielen uit haar buik in de sneeuw en Solar liet zichzelf op haar knieën vallen.

Solar was echter niet de enige. Slechts een halve meter bij haar vandaan, had ook Valeria de grond geraakt. Haar ogen vlogen heen en weer, alsof ze wanhopig opzoek was naar iets in de lucht die haar nog wat vastigheid kon geven. Solar kroop kreunend naar voren, naar het meisje toe die haar had verraden. De woede was met het bloed uit haar buik compleet uit haar lichaam verdwenen en ze voelde niets anders dan pijn. De gaten in haar buik brandden en elke beweging deed een nieuwe vlam opsteken. Dat was echter niets in vergelijking met de andere pijn die ze nu voelde. Haar longen brandde nog heftiger dan haar buik, haar keel leek dichtgeknepen te worden en toch voelde ze de enorme aandrang om te schreeuwen. Solar hield haar hoofd boven dat van Valeria. Haar hals had dezelfde kleur als haar rode haar. De sneeuw rondom het meisje had onderhand ook niet meer de goede kleur.

Solar zag Valeria happen naar adem. De dolk had haar luchtpijp geraakt. Ook haar vermorzelde strottenhoofd hielp niet mee met het ademhalingsproces. Solar greep Valeria's hand toen ze eenmaal boven haar hoofd hing. Haar ogen vulde zich met tranen en het duurde nog geen tel of ze stroomden over haar wangen en drupten in Valeria's haar.
"H-h-h-," Solar schudde haar hoofd en snikte. Ze boog iets voorover zodat haar voorhoofd die van Valeria raakte. "Het s-spijt me! Het spijt me zo!" Nu kon Solar zich echt niet meer groot houden. Ze voelde zich overmand worden door emoties. Pijn, verdriet, eenzaamheid, wanhoop. Ze had iemand dodelijk verwond en ze wist niet eens zeker of Valeria háár pijn had willen doen.
"Ik wist het niet meer. Ik wist het niet meer! Ik wist niet wat ik moest doen!" Ze snikte luid en riep de goden aan in de hoop dat ze verstaanbaar was, dat Valeria haar zou vergeven. "Het spijt me zo." Dit herhaalde Solar totdat ze een kneepje in haar hand voelde. Solar tilde haar hoofd op en keek recht in de betraande ogen van Valeria. Langzaam, heel langzaam en vooral moeizaam, bewoog ze haar hoofd omhoog en - omlaag? Knikte ze nou?
En toen sloot ze al hoestend haar ogen, en op het moment dat er een klein stroompje bloed vanuit haar mondhoek langs haar wang liep, klonk het kanon. Dood.

Solar gooide zichzelf over Valeria's lichaam heen en begon weer luidkeels te snikken. Ze had haar vermoord. Koelbloedig vermoord. Solar voelde niets anders dan het gewicht van de wereld op haar schouders. Zelfs de speer voelde ze niet zitten, terwijl hij toch een nare wond had gecreëerd. Het kon Solar niks schelen dat Valeria de aanval in had gezet, ze had haar vast tot bedaren kunnen brengen. Ze hadden kunnen splitsen en niemand had dood gehoeven. Maar Solar had haar meteen aangevallen, dus het was haar schuld. En het was haar schuld dat die dolk nu in Valeria's keel zat.

Langzaam stopte Solar met snikken en kwam ze overeind. Haar blik vermeed het gezicht van Valeria en focuste op de dolk. Voorzichtig trok Solar deze uit haar keel. Daarna was zijzelf aan de beurt, en met een fiks gevloek trok ze de speer uit haar buik. Deze gooide ze naast zich neer. Eerst waren er andere dingen te doen.

"We gaan splitsen." Riep ze tegen Kye. Haar toon duldde geen tegenspraak. "Ik wil niet dat we tegen elkaar komen te staan doordat we samen zijn gebleven. Ik wil niet dat dit nog een keer gebeurd." Met pijn in haar hart begon Solar aan Valeria's jas te frunniken. Hoewel ze wist dat ze die niet meer nodig zou hebben, was het voor haar gevoel een ongelooflijke misdaad. Maar wat was nou een ergere misdaad dan moord?
"Pak Natalia's jas, of schoenen, of wat je ook wil hebben. Doe haar trui aan. En maak dan dat je wegkomt. Ik wil je niet in de lucht zien vannacht."

Zelf sloeg ze, nadat ze Valeria's jas over die van haar had getrokken, haar ex-bondgenotes sjaal aan. Er zaten rode vlekken in van het bloed uit haar nek, al was het meeste in de sneeuw beland. Solar walgde dat ze nu die sjaal aandeed. Niet alleen beroofde ze een lijk, ze liep als het ware met de spullen alsof het een trofee was. Maar misschien verdiende ze het wel om herinnerd te worden aan wat ze had gedaan.
Solar greep de speer en na kort zoeken vond ze ook de andere speerpunten. Ze keek nog een keer naar Kye, die nu bij Natalia stond, en knikte. En voordat hij iets kon zeggen, of zij zich kon bedenken, maakte Solar dat ze wegkwam.

tl;dr
- Solar gets stabbed! Oh no! Maar ze steekt Valeria ook neer in haar keel.
- Sob sob sob sob sob sob sob Valeria dies sob sob sob sob sob sob
- Looting time!
- Solar doet het bondgenootschap teniet en gaat er vandoor
- Ze gaat door de rotsformatie-doolhof richting I. Want dat is praktisch.

Er komt voor beide een sponsoring naar beneden dwarrelen: een pan met hete rijst en curry ( Dit, maar dan in een pan) en een klein pakje melk.
Ook komt er voor allebei een flesje Sterilon en een rolletje Leukoplast naar beneden.