Vandaag was het weer zo ver. Vandaag zouden er opnieuw twee namen over het grote plein schallen. Tot dat moment nog gewoon twee tieners uit district 1, vanaf dat moment de tributen die hun district moesten gaan vertegenwoordigen in een gevecht van leven tot dood. Sinds een week werd de knoop in Avery’s maag langzaam maar zeker steeds groter. De boete was geheel willekeurig, hield ze zichzelf voor. Er zaten honderden briefjes in de grote bol en slechts een paar daarvan hadden haar naam en die van haar zusje op zich geschreven staan. Ze was al een broer en een zus kwijt aan de spelen. Hoe groot was de kans nou dat er wéér een kind uit hun gezin mee zou moeten doen met de spelen?
Hoewel ze die mantra maar bleef herhalen, kon ze niet voorkomen dat er toch ergens een stemmetje in haar fluisterde: Ja maar….wat nou als een van onze namen er nu wel uit komt? Wat dan?.

Voor het vierde jaar op rij maakten twee kinderen uit het gezin Russo zich klaar om naar de boete te gaan. Het eerste jaar Hugo en Natalia, het tweede jaar Natalia en Avery, gevolgd door hetzelfde setje in jaar drie en dit jaar was het de beurt aan Avery en Clarisse, die de komende jaren samen door deze dag heen zouden moeten komen. Mits geen van beiden gekozen werd, natuurlijk. Avery en Clarisse stonden samen in de grote slaapkamer voor de spiegel. Clarisse gehuld in het gele jurkje dat Avery zelf een paar jaar geleden aan had gehad voor haar eerste boete, Avery in een jurkje dat van Natalia was geweest. Het voelde raar om de kleding van haar dode zus aan te trekken. Natalia’s smaak was de hare niet en ze voelde zich simpelweg niet fijn bij het idee dat ze iets moest dragen dat van Natalia was. Maar goed, ze hadden weinig andere keuze, gezien er simpelweg geen geld was om ieder jaar nieuwe kleding te kopen voor de boete. Net als Natalia twee jaar eerder had gedaan, spiekte Avery stiekem in de spiegel hoe het gezicht van haar zusje eruit zag. Bleek, lijkbleek. Op zich was het wel bekend dat Clarisse als een berg op zag tegen deze dag. Ze sliep al weken slecht en sinds gisteren had ze minstens vier keer overgegeven. Avery zelf zag er niet veel beter uit, want ook zij zou op dit moment het liefst heel ver onder haar dekens kruipen.

Het werd bijna normaal. Knuffels, gelukswensen en samen naar het grote plein lopen. Voor de derde keer liet Avery zich registreren en sloot ze zich aan bij de grote groep meiden die al klaar stonden. Onwillekeurig gleed haar blik over de menigte. Zoveel meisjes. Sommigen kende ze nog van school of omdat ze hen wel eens op straat was tegen gekomen, maar het overgrote gedeelte zag ze eigenlijk alleen maar op bijeenkomsten zoals deze. Naamloze opgroeiende jonge vrouwen, maar tegelijkertijd met ieder hun eigen verhaal. Het plein stroomde langzaam steeds voller, tot alle verkiesbare jongens en meisjes in de nette rijen stonden. Avery stond helemaal aan de zijkant van zo’n rij, het verst weg van het middenpad dat naar het podium toe leidde. Het middenpad waarover zodadelijk een jongen en een meisje hun dood tegemoet moesten lopen.

De zenuwen waren voelbaar, van zowel de kinderen als hun familieleden die er omheen stonden, smekend dat hun familie dit jaar de dans zouden ontspringen. Avery dwong zichzelf naar het podium te kijken, waar Jennifer al klaar stond in haar spijkerbroek met een t-shirt. Ze zag er strijdlustig uit,vastberaden om haar tributen naar een overwinning te helpen. Er was geen uitstel meer mogelijk: De boete was begonnen. Speech, filmpje. Hand in een grote bol met namen.
Een zichtbaar geschokte Jennifer, die slechts met moeite de naam over haar lippen wist te krijgen.
‘Avery Russo’.
Avery’s oren begonnen te suizen en ineens zag ze alleen Jennifer nog. De grote groep mensen was vervaagd, de geschokte gil van haar moeder klonk als een geluid van een andere wereld. Ze werd geacht naar dat podium te lopen en toe te kijken hoe de een na de ander fluisterde dat het toch wel heel ongelukkig was dat hetzelfde gezin tot drie keer toe een kind moest zien gaan.
Het voelde alsof ze al uren zo stond, hoewel het in werkelijkheid hooguit vijf seconden was.
‘Oh hell no’ fluisterde ze zachtjes, waarop ze zich omdraaide en zo hard ze kon wegrende. Weg bij het podium.
Avery. Out.

OOC: For the record, Avery loopt dus niet braaf richting het podium, maar doet een poging te ontsnappen door gewoon zo hard ze kan weg te rennen. Dapper koekje.
Also

Matt liet zijn ogen over de rijen met kinderen glijden die zich langzaam maar zeker het plein opkwamen. Eerst via de registratie, die volgens Matt vooral was bedoeld voor het Capitool zodat zij in de gaten konden houden hoever de Districten zich aan het uitbreiden waren op het gebied van kinderen. Hij vermoedde dat het Capitool wilde voorkomen dat er te veel mensen in de Districten zouden komen te wonen, omdat de kans op opstanden dan ook groter was. Soms kon de massa de macht omver werpen. Als hij echter nu om zich heen keek zag hij weinig strijdlust. Hij zag vooral angst en wanhoop. Ouders die met moeite hun kinderen los konden laten en met een angstig hart toekeken hoe hun kind zich naar het vak met leeftijds- en geslachtsgenootjes begaf. Nog een paar minuten en dan zou het hele circus beginnen.

Als trainer had Matt geen plekje op het podium, in tegenstelling tot Jennifer. Zij had echter ook de rol van begeleider, wat met zich mee bracht dat zij tijdens de Boete de zware taak had om de twee namen te kiezen die dat jaar mee zouden doen. Normaliter zou de burgemeester de boel opstarten, maar zowel de man als zijn vice-burgemeester leken niet in de buurt. Dat, of Jennifer had besloten dat ze, als ze dan toch er voor de volle honderd procent voor ging, dat ze de Boete dan ook volledig zelf zou doen. De jongeman wierp een blik op het podium, waar hij op dat moment nog naast stond. Zodra Jennifer begon te spreken begon Matt te lopen. Hij liep aan de buitenkant van het plein, tussen de ouders en het koord dat de kinderen “op hun plek” moest houden. Hij liep langs de rijen met jongens naar achteren terwijl zijn blik gleed over de kinderen die stonden te wachten op het moment van de waarheid. Sommigen keken naar hen en hij knikte hen dan bemoedigend toe. Anderen keken naar de grond of strak naar het scherm boven het podium waarop een filmpje over de Donkere Dagen te zien was. Matt keek er niet naar. Hij wist wel wat erop te zien was en hoe het was geweest, al had het Capitool er natuurlijk wel zijn eigen draai aan gegeven en er zijn eigen verhaal van gemaakt. Op het moment dat Jennifer weer het woord nam en de eerste naam bekend zou gaan maken stond Amathist recht tegenover het podium, aan de andere kant van het plein. Hij zag hoe zijn werkgeefster naar de bol liep, er een naam uit pakte en terug liep naar de microfoon. Met zijn handen op zijn rug gevouwen bleef Matt staan. Zijn blik observeerde Jennifer haar houding en zelfs van die afstand kon hij zien dat de naam op het kaartje eentje was die haar hard raakte.

Zonder dat hij het echt door had, was hij al in beweging gekomen toen het Jennifer eindelijk lukte om de naam op het kaartje uit te spreken. ‘Avery Russo.’ De naam deed een hoop gefluister opstijgen. Matt hoorde een vrouw gillen, vermoedelijk mevrouw Russo, maar hij was enkel aan het kijken naar de rijen met meiden waar hij nu langs liep. Waar was Avery? Hij kreeg sneller antwoord op die vraag dan hij had gedacht, want kort na het noemen van de naam maakte een meisje zich los uit de menigte en… zette het op een lopen. Matt reageerde instinctief en schoot naar voren om Avery te grijpen. Hij wilde niet dat de Vredesbewakers het meisje met veel geweld naar het podium zouden brengen. Dat wilde hij hen niet aandoen. Matt trok een kort sprintje en wist zo Avery de pas af te snijden. Zonder enige moeite sloeg de man zijn rechterarm om Avery haar middel en schepte haar zo de lucht in. Uiteraard begon het meisje meteen tegen te spartelen toen hij haar met zijn borst drukte en richting het podium begon te lopen. ‘Avery, kom op,’ siste de man tegen het meisje dat allerlei verwensingen in zijn oor brulde en hem sloeg, schopte en krabde waar ze maar kon. ‘Waar is nou die pit die je altijd bij de trainingen toont,’ sprak Matt op strenge toon.

Het moest er vreemd uitzien voor iedereen; een man van tweeëntwintig die een spartelende veertienjarige naar het podium droeg. Hij voelde de woedende en afkeurende blikken in zijn rug boren en hij wist zeker dat iedereen het hem kwalijk nam dat hij Avery tegen had gehouden, maar hij wist dat als de Vredesbewakers haar te pakken hadden gehad, het nog veel erger zou zijn geweest. ‘Je moet sterk zijn Avery,’ fluisterde Matt terwijl hij het podium naderde en Jennifer een strakke, doch verontschuldigende blik toewierp. ‘Wees sterk. Voor Natalia. Voor Hugo. Doe het voor hen.’ Bij het podium aangekomen wilde hij het meisje los laten, maar hij merkte al gauw dat dit geen goed idee was; ze zou er weer vandoor gaan. In plaats daarvan besteeg Matt het trapje naar het podium met Avery nog altijd in zijn arm tegen zijn borst gedrukt. Op het podium nam hij rechts van Jennifer, aan de linkerkant van het podium, plaats. Daar bleef hij staan. Toch nog op het podium tijdens de Boete, al was dit niet helemaal wat hij in gedachten had gehad.

OOC: Godmode Avery met toestemming van La Femm

Post 35# 30.819 / 50.000

Had Avery van te voren bedacht dat ze weg zou rennen als haar naam werd genoemd?
Nee.
Had ze bedacht wat ze ging doen als ze bij de vredesbewakers aan kwam?
Nee.
Eerlijk gezegd had Avery niet veel verder gedacht dan ‘Ik ga dus écht niet braaf naar dat podium toe lopen’
Ze rende, zonder na te denken over wat ze nu eigenlijk van plan was te gaan doen.
Half hoorde ze haar zusje haar naam roepen, maar was niet van plan om te reageren. Hallo, ze was hier met haar leven aan het spelen hoor.

Plotseling werd haar pas afgesneden, door niemand minder dan Matt, een van de trainers. Gezien Avery veel tijd doorbracht in het trainingscentrum, kende ze hem maar al te goed. Hij sloeg zijn rechterarm om haar middel heen en tilde haar pardoes de lucht in, waardoor Avery nu in de lucht rende. NEE!
‘NEE, NEE, NEE, LAAT ME LOS’ gilde Avery, terwijl ze de jongeman sloeg en trapte alsof haar leven er vanaf hing. Matt begon richting het podium te lopen, terwijl Avery krabde, schopte en trapte met alle kracht die ze in zich had. ‘ZET ME NEER, JIJ…JIJ…JIJ…ACHTERLIJKE ROZE STEEN’.
‘Avery, kom op’ siste de man, die haar nog altijd onverbiddelijk in een stevige greep hield. ‘Waar is nou die pit die je altijd bij de trainingen toont’. JA HALLO. Ze zette al die pit in om hier zo snel mogelijk weg te komen, had die droeftoeter dat nou serieus niet door? Naar het Capitool gaan léék misschien een tof uitje, maar het eindigde helaas in drieëntwintig lijkkisten in de districten en Avery had dus echt geen zin om kennis te maken met de binnenkant van een doodskist.

Al met al leverde Avery’s tocht naar het podium een belachelijk beeld op. Een man van tweeëntwintig, die met een verbeten trek rond zijn mond een veertienjarig meisje in zijn armen geklemd hield, terwijl die laatste zich met hand en tand verdedigde in een poging aan zijn greep te ontsnappen, hoewel hij duidelijk een stuk sterker was dan zij. Haar magere beentjes konden trappen wat ze wilden, maar het leek Matt vrij weinig te deren. Avery kon zich in ieder geval troosten met het idee dat de man vanavond vrijwel zeker een paar lelijke blauwe plekken zou hebben. Toen Matt ook nog durfde te zeggen dat ze sterk moest zijn voor Natalia en Hugo, werd Avery alleen maar bozer en haar verweer nóg groter.’WAAROM DENK JE DAT IK PROBEER WEG TE LOPEN JIJ DROMEDARISRUFTVERZAMELAAR’ schalde over het plein, terwijl Avery zich in allerlei bochten wrong om maar te ontkomen aan de ijzeren greep die haar tegen de borst van de trainer aangedrukt hield. Het laatste wat haar broer en zus zouden willen, was dat hun jongere zusje ook in de arena terecht kwam, dat wist ze zeker.

Matt had het podium betreden en Avery haar strijd verloren. Hoewel ze niet ophield met gillen en trappen, besefte ze dat maar al te goed. Ze stond – of eigenlijk hing – op het podium en werd nu aangestaard door het hele district. Goed, dit deel van het gevecht had ze dan verloren, maar ze had nog een hele tijd te gaan voor ze in de arena werd gezet. En, zo nam de kersverse tribuut zich voor, ze zou tot het allerlaatste moment blijven proberen te maken dat ze wegkwam. Ze konden haar moeilijk de hele tijd blijven dragen.

OOC: Dit mentale beeld is echt te grappig Arme Matt.

Via de spiegel keek Hannah naar Marlie. Marlie zat op bed, het grote bed wat ze tot nu toe altijd hadden gedeeld in de nacht voor de Boete, en leek zich niet bewust van Hannah's zoekende ogen. Gelukkig niet. Zoals altijd was Marlie de rust zelve, zelfs op een dag als vandaag - hoe kreeg ze dat voor elkaar? Ze had zoveel meer redenen om bang te zijn, om als een kip zonder kop rond te rennen, maar dat deed ze niet. In plaats daarvan was ze voor de zoveelste keer Hannah's rots in de branding. Ergens voelde Hannah zich daar schuldig om, want zij had meer overlevingskansen dan Marlie en dat wisten ze allebei. Marlie zou kansloos zijn. Slechthorend, aan een oog blind, ze zou het nog geen dag overleven… En wat als dat echt gebeurde? Wat als inderdaad Marlies naam genoemd zou worden? Zonder Marlie kon zij ook niets meer. Zonder Marlie was ze niets, een leeg omhulsel, iemand die niet op eigen benen kon staan. En los daarvan had zij veel meer recht om te leven dan Hannah - ze had al een aanslag overleefd. Dat was genoeg om haar niet aan de Spelen mee te laten doen. Nee, Hannah ging nog liever zelf...

Hoe meer het moment van de Boete naderde, hoe meer Hannah's besluit vaststond. Marlie had recht op leven, had recht op geluk. Ze moest een kans kunnen krijgen op een lang leven, met vrolijkheid en liefde en kinderen en whatnot en daar ging zij persoonlijk voor zorgen! Vastberaden liep Hannah naar haar eigen vak. Wat er ook gebeurde, Marlie zou niets overkomen. Marlie ging niet naar de Spelen. En als ze onverhoopt wel geselecteerd zou worden? Dan ga ik in haar plaats.

Met een misselijkmakend gevoel zag Hannah de hand in de bol verdwijnen. Niet Marlie, niet Marlie, niet Marlie... Marlies naam zou linksom of rechtsom ook háár doodvonnis zijn, of ze Marlies plek nou in zou kunnen nemen of niet. Niet Marlie, niet Marlie, niet Marlie... Ze ging nog liever zelf dood. Of nou ja, niet helemaal want zij wilde ook graag blijven leven dankjewel, maar alles beter dan Marlie afgeslacht zien worden. Niet Marlie, niet Marlie, niet Marlie... Waarom ging de tijd zo tergend langzaam? De spanning bouwde zich op, ze voelde de atmosfeer knetteren en het werd bijna ondraaglijk. Niet Marlie, niet Marlie, niet Marlie...

"... Avery Russo!"

Avery. Geen Marlie. Het was niet Marlie. Het. Was. Niet. Marlie. Geen Marlie Fields. Geen Hannah Fischer. Hannah zakte bijna door haar benen van opluchting - ze hadden het allebei weer een jaar overleefd, ze waren veilig, Marlie kreeg weer een jaar kans op het geluk wat ze zo verdiende en Hannah kon weer een jaar langer leven. Ze kreeg de stennis die Avery schopte maar half mee en eerlijk gezegd interesseerde het haar niet zo: zij en Marlie waren veilig, maar ze waren nog niet uit de gevarenzone. Want de jongens? Die moesten nog.

Marlie had Nate. Zelf had ze zich, meer dan ze wilde, gehecht aan Nates broer - met Marlie en Nate die praktisch onafscheidelijk waren, waren Hannah en Neo in vlagen min of meer op elkaar aangewezen geweest. En dat had nu het gevolg dat ze zich niet alleen druk maakte om Marlie want Nate, maar ook dat ze zélf de kans had om iemand te verliezen. Dat ze nog een keer de kans had om iemand te verliezen, iemand voor wie ze niets kon doen. Marlie sloot haar ogen, ze wilde niet hoeven zien hoe tergend langzaam de trekking nu weer ging, ze wachtte wel in het donker op het vonnis.

"De mannelijke Tribuut voor dit jaar is Lucca Golden!"

Koortsachtig zocht Hannah naar Marlie, die eruit zag alsof ze ieder moment van haar stokje zou kunnen gaan. Eerlijk - Hannah voelde zich niet veel anders. Marlie was veilig. Zijzelf was veilig. Nate en Neo konden er weer een jaar tegenaan. De opluchting was overweldigend, ze hadden alle vier de Boete overleefd en er was niemand om dit jaar afscheid van te nemen. Hannah beet op haar lip terwijl ze naar de gekozen Tributen keek. Weer een Russo... Dat was de derde alweer. Hannah voelde met de familie mee, ze wist hoe het was om veel mensen te moeten missen. Maar ze was ook opgelucht - opgelucht dat Avery er stond en niet Marlie of zij. De opluchting voelde gemeen, voelde koud, voelde achterbaks. Maar toch. Natuurlijk gunde ze dit de familie Russo niet, dit was niet iets wat je iemand gunde of toewenste, maar eerlijk? Zij had ook veel doorstaan. Zij had ook mensen verloren, en veel. En ze was op dit moment wel even klaar met mensen verliezen. Want de mensen die nog over waren? Haar vader, Dan, Marlie, Neo - zij waren alles wat Hannah nog had.

Off; oh dear wat is dit slecht much drama om niks. Also, sorry voor de opluchting <3

Zoals de meeste tweelingen hadden ook Nate en Neo dezelfde kleren aan. Oké in het normale leven probeerde ze wel vaak iets verschillend te dragen maar voor de boete droegen ze doorgaans precies hetzelfde. Een donkerblauwe broek met een lichtblauw hemd afgewerkt met een das in dezelfde kleur als de broek. Bijna niet te onderscheiden voor mensen die hen niet zo goed kenden. De boete was wel altijd een beetje spannend geweest in de familie Norose maar zeker niet te spannend. Nate had altijd wel zin gehad om naar de Spelen te gaan dus die zijn zenuwen waren steeds ver te zoeken. Daarnaast had je nog Neo die liever niet naar de Spelen ging, maar die toch wel al redelijk voorbereid geweest was op de Spelen en ieder jaar dat hij training volgde, werd hij natuurlijk sterker. Maar dit jaar was anders, de spanning en zenuwen waren af te lezen van Nate zijn gezicht. Hij wou helemaal niet meer naar de Spelen, hij was verliefd en wou Marlie niet in de steek laten. Nate had zijn hart kunnen luchten bij zijn broer, wat hij de laatste tijd veel deed. Het gestoef die er vroeger altijd uitkwam had plaats gemaakt voor emoties. En dat bracht hen dichter bij elkaar dan ooit, voor het eerst had Neo het gevoel dat ze echt tweelingbroers waren.

“Komen jullie nu eindelijk eens naar beneden!” riep moeder op een zenuwachtige toon. Neo draaide zich om naar de klok en het was inderdaad al heel laat, zo laat dat ze bijna al lopend moesten vertrekken naar het stadscentrum. Gelukkig waren ze best goed in conditie zodat snelwandelen naar het centrum geen probleem vormde. Nadat de jaarlijkse routine van identiteit verificatie, mochten de gebroeders naar hun plaats gaan. Ieder jaar een stukje meer naar achter toe. Hoe meer naar achteren ze kwamen, hoe meer kans natuurlijk dat ze getrokken werden wat het ieder jaar nog iets spannender maakte. De jaarlijkse speech en filmpje liet Neo aan zich voorbijgaan, hij keek liever in het rond zoekend naar mensen die hij kende. Niet dat hij daarmee Jennifer wou negeren, het was gewoon ieder jaar ongeveer hetzelfde ritueel wat op de duur vervelend werd. Toen hij zijn hoofd naar links draaide, zag hij Hannah staan tussen haar leeftijdsgenoten. Ze zag er best zenuwachtig uit en lag precies een beetje in de knoop met haarzelf. Nu dat Nate en Marlie samen waren, hadden ze veel tijd samen doorgebracht waardoor ze goeie vrienden geworden waren. Niet dat er vlindertjes zijn, al is hij wel altijd jaloers geweest als er een jongen dicht bij haar in de buurt kwam. Het was een raar gevoel, misschien had hij gewoon het gevoel dat als er nog iemand bijkwam, hij het vijfde wiel aan de wagen ging zijn. Of misschien was het wel meer dan dat… Het enige dat hij wist is dat het een gevoel was dat hij nog nooit eerder gehad had…

“Avery Russo” klonk het plotseling door de micro waardoor hij plotseling terug gefocust was op hetgeen er aan het gebeuren was op het podium. Hij kende haar niet, maar ze zag er alvast een klein, tenger meisje uit. Ocharme! Hopelijk komt er een jongen die haar wil en kan beschermen, dat zou ze volgens hem wel nodig hebben. Maar toen de jongen ‘Lucca Golden’ gekozen werd, had Neo toch wel zijn twijfels over zijn beschermende gedachten van daarnet. Er waren toch veel sterkere mannen in het district, wou niemand dan zijn plaats innemen? Al die stoere mannen die in de gym hun spieren toonden en niemand die zijn plaats wou innemen? Zielig! Al was het eigenlijk ook een beetje zielig van hem maar hij wist dat er nog sterkere mannen waren in het district die hun verantwoordelijkheid hadden moeten nemen! Save their souls!

Matt kon het niet laten zich opgelaten te voelen terwijl hij daar op het podium stond met de spartelende Avery onder zijn arm geklemd. Het was wel duidelijk dat hij daar niet hoorde te staan (dat hadden de Vredesbewakers en andere mensen om hem heen al wel in zijn oren gefluisterd), maar hij was niet van plan Avery los te laten totdat hij haar ergens neer kon zetten waar ze niet kon ontsnappen. Voor nu leek het meisje nog altijd haar best te doen te ontsnappen. Matt moest toegeven dat hij er maar weinig van begreep. Waarom was ze dan bij alle trainingen geweest? Waarom had ze dan zo tegen Jennifer gebruld weken geleden? Wat had trainen en boos doen tegen Jennifer voor zin als ze niet van plan was zelf de strijd aan te gaan? Toegegeven, hij vond het wel een beetje zwak van het meisje. Het was wel duidelijk nu voor hem dat het meisje een hoop praatjes had, maar als puntje dan eindelijk bij paaltje kwam dan zat zo met lucht. Amathist probeerde zijn gedachten af te leiden door zich te richten op Jennifer. De vrouw was duidelijk even van slag geweest toen Avery getrokken was, maar had zich uiteindelijk weten te herpakken, waarna ze de mannelijke Tribuut trok. De jonge man liet zijn ogen over de jongens glijden en keek toe hoe Lucca Golden naar voren kwam. Meteen kon Matt al zien dat deze jongen niet veel kans maakte in de Spelen. Hij was veel te netjes en duur gekleed. Daar kwam nog eens bij dat hij de jongen nog nooit bij ook maar één training had gezien, wat betekende dat de jongen geen enkele voorbereiding had gehad. Even zuchtte hij diep. Goed, dat was dan weer balen voor hun District; ook dit jaar zouden ze niet winnen. Matt kon nu al zien dat zowel Lucca als Avery geen winst voor het District zouden binnen halen. Beide zouden deze strijd, deze oorlog verstopt in een spektakel, niet winnen. De man nam zich meteen voor dat hij de trainingsprogramma's aan zou gaan passen als Jennifer weg was. De andere tieners moesten nog meer getraind gaan worden. Ze moesten beter voorbereid worden en snappen dat de oorlog nog niet voorbij was. Hij werd nu gewoon op een andere manier gevoerd.

Geduldig wachtte Amathist totdat ook Lucca op het podium stond en Jennifer de boel kon afronden. Na nog een kort toespraakje waarin Jennifer vroeg om beide Tributen zoveel mogelijk steun te betuigen tijdens de Spelen verliet iedereen het podium. Matt liep met Avery in zijn armen naar het gemeentehuis. Hij vroeg zich af hoe ver hij met met meisje mocht lopen. Het antwoord was tot aan de trap van het gemeentehuis. Daar werd hij tegen gehouden door twee Vredesbewakers die Avery niet al te zachtzinnig van hem overnamen. 'Succes Avery!' riep hij het meisje nog even na, maar hij vroeg zich af of ze hem wel had gehoord. Even keek hij toe hoe het gezelschap de trap op liep en door de openstaande deuren van het gemeentehuis naar binnen verdween. Vervolgens draaide hij zich op zijn hakken om en zette hij koers naar het trainingscentrum om meteen aan de slag te gaan.

OOC: Godmode Jenn met toestemming