Het was de dag na het einde van hét jaarlijkse festijn. Het was natuurlijk nog niet helemaal voorbij, er was nog een moment gepland waarop Solar rond geparadeerd zou worden in het Capitool en daarna alle districten mocht bezoeken om ook daar even te zwaaien. Maar het voelde toch als het einde. Omdat hun tribuut dood was. Net voor het einde. Haar kanon had geklonken en District 11 had een collectieve zucht van teleurstelling geslagen. Dag Norah, dag prijzen, dag eten. Nu moesten ze tegelijkertijd verdrietig zijn om hun verlies en blij om, tja, de overwinning van Panem als geheel? De Vredesbewakers leken erg gespannen, dus Nash deed zo normaal mogelijk op zijn weg naar school.

De ochtend was traag voorbij gekropen in het muffe klaslokaal, de geschiedenis lessen werden onderbroken door een propaganda filmpje met hoogtepunten van de gevechten. Dat was niet echt fijn geweest om te zien, zeker niet nu ze de uitkomst al wisten. Daarom kon Nash ook niet wachten tot de bel ging. De middagpauze was eindelijk aangebroken. Nog sneller dan normaal vertrok hij naar het provisorische schoolplein en hij was daarin niet alleen. Vroeger hadden ze een lappenbal gebruikt, maar Alby had na lang sparen een constructie van zwaar leer aangeschaft. Nash en Alby renden voor de rest uit en Alby schopte de bal zo hoog mogelijk de lucht in. Darren en wat andere jongens uit de hogere klassen volgden al snel, maar ook het kleine opdondertje van de vriendengroep, Calvin, voegde zich bij de bende jongens. Meer dan een stoffig stukje grond was het ‘plein’ niet, dus de groep rende uitbundig een stukje verder tot ze in laag gras stonden.

Het duurde niet lang voor de teams gemaakt waren, ze hadden geen tijd te verliezen. Na school zouden vele van hen snel weg moeten om te werken, dus gebruikten ze de pauze optimaal. Neergegooide kledingstukken vormden de doelpalen en de teams renden alle kanten op. Nash stond in het doel, maar begon daar wel genoeg van te krijgen. Dus besloot hij de aanval in te gaan. Dat was heel simpel, hij had een bal gestopt en rolde die nu een stukje naar voren om er vervolgens zelf mee te gaan dribbelen. De boodschap was gauw duidelijk – Darren riep “Wissel keep!” om iedereen ervan op de hoogte te stellen dat hij zich nu in het doel bevond. En Nash rende op hoge vaart richting het doel van de tegenstander. Hij paste naar een ander, liep verder tot hij vrij stond en kwam zo gevaarlijk dichtbij het doel. Het ging erg snel op een veldje zo klein als deze. Alby probeerde hem te stoppen, maar Nash had te veel vaart. Hij haalde uit en... Scoorde! Als er een net achter het doel had gezeten zou het prachtig zijn geweest, maar dat was natuurlijk een concept dat ze enkel kenden van TV.  

Helaas betekende dit dat de bal nu een flink eind verderop landde en pas na een lange rol tot stilstand kwam. Nash vloekte even (verdorie), al was het niet echt gemeend. “Halen of betalen!” was het algemeen bekende mantra. Hij gaf een teamgenoot een high-five, incasseerde de stoot tegen zijn schouder van Alby en sjokte dan goedgehumeurd weg. Zodra hij echter opmerkte dat het gras overging in nette rijen aangeplant groen vertraagde Nash zijn pas. Het stond hier nog vol met oogst, zo te zien een of andere knol. Gelukkig een vrij robuuste plant dus, maar alsnog voelde hij zich schuldig toen hij zag dat er mensen aan het werk waren op kleine akker. Voorzichtig manoeuvreerde hij zich door de paadjes richting de voetbal, met een verontschuldigende blik in zijn ogen.

OOC: Een dag na het einde van de Hongerspelen, voel je vrij in te springen c: