Goed. Ze zat weer eens met Tobias opgescheept. Kon Bethany dan niet eens voor een klein kind zorgen? Ze was ook echt waardeloos. Morgana hield een zucht in. Het was halverwege de middag en ze had de opdracht gekregen - Bethany durfde haar ook nog eens commando's te geven! Wat zag haar vader in die vrouw? - om Tobias tot het avondeten bezig te houden. En omdat haar vader zo graag samen was met zijn lieve Bethany hadden ze het avondeten maar uitgesteld tot half zeven. Morgana zat nog wel even met dit kleine kind opgescheept.
Hoewel ze het idee had dat Tobias nog wel te redden was, was hij nog niet echt geweldig om mee rond te hangen. Het enige wat ze fijn vond was dat hij niet aan haar twijfelde als ze wat zei. Tobias zou nog van een klif aflopen als ze zei dat het goed kwam. Of in ieder geval, Morgana had het idee dat ze van Tobias wel even zo'n persoon kon maken. Voor nu was hij nog te interessant, dus zou ze dat niet doen.

Ze moet nu alleen wel eens iets leuks gaan vinden om te doen. Morgana slenterde op het moment een beetje door de straatjes, was zelfs afgedwaald naar de straat met de kroeg. Niet dat ze daar naar binnen mocht, maar je moest toch ergens heen. 'Tobias,' zei ze, haar stem ietwat streng. 'Verzin jij eens iets om te doen?' Het klonk als een vraag, maar haar toon maakte het meer een bevel. Ze wist niet wat ze met dit kleine joch aan moest. Het liefst was ze een kat gaan ontleden, maar ze had nog geen huisdieren rond zien lopen. Anders had ze Tobias een lesje anatomie kunnen geven, maar dat ging nu niet door. Jammer, jammer. Ze wist ook nog niet of Tobias er helemaal klaar voor was. Als hij het aan Bethany zou vertellen was het klaar voor haar. Ze moest oppassen.

Ah. Morgana's aandacht werd getrokken door de deur van de kroeg, die opensloeg. Iemand werd naar buiten geduwd, de stromende regen in. Zelf had ze gelukkig een jas met capuchon, zodat ze weinig last had van de regen. Ze had immers niet binnen willen blijven met hun slijmerige ouders binnen. Nee, dan liep ze liever door de plassen. Tobias had toen weinig keuze gehad. Of hij had daar fijn in zijn eentje kunnen blijven, maar wie wilde dat nou?
Morgana was stil blijven staan, abrupt, terwijl ze naar de zwalkende man keek. Ze negeerde Tobias nu even en focuste compleet op hem. Hij was niet erg snel, leek behoorlijk over de invloed van alcohol.. Ze kreeg een ideetje. Morgana keek even om naar Tobias, bewoog met haar hand om hem duidelijk te maken dat hij haar moest volgen. 'Tijd voor een leuk lesje,' fluisterde ze hem toe. Anders zou hij nooit een grote kerel worden, als hij dit niet meegemaakt had.

Morgana draaide zich om en begon casual richting de zwalkende man te lopen. Eigenlijk had ze hem een flinke duw willen geven, maar dat bleek al niet meer nodig toen hij al vloekend ter aarde stortte. Ze kreeg er bijna een lach van op haar gezicht; een echte maar liefst. Bijna. Ze was nog langer dan deze dwerg. Dit zou een makkie worden. Het beviel haar dat de man niet gelijk omhoog probeerde te komen. Dat betekende alleen maar meer kans voor haar. 'Hallo meneer,' zei ze dan ook liefjes, ietwat overconfident, toen ze naar hem toe liep. 'Gaat het wel goed met u?' Maar in plaats van dat ze een hand naar hem uitstak, plofte Morgana neer op de rug van de man. Tijdens het praten was ze achter hem gebleven, niet van plan gelijk gezien te worden door de man. 'Tobias,' zei ze nu, totaal niet beschaamd om wat ze van plan was. 'Zoek eens in zijn zakken naar iets interessants!' Het was niet dat iemand die zo dronken was nog geld zou hebben, maar misschien had hij nog een paar leuke hebbedingetjes. Ze deed dit ook meer voor de lol dan voor het geld. Ze keek naar Tobias, probeerde te zien of hij het nu ging doen of niet. 'Kom op Tobias,' moedigde ze hem aan, haar stem liefjes en zoet. 'Ben je nou stoer of niet?'

OOC: Hooooi~ Ik hoop dat je het niet erg vind! En Tobias komt hier nog bij~

Tobias wist niet zo goed wat hij van Morgana moest vinden. Of liever gezegd, hij wist niet wat zij van hem vond. Ze was zo wisselvallig in haar humeuren. Net als Bethany eigenlijk. Zouden alle meisjes zo zijn? Tobias hoopte van niet. Tot nu toe was de roodharige Katja die naast hem zat in de klas, altijd normaal geweest. Als Katja nu ook nog eens gemengde signalen zou zenden zou hij helemaal gek worden. Zelfs op deze leeftijd gaven dames hem al kopzorgen, dat beloofde nog eens wat voor de toekomst. Eerst had Morgana namelijk geklaagd en gekreund toen ze hoorde dat ze op hem moest passen, maar zodra haar vader had gezegd dat het geen keuze was werd ze opeens weer heel lief en braaf. Had ze er nou zin in of niet? Feit was dat het meisje haar lange benen gebruikte om op een hoog tempo door de slingerende straatjes van de stoffige stad te lopen. Telkens als zij ergens bleef staan dacht Tobias dat ze genoeg gelopen hadden, maar dan vertrok ze weer. Nu waren ze in de buurt waar de meest ruige mannen van district acht te vinden waren. Tobias vond ze cool, met hun baarden en lage stemmen, maar het was vervelend dat die stoere mannen hem zagen als een schattig kind, in plaats van de dappere avonturier die hij toch echt was. Oh mocht hij maar naar de Spelen, dan zou hij laten zien hoe sterk en heldhaftig hij kon zijn! Op televisie nog wel.

Tobias spiedde richting een groepje mannen dat luidkeels aan het bekvechten was, tot Morgana hem met een schooljuffrouw stem aansprak. Hij sprong gelijk in het gareel. ''Oh eh..'' Zijn ogen lichtten blij op toen hij een goed idee had verzonnen. ''Misschien kunnen we naar de slootrand gaan, vorige week hebben we wel honderd kikkers gevangen!'' Overdrijven was een kunst die de kleine jongen goed onder de knie had, al was het niet bewust. De kwakende kikkers die ze hadden gezien.. Dat waren er gewoon echt heel veel geweest, dus dan was honderd wel een goede schatting. Hij keek Morgana twijfelend aan, hopend op haar goedkeuring. Of was het meisje soms bang voor de glibberige kikkers?

Morgana begon over een lesje en Toby kreunde automatisch. De vorige keer dat ze daarmee begon was het helemaal niet leuk geweest. Toch volgde hij haar schoorvoetend. Waarom ze bovenop die kleine man ging zitten snapte hij niet, tot ze haar idee uitlegde. ''Maar dat is stelen,'' sputterde het jongetje tegen. Niet dat dit figuur eruit zag als een rijkaard. Ondanks zijn protest brachten zijn voeten hem nog steeds dichterbij, tot hij achter het schouwspel van meisje op man stond. Hij was wel stoer. ''Maar..'' Zijn blauwe ogen keken smekend in de hare, maar vonden geen genade. ''We geven het weer terug, toch?'' probeerde hij te onderhandelen. Zijn kleine hand gleed voorzichtig in de jaszak van de man, zoekend naar een voorwerp om te pakken en aan Morgana te tonen. Hij leende het maar heel eventjes. Dan was hij er van af en zou ze niet weer boos worden.

OOC: Ik heb geen flauw idee wat Goliath in zijn zakken heeft haha

Ha, deze dwerg liet zich in enkele seconden overwinnen. Morgana plofte met gemak neer op zijn rug, tevreden uitdrukking op haar gezicht. Hij stribbelde niet eens tegen? Wilde hij overvallen worden? Nee, dat kon ze zich niet voorstellen. De mensen in de districten waren niet zo rijk en de meesten hingen meer aan hun geld dan aan hun leven. Ze kon het zich best voorstellen; die paar muntjes waren meer waard dan de levens in één district. Maar goed, het feit dat deze man dronken was werkte waarschijnlijk niet in zijn voordeel.
Ah, hij begon te gillen. Zodra Tobias éindelijk gehoor gaf aan haar vriendelijke verzoek en zijn hand in de jaszak van de man stopte, begon hij te spartelen en te gillen. 'Shhh, shh,' zei Morgana. Ze negeerde Tobias even. 'Het is gewoon een onderzoekje. Niets ergs. Even checken, weet u wel,' zei ze. De verklaring sloeg nergens op, maar Morgana hoopte erop dat het rustige in haar stem de man wat stiller zou krijgen. Niet dat er veel mensen op straat waren om te helpen, in deze regenbui. 'We hebben niets kwaads in de zin.'

Ze zou liefelijk naar de man gelachen hebben als ze niet op zijn rug gezeten had. Ze bleef vooralsnog zitten, maar ze voelde zich wel gedwongen om zich zo te draaien dat ze zijn armen tegen de grond kon drukken. 'Rustig maar, ik wil niet dat u me pijn doet,' was haar verdomd goede uitleg daarbij. Of het zou helpen, dat zou ze zometeen wel zien. 'Let jij op zijn benen Tobias? En trouwens, wat heb je gevonden?' Morgana keek Tobias nu weer aan, haar aandacht volledig op hem. Hij ging het niet voor elkaar krijgen om weg te lopen. Ze had iemand nodig om de schuld op af te schuiven, mocht het misgaan. Tobias was minder geloofwaardig dan zij, daar was ze van overtuigd.

Geïnteresseerd probeerde ze de man tegen de grond te werken en tegelijkertijd Tobias zijn buit te zien. 'Kom eens dichterbij?' vroeg ze. Ze kon niet naar hem toe leunen, dan moest ze de man verder laten spartelen. Beter stopte Tobias hier een beetje extra moeite in.
Ah, de man gaf nog niet op. Met een zucht probeerde Morgana haar hiel tegen de man te duwen, in de hoop hem wat meer onder haar invloed te krijgen. Beter nam hij haar autoriteit serieus. Want zelfs a had ze die niet, Morgana's gevoel van ego was best opgezwollen en ze vond zichzelf heel wat. En of anderen die mening deelden, dat maakte haar niet uit. Nu, volgende stap. 'Hmm.. Zou hij nog meer bij zich hebben?' Morgana liet haar blik over de jas en broek van de man glijden, om nog meer zakken te spotten. Je wist maar nooit wat hij bij zich had!

Dit was het dan. Hij was een crimineel. Hij zwichtte voor Morgana's autoritaire eisen. Ze kon zo eng zijn als ze boos was. En sinds hij had gezien wat zij met kikkers deed had hij geen behoefte om haar wrok tegen zich te keren. Maar dat betekende niet dat hij zich echt aan de definitie van diefstal hoefde te houden. Nee, hij kon het gewoon lenen. Afpakken en dan weer teruggeven. Het was dan wel lenen zonder te vragen, wat al niet zo netjes was, maar het was geen misdaad, in zijn optiek een mooie gulden middenweg. En zoals Morgana al zei, ze hadden niets kwaads in de zin.

De man spartelde en was het er duidelijk niet mee eens. Daarin was hij héél erg vocaal, verrassend luid ook voor een klein mannetje. B mompelde Tobias beleefd en haalde zijn hand gauw weer terug. Maar niet zonder buit, natuurlijk niet. Hij had een paar papiertjes, verfromfraaid en wel, te pakken. Dat vond Morgana vast reuze interessant, ze hield er altijd wel van haar neus in andermans zaken te steken. Dat deed ze in de fabriek van haar vader ook altijd. Hij liet haar dan ook maar al te graag het woord voeren, wachtte geduldig af tot ze hem weer aansprak. Zodra ze wilde weten wat hij had kwam hij naar haar toe, te goed gedrild op haar commandos.
Hij moest maar dichterbij komen en deze keer begreep hij dat wel, aangezien zij bovenop een spartelende man zat. BHij wilde niet dat ze zei dat het niet goed genoeg was. Tobias overhandigde Morgana de handvol papieren, waardoor er eentje op de grond viel. Het jongetje bukte zich vliegensvlug en pakte het weer op. De kleine meneer was nog steeds aan het schreeuwen.

Nu toch wel ietwat nieuwsgierig streek hij het glad en keek naar de krabbels. B las hij voor. Aha, een boodschappenlijstje. Toen Morgana met een verlangende blik de rest van de zakken van de man af ging rinkelden Tobias alarmbellen. ''Nee, ik denk het niet!'' gaf hij gehaast zijn mening. ''Laten we alles terug geven en gaan, voordat er iemand komt.'' Alsjeblieft, Morgana, doe niet zo idioot smeekte hij haar in zijn hoofd. Hij moest toegeven, dit was spannender dan zomaar nutteloze rondjes lopen, maar hij had er wel weer genoeg van. Konden ze niet gewoon aan de sloot rand rond gaan lopen en kikkers prikken met stokken?