Met een rustige blik keek Evan naar hoe zijn vader de draden vestigde en op welke manier hij dit deed. Daarbij besteedde hij erg veel aandacht aan de volgorde, want daar kon het soms al mis gaan. Oké. Dus blauw eerst in de rechterhoek, dan geel in de linkerhoek, dan rood daaronder… Evan wierp een blik op de Vredesbewaker die met een wapen in zijn handen op en neer liep en hun scherp in de gaten hield. Zijn blik ging van links naar rechts terwijl hij controleerde of iedereen zich wel aan de regels hield en niemand iets maakte wat ervoor kon zorgen dat het Capitool in de problemen raakte. Evan haatte ze. Hij haatte ze met heel zijn hart. En hij haatte het stomme Capitool ook. Hoe ze elkaar jaar weer twee tributen van District 3 afpakten en mee lieten doen aan hun gruwelijke Hongerspelen. Wie was in godsnaam op het idee gekomen om gewoon vierentwintig tributen uit te kiezen die in een elk jaar veranderende arena tegen elkaar gingen vechten tot de dood? Ze waren niet goed bij hun hoofd, dat was zeker. Maar het minste of het meeste verzet dat er werd getoond werd genadeloos gestraft. Hun verzet was zelfs de hele reden dat die Hongerspelen ontstaan waren, hoewel Evan zijn vader ook al wel geloofde dat het Capitool heus wel op een andere manier hun aangepakt zou hebben als ze dat per se wilden. Het Capitool had gewoon onwijs veel macht en zij hadden naar het Capitool te luisteren, of ze dat nu wilden of niet… “Dus, Evan, nu ben jij aan de beurt.” Evan schrok op uit zijn gedachten door de stem van zijn vader, maar gaf een knikje en pakte toen de draadjes vast. “Als je goed opgelet hebt zal je jezelf normaal gezien niet elektrocuteren.”

Hoewel zijn vader had gelachen met de opmerking van hun collega, had hij er toch even bezorgd bij staan kijken. Evan had echter goed zijn best gedaan en mocht naar huis gaan van zijn vader. Naar huis ging de jongen echter nog niet. Hij wilde alleen zijn en gewoon even nadenken. Hij hield van het prachtige berglandschap van District 3 en het feit dat het uitmondde in een mooie blauwe zee. Hij vroeg zich af of de andere districten ook zo’n prachtig landschap hadden, maar dat zou hij waarschijnlijk nooit te weten komen omdat hij toch nooit mensen van andere districten mocht ontmoeten. Het Capitool had het het strengste verboden. Waarschijnlijk omdat ze bang waren dat mensen elkaar weer aan konden zetten tot nog een verzet. Het Capitool had echter genoeg wapens om dat genadeloos af te straffen. Evan wist dat hij machteloos tegen hun was, maar toch wilde hij dat hij er iets aan kon veranderen. Geërgerd zijnde stak hij zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek en wandelde het heuvelachtig gebied in. Op een plekje in het gras ging hij zitten terwijl hij zijn voeten naar zich toetrok en zijn armen om zijn knieën sloeg. Hij vroeg zich af of hij de tribuut zou zijn van de vierde Hongerspelen dit jaar. Wat zou hij doen als hij het zou worden? Hij had geen idee. Vechten om te overleven waarschijnlijk, maar zou hij een districtsgenoot kunnen vermoorden? Hm. Misschien moest hij daar nog maar niet al te veel over nadenken. Hoe minder hij over dat soort dingen nadacht hoe beter. En dus richtte Evan zijn blik naar voren en bleef, in gedachten verzonken, voor zich uit staren, maar schrok op van voetstappen achter zich. Hij draaide zich om om te kijken wie daar was.

Evan maakte oogcontact met diegene die zich achter hem bevond, maar hij moest eerlijk toegeven dat hij het meisje niet kende. Dat was niet per se verwonderlijk; hij werkte immers bijna al zijn uren in de fabriek. Hij had geen tijd om anderen te leren kennen. Het gevolg daarvan was dat hij zeer weinig vrienden had van zijn leeftijd. Als hij al met anderen praatte moesten ze natuurlijk wel tegen zijn sarcasme kunnen. Ook was al vrij snel duidelijk gebleken dat zowel Evan als zijn vader zich geen blad voor de mond namen wanneer het over het Capitool ging. Evan was nog steeds zeer sarcastisch en spottend tegenover de werking van het Capitool, iets dat niet altijd geapprecieerd werd. Hij hoopte dat mensen door de Hongerspelen op een dag weer gedreven werden om opnieuw in opstand te komen. Zijn vader had hem beloofd dat ze ooit een wapen tegen het Capitool zouden maken, maar dat zou er waarschijnlijk pas over een aantal jaar inkomen. Dan waren de mensen hopelijk al wat minder bang voor het Capitool. Toch was het nog altijd een raar idee dat hij nu met dit meisje kon gaan praten, maar haar de volgende Boete moest uitzwaaien omdat zij misschien zou gekozen worden om, samen met een mannelijke tribuut van hun district, District 3 te vertegenwoordigen. Hij gaf enkel een kort knikje toen het meisje begroetend haar hand opstak en zat net te denken over iets wat hij kon zeggen tegen haar toen ze plotseling een onverwachte vraag stelde. Hij haalde zijn wenkbrauw even vragend op, maar besloot er verder niet op in te gaan. Misschien wilde ze zijn leeftijd wel weten omdat het haar gerust zou stellen als ze te weten kwam dat hij ook gekwalificeerd kon worden voor de Hongerspelen, hoewel hij daar het nu niet echt van inzag omdat het haar eigen veiligheid niet bepaald zou garanderen.

‘Zestien,’ antwoordde hij vervolgens. Hij schatte dat zij dezelfde leeftijd was of net iets ouder, maar net niet oud genoeg om de Boete te kunnen ontlopen. Evan wilde het liefste tegen haar zeggen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en dat er tig anderen in hun district waren die in hun plaats gekozen konden worden, maar dat zou wel heel misplaatst zijn als ze tijdens de Boete dan toch gekozen werd. Zichzelf als vrijwilliger aanbieden in haar plaats kon hij ook niet en waarschijnlijk zou hij dat niet doen ook niet als hij het kon. Zijn vader had hem hier nodig. Een jaar niet gekozen voor de Hongerspelen betekende dat ze weer één jaar meer de tijd hadden om te denken over een wapen die ze konden gebruiken tegen het Capitool. Voordat Evan echter de kans had om iets anders te suggereren als onderwerp kwam er al iemand anders naar hun toegelopen. Deze persoon herkende hij wel, maar kende hij niet bij naam. Ze werkte op de markt waar hij vaak producten ging kopen voor hun thuissituatie wat te verbeteren. ‘Geniet ervan zolang het nog kan zou ik zeggen,’ zei Evan en hij maakte ruimte voor het meisje zodat ze kon gaan zitten. ‘Hoewel ik niet denk dat ze jou nog voor de Hongerspelen kunnen kwalificeren, wel dan?’ Hij doelde overduidelijk op haar leeftijd. Ze leek ouder dan achttien. Iedereen ouder dan achttien was veilig gesteld van de Hongerspelen, maar of dat per se een goed ding was? Soms betrapte hij zichzelf er wel eens op dat hij gekwalificeerd wilde worden voor de Hongerspelen juist om van alles af te zijn. ‘Ik wilde gewoon dat er een manier was om het te stoppen,’ mompelde hij. Hij hield wijselijk zijn stem wat stiller. Als een Vredesbewaker hem zou horen was hij nog lang niet jarig. ‘Maar goed,’ ging hij iets harder verder, ‘waarom wilde je dat weten?’ Hij draaide zijn hoofd naar het meisje dat naar zijn leeftijd had gevraagd.