Amathist moest toegeven dat hij zich best gespannen voelde. De Spelen zouden vandaag beginnen, wat betekende dat het tijd was voor Avery en Lucca om te strijden voor hun leven en de eer van het District. De jongeman hoopte van harte dat met name Avery nu de knop om ging zetten en zou laten zien wat ze waard was. Hij, Jennifer en de andere trainers hadden immers niet voor niks het meisje getraind. Van Lucca had Matt minder hoge verwachtingen. Hij kwam namelijk uit het rijkere deel van District 1, waar de bewoners het onzin vonden om hun tieners te trainen. Lucca was dan ook nooit bij de trainingen geweest en wist niet hoe het was om zich in te moeten spannen voor zijn eigen leven. Matt ging er dan ook van uit dat Lucca het niet lang vol zou houden, hoe cru het ook klonk. Zijn verwachtingen van Avery waren hoger, maar waren wel wat gedaald na het zien van haar gedrag tijdens de Boete en het feit dat ze gewoon een één had gescoord bij haar Privésessies. Nu had ze bij de interviews wel beweerd dat ze meer kon dan ze liet zien (en dan wist Matt ook wel), maar het was nog maar de vraag in hoeverre het meisje dit kon gaan laten zien.

Samen met de tieners die waren gekomen om te trainen en de overige aanwezige trainers hadden ze zich verzameld in de gymzaal. Hier stond de TV die Matt hier had geplaatst al sinds de Spelen waren gestart. Hoewel Matt Jennifer had beloofd de trainingen door te zetten als zij er niet was, vond hij het ook belangrijk om met de tieners de start van de Spelen te kijken. Een goed begin was immers het halve werk en als je de strijd bij de hoorn goed wist te overleven, dan kon je het ver schoppen. Door naar de beelden van deze Spelen te kijken konden ze leren voor de toekomst. Het mes in de rug van Lincoln had hen bijvoorbeeld geleerd dat je nooit zomaar iemand moest vertrouwen, zeker niet tijdens de Spelen. De rest van de Spelen liet echter zien dat een bondgenootschap wel tot op zekere hoogte noodzakelijk was om het vol te houden. Uiteraard was je op het eind toch op jezelf aangewezen, maar je moest wel eerst op dat punt zien te geraken. Matt sloeg zijn armen over elkaar toen het beeld op de TV tot leven kwam en de eerste beelden van de arena te zien waren. Hij zag veel natuur, veel hekken, dieren en een gigantisch beeld waarop de hoorn lag. Zijn ogen vernauwden zich een beetje toen hij ernaar keek. De hoorn lag behoorlijk hoog en er waren beperkte wegen om deze te bereiken. Bij de afgelopen Spelen was het altijd zo geweest dat de beste spullen boven lagen en daar ging de jongeman ook nu van uit.

De camera gleed verder terwijl de Tributen langzaam aan tevoorschijn kwamen. Zijn ogen scanden het beeld op zoek naar Avery of Lucca. Waar waren ze neer gezet en was hun positie gunstig of niet? Langzaam aan werden de Tributen per twee of drie in beeld gebracht, tot er opeens een meisje in beeld verscheen dat het duidelijk op een lopen wilde zetten. Pas toen besefte Amathist zich dat er geen zichbare barrière was om de Tributen op hun plek te houden. Voorgaande jaren waren er hekken of een glazen wand geweest, maar nu was er niets. Gingen de Spelmakers er soms van uit dat niemand meer te vroeg weg zou rennen zoals bij de eerste Spelen? Net toen de jongeman het dacht schoot het meisje dat in beeld was (als hij het zich goed herinnerde kwam het kind uit District 12) van haar platform, weg bij de hoorn. Erg ver kwam ze echter niet, want zodra haar voeten het asfalt raakten werd ze volledig opgeblazen. Matt kon het niet helpen; hij was geschokt. Met open mond staarde hij naar het beeld, waarop perfect te zien was geweest hoe het meisje aan stukken was geknald door een mijn. Alsof ze hadden geweten dat dit meisje er vandoor zou gaan. Een gigantisch gat was in de weg geslagen en er lagen hier en daar lichaamsdelen. Shit, dat was heftig. Kort daarna kwam ook Lucca in beeld, welke naast het opgeblazen meisje had gestaan. Matt kon zien dat de jongen bijna in tranen uit wilde barsten en hoewel hij vond dat de jongen niet zo zwak moest zijn, begreep hij ook wel dat het voor een jonge tiener behoorlijk wat impact moest hebben als er naast je iemand werd opgeblazen. Des te meer reden om te strijden voor je leven.

Zodra de teller op nul stond begon iedereen tegelijk te lopen. Een aantal Tributen koos meteen het hazenpad en sprintte bij de hoorn vandaan, anderen gingen er juist op af. Matt besefte zich dat de camera Avery nooit in beeld had gebracht. Waar was het meisje? Hadden ze haar expres niet laten zien, omdat ze er niet was? Dat kon toch niet? De beelden op de TV deden hun best de chaos zo goed mogelijk in beeld te brengen. Er gebeurde immers zoveel, hoe wist je nou welke beelden je moest hebben als je niet wist wie wat ging doen? Matt keek trots toe hoe Lucca zowaar richting de hoorn ging in plaats van ervan door te gaan en knikte goedkeurend toen Lucca de jongen uit 12 opzij probeerde te beuken. Dat was de eerste fighting spirit die de jongen had laten zien sinds hij gekozen was. Avery kwam intussen ook eindelijk in beeld en was op weg naar een deken die ze zo te zien met succes wist te grijpen, maar er waren ook anderen in beeld. Ondertussen was er onderaan het beeld veel aan de hand en was het eerste vuistgevecht ook ontstaan tussen de jongens uit District 2 en 3. De Spelen waren begonnen en Matt was heel benieuwd hoe dit zou verlopen.

OOC: Wees welkom om mee te kijken in het trainingscentrum! Maar daarna moet je wel meedoen met de training

Waar Matt misschien enige trots had gevoeld toen hij Lucca iemand aan de kant had zien beuken, was hij nu toch redelijk teleurgesteld dat de jongen er nu als een haas vandoor ging. ‘Kansloos,’ hoorde Matt naast zich en toen hij opzij keek zag hij zowaar Winter staan. Hij moest toegeven dat ze het bij het rechte eind had, Lucca was inderdaad kansloos in deze Spelen, maar alsnog was het jammer. ‘Hij had meer moeten trainen,’ sprak Matt terwijl hij zijn ogen weer op het scherm richtte. ‘Dan was hij wellicht iets minder kansloos geweest.’ Gelukkig was Avery er wel in geslaagd iets te verzamelen; een dekentje en een kompas. Met de spullen ging het meisje er gauw vandoor voordat iemand het van haar af kon pakken en Matt knikte goedkeurend. Verzamelen en terug trekken. Het zag ernaar uit dat Lucca en Avery dezelfde strategie hadden toegepast. Helaas was enkel de laatste hierin ook geslaagd. Toegegeven, tegenover vier anderen was zelfs een getrainde Tribuut niet opgewassen, dus de keuze om te vluchten was de verstandigste geweest, maar toch.

Op de tv was te zien hoe het grootste gedeelte van de Tributen zich uit de voeten maakten; sommigen alleen, sommigen in tweetallen en andere in grotere groepen. Bij de staart van het beeld ontstond een klein gevecht, maar de twee die hierin dreigden te verliezen gingen er al gauw vandoor. ‘Waarom laten ze hen gaan,’ vroeg Matt zich met een geërgerde frons op zijn gezicht hardop af. ‘Die meid is hartstikke gewond en die jongen kan echt niet in zijn eentje op tegen vier mensen. Ze kunnen die zo afmaken!’ Ugh, wat had hij toch een hekel aan die zwakke mensen. Zagen ze dan niet dat je in deze oorlog zo snel mogelijk de anderen moest uitschakelen? Nooit je vijand de kans geven te herstellen! Gelukkig waren de Tributen van District 3 anders ingesteld. Het gevecht met de jongen uit 2 was intens en zelfs met z’n tweeën leken de twee uit 3 moeite te hebben met de gespierde jongen. Amathist kon waardering opbrengen voor alle drie en wenste vurig dat zijn eigen Tributen ook zo waren. ‘Ik hoop dat jullie allemaal goed opletten,’ sprak Matt op luide toon tegen de aanwezige tieners, gebarend naar de tv. ‘Dit is hoe het werkt in de Spelen. Niet wegrennen en je verstoppen, maar de strijd aan gaan en winnen.’ Even keek hij de tieners met een harde blik aan, waarna hij het gevecht verder volgde, benieuwd naar het eindresultaat.

Het resultaat was verrassend, maar Amathist wist zeker dat de begeleider van District 3 tevreden zou zijn met het resultaat; het tweetal uit District 3 had overwonnen. Matt knikte. Een mooi voorbeeld van teamwork. Het was jammer dat Avery en Lucca niet samen werkten, maar hij vermoedde dat dit meer aan het meisje lag dan aan de instructies van Jennifer. De rust leek even over de arena neer te dalen terwijl alle Tributen zich over het terrein verspreidden. De gewonden werden zo goed als het ging geholpen, men zocht naar spullen, een schuilplaats of ging op onderzoek uit. Avery kwam al gauw weer in beeld en het verbaasde Matt enigszins toen hij zag dat ze zowaar een bondgenootschap aan leek te gaan met het meisje uit 6. Hoewel hij snapte waarom ze niet samen wilde met Lucca, kon hij niet goed begrijpen waarom ze dan wel koos voor het meisje uit 6. Afgezien van het feit dat ze een zusje was van een Tribuut uit een eerdere Spelen en een acht had op haar privésessies. Afgezien van dat was Matt nog niet echt onder de indruk, maar als Avery iets in haar zag, dan zou hij daarop vertrouwen. Het beeld versprong weer naar een ander gedeelte van de Arena, naar het tweetal uit 3. Ze hadden zich verplaatst naar de grote poort in het noorden en hadden daar een andere Tribuut gevonden, welke met veel geweld werd geschopt en vervolgens neer werd gestoken. Matt kon een goedkeurende knik niet laten. Ze mochten dan wel niet uit zijn District zijn, maar ze wisten in ieder geval wel wat ze moesten doen.

OOC: Omg Matt, wat ben je toch een eikel