Al dat gefreubel, Royalty vond het heerlijk. Haar haren werden gewassen en prachtig opgestoken, haar lichaam was schoner dan ooit en ze rook heerlijk. Vol ontzag had Royalty naar haar makeup mensen lopen staren, die allerlei kunstzinnige ontwerpen op hun lichaam hadden. Hun tanden waren nog witter dan sneeuw en hun wimpers waren onnatuurlijk lang. Het was een waar spektakel voor Royalty, die zulke dingen nog nooit had gezien. Vrolijk kwebbelde ze met de Capitoolmensen. Ze vuurde allerlei vragen af over hun uiterlijk ("Waarom ben je een beetje blauw?" "Deed dat pijn?" "Kan je wel je broek optrekken met zulke nagels?") en over wat ze aan het doen waren. Royalty vond alles hartstikke interessant, en hoewel haar makeupmensen een beetje verbaasd leken dat ze zo geïnteresseerd was, leken ze al vrij snel gewend te zijn aan haar vragenvuur. De makeupmeneer vertelde ronduit over zijn aparte huidskleur en lange nagels. Hij vertelde geanimeerd over het proces wat hij had ondergaan om zijn huid goed verschillende kleuren op te laten nemen. Hoewel Royalty er niet heel veel van snapte, vond ze het wel heel spannend om te luisteren. Deze mensen waren zo anders, het was bijna een andere wereld die ze in was gestapt! Ook de Capitoolmevrouw die haar haren had gedaan was heel aardig. Royalty vertelde ronduit over haar zussen die ook heel goed konden vlechten, en dat haar moeder dat juist totaal niet kon. Zelf kon ze wel het haar van andere mensen vlechten, en dat vond ze ook heel leuk om te doen. Ze kon het echter niet bij zichzelf, dus bedankte ze de haarmevrouw dat die het voor haar deed.

Toen ook de haarmevrouw klaar was en Royalty afscheid van haar nam, mocht ze naar de kledingontwerpster. Daar had Royalty nog het meeste naar uitgekeken. De creaties die de Tributen de afgelopen jaren hadden mogen dragen waren echt heel tof geweest! Goed, Royalty moest toegeven dat er ook wel een paar gedrochten tussen hadden gezeten. Sommige outfits waren écht niet charmant. Dat nam niet weg dat over het algemeen de meeste outfits gewoon grandioos mooi waren. Royalty zou haar leven geven - ha ha - om zulke jurken te mogen dragen.

Gelukkig kwamen al haar wensen uit. Ze kwam in de kleedkamer en zag daar de meest prachtige jurk die gemaakt leek te zijn van krantenpapier! Haar ogen straalden terwijl ze een rondje liep om de jurk. Hij had laagjes en ruches en een soort bloemen, en zelfs de kapmouwtjes waren van papier. Hoe tof was dat? Haar kledingontwerpster hielp haar met het aantrekken van de jurk. Royalty was doodsbang per ongeluk iets te scheuren en stond doodstil toen ze werd aangekleed. Toen de mevrouw haar verzekerde dat de jurk echt wel iets kon hebben, knalde Royalty bijna uit elkaar van enthousiasme. Ze draaide vrolijk rondjes terwijl ze naar haarzelf keek in de spiegels waar ze voorstond. Ze kon onmogelijk nóg trotser zijn op het district wat ze vertegenwoordigde.

De tijd raasde voorbij. Het voelde alsof de hele middag zich in een minuut had weten te proppen. Voor Royalty het doorhad stond ze in één van de strijdwagens. Ze was liever nog even doorgegaan met het aaien van de mooie paarden die de wagen trokken, maar dat mocht niet. Madelynn had gezegd dat ze elk moment konden vertrekken. Toen Royalty een beetje sip had gekeken, had haar begeleidster gezegd dat ze na de intocht nog wel even tijd zou hebben om de beestjes te bedanken voor hun harde werk. Dat beurde Royalty genoeg op om weer te kunnen stralen tegen de tijd dat de wagens in beweging kwamen.

Haar mond vormde een perfecte 'o' toen ze voor het eerst de gigantische mensenmassa om zich heen zag. Overal waar ze keek zag ze eindeloze rijen met mensen en torenhoge schermen waarop de parade te zien was. De weg waar ze over zouden rijden strekte zich verder uit dan Royalty kon zien - vooral omdat ze te klein was om over de andere wagens heen te kijken. Dat mocht de pret niet drukken. Zonder zich bewust te zijn van wat Nino deed, of van enige instructies die Madelynn misschien aan haar had gegeven, begon Royalty enthousiast te zwaaien naar het publiek. Al die mensen! En ze kwamen allemaal voor haar! Oké, en een beetje voor de rest van de Tributen, maar ook voor haar! En ze was op de hele grote schermen te zien, dus de mensen in District 7 zouden haar ook goed kunnen zien! Ze lachte en ze zwaaide en keek haar ogen uit tijdens de hele parade. Haar armen deden zeer toen haar strijdwagen stopte, en ze droomde weg tijdens de preek van de presidente. Over een paar minuten kon ze de paarden weer aaien.

De openingsceremonie was het eerste onderdeel waaraan Toby en Rook deel zouden nemen nadat ze door de Boete waren gekozen en naar het Capitool waren vervoerd. Hoewel Toby nu al drie parades op TV voorbij had zien komen met de meest vreemde creaties had hij nooit gedacht dat hij ooit zelf een belachelijk pak zou dragen, laat staan dat hij zou worden aangekleed. Het irriteerde hem mateloos dat hij als een klein kind werd behandeld en als een soort levensgrote pop werd aangekleed. 'Ik kan heus mezelf wel aankleden hoor,' was meer dan eens tegen de stylist en zijn hulpjes gezegd, maar deze keken hem enkel met een brede glimlach aan en zeiden dat het pak te ingewikkeld was om alleen aan te trekken. Pfff, tuurlijk joh. Toegegeven, het pak was een vreemd ding, helemaal voorzien van spiegels waardoor Toby meer licht weerkaatste dan gezond was. Het pak was nog niet het ergste trouwens, want voordat ze hem het pak aan hadden gedaan was hij schoongemaakt en aan alle kanten bijgeknipt en gevijld. Al met al was hij meer betast dan goed was en hij wist dat hij vanaf nu niet meer wilde dat mensen aan hem zaten. Gelukkig was deze poppenkast van een aankleedpartij bijna klaar, maar helaas wilden ze hem nog make-up opdoen ook! 'Make-up is voor meisjes!' riep de jongen woedend, om zich vervolgens te beseffen dat de stylist tegenover hem meer make-up leek te dragen dan de gemiddelde tiener in District 3. Ja, dit was een zinloze discussie om aan te beginnen.

Toby was opgelucht toen het eindelijk klaar was en hij er vandoor mocht. Hop, een lift in samen met Rook en op weg naar de koetsen waar ze in moesten staan. Het deed hem goed te zien dat Rook er hetzelfde bijliep als hij. Mooi, dan liep hij niet helemaal voor gek, al verwachtte hij dat sommigen nog vreemdere creaties aan zouden hebben. De lift bereikte het eind en zodra de deuren open schoven kwam er een heleboel lawaai hen tegemoet. Hoewel de grote deuren nog gesloten waren maakte het publiek buiten al genoeg lawaai voor tien. Toby werd samen met Rook naar de derde wagen in de rij geleid vanaf waar zij de hele rit naar het publiek mochten gaan zwaaien. Er was al meerdere keren gezegd dat het belangrijk was om vooral contact te maken met het publiek dat langs de hele weg stond, want zij waren immers degene die hun leven in de Arena gemakkelijker of moeilijker konden maken door wel of niet te sponsoren. Toby keek even naar de paarden die voor de wagen stonden en had de onwillekeurige gedachte dat Pris de dieren vast prachtig zou hebben gevonden, al hadden ze in District 3 nog nooit een levend paard gezien. Na nog een korte instructie stapte Toby op de wagen en wachtte tot het tijd was om te gaan.

Het duurde niet lang voor de deuren open gingen en de eerste kar begon te rijden. Toby wierp een blik in de verte, naar de vrouwelijke Tribuut van District 1. Het meisje was met veel lawaai binnen gebracht en de begeleidster had er op de één of andere manier voor gezorgd dat het meisje op de kar bleef staan, maar hoe ze dat voor elkaar had gekregen wist hij niet. Al gauw begon ook de wagen voor hen te rijden, waarna een tijd later die van hen ook in beweging kwam. Het lawaai van het publiek was al stukken luider geworden en knalde zijn oren binnen zodra ze door de deuren de straat in reden. 'Jezus,' fluisterde Toby bijna onhoorbaar toen het lawaai over hem heen spoelde. Even was hij overweldigd door alles; het publiek, alle lawaai en daar bovenuit de stem van Niké die vertelde over hun pakken. Het duurde even voor hij zich herinnerde dat hij naar het publiek moest zwaaien, maar na een tijdje lukte het hem om zijn arm op te tillen en wat naar de mensen te zwaaien die langs de weg op torenhoge tribunes zaten. 'Dit is waanzin,' mompelde hij tegen Rook terwijl de wagens voort reden en het immense gebouw waar ze naartoe reden steeds dichterbij kwamen. De rit naar het gebouw leek wel een eeuwigheid te buren en Toby kreeg pijn in zijn armen en kaken van het zwaaien en lachen. Eigenlijk wilde hij nu wel graag op de bank liggen en niks meer doen.

Aan het einde van de straat bereikten ze het immense gebouw, waar alle wagens zich presenteerden. Op een balkon hoog boven hen verscheen de president, een vrouw die Toby alleen kende van de TV. Niet dat hij haar vanaf deze afstand echt goed kon zien, maar haar stem was herkenbaar. Het volkslied werd afgespeeld, maar Toby zong niet echt mee (met name door het feit dat hij de tekst niet kende), waarna de president begon aan haar toespraak. Toby deed zijn best te luisteren, maar eigenlijk vond hij het allemaal dikke onzin. Wanneer was dit nou eindelijk klaar? Dan kon dat stomme pak uit en kon hij uitrusten van de lange reis. Slapen, ja dat klonk als een goed plan.